Na de zomer van 2002, ging ik aan de Universiteit psychologie studeren. Het was het enige wat me wel leuk leek, en dat werd best een leuk jaar, want ik had al snel een vriendengroepje waar mee ik op trok. Natuurlijk had ik m’n oog ook weer op verschillende meisjes laten vallen, maar tot contact kwam het niet echt. Ik was erg met mezelf bezig, en kon me niet goed richten op de studie, waardoor ik m’n tentamens regelmatig niet haalde.
Soms sprak ik met vrienden van de middelbare school af die waren blijven zitten en nu in 6vwo zaten: Frank en Chris. We gingen dan de stad in, aten een burger bij McDonald’s en gingen naar de speelhal om te airhockeyen. Veel lol hadden we dan! Op een middag in november was er een extra college ingelast, terwijl ik met Chris had afgesproken. Hij had nooit een telefoon bij zich, dus ik kon hem ook niet bellen. Toen maakte ik de (verkeerde) keuze om m’n extra college te gaan volgen, want ik was veel te bang dat ik iets miste. En ik liet Chris wachten. Ik hoopte dat hij het door zou hebben en naar huis zou gaan. ’s Avonds belde ik hem op en legde het uit. Hij klonk een beetje down. Ik sloot af met: “Nou, dan zie ik je snel!” waarop hij zei: “Misschien!” Ik snapte dit niet goed, maar ik nam aan dat ‘misschien’ op ‘snel’ sloeg…
Een paar dagen later, op een avond, belde de moeder van Chris me op dat Chris niet was thuisgekomen. Ik wist dat hij ook niet altijd lekker in z’n vel zat, en hij had er het wel eens over gehad, dus ik werd meteen ongerust. De volgende morgen, toen ik op de universiteit was, belde ik z’n moeder, en zij vertelde me dat de politie bij hen was, met het slechte nieuws dat Chris zelfmoord had gepleegd. Hij was over de rails gaan lopen vanaf het Station van een dorp vlakbij, en ’s nachts door een goederentrein gegrepen. Ik was echt verbouwereerd en moest terugdenken aan ons laatste telefoongesprek. Heb het tegen wat mensen verteld die er waren en ben toen even buiten gaan zitten om na te denken. Toen ik weer naar binnen ging, kregen we net een college sociologie, en waar ging het over: over zelfmoord! Ik snap niet dat ik tot het eind ben blijven zitten, maar ik voelde me wel gesterkt door m’n vrienden daar. Het was eng om met de trein toen terug naar huis te reizen. In een naburig dorp kwamen we met wat vrienden bij elkaar. Pas wat later kwam het verdriet. Na een paar keer lang huilen, had ik het vóór de begrafenis al allemaal verwerkt en weer op een rijtje, en op de begrafenis sprak ik de zaal toe met de woorden dat ik er vrede mee had. !!! De snelheid van dit alles was bijna surreëel. Maar dat zat in me, alles ging snel en moest snel. En zo heeft iedereen z’n manier, merkte ik wel.
M’n eerste studiejaar haalde ik uiteindelijk niet.
