Iedere tijd kent z’n modeverschijnselen. Waren het in de jaren ’70 wijduitlopende broeken en in de jaren ’80 getoupeerd haar, in deze tijd is het verschijnsel ‘tatoeage’ de nieuwe modetrend. Stond het vroeger symbool voor het onconventionele, tegenwoordig is het juist onconventioneel als je principieel zónder tatoeages blijft. Want iedereen heeft ze. Onderscheiden kun je je er niet meer mee, al denken veel mensen dit nog wel. Sommige mensen gebruiken tatoeages om hun lichaam te versieren, omdat ze zichzelf zonder hun huid te versieren, te kaal, of te saai voelen, niet goed genoeg! Niet de moeite waard! Zij gebruiken de versiering om hun zelfgevoel terug te krijgen, en daar hebben zij iets externs voor nodig. Terwijl ik denk dat als je in staat was om je gevoel te beleven (of het nu liefde is of agressie), je helemaal geen externe dingen nodig hebt om jezelf beter te voelen over jezelf. Dan accepteer je jezelf gewoon en accepteert een ander jou ook, in al je schoonheid en lelijkheid. Bovendien heb ik er iets tegen dat mensen vrijwillig pijn lijden. En als je een probleem met je lichaam hebt, dan moet je de oplossing hiervoor niet zoeken in een externe verandering, maar door middel van een interne verandering. Wil je echt een wereld waarin iedereen de grootste horrortaferelen op z’n huid heeft getatoeëerd, voor eeuwig? Is dat wat je wilt uitstralen naar de wereld? Zo ja, vind je het dan ook goed dat ik daar het mijne van denk? Maar dit is nog een reden waarom mensen de meest vreselijke dingen op hun huid zetten: mensen op afstand willen houden.
Het is vooral vreemd als jonge mensen tatoeages nemen, omdat ze denken dat het rebels is. Die doen precies het tegenovergestelde van wat jij zegt en doet of wat hun ouders hen leren. Lijkt rebels, maar precies het tegenovergestelde doen van wat jij doet is net zo goed aangepast gedrag, want het maakt ze nog steeds uit wat jij doet. Sterker nog, ze laten jou steeds bepalen wat hun mening is, al hebben ze dat zelf niet door. Echte rebellen trekken zich niets aan wat andere mensen denken bij het vormen van een mening. En een tatoeage maakt je een conformist, geen rebel.
Ik zal eerlijk zijn, ik werd een tijdlang behoorlijk opgewonden van vrouwen met tatoeages. Hoe dat kwam? Een vrouw met tatoeages (geldt ook voor mannen) straalt uit dat ze ervoor heeft gekozen om haar lichaam te beschadigen/pijn te doen, wat de reden hiervoor ook is. Ze straalt uit (en dat beseft ze vaak zelf niet) dat ze het goed vindt dat jij haar ook beschadigt/pijn doet, en wakkert dus in feite de seksualiteit aan van mensen die hun schaduw nog niet volledig hebben doorgewerkt, en de ander (vaak geheel onbewust) kwaad willen doen. De seksualiteit staat dan niet in dienst van de liefde, maar is een manier om je af te reageren van je razernij, iets waar veel mensen mee kampen, vanwege onderdrukking of huiselijk geweld in hun verleden. Als jij en je partner dat prima vinden, ga vooral je gang dan, maar het zou niet meer mijn keuze zijn, en dat zou het voor niemand met een greintje zelfrespect moeten zijn.
Ik zag een documentaire ergens pas geleden waarin men vrouwen naar hun seksuele fantasieën vraagt, en een groot deel van de vrouwen had fantasieën om gewurgd te worden. De fysieke nabijheid van je eigen man voelen was niet meer voldoende om de seksualiteit te kunnen triggeren, maar zij wilden als het ware het huiselijk geweld waarin zij zijn grootgebracht herbeleven in de relatie met hun partner, en zo ook de pijn die dat opriep. Wat dat betreft staan pijn en genot dicht bij elkaar. Maar ik ben er van overtuigd dat dit een impotentie is binnen hen. (Impotentie gaat ook over het vermogen om je driften te beleven/te uiten en komt zowel bij mannen als vrouwen voor). De liefdevolle aanraking is dan niet genoeg, maar er is grof geschut nodig. Je ziet ook vaak dat mensen dan steeds meer nodig hebben en steeds meer van een ander eisen, bijvoorbeeld door wat zij hebben gezien in porno op het internet. In de jongerencultuur wordt gedaan alsof het kijken naar porno iets heel normaals is, maar porno kijken is vaak een uiting van diezelfde impotentie, of het onvermogen om de fantasie in realiteit om te zetten (het is echt een psychisch mechanisme dat er voor zorgt dat dat lukt of niet). In de film ‘Don Jon’ (2013), zien we dat de hoofdpersoon Don (Joseph Gordon-Levitt) uiteindelijk van obsessief porno kijken naar intieme seks met Esther (Julianne Moore) gaat. In de realiteit is het echter vaak een heel ontwikkelingsproces om van het ene punt naar het andere te komen, en dat gaat vaak niet zonder slag of stoot. Soms ligt er een heel patroon van verkeerde gewoontes aan ten grondslag, die bijvoorbeeld door de aanwezigheid van trauma’s kunnen komen. Bijvoorbeeld de gewoonte om veel te lang voor de tv hangen, of veel te lang computeren, wat echt negatieve emoties wegdrukt, mogelijk ook de seksualiteit.
Veel ouders zetten hun kind voor de televisie als ze klein zijn, want het maakt je kinderen oh zo rustig. In trance zitten jonge kinderen dan te kijken naar wat ze voorgeschoteld worden, terwijl ze zelf rustig en onbewogen op de bank zitten. Ik ben er zeer van overtuigd dat als je een kind op die jonge leeftijd al afhankelijk maakt van fantasiebeelden buiten zichzelf, dit grote gevolgen heeft voor het vermogen eigen beelden te creëren in het hoofd en zich in de reële wereld te begeven. Want wat je op TV ziet, is vaak niets anders dan fantasie. Hetzelfde geldt voor gamen. Je laat dan als het ware je agressie afvloeien in een fantasiewereld, in plaats van dat je het in contact gooit en je openstelt voor de kritische reactie, waar je weer van kunt leren en die je kan harden. Maar ik ben me ervan bewust dat het in sommige gezinnen niet mogelijk is om je boosheid te uiten, omdat je dan meteen tegengehouden wordt, of afkeuring over je heen krijgt, terwijl je juist als kind ook aanmoediging nodig hebt om die gevoelens te uiten. Veel volwassenen moeten dit op latere leeftijd nog leren, omdat ze toen ze kind waren toch niet gezien werden of er totaal geen ruimte was hiervoor. In gedragstherapie zie je dan vaak dat de boosheid vrijkomt, wanneer de persoon gedwongen wordt om te stoppen met tv-kijken/gamen of andere gedragingen waar ‘té’ voor staat. In het ideale geval stelt een ouder gewoon grenzen aan dat soort gedrag, als een kind daartoe de neiging heeft. Vervolgens moeten ze wel ruimte geven voor de boosheid die vrijkomt, anders heeft het nog geen zin.
Kijk ik weer naar mezelf, dan heb ik mezelf zowat helemaal teruggetrokken in m’n huis. Kom voor weinig dingen buiten, en zit het grootste deel van de tijd achter mijn computer. Wat dat betreft kun je wel stellen dat er bij mij iets goed mis is gegaan op dit gebied, maar ik ben me er in ieder geval van bewust en gun het ook een ander niet. Diezelfde impotentie die zo tekenend voor deze tijd is, heb ik ook. Op psychisch niveau komt dit vaak door het te vroeg ervaren van agressie van anderen, terwijl je nog niet voldoende reserves hebt om deze agressie te kunnen handlen. Een tragisch trauma dus.
We zien dus enerzijds de vrouw die graag een bad boy wil met haar fantasieën om gewurgd te worden, en een wens om tegengas te ontvangen, wat ik altijd curieus vind, want waarom heb je een ander nodig om jezelf op je plaats te zetten? Dat moet je toch zelfstandig ook kunnen. Je bent toch geen klein kind! Ik wil je graag daarbij een handje helpen hoor, maar je moet het niet blijven verlangen, omdat je anders impotent bent in bed of omdat je niet volwassen genoeg bent om jezelf te corrigeren. Lijkt me vreselijk om met zo’n klein kind een relatie te hebben.
En anderzijds zien we mannen die gewoon te lief zijn en vreselijk bang voor wat de vrouw van hen vindt, en totaal geen karakter hebben om zich uit te drukken in een relatie. Als ik deze dynamiek weer eens zie in dating-programma’s, dan moet ik alweer kotsen. Het is dé ziekte van deze tijd!
Meestal vindt de vrouw het meteen goed als de man een grote tatoeage heeft, ook al heeft ie voor de rest niks te bieden en gedraagt ie zich als een karakterloze schlemiel. En de meeste mannen zijn geen mannen meer, maar jongetjes, die door hun feministische moeders of agressieve vaders zowat helemaal doodgemaakt zijn van binnen en denken dat ze de liefde van een vrouw automatisch verdienen, als ze maar aardig doen, wat vaak het enige is wat ze kunnen. En dan gek staan te kijken als ze gekwetst worden. De meeste mensen die voorbij komen bij van die datingprogramma’s zijn compleet gestoord. Er is altijd wel iets mis met één van de twee of allebei en ik begin te geloven dat dat in de echte wereld ook zo is. De vrouw is ontzettend op een voetstuk geplaatst, en de man is de voetveeg. Het zal wel een reactie zijn op dat het vroeger wellicht tegenovergesteld was bij sommigen. Maar compleet doorslaan naar de andere kant lijkt me dan ook niet gezond. De mens is echt zoekende naar de middenweg. Maar de meeste mensen zijn zich hier niet echt bewust van.
De kwaliteit van mensen in hun vermogen om relaties aan te gaan, is, heb ik het idee, ontzettend afgenomen. In de tijd van onze ouders kon je je nog onderscheiden met een leuke persoonlijkheid, of met veel kennis van zaken, of gewoon door te stralen. Tegenwoordig zie je nog maar weinig mensen stralen, en is het allemaal op uiterlijk gericht, want het innerlijk is gewoon niet meer wat je van de wijs brengt op een positieve manier. Iemand hoeft niet de knapste te zijn, maar kan zoveel goedmaken met een stralende persoonlijkheid. Maar mensen weten niet meer wat dit betekent, want het komt zo weinig meer voor! En tja, dan richt je je maar op uiterlijk. Voeg daar dan verder aan toe dat mensen elkaar eerst willen uitproberen (vooral seksueel), en dan pas kiezen voor elkaar, terwijl het seksuele naast het uiterlijk hartstikke vergankelijk is, en voila, daar is het recept voor een goede toekomst, maar niet heus. De echte graadmeter voor een succesvolle lange relatie is of je elkaar kan helpen in elkaars ontwikkelingsweg. Want ook iemand persoonlijkheid verandert en ontwikkelt zich.
Ik was altijd nogal van de romantische liefde, maar ik ben daarover wel van mening veranderd. Ik zie romantische liefde nu meer als emotioneel vampirisme, iets waar ik graag mee afreken. Die wederzijdse afhankelijkheid is afschuwelijk en kan zelfs invaliderend zijn, op de manier dat je tot niets meer komt. Het is puberaal en op angst gebaseerd.
Een onafhankelijk mens heeft een ander ook in principe niet nodig om zogenaamde behoeftes te kunnen bevredigen. Een onafhankelijk mens haalt het uit zichzelf, ook de seksuele behoefte. Wie een dwingende seksuele behoefte heeft, moet eerst eens leren om z’n eigen passie te kunnen voelen en te controleren en het te gooien in niet seksuele dingen. Ik haat het wanneer mensen daar zo afhankelijk van zijn. Afhankelijk zijn, emotioneel gezien, wordt niet vaak geaccepteerd, zeker niet als je wat ouder wordt, maar als het om seks gaat, vinden we het allemaal heel normaal. Nou, ik niet. Een relatie moet een luxe zijn, geen dwingende behoefte, en dat geldt ook voor seks. Niemand zit te wachten op van die hitsige mannetjes en vrouwtjes die per se seks nodig hebben. Tenzij ze knap zijn of ze een tatoeage hebben, dan vind een groot deel het fantastisch! Ik moet er van kotsen! De beste remedie tegen hitsige mannetje en vrouwtjes is ze even goed te kwetsen, zodat ze zich op belangrijkere zaken gaan richten. Die datingwereld (al die websites enzo) is een vleeskeuring van jewelste. Draait maar om één ding. En tegenwoordig staat de helft van je stad erop, want nog maar weinig mensen vinden elkaar. Zie ook het hoofdstuk Seksuele identiteit voor meer redenen hiervoor. Het is de degeneratie van een generatie! En de generatie boven ons, onze ouders, zijn hier gedeeltelijk verantwoordelijk voor.
Het toelaten van allerlei soorten gedrag, onder de noemer van ‘we zijn modern’ en ‘ik voed m’n kinderen vrij op’, omdat ze zelf geen vrede hebben kunnen sluiten met de negatieve kanten van de opvoeding van hun eigen ouders, onze opa’s en oma’s, vind ik onverantwoordelijk. Mensen moeten nog leren dat boosheid ook iets moois en nuttigs kan zijn en niet per se destructief hoeft te zijn. Want nu gooien ze de baby met het badwater weg, en vluchten ze massaal in het motto ‘ik kies liefde in plaats van haat’. Terwijl deze twee uitersten elkaar juist hard nodig hebben. Het gaat erom dat je de haat kanaliseert, zonder dat het krachtige corrigerende effect hiervan verdwijnt. Maar veel ouders stoppen met het opvoeden wanneer de kinderen gaan puberen. En veel kinderen puberen niet eens, wat ook niet gezond is.
Maar goed, het is niet alleen negatief, wat de moderne tijd ons gebracht heeft. Mensen zijn een stuk opener geworden om allerlei moeilijke dingen te bespreken. Wat dat betreft krijg je toch het gevoel dat je je nergens meer voor hoeft te schamen. En dat was in mijn grootouders’ tijd toch anders. En dat is wel iets wat veel van onze ouders goed hebben gedaan, al slaat het bij sommigen ook door. Zo neemt iedere generatie voor om het beter te doen dan hun ouders het deden. En is het iets goeds als problemen die van generatie op generatie worden overgedragen, worden doorbroken. Uiteindelijk zitten we met z’n allen in een stijgende lijn. Soms moet je daar eerst even voor in een dalende lijn gaan, maar als je kiest om hier van te leren, dan weet ik zeker dat alles uiteindelijk goedkomt.
