De afgelopen weken heb ik me bezig gehouden met het leggen van een nieuwe vloer. Ik begon vol goede moed, maar ik kon het niet volhouden en ik heb dan ook veel hulp gehad van mijn overgenomen ouders, mijn overgenomen zus en een overgenomen vriend van haar. Mijn overgenomen vader is al dagenlang bezig om de dingen af te werken. Nu een groot deel van het werk achter de rug is, ben ik mijn familie ongelooflijk dankbaar, ook al zijn ze overgenomen. Ze hebben meedogenloos gewerkt en zich echt van hun goede kant laten zien. Dat doet me werkelijk goed. Ik heb ook goed mee proberen te doen. Maar helaas ben ik toch flink in een gat gevallen. Ik kan mezelf nog maar amper activeren, en dat voelt niet goed. Het enige wat ik nog doe, is YouTube video’s kijken, de hele dag, en slapen. En ik voelde me vorige week afschuwelijk leeg. Dat is met geen pen te beschrijven. Zo leeg dat ik constant de impuls had om met dingen te gooien en m’n kracht te laten gelden, maar het mag er gewoon niet zijn binnen de grenzen van mijn persoonlijkheid. De ongelooflijke kracht die ik heb, is diep weggeduwd in mijn systeem. Het niks doen is het enige wat ik nog heb, en is een manier van controle voor me. En ondertussen wordt m’n huis wel een stuk mooier, maar de betekenis ervan valt langzaam weg voor me. Waar is het allemaal goed voor? Ik weet het niet. Ik besef nu, dat, toen ik anderhalve maand geleden vanuit een impuls besloot dat ik een nieuwe vloer wilde (de oude was erg versleten), het uit wanhoop was, om maar het gevoel te hebben dat ik iets nuttigs doe en iets opbouw voor mezelf. Sowieso heb ik meer grotere uitgaven gedaan de laatste tijd. Gewoon om het roer om te gooien, maar uiteindelijk blijkt na alles, dat het van binnen gewoon hetzelfde blijft. Een teleurstelling, maar wel logisch natuurlijk. En heb veel moeite met de veranderingen die dat met zich mee brengt. Want ik kan niet op m’n eigen kracht vertrouwen. Dus dan ben ik weer bang dat ik ga decompenseren! Decompenseren is wanneer je geen manieren meer hebt om met de dingen om te gaan. Dan wordt de draaglast te groot ten opzichte van je draagkracht. En zoals ik al zei, is al mijn psychische kracht diep weggestopt/weggezakt/gecomprimeerd in mijn lichaam, terwijl ik het eigenlijk nodig heb om overeind te blijven. Het voelt vreselijk. De leegte is enorm, en ondertussen moet ik te allen tijde rustig blijven, voor m’n gevoel. Dat is haast niet te verdragen. Ik ben erg streng voor mezelf.
Ondertussen raad mijn begeleiding me aan om weer dagbesteding te gaan doen, maar voor mij voelt het als geen optie, want ik ben zeer bang om kapot te gaan. Ik wed dat als ik mezelf weer dwing om actief te worden, ik ook m’n boosheid meer ga uiten, en ik ben bang dat ik dan aangevallen word en kapotgemaakt word, terwijl bijna iedereen om me heen overgenomen is, en ze me de afgelopen tijd flink overtuigd hebben dat ze me niet kapot maken als ik boos ben, maar ze me juist steunen. Maar dan nog is het een groot dilemma, om weer actief te gaan worden. Er is zoveel dat me tegenhoudt! En de kracht (en de zin) kan niet vrij stromen. Ik zie ook niet dat dat in de toekomst beter kan worden. Want als de vrijheid er van binnen niet is, hoezo zou ik dan gaan doen of ik het in de buitenwereld heb. Dat heb ik gewoon niet. Het zou acteren worden. Puur op het verstand. Zo wil toch niemand leven?
Ondertussen ben ik me nog steeds bewust van iedereen om me heen die overgenomen is. Soms zie ik het aan de oogopslag, zoals ik een aantal weken geleden een vriend van m’n vader aankeek en het meteen zag. En soms zie ik het bij mensen op TV. Bijvoorbeeld bij mensen die een beetje sullig zijn, en die dan ineens allerlei programma’s mogen presenteren en hun sullige imago van zich afschudden. Je ziet gewoon dat er dan een andere geest in die persoon zit.
Een paar dagen geleden belde m’n overgenomen vader me. Het was kwart voor 12 in de ochtend. Ik was nog steeds niet fatsoenlijk opgestaan en lag nog te hangen op de bank. Het voelde alsof hij belde om me te stimuleren er uit te gaan en iets nuttigs doen, hij klonk wel heel aardig. Maar ik ben niet vooruit te branden. En ik koos er voor om nog even te blijven liggen. Toen viel ik in slaap, en ik droomde over hem. Nu was hij een stuk minder vriendelijk voor me. Hij gaf me een schop onder m’n kont en het kwam er op neer dat hij vroeg of ik overgenomen wilde worden, althans dat hoorde ik er in! (Hij vroeg of ie mijn bescherming weg moest halen ofzoiets?)! Ik hoorde mezelf duidelijk en gedecideerd “Nee!” zeggen in m’n droom en toen schrok ik wakker! Volgens de gemiddelde mens op deze wereld is zoiets maar een droom, en moet je dat niet serieus nemen, moet je er aan voorbijgaan, het meteen weer vergeten en verdringen, maar ik neem het juist heel serieus, en voor mij is het zo echt als het maar zijn kan. Ik weet gewoon zeker dat ze mij zulke ervaringen expres bezorgen en dat m’n overgenomen pa op die manier in de astrale wereld kan binnendringen om mij zo’n ervaring te bezorgen, want er zit een te grote mate van toeval in, als zulke dingen gebeuren. Dus toen ging ik weer YouTube kijken, en werd ik heen en weer geslingerd tussen grote lol, dan weer verdriet, dan weer boosheid, en ik wist even echt niet wat ik met mezelf aan moest. Gelukkig las ik toen het nieuws, en besloot ik te schrijven over de schietpartij in Uvalde, Texas (lees mijn vorige artikel).
Vandaag heb ik in een gesprek met één van m’n begeleiders van de GGz, vrijuit gepraat over hoe ik in elkaar zit, en hoe dat te maken heeft met de dingen die zijn gebeurd, wat betreft de overgenomen familieleden en vrienden. Volgens mij kwam het heel warrig over (al was dat het niet), maar ik heb nooit die vrijheid gevoeld om dat zo te doen, dus dat was toch even wat nieuws. Maar je moet gestudeerd hebben om het te kunnen snappen. Maar op weg terug naar huis, dacht ik: misschien is ze wel overgenomen, maar dan heb ik het toch ieder geval gedurfd om over deze dingen te praten, waar zij bij zit. Maar als ze nog niet overgenomen is, dan heb ik haar misschien niet voldoende gewaarschuwd dat ze haar waarschijnlijk ook gaan overnemen. Dan is het straks weer mijn schuld dat ze overgenomen wordt. En toen dacht ik meteen aan mijn familie. M’n zus vooral, en m’n pa en ma. Die zitten toch altijd het meest in m’n hoofd. En ja, toen begon ik weer te janken. Ik raakte bijna in paniek en zit dan als een autist heen en weer te wippen in m’n stoel en te flapperen met m’n handen, en ik word me dan bewust dat het mijn schuld is, ook al is dat ook niet echt waar. Alleen indirect is het mijn schuld, doordat ik te laat in heb gegrepen, toen ik me bewust werd van de eerste slachtoffers in mijn omgeving een aantal jaren geleden. En dan krijg ik het gevoel dat ik ook kapot moet. En dat gaat misschien ook wel gebeuren…!
Ik wou dat ik mijn kracht kon laten zien, ongeacht wie ik tegenover me heb. Om dan te kunnen vuren en je punt te maken, dat is het mooiste wat er is. Recht tegen iedereen in gaan, ongeacht de tegenstand die je krijgt en ongeacht de dreigementen. Woow, wat zou ik dat graag willen, maar dat zit er waarschijnlijk niet in voor mij. Ik denk ook niet snel genoeg meer. Ik ben ontzettend traag van begrip geworden, en kan de meeste debatten en discussies nog maar amper volgen. Alles moet voor me uitgespeld worden in letterlijke woorden, want het snel denkende begrip dat ik vroeger had, is helemaal weg. Het is vreselijk, en soms denk ik dat ik autistisch ben nu. Al klonk ik vandaag toen ik vrij praatte, behoorlijk schizofreen, maar dat komt omdat ik concepten gebruik die andere mensen niet meteen begrijpen. Die zou ik aan de meeste mensen eerst moeten uitleggen. Dan weten ze pas wat ik bedoel. Dat is ook één van de redenen dat ik deze site heb. Dan kunnen mensen toch lezen wat ik bedoel met bepaalde dingen. Het is toch gebaseerd op jarenlange kennis verzamelen, vanuit een basis om mezelf te begrijpen. Het is integrale kennis. Dan Winter is ook iemand die van de integrale kennis is, al drukt hij het meer in details uit, en ik meer in grote lijnen. Maar de eerste keer dat ik dingen van hem las, dacht ik ook: wat een brei van onbegrijpelijke begrippen. Maar hoe vaker je dan dingen van iemand leest en hoe meer je de info die hij geeft bestudeert, hoe meer je gaat begrijpen wat hij bedoelt te zeggen. “Nu snap je het niet, maar je zult terugkomen!” zei iemand een keer in de reacties, en daar sluit ik me van harte bij aan. En wie zichzelf kent, kent ook de wereld om zich heen. Zo binnen, zo buiten!
Ze kunnen me nu alles wijsmaken wat mijn diagnose is. Schizofreen; autistisch; een angststoornis (gedeeltelijk in remissie) kan ook nog. Ik weet het gewoon niet meer. Heb te weinig kennis van de verschillende ziektebeelden. De oppervlakkige beschrijving in de DSM-V is niet genoeg daarvoor. Daarom heb ik wederom om m’n diagnose gevraagd, maar het wordt iedere keer vooruitgeschoven. Nu moet ik wachten tot 12 juli, tot m’n behandelplanbespreking! Waarschijnlijk gaan ze me weer gigantisch voor de gek houden, geen idee. We zullen zien! Ik mis duidelijk de verstandelijke component van hoe ik me voel. Kan daar niet tegen. Het verstandelijke geeft me steun. Als ik dat niet heb, dan wordt het gewoon een brei van verwarring, en voel ik mezelf te weinig om daar zelf iets zinnigs over te kunnen zeggen. Dat herken ik maar al te goed van voor alle therapieën. Ik zag laatst een foto van hoe ik eruit zag toen ik depressief was, voor alle therapieën. Je herkent me niet terug! Het is een totale metamorfose. Een mens kan dus veranderen. Vooral als je nog jong bent. Destijds hebben ze mijn diagnose ook verzwegen, en ik durfde er toen niet om te vragen. Dat was natuurlijk om me expres in het ongewisse te laten, zodat ik zo angstig mogelijk was, en de kans dat ik tot verandering zou overgaan maximaal was. Althans, dat denk ik nu. Maar het was een angstige tijd, en ik was heel depressief, en ik haalde gigantisch hard m’n zelfvertrouwen onderuit.
Maar wat overgenomen mensen betreft: Thomas Eidsaa, die nu overleden is, heb ik in z’n werk ook zien praten over z’n familie die overgenomen was. Acteurs noemde hij ze en zo komen Antichristus-entiteiten inderdaad over als ze niet volledig in hun rol afgedaald zijn. Het zou me niks verbazen als zo’n entiteit hem destijds ook succesvol overgenomen heeft, en er later voor heeft gekozen om z’n lichaam te verlaten, waarop een hartaanval werd vastgesteld. Tragisch, want hij heeft fantastische dingen geproduceerd. Bekijk z’n site maar eens, die gelukkig nog in de lucht is. Zeer de moeite waard! Evenals de hoeveelheid boeken die hij heeft geproduceerd. (Sommige zijn gratis te downloaden, anderen staan op Amazon). Hij werd gediagnosticeerd als paranoïde schizofreen, maar dat heeft hem niet tegengehouden om alles te geven wat ie kon. Zeer bewonderenswaardig! Er is zoveel meer te ontdekken aan deze wereld, dan de standaard talking points van de mainstream en alternatieve media. Niemand moet zich in een hokje laten stoppen door diagnoses. Soms is het wel fijn om te weten, hoe men tegen je aankijkt, maar het verandert niets aan hoe je zelf bent. Veel mensen bekijken zich door de ogen van een ander, en dat is alleen goed als het je eigen mening over jezelf niet vernietigt, maar aanvult! Want ik ken genoeg mensen die massa’s filmpjes posten over hun zogenaamde ziektebeelden, maar die verder geen enkel inzicht in zichzelf hebben, en hun hele identiteit er aan op hangen, en dat is gewoon tragisch te noemen…
