Ik worstelde de afgelopen weken echt met een beetje labiele staat, waarin ik heen en weer werd geslingerd tussen angst, somberheid, verdriet, maar ook boosheid. Ik was natuurlijk enigszins tekeer gegaan tegen mijn zus, toen we samen gefietst hadden (zie mijn artikel Labiel en stabiel tegelijk). Ik had natuurlijk verwacht dat er aandacht voor me zou zijn en m’n boosheid, zoals ik gewend was in de klinische therapie die ik heb gehad, en dat we het er even over konden hebben waarom ik zo ontzettend geraakt werd, maar dat was toch niet wat gebeurde. De reden voor mijn boosheid was dat ik bij mijn originele vader en originele zus altijd het idee heb gekregen dat ze zuiniger op hun materialistische spullen zijn, dan dat ze op mij waren, en dan heb ik het vooral over mijn vader, maar hier had ik ook met m’n zus vaak ruzie over. Bijvoorbeeld als ik een keer per ongeluk morste op haar tafel, en dat blijkbaar een enorme ramp was, of als ik tegen een schilderijtje stootte, of met m’n hoofd tegen haar muur zat waardoor er misschien een vlek tegen de muur kon komen. Ik moest af en toe op m’n tenen lopen. Bij m’n vader helemaal, die gewoon vet agressief werd als ik bijvoorbeeld een glas brak bij het afdrogen van de vaat. Daarom ligt dit gevoelig. En daarom werd ik zo woest een paar weken geleden toen mijn inmiddels overgenomen zus een opmerking maakte dat ik niet met losse handen moet fietsen, omdat m’n vader z’n fiets nog moet inruilen en er niks mee mag gebeuren. Achteraf had ik daar niet zo’n moeite mee hoeven hebben, maar er waren wat dingen daarvoor gebeurd (zoals een nare mail die ik had ontvangen, en het probleem dat ik iemand anders moest teleurstellen), die me boos maakten. En al die boosheid die niet of nauwelijks gehoord werd bij die mensen naar wie het gericht was, kwam samen en richtte ik naar mijn tweelingzus, tijdens het fietsen. Dat is een patroon wat ik eigenlijk al m’n hele leven heb. In mijn gezin werd mijn vader altijd agressief als ik boos was op hem of m’n moeder, dus die gevoelens werden niet gehoord, en raakten ingesnoerd, waardoor ik een identiteitsprobleem kreeg, en niet wist wie ik was. Ondertussen richtte ik al m’n woede naar m’n lieve tweelingzus, die me altijd gruwelijk in de weg zat en met wie ik altijd de aandacht van m’n moeder moest delen, in een fase dat ik mijn moeder voor mij zelf wilde. Toen ik vervolgens toen ik ongeveer 15 was mijn woede op mijn zus aan het botvieren was en zij de deur opengooide om mij een woeste reactie terug te geven, stond mijn vader ineens voor haar deur en hij sloeg haar woest meerdere keren in haar gezicht. In plaats van dat hij ons begrensde, en ons een time-out apart van elkaar gaf, sloeg hij alle boosheid agressief naar binnen. Dit was een ontzettend trauma voor mij, en voor mijn zus ook, al ontkende ze dat wel eens. En het was dé reden dat ik mijn zelfvertrouwen onderuit ging halen, en geen stabiele basis had. Mede door eerdere keren dat mijn vader zo agressief was, ook op jonge leeftijd, was ik onveilig gehecht. En ik heb echt geleden hierdoor.
Nu na zoveel jaren, heb ik door al mijn stoornissen heen gewerkt. Ik heb wel een kwetsbaarheid, eentje die ik niet had hoeven hebben, als mijn therapeuten niet ook een grote fout hadden gemaakt. Maar goed, ik heb het geaccepteerd. Ook is mijn leven bedreigd door de Antichristus-entiteiten, die lichamen overnemen en je op die manier specifieker kunnen behandelen, zodat je bewustzijn en je uitingen in balans blijven. Ik heb van al mijn familieleden en vrienden afscheid moeten nemen, want ze hebben ze allemaal overgenomen. Dit omdat ik te laat in heb gegrepen toen ik het voor het eerst zag gebeuren, en ze het me indirect lieten weten (zie Deel 2 van mijn verhaal). Hierdoor hebben ze het idee gekregen dat ik het toelaat dat ze mensen overnemen en daardoor hebben ze iedereen rond me overgenomen.
Een tijd lang ben ik ontzettend in m’n schulp gekropen van de behandeling die deze entiteiten, die nu in de lichamen van mijn familie en vrienden zitten, mij gaven. Ik durfde helemaal niks meer. En ik zat natuurlijk ook met de rouw van de dood van al die originele mensen. Nu ik dat losgelaten heb, en ik een begin gemaakt heb met m’n boosheid weer durven te uiten naar deze entiteiten, krijg ik wat meer tegenstand dan de vorige periode waarin ze me toch flink gesteund hebben. Hierdoor kan ik toewerken naar een meer liefdevolle staat, want dat is wat deze entiteiten je leren. De tegenstand die ik krijg, bestaat uit nare mails, waarin mijn boosheid meestal afgekeurd wordt, of waar ik totaal niet gezien wordt, of begrepen. Met behulp van gaslighting draaien ze de waarheid recht om in mijn gezicht, en hierdoor ga ik mijn boosheid uiten. Maar ze gebruiken ook technieken om me daarna weer rustig te krijgen. Eén zo’n techniek die volgens mij specifiek voor mij bedoeld was, gebeurde in deze video van Richard Bruce, die zeker te weten mijn site heeft gelezen en opdracht gekregen heeft, om de dingen die hij vertelt in deze video op precies dat moment te vertellen.
Het is duidelijk dat Richard Bruce al een hele tijd overgenomen is. Hij heeft een tijd geleden een video achtergelaten, getiteld: “Richard Bruce, moving on”, waarin hij aankondigde dat ie zou stoppen met video’s maken, en dat ie weer aan het werk zou gaan om geld te verdienen. Iets wat hij in eerdere video’s juist als het werk van de duivel zag. Nu is hij daar ook weer op teruggekomen, en post hij weer dagelijks video’s, waarin hij op een spottende en dreigende toon praat om mensen voornamelijk bang te maken, wat ik niet op prijs stel. Toch wist hij me dus met de video uit de vorige alinea weer rustig te krijgen, nadat ik de afgelopen weken op iedereen om me heen boos was. Dat deed ie door te dreigen. In z’n video stelt ie de Heilige Geest voor als een blonde tiener van 15/16/17 jaar en stelt ie dat iedereen die deze tiener met één woord tegenspreekt, zondigt tegen de Heilige Geest. In de Bijbel staat, dat dit niet vergeven wordt door God. Tegen de Vader en Zoon zondigen wordt misschien vergeven, maar tegen de Heilige Geest niet. In z’n video laat ie zien dat ie op deze Heilige Geest-tiener van 15 geilt door te zeggen: “You know my saying: Fresh at 15”, en “I love blondes”, en ook z’n waardering uitspreekt voor een afbeelding van één of ander anime (Japanse tekenfilm) meid in een strak pakje. Eigenlijk probeert hij gewoon te zeggen dat hij een 15-jarig meisje seksueel rijp genoeg vindt voor hem om er op te geilen en dat ze de Heilige Geest voorstelt. En dat je deze Heilige Geest niet mag corrigeren, want het is onderdeel van God, en je hoort God niet te corrigeren. Nee, laat een tienermeisje de dienst uitmaken en geil op haar! Dat is pas gezond! Eikel!
Natuurlijk heb ik altijd mijn woede gericht naar mijn zus, ook toen ze 15 was. Dat was het moment dat ze zo beschadigd werd door mijn vader, en ik mijn zelfvertrouwen onderuit ging halen, omdat ik zag waartoe ik mijn zus had gedreven, en wat de zeer destructieve reactie van mijn vader daar op was. Ik heb vaak achter meiden aangezeten, waaraan ik hechtte op de manier zoals ik deed aan mijn moeder of zus. Als Richard Bruce nu zegt dat de Heilige Geest een blonde tienermeid is, moet ik aan mijn zus denken op het momen t dat ik haar indirect (via mijn vader) beschadigde, en hem zeggend dat je deze Heilige Geest niet tegen mag spreken, dat dat je nooit vergeven wordt, maakte me even wanhopig en in paniek. Het voelde alsof ik terecht stond voor mijn boosheid en dat ik het moest beheersen. Ik was erg bang dat het zou verdwijnen en dat ik suïcidaal kon worden als ik het zou wegdrukken, maar uiteindelijk kon ik het beheersen zonder weg te drukken, en was er niets aan de hand. Ik werd toen extreem rustig, en ik vond uiteindelijk de innerlijke balans weer. Dat dreigende taalgebruik hielp dus om m’n boosheid van de afgelopen weken weer onder controle te krijgen.
Nu, ik hier op terugkijk, denk ik enkel: in wat voor onzin ben ik nu weer getrapt. De Heilige Geest is echt geen 15 jarige tiener en je mag best eens boos zijn op je zus en zij op jou. Iedereen kan de Heilige Geest hebben. Het is een staat van bewustzijn. De Heilige Geest heeft ook een negatieve pool als het ware, en dat is Lucifer, en staat voor het voeden van de geest tot hij te groot groeit. Net als dat Satan de negatieve pool van de Zoon is, en de Antichristus de negatieve pool van de Vader. De Heilige Geest is dus een expansie die in balans is met de compressie van de Zoon. Ga je die bevechten, dan zondig je tegen de Heilige Geest. De Heilige Geest wordt ook wel eens de “weerhouder” genoemd, en houdt de spiegel voor over wat je niet moet doen. In die zin lijkt de interactie tussen mijn zus en mij op de fiets wellicht een gevalletje: “Jesse zondigt tegen de Heilige Geest”. Maar ik heb er grote moeite mee, als mensen die mijn familie hebben vermoord mij ineens gaan zeggen wat ik vooral niet moet doen, en geen enkel begrip kunnen opbrengen voor het verleden dat er bij mij achter zit. Is de Heilige Geest het mes op mijn keel, die het laatste restje vrijheid dat ik heb van me afneemt? Ik zit al in zo’n enorm nauwe gevangenis. Zelfbeheersing in deze toestand doet al zo ongelooflijk pijn. Wat zou ik graag zelf de Heilige Geest door me laten stromen, maar helaas word ik te gedempt om dat te kunnen voelen.
Dat je één kans krijgt om het op deze wereld goed te doen, en dat dat voor iedereen dit leven is dat ze nu hebben, en dat daarna dus het grootste deel van de mensheid hoppekee in de hel gesmeten wordt, vind ik walgelijk. Als dat de manier van God is, dan pik ik dat niet, want veel mensen hebben door hun verledens geen eerlijke kans gehad. En dat pik ik niet, hoe groot je als God ook bent in je eigen ogen. Als God zo zou zijn, dan corrigeer ik hem wel degelijk, want mensen eeuwig tot de hel verdoemen voor een leven waarin alles van tevoren min of meer vaststaat en je geen eerlijke kans hebt gehad om de juiste ervaringen op te doen, is echt zo kwaadaardig dat niemand het moet accepteren. Wat dat betreft was mijn hele leven een stroom van momenten waarin ik moest ‘overleven’. Het is heel Satanisch hoe Richard Bruce zich klein maakt en niemand boven hem durft te corrigeren, en vervolgens diegenen die ‘onder hem staan’ gaat schofferen. Je ziet dit wel vaker bij Christenen. Ze praten de genocides van God goed, en schofferen de gewone mens die een keer z’n irritatie uit of z’n boosheid. In plaats van het gesprek aan te gaan met hun medemens als gelijkwaardige, en er achter te komen wat iemand voor verleden heeft, en vanuit die gelijkwaardige positie een inspiratiebron te zijn voor iemand gebaseerd op liefde, spreken ze hel en verdoemenis en praten ze absolute moordzucht goed. Walgelijk is het!
Vervolgens doet hij er nog een schepje bovenop in z’n video, en waarschuwt hij dat onze kwaadaardige regeringen kernwapens hebben en “veel meer dan dat”, en dat “één persoon iedereen kan uitroeien”, en meer van die onzin. “Dus wee je gebeente, als je ze hard genoeg pusht, en dat doe je al aardig,” zo zegt hij, “want je maakt enorme fouten, dus zeg niet dat je niet gewaarschuwd bent”. Hij heeft het op een spottende en dreigende toon over zijn Amerikaanse medeburgers, maar op de één of andere manier voelt het ook weer als een dreigement naar mij! Maar als het de bedoeling was van de heersende machten om ons uit te roeien, dan hadden ze het al lang gedaan. Lees mijn artikel Komt het Rusland-Oekraïne conflict tot een climax? voor informatie over hoe alle regeringen verenigd zijn en een script uitspelen, een groot toneelstuk, en over de leugen van kernwapens.
Het is duidelijk dat de overgenomen Richard Bruce een gecorrumpeerde versie van de Christus-figuur speelt, een duidelijke Antichristus rol. Toch heeft hij me met z’n video geholpen om de balans weer wat terug te vinden, toen ik boos was de afgelopen weken. Als dit zijn bedoeling was, dan dank ik hem hartelijk. En als we allemaal zo zondig zijn, laat die (niet-bestaande) kernbom dan maar gauw komen. Richard Bruce zal er waarschijnlijk niet om rouwen als we allemaal er aan gaan. We verdienen het ten slotte, toch?! Pfft! Wat een gestoordheid! Een Christen onwaardig…!
