Ik heb het volgens mij nooit verteld, maar voordat ik getarget werd door de aliens/engelen/demonen, toen ik net de boeken van David Icke had gelezen, droomde ik een keer dat ik over straat liep en opeens sprong er iets bovenop me, dat me in een houdgreep hield. Ik kon bijna geen lucht krijgen, en probeerde me te verzetten, wat amper lukte. Totdat ik voluit met al m’n kracht het schepsel van me af wist te slaan. Het was een kleine grey alien. Op het moment dat ik hem in z’n grote ogen keek, bracht hij z’n knokige vinger naar z’n mond, en maakte een ssssshhhttt gebaar: Afbeelding. Het was duidelijk dat ik niet mocht praten over de dingen die ik wist. Op het moment dat ik dat toch deed in een gesprek met mijn case-manager van de GGz jaren later, werd ik getarget door deze entiteiten. En dat is dan ook waar deze hele website om draait. De droomwereld is wat dat betreft net zo echt als de gewone dagelijkse werkelijkheid. En dat is dan ook wat veel mensen die astraal reizen, of mensen met bijnadoodervaringen zullen beamen. Bij astraal reizen verlaat je je lichaam en kom je terecht aan ‘de andere kant’, de astrale wereld. Deze lijkt in het begin van de reis vaak op de dagelijkse werkelijkheid, je kunt bijvoorbeeld je slaapkamer zien, maar vaak is alles net wat anders, en zijn er verschillende overlays die over de gewone werkelijkheid liggen. Mensen die dit meemaken, zeggen dat het net zo echt overkomt als de dagelijkse werkelijkheid, en ik heb dan ook geen twijfel dat de dingen die gebeuren in deze astrale wereld ook echt zijn. Toen ik hier voor het eerst over las, had ik echter wel grote twijfels over wat deze mensen meemaakten. Of het wel echt was? Of ze niet gewoon droomden? Totdat ik het zelf ging proberen…
Op een avond lag ik op mijn bank, en ontspande ik. Ik deed m’n ogen dicht, en focuste (zoals in de boeken beschreven werd) m’n aandacht terwijl ik ontspande, in m’n hoofd. Zodat je geest wakker blijft terwijl je lichaam langzaamaan in slaap valt. Ik voelde dat ik steeds dieper ontspande en ik raakte in een soort trance. Ik voelde letterlijk golven door me heen bewegen. Op een gegeven moment begon ik deze golven zelfs te zien, terwijl ik m’n ogen dichthad. Ze gingen steeds sneller. Totdat ik plots prachtige bellen/klokken hoorde. Ik dacht: nu gaat het gebeuren, ik ga m’n lichaam verlaten, maar ik werd zo angstig van de gedachte in de astrale wereld terecht te komen, dat ik niet durfde verder te gaan, dus toen werd ik terug bewust van m’n lichaam, en deed ik m’n ogen weer open. M’n hart klopte hard in m’n keel. Maar ik wist nu zeker dat de mensen die over astraal reizen praatten, geen onzin verkondigden. Sindsdien is m’n focus door mijn psychische achteruitgang een stuk slechter geworden, en het is me dan ook nooit meer gelukt om dit te herhalen, ik had er ook niet zo’n behoefte aan. Maar er zijn vele mensen die ’s nachts hun nachtelijke avonturen maken. Dit kan wel verslavend zijn. Ik heb mensen gezien die het zoveel deden, dat ze raar uit hun ogen gingen kijken, alsof ze constant in fel licht kijken, terwijl er geen felle lichtbron in de buurt was tijdens het interview. Heel apart. Die mensen zien er uit als echte verslaafden, addicts. Mensen die urine drinken kijken ook vaak zo uit hun ogen, heel typisch. Dus gezond kan het allemaal niet zijn. Het is wanneer je doorslaat in spiritualiteit, en niet meer met twee benen op de grond staat. Maar astraal reizen is dus wel mogelijk, en het is zeker echt! Al moet je even begrijpen hoe het te plaatsen. Want als je alleen de dagelijkse werkelijkheid echt noemt, dan zul je niet accepteren dat astraal reizen echt is, maar als je begrijpt dat we verschillende overlappende lichamen hebben die los kunnen komen en de astrale wereld op z’n beurt ook deze wereld overlapt, dan is het al beter te begrijpen. Hoe meer we loskomen van wensen, verlangens die ons aan de gewone materiële wereld binden, een wereld van illusie, hoe dichter we bij de spirituele wereld komen, wat de ware werkelijkheid is. Waar we allemaal naartoe gaan als we dood gaan.
Dus mijn enige ervaringen met de astrale wereld, zijn m’n ‘gewone’ nachtelijke avonturen in dromenland. Iets wat vaak terugkomt, is dat ik droom dat ik doodga. Soms terwijl ik gemarteld wordt, soms zonder marteling. Één keer werd ik vastgehouden op een soort brancard. En toen kwam er een soort dokter, die met allerlei apparatuur klaarstond om me door mijn oog te boren. Één keer was ik op straat met mijn overgenomen familie, en er waren andere niet overgenomen mensen in de buurt, en werd ik op de één of andere manier in trance gebracht, waarop ik toen pijnloos van de levende toestand naar de dode toestand overging. Ik zag mijn familie aan de andere kant terug, die zelf niet doorhadden dat ze waren overleden. Bizar! En alles was hetzelfde als aan de kant van de levenden. Totdat ik zei dat we allemaal dood waren, en toen gingen ze nadenken. Het waren ook niet de echte energieën van m’n familie die ik tegenkwam. Ze waren allemaal heel anders in mijn droom. En dat is ook wat sommige mensen zeggen over de astrale wereld. Dat deze wereld heel erg verontreinigd is (qua goed en kwaad) en dat er heel veel bedrieglijke entiteiten zijn. Het zou ook zomaar kunnen dat je, als je doodgaat, wel je overleden familieleden ziet, maar dat dit niet meer dan een soort schim is met de essentie van het origineel, en dat je originele familie al lang verder is gegaan.
Wat steevast gebeurt als ik droom dat ik doodga, is dat het totaal geen pijn doet, en ik bijna geruisloos, en zonder veel bombarie overga van de één naar de andere staat. Ook al word ik gemarteld, ik voel helemaal niks. Misschien komt dat door de grote medicijncocktail die ik slik, of doordat er in de gewone werkelijkheid niks gebeurt met me, terwijl ik het droom. Maar het voelt een beetje als God die tegen me zegt: “Maak je geen zorgen, jongen! Je kunt het dragen!” Ik kan me niet voorstellen dat het in het echt zo gaat, maar de geruststelling die ik van deze dromen krijg, is groot, hoe onterecht het misschien ook is. Ik heb ook wel eens gedroomd dat ik heel oud was en overleed, en het was m’n laatste restje kracht dat ik letterlijk losliet, en het ging heel geleidelijk. Eigenlijk heel mooi…
Van de week, kreeg ik in mijn droom live les van meesters hoe ik de 4 elementen, aarde, vuur, water, lucht, kan herkennen in de persoonlijkheid van mensen. Het sloeg alleen zo nergens op in mijn droom, dat ik me er van bewust werd dat ik droomde, wat ik wel jammer vond, want ik vond het een hele eer. Bij de ‘les’ die ik kreeg, keken we terug op momenten uit m’n leven, en hoe ik beter had kunnen handelen. De dingen die ik zag, waren alleen nooit gebeurd in het echt. Dus nog een reden waarom ik dacht: hee, ik droom! Plots droomde ik dat ik een vriendin had en we waren in het water dat hier door het dorp loopt aan het zwemmen. Ze zei tegen me: “Wil je mijn echte vorm zien!” en ze kreeg toen een enorme bek vol vlijmscherpe tanden, wat mij in mijn droom, gek genoeg, wel kon bekoren. Ze martelde me er mee en ineens had iedereen die om ons heen zwom, zo’n grote bek vol vlijmscherpe tanden. Ik gaf geen kick. Niets kon me nog beschadigen. Toch was het geen fijne omgeving. Ik herinner me nog dat we plots in een ruimte in een kasteel waren. Ik was alle martelingen zat, en probeerde te ontsnappen. Ik ging de deur door en ging de kelder in (een gekke plek om naar uit te wijken), maar daar was het eerlijk gezegd nog slechter vertoeven dan boven. Ik dacht: waar ben ik beland? Is er een ontsnappen uit deze kwade werkelijkheid? En ik probeerde m’n ogen open te doen alsof het een droom was. Ik knipte m’n nachtlamp aan. Maar hij ging niet aan. En toen wist ik het zeker, ik droomde nog steeds. Mijn grootste nachtmerrie was vroeger toen ik kind was in bed liggen in het donker, en m’n nachtlamp niet aankrijgen. En tot nu toe, heb ik regelmatig dit terugkerende einde van m’n dromen: dat ik het licht aanknip, maar dat het niet aan gaat. Ik weet dan me teen dat ik droom. Toen hoefde ik alleen nog maar m’n ogen open te doen, en was het een hele geruststelling dat ik terug was in de gewone werkelijkheid. Dus het kan altijd nog slechter, is de les die ik uit deze hele droom trek.
Ik zag deze meme op het internet voorbij komen: Afbeelding. En ik moest erg aan hoe ik me de laatste tijd voel, denken. Ik geef geen kick meer bij de meeste dingen die gebeuren. Draken die openlijk laten zien wie ze zijn op internet. Het doet me niet veel meer, al confronteer ik het natuurlijk wel. Want dat zie ik als mijn verantwoordelijkheid. Het enige waar ik nog angst voor heb, is het overspoeld worden door onrecht. Mensen die uit kwaadaardigheid en onbegrip mij overspoelen met leugens en ander vuil. Het enige wat ik dan kan doen, is een link naar het artikel dat ze belachelijk maken, nog een keer posten, zodat mensen het zelf kunnen beoordelen en zien dat het leugens zijn die deze duivels verkondigen. Ik ben ook niet meer bang voor bepaalde gedachten. Normaal als ik in een auto reed naast iemand die wat harder reed, kreeg ik gedachtes aan ongelukken, en dat beangstigde me dan. Nu kan ik de gedachtes over ongelukken gewoon toestaan en ben ik niet meer bang dat ze gaan gebeuren. Het is zo zinloos om bang te zijn voor zulke dingen. Als je rustig blijft, handel je het beste, en ik ben keirustig. Maar terwijl dat ik rustig ben, heb ik een kinderlijk enthousiasme in me dat zegt: Laat het van binnen maar foutgaan! Niet dat ik wil dat het in de realiteit foutgaat, maar van binnen mag het! In de realiteit heb ik toch meer controle dan ik denk! En daarbij een soort kinderlijke zin om hard te rijden en risico’s te nemen. Zo ken ik mezelf weer, dat had ik vroeger namelijk ook. Dus de exposure die de GGz me geeft met behulp van z’n Draken en overgenomen kloons/drones, werpt toch enigszins z’n vruchten af. Ik voel in ieder geval weer wat meer van m’n kracht. En tegelijk heb ik die kracht helemaal onder controle. Hoewel ik de manier waarop ze mij behandelen, door mensen over te nemen, absoluut niet goedkeur.
Ik zei in een eerder artikel (Van een droom tot een lied) dat ik een corruptie heb en de middenweg in mijn ogen niet constant kan bewandelen. Toen er vervolgens iemand van Twitter over werd genomen, (zie mijn artikel Er is meer aan de hand dan je denkt!), ben ik niet passief gebleven, en ik heb het wel degelijk geconfronteerd, ook al werd ik zeer angstig van de exposure. Dus ik heb toch bewezen dat ik het kan. Maar daarna moest ik even een paar weken bijkomen, waarop ik een indirect dreigement kreeg van m’n overgenomen broer over m’n lot, (zie mijn artikel Ik ben nog niet klaar!). Nu belde er een oud muziekleraar van me of ik hem wilde helpen met z’n computer. Ik weet dat hij ook overgenomen is. Ik zie dat hij m’n site wel eens bekijkt, maar hij zegt er niks over. Hij belde een half jaar geleden druk pratend op. Zo kende ik hem niet, en dat is voor mij een teken dat ie net overgenomen is. Deze entiteiten zijn dan in het lichaam van de betreffende persoon gaan zitten nadat ze hem gedood hebben, en ze hebben dus de herinneringen aan het doodgaan van de betreffende persoon. Dit is pijnlijk. En daarom overschreeuwen ze zich zo, als het net gebeurd is. Of het is gewoon het wennen aan de nieuwe persoonlijkheid die ze hebben, iets wat ook explosief kan zijn. Nu ga ik deze muziekleraar helpen met z’n computer, maar ik heb lichte aarzeling. Moet ik het wel doen? Maar ik ga hem gewoon helpen! Er is toch niet aan te ontsnappen als ze willen toeslaan. Ik doe m’n uiterste best om artikels en video’s te blijven produceren, maar als het niet genoeg is, is het niet genoeg. Mocht ik na vrijdag raar gaan doen, dan weten jullie dat het is gebeurd…
