In mijn vorige artikel beschreef ik aan het einde hoe ik naar een oude muziekleraar van me zou gaan, waarvan ik sterke vermoedens heb dat hij ook is overgenomen. Toen ik bij hem was, en ik vroeg waar de nieuwe computer was, zei hij: “Ik heb geen nieuwe computer!” Terwijl hij aan de telefoon duidelijk gezegd had dat hij een nieuwe computer had, en dat ik daar voor hem een muziekprogramma op moest zetten. Erg raar. Het leek er dus op dat ik voor niks was gekomen. Dus dan zouden we gezellig wat drinken. En uiteindelijk heb ik het programma maar op z’n oude computer geïnstalleerd (zodat z’n programma weer up-to-date was), en ben ik weer weggegaan. Het was erg gezellig. Maar iets knaagt er dan toch. Ik heb het vermoeden, en ik beschreef het al op het eind van mijn vorige artikel, dat de uitnodiging die ik kreeg, een uitnodiging was om mij over te gaan nemen, maar omdat ik van de week weer wat gepost had (wat me dus al anderhalf jaar beschermt), het niet door ging. Ik kan het mishebben, maar het is gewoon vaag gedrag van zijn kant. En ik weet dat als ze je gaan overnemen, je altijd een ‘uitnodiging’ krijgt. En als je daar op in gaat, dan denken ze dat je het ook goed vindt dat ze je overnemen. Wat natuurlijk belachelijk is. Want als ik iedereen moet mijden, waarvan ik vermoed dat ze overgenomen zijn, dan kan ik helemaal niemand meer zien, want volgens mij is iedereen die ik op de hoogte bracht van mijn verhaal, zo langzamerhand overgenomen.
Toen ik terugreed naar huis, kreeg ik de briljante ingeving om even langs m’n zus te gaan, om te vragen of ze inmiddels al iets gehoord had van de garage waar ze haar nieuwe occassion gaat kopen. Ze deed open in haar ochtendjas, en dat midden op de dag. Ik vroeg: “Ben je ziek?” “Nee, zegt ze!” “Ben je laat er uit dan?” “Nee, ook niet.” Geheimzinnig zegt ze: “Het komt even niet zo goed uit! Ik doe alleen maar open omdat ik een pakketje verwacht!” Dus die had wellicht mannelijk bezoek, maar een relatie heeft ze niet. Bah! Daar heb ik zo’n hekel aan! En dat is ook echt niks voor haar. Daar is ze al eerder gekwetst van geraakt. Maar hee, Draken raken niet gekwetst he, dus die kunnen dat gewoon doen, zonder verplichtingen naar elkaar. Later belde ze me op, en zei ze: “Ik moest nog even douchen!” Ja, daar deed je zeker zo geheimzinnig voor, voor douchen midden op de dag. Grrrr. Ze vraagt me net of ik bij haar wil eten, das wel heel lief! Maar echt vertrouwen doe ik haar toch niet. Uiteindelijk wel heerlijk gegeten. En ze doet echt haar best voor me.
En toen belde de garage dat ze een auto mee kon nemen voor een proefrit. Mee naar de garage gegaan en auto meegenomen. Bij m’n ouders ontstond er daarna een hele discussie over welke auto m’n zus gaat kopen. M’n moeder heeft d’r zinnen dan op een auto gezet, en vervolgens gaat ze allerlei redenen verzinnen waarom m’n zus die zou moeten nemen. Heel sturend, een beetje manipulatief. En het was een verhitte discussie. Volop drakenenergie. Het zijn eigenschappen die m’n originele ouders ook hadden, maar nu werden ze dan als een karikatuur uitvergroot. Constant vallen over alles wat gezegd wordt. Tis duidelijk dan dat de kinderen in alles moeten luisteren (doen wat zij willen), en er geen ruimte is voor eigen autonomie, en onvoorwaardelijke steun voor de keuzes die we maken en het vertrouwen dat wij zelf goede keuzes kunnen maken. Zoals ik al zei: m’n originele moeder had dit ook, maar het wordt flink uitvergroot, nu ze overgenomen is en m’n vader wil constant bepalen wat je toevoegt aan de discussie, alsof de negatieve dingen niet gezegd mogen worden. Nu ook uitvergroot bij de overgenomen versie van m’n vader. Bovendien kwam m’n vader binnen lopen vanuit de tuin, en had even tijd nodig om in z’n persoonlijkheid te schieten. Dit gaat blijkbaar een beetje traag. Hij zei geen woord, en kwam heel vreemd binnenlopen, en toen ineens verschoot hij, en zei hij: “Hallo jongens trouwens, ik was even in gedachten!”
M’n familie was een groot deel van dit jaar heel steunend, maar het is nu net alsof ze nu hun schaduw ook gaan laten zien, om mij daar aan te laten wennen. Ze zijn nu ook regelmatig geïrriteerd naar elkaar. Het is mij geheel duidelijk dat er nog steeds wordt gerommeld met de gedragsafstelling van deze klonen. Want ze vertonen allemaal tegelijk hetzelfde gedrag. En ik werd er lichtelijk geïrriteerd van en had echt de neiging om ze vermanend toe te spreken. Wat dat betreft voel ik steeds minder angst voor deze Draken. Nee, ik voel juist ontzettend veel compassie en bedenk hoe ik zo tactisch mogelijk de dingen kan zeggen die ik kwijt wil. Want ik wil ze hoe dan ook niet kwetsen, als dat überhaupt al mogelijk is. Want ik zie hoe van slag en hoe boos ze daar van raken, alsof het heel zwart-wit binnen komt als ik iets zeg, al is, hoe het binnenkomt bij hun, toch hun eigen verantwoordelijkheid, al zullen ze dat niet erkennen. Niks zeggen en dan achter hun rug een artikel schrijven voelt ook niet altijd goed. Dus ik probeer echt de dingen uit te spreken, maar het kost me veel moeite, want ze ogen niet alsof ze daar open voor staan. En ze zijn druk…! Of ze zijn heel stil, of ze staan op de stand ‘volle kracht vooruit!’. Alles of niks! Dat herken ik natuurlijk maar al te goed, van toen ik in mijn agressie zat, aan het einde van mijn klinische therapie in 2004. Lees hiervoor Deel 1 van mijn verhaal. En dat is een staat, waarin je maar weinig verantwoordelijkheid neemt, en alles op volle kracht naar buiten gooit. Ze praten ook allemaal door elkaar heen. Doodvermoeiend! Nooit gedacht dat ik over dit gedrag zou kunnen vallen. Ik was namelijk zo ook eerst, dus weet precies wat voor innerlijke staat daar bij hoort. En hoe gekwetst ik was als anderen daar opmerkingen over maakten, dus ik heb echt veel compassie, en ik houd toch wel van ze.
Verder ontving ik nog prachtige vakantiefoto’s van m’n overgenomen broer en z’n familie. Maar ik herken ze absoluut niet als de familie die ze ooit waren. M’n broer lacht heel anders op foto’s dan dat ie deed toen ie nog niet overgenomen was, en de kinderen lijken wel Drakenbroeders- en zusters van hun ouders. Alsof ze al volwassen zijn, maar de kindrol spelen, als een soort toneelstukje. Heel apart. En dat sluit goed aan bij wat ik weet over deze Draken en het mimicken dat ze doen. Ze tunen in op de originele persoonlijkheid, en dan doen ze ze na, maar het komt heel onecht over. En ik denk niet dat ik het hierin mis heb.
Ik was ook nog bij vrienden die ook overgenomen zijn. En één van die vrienden begon zelf vanuit het niets over Dolfje Weerwolfje, dus of hij heeft m’n artikel waar ik in dat boek noem gelezen (Op weg naar Pinksteren), of ze proberen me van de wijs te brengen, al lukt ze dat niet.
Ik had al eerder gezegd dat mensen die overgenomen waren, regelmatig een stuk afvallen. Dit omdat een andere geest in een lichaam voor een andere stofwisseling zorgt. Een vriendin van de vrienden die ik net noemde, was ontzettend afgevallen. Ze zegt dat het door diabetes komt, maar ik heb weer een vaag vermoeden dat ze haar ook wel overgenomen zullen hebben. Mijn moeder vertelde vandaag dat de zuster uit het verpleeghuis van m’n oma, die op de begrafenis was van m’n oma, ook flink afgevallen was, van diabetesmedicijnen was weer de smoes. Ik weet gewoon zeker dat zij overgenomen is, want zij was er bij toen ik mijn toespraak hield en vertelde over dat mijn familie en vrienden overgenomen zijn, en dat oma ook het laatste half jaar van haar leven overgenomen was, en dat ze dus al eerder is overleden (lees mijn artikel Gedragen door overledenen). Deze Draken nemen iedereen over die van mijn verhaal weet. Daarom wil ik iedereen die dit leest, oproepen, om hetzelfde te doen als ik: all-in gaan, en materiaal produceren waarin deze Draken ontmaskerd worden. Zodra ze in je buurt vanuit het niets over kikkers, draken, dinosaurussen of andere reptielen gaan praten, weet dan dat die persoon zeer waarschijnlijk overgenomen is, en dit moet je niet accepteren, want uiteindelijk komen ze bij jou uit! Zeer gevaarlijk! En als je hetzelfde als ik doet, ben je beschermd! Lees daarvoor mijn artikel Wie Christus volgt, is beschermd.
Ik heb trouwens het vermoeden dat veel mensen die mij via Twitter of Facebook benaderen, ‘gestuurd’ zijn door hun reptiliaanse opdrachtgevers. Ze praten een keer met me en zijn superpositief, en een moment later reageren ze dan niet meer op wat ik zeg. Heel typisch. Kan zo al 4 mensen noemen waarbij dat gebeurde. Het is zo doorzichtig. Het is zo overduidelijk dat ze gestuurd worden om me even te bekrachtigen of op enige andere manier te manipuleren, maar verder eigenlijk flink bij me uit de buurt willen blijven. Nou, prima hoor!
Iemand die ik sprak op Twitter, vertelde me, dat wat hij de Maanmensen noemt (waarmee hij telepathisch contact heeft) ’s nachts mensen bezoeken en dan via een implantaat die ze via de nek inbrengen en afstellen, de mensen beïnvloeden. Dat is dus weer een iets andere theorie, dan in m’n eerdere artikelen wordt beschreven. Maar ze zouden dat nooit bij iemand zoals ik doen, meende hij. Ik hoefde me volgens hem geen zorgen te maken. Ik moet zeggen dat ik daar zelf iets anders over denk. Want ik word nog steeds getarget. Deze persoon vroeg of ik wel eens een puist in m’n nek had, die steeds terugkomt. Deze puist zou dan een soort litteken zijn van het inbrengen van een implantaat, wat ’s nachts gebeurt, en iedere maand wordt het anders afgesteld. Maar zo’n puist heb ik niet. En bij m’n familie heb ik het ook niet echt kunnen bespeuren. Dus waarschijnlijk gaat het niet echt op deze manier. Maar ik vond het wel de moeite waard om het te noemen.
Bovendien is er vannacht iets raars gebeurd. Ik werd wakker daarstraks en ik was met m’n telefoon naast me in slaap gevallen op de bank. Maar ik kon m’n telefoon niet vinden. Bleek die ineens omgekeerd op de tegenovergestelde hoek van de salontafel te liggen. Vreemd, want ik heb hem daar echt niet neergelegd. En tot overmaat van ramp, lag de asbak die een eerdere gast gebruikt had, op de grond, met de peuken ernaast. Heel raar! Ik had wel eens eerder zoiets. Ik kwam terug thuis van iets, en toen stond het kastje boven de afzuigkap wagenwijd open. Dat had ik niet gedaan. Dus of ik ben ineens in m’n gedrag heel onbewust geworden, of ik slaapwandel, of er is iets meer aan de hand. Zoals ik net al zei, krijgen sommige mensen bezoek ’s nachts, om bijvoorbeeld een implantaat te installeren. Dit zal niet geheel in het fysieke gebeuren. Ik heb het al eerder gehoord op iemands YouTube-kanaal. Deze vrouw vertelde dat verschillende mensen getarget worden door entiteiten die dan bijvoorbeeld sleutels in je huis ineens op een andere plek leggen en je zo helemaal gek maken. Wat ik wel weet, is dat ik vannacht weer het gevoel had toen ik sliep, dat ze me wilden overnemen. Ik schrik dan wakker met een grote “NEE!” en val dan weer in slaap. Een eerdere nacht deze week schreeuwde ik het zelfs uit. De buren zullen het zeker gehoord hebben.
Dus er gebeuren genoeg aparte dingen, die ik niet altijd meteen kan verklaren. De meeste mensen zoeken echter achter deze dingen niets bijzonders, maar het is de optelsom van alles, die mij vertelt dat er meer aan de hand is. En natuurlijk de geschiedenis van eerder gebeurde dingen. Ik heb geen twijfel over dat we in een heel vreemde wereld leven. Alles wegwuiven en niet alle opties open houden, is wat dat betreft makkelijk, maar levert nooit veel waarheid op.
