Ik zag een video van Tijn Touber, waarin hij praat over dat de Duivel z’n kwaadaardige daden pleegt om uiteindelijk mensen in hun kracht te zetten, waar ik het natuurlijk mee eens ben, wat je ook weet als je mijn eerdere artikelen hebt gelezen. De Duivel zal dan ook doorgaan met z’n daden totdat iedereen dit doorheeft en ziet voor wat het is. Het gaat over “Dansen met de Duivel”, en ik moest hier wel aan denken als ik kijk naar de gebeurtenissen van de afgelopen week.
Zoals ik in mijn vorige artikel schreef, belde mijn casemanager van de GGz om te zeggen dat hij aangifte van smaad doet, als ik zijn naam niet weghaal in mijn artikel Gestoorde casemanager koopt auto van mijn keuze. Blijkbaar mag je geen recensie schrijven over je behandelaren of überhaupt maar de waarheid vertellen over het dubbelleven dat ze leiden, want dat ‘beschadigt’ hen. Een totaal gebrek aan zelfkritiek en incasseringsvermogen hebben ze en ze schromen niet om het geweld van de Staat over je af te roepen om hun naam maar weg te krijgen uit dat artikel. Als het leugens zijn die ik vertel, waarom ben je er dan zo bang voor?! Als jij overtuigd ben van wie je bent en waar je voor staat, dan laat je je niet beschadigen door wat leugens van een totaal onbelangrijk iemand. Dan laat je het gewoon en geef je iemand de ruimte om iets over je te schrijven! Maar het zijn geen leugens die ik vertel. Het is de keiharde waarheid. En ze zullen denken: “Maken we kans om die jongen kapot te maken!?” en ze hebben gedacht van wel, en daarom reageren ze zo agressief, terwijl ze ondertussen wijzen dat ik de agressieve ben, wat een behoorlijke laffe poging tot gaslighting is. Ik ben in dit verhaal niet de agressieve. Ik ben niet de gene die het geweld van de Staat over iemand af wil roepen.
In de hele behandeling bij de GGz vanaf 2006 is tegen mij gezegd door de behandelaren: Agressie roept agressie op, dus “Jesse: wees vooral niet agressief. Want als jij agressief bent, dan praten we de agressieve reactie van anderen op jou goed! Althans, daar kwam het op neer. Terwijl ik zo ongeveer de meest vredelievende persoon ben die rondloopt, en nooit m’n toevlucht tot geweld heb gezocht, zelfs niet toen ik in m’n agressie zat. En ondertussen hebben die behandelaren hun eigen georganiseerde psychologische agressie altijd goed gepraat. Maar blijkbaar is mijn reactie op hun agressie vervolgens niet gerechtvaardigd. Nee, dat zij agressief zouden zijn, dat beeld ik me maar in. Dat is niet de realiteit. Dat is psychose. En zo hebben ze altijd de macht om je kapot te maken, wat een walgelijk grondhouding is om contact aan te gaan met iemand. Ze nemen geen enkele verantwoordelijkheid, en als je de waarheid over ze vertelt, dan ondernemen ze dit soort walgelijke stappen.
De afgelopen week zat ik dan ook in een voorspelbare dans met de Duivel, waarin ik één voor één door de elementen werd geleid, die ik de afgelopen jaren heb leren integreren. Eerst word ik geconfronteerd met het dreigende geweld van de Staat, wat Aarde is. Vervolgens roept dat het Vuur op in mij, waardoor ik een verhit artikel schrijf. Vervolgens komt de overgenomen buurvrouw weer aan de deur, die mij probeert te laten schrikken door mij vanuit het niets ineens vast te pakken alsof ze me aanvalt, wat het element Water activeert in mij, en vervolgens krijg ik een mail van de overgenomen Jones Senoj (die ik in mijn artikel Vrijdenkers over de Maan genoemd heb) waarin het er op neerkomt dat hij zegt dat ik niks begrepen heb van de uitspraken van hem die ik noem in dat artikel, wat een leugen is, want ik heb het wel degelijk begrepen. En dit is Lucht. En zo dans ik met de Duivel. En dit gaan ze nog heel vaak herhalen, totdat ik stop met dit Dansen met de Duivel. Van de buurvrouw schrok ik niet eens. Ik omarm het met liefde. Wil je me bedreigen, aanvallen of laten schrikken, ik zal me niet fysiek verzetten. Ik schrijf hooguit een artikel over je als ik het overleef.
Ik vertelde vanavond tegen mijn overgenomen familie dat ik een stuk over mijn behandelaar had geschreven en dat ie aangifte wilde doen van smaad. Nou, m’n zus werd superstil, en m’n moeder begon toen we daarna gingen eten ineens te huilen. En m’n zus ging m’n moeder troosten. Het was een toneelstuk van jewelste. Ze hebben geen enkele interesse getoond naar de details hiervan. Ze stelden geen enkele vraag. Nee, ze negeerden het daarna weer compleet. Wat aan de ene kant fijn is, maar aan de andere kant ook niet normaal is. Ze negeren compleet waar ik mee bezig ben, en ze zijn niet geïnteresseerd in me. We hebben het meestal over hun dingen, en m’n zus vertelt ook eindeloos over haar werk, waar ik me echt voel verdwijnen en niet de ruimte voel om over mijn dingen te praten.
Daar kwam nog eens bij dat we een discussie hadden over artiesten die geld willen zien als je hun nummer een keer draait in een YouTube filmpje. Dit staat ook ineens op de rol. De discussie over copyright/auteursrecht. Ik kreeg een mail van iemand die een foto die ik had gemaakt had gezien en wilde gebruiken voor een boek. Van mij mag ie dat natuurlijk, en hij hoeft er wat mij betreft m’n naam niet eens bij te zetten, al is het wel leuk. Ik verdien mijn brood niet met het maken van foto’s, en ik eigen me ook niet het eigendom op voor het gebruik van die foto’s, omdat ik dat onzin vind. En toen zei ik dat de muziek die ik had geschreven toen ik jong was, wat mij betreft ook vrij gebruikt mag worden. Want zoals ik al zeg: ik ben niet afhankelijk van wat deze muziek en foto’s opbrengen. Want ik heb al jaren een arbeidsongeschiktheidsuitkering. Maar ik vertelde dat ik dat eigenlijk wel een mooie toestand vindt, dat de dingen die je maakt gewoon vrij gedeeld mogen worden, zonder dat je je heel erg indentificeert met dat werk dat je gemaakt hebt. Ik heb het gewoon gemaakt omdat ik het leuk vond om te doen, niet omdat ik er rijk van wil worden. En zeker niet omdat ik mezelf allerlei speciale gaven wil toedichten, of er status aan wil ontlenen. Dat is helemaal abject. Tuurlijk, het kan best zijn dat je een zaal van 10.000 mensen heel enthousiast kan krijgen, maar voor het zelfde geld zijn het 10.000 idioten, dus wat betekent het dan nog?
Maar het is duidelijk dat de Antichristus-machten nu gaan kijken of ik me wel aan alle regels houd die de heersende machten hebben opgesteld, ook al heb ik nooit m’n akkoord gegeven voor deze regels en vind ik de meeste regels belachelijk en zijn de grootste overtreders van deze wetten de heersende machten zelf! Maar zeg dit vooral niet, want dan doen ze natuurlijk aangifte van smaad.
Bovendien, als je een integer mens bent en dus de uitersten van deze wereld geïntegreerd hebt (dit maakt je integer), is er geen plaats voor regels en wetten, maar is er een balans tussen de ruimte die je jezelf geeft en de ruimte die je een ander geeft. Er is geen plaats voor agressie dan of overdreven licht en liefde, maar je bent in balans en de dingen ‘zijn’ gewoon. Je doet dan niet overdreven moeite om je aan wetten of regels te houden, in de hoop dat het je beloning oplevert, of in de hoop dat je er straf mee vermijdt. Je bent daar dan niet afhankelijk van, en je overstijgt deze valse manier om mensen te controleren. Juist daar waar de beesten zijn, hebben mensen ineens regels nodig. Nou, ik ben er niet va n. En ik droom van een wereld waarin regels niet nodig zijn, en waarin iedereen streeft om zo gebalanceerd en authentiek mogelijk te worden, en streeft naar het goede. En dan bedoel ik niet het gepolariseerde ‘goede’ (‘licht en liefde’, KOTS!) maar juist het gebalanceerde goede, waarbij men de schaduw doorgewerkt heeft, en deze overstijgt.
In mijn discussie met mijn zus over geld, werken voor geld, artiesten die geld willen verdienen, en basisinkomens, waarin m’n zus wel eens even ging uitleggen hoe de wereld in elkaar zit, en waar ik afgeschilderd werd als degene die niet begrijpt hoe de wereld in elkaar zit, en dat de wereld vooral moet blijven zoals ie is, werd ik me bewust dat er totaal geen interesse was in mijn kant van het verhaal. Ik voelde me afgeschilderd als dom, en er bleek een totaal gebrek aan visie bij m’n zus, waarbij ze totaal voorbijgaat aan de problemen die er zijn met de huidige systemen. Nee, de wereld, en mensen hun denkwijze moest vooral blijven zoals ie was. En we moeten vooral slaven blijven van de heersende machten, want dat is hoe het werkt, en dat is hoe het moet blijven werken, snap je dat niet?! Ik vind het een domme cirkelredenering en dat recht in je gezicht uitgelegd krijgen alsof jij de domme bent, en zij de slimme, is ergerlijk. Vervolgens word ik stil van dit gedrag van mijn zus, en doet mijn vader er nog een schepje bovenop met een minachtende opmerking over ‘Sinterklaas spelen’, als je dingen uit je hart geeft aan mensen, zonder iets terug te verlangen. Het is het mooiste wat er is, als je geeft zonder iets terug te verlangen, maar blijkbaar is het in zijn ogen dom. Zegt veel over hem.
Michael Tellinger heeft een prachtig boek, getiteld: Ubuntu, Contributionism, A Blueprint For Human Prosperity, waarin hij het waarom uitlegt van het onstaan van geld in de geschiedenis, en een visie uiteenzet over een wereld zonder geld. Als ik de discipline kan vinden om het boek nog eens te lezen, dan schrijf ik daar in de toekomst misschien nog wel een artikel over. Toen ik dit boek een aantal jaren geleden las, was ik aangenaam verrast over de out-of-the-box denkwijze die hij hanteert. Veel mensen denken dat er zonder geld geen reden is om te werken, maar dit is natuurlijk onzin. Mensen werken ook om zin aan hun leven te geven. De visie die Tellinger heeft, zou wel een einde maken aan het slavenbestaan dat de meeste mensen leiden. Dat de heersende machten dat een probleem zouden vinden, is mij geheel duidelijk. Mensen zouden ineens tijd hebben voor andere dingen, in plaats van dat ze eten, werken, slapen, eten, werken, slapen. Tijd om zich bewust te worden van de dingen die misgaan op deze wereld, en hoe dit allemaal is ontstaan, en hoe we dit met z’n allen beter kunnen maken. Het is de taak van de heersende Satanische machten, om dit zoveel mogelijk te voorkomen, en om zoveel mogelijk mensen mee te krijgen in hun wereld van dood en verderf. Dit is uiteindelijk juist bedoeld zodat men ziet hoe het niet moet, en mensen maximaal de gevolgen voelen van zo’n soort wereld, zodat men uiteindelijk bijna unaniem zal kiezen voor het goede! Het is dé manier om om te gaan met het bestaan van de vrije wil op deze wereld, en deze langzaamaan zo te kneden, dat deze in geordende banen wordt geleid. Door de vrije wil te pogen helemaal uit te doven in een wereld waar de vrije wil zich goed ontwikkeld heeft, kan de mensheid de ultieme balans tussen wel vrije wil en geen vrije wil bereiken. Dat is de wil van God en de weg van Christus!
