Het wordt vaak aangeraden om bepaalde dingen over jezelf privé te houden. Bijvoorbeeld details over je relatie, of problemen in de familie. Sterker nog, ik krijg constant quotes op Facebook die mij aansporen om alles vooral privé te houden en vooral nooit m’n mond open te trekken. En ik kan het daar in normale situaties wel mee eens zijn. Niemand heeft in feite iets te maken met deze persoonlijke dingen. Maar als er duidelijk vreemde dingen aan de hand zijn om je heen, dan kan het helpen om dit allemaal op tafel te gooien, zodat de wereld het kan zien. Ook al is dat niet fraai, laat het zien dát de wereld niet altijd fraai is. En dat er bizarre dingen gebeuren, waar bijna niemand weet van heeft.
Recentelijk heb ik wat problemen met mijn familie. Ik heb sowieso moeite om ze los te laten. Daar zitten behoorlijk wat moeilijkheden. Maar de laatste tijd probeer ik wat meer m’n grenzen aan te geven, en m’n irritaties uit te spreken. Helaas voel ik me ontzettend geremd om dat te doen. Maar als ik het doe, reageren ze heel begripvol, waardoor ik weer wat inbind. Dat maakt het dus nog steeds niet makkelijk. Want de situatie is gewoon raar. Ze zijn heel anders dan dat ze ooit waren. Allemaal. De meeste mensen die dit artikel lezen zijn denk ik wel op de hoogte van wat er gebeurd is, maar ik zal het nog even uitleggen. Een aantal jaren geleden is mijn familie en al mijn vrienden overgenomen. Dat betekent dat er een andere entiteit in het lichaam kruipt, die de originele persoon eruit drukt. Ik houd nog een optie open dat het niet zozeer een andere entiteit is, maar dat op de één of andere manier iemand vrijgeschakeld wordt van oude herinneringen, en daardoor binnestebuiten keert, en z’n agressie ineens omarmt. Dit proces is om bepaalde mensen in de wereld te kunnen behandelen, als zij teveel waarheid spreken, en om controle te krijgen over deze mensen en ze van voldoende uitdaging te voorzien, zodat zij zich kunnen ontwikkelen. Men begint bij deze tot doelwit gemaakte mensen met het overnemen van de omgeving, en langzaamaan werkt men naar binnen, totdat zij bij de betreffende persoon zelf uitkomen. Een vreselijke waarheid. Door hier actief over te schrijven en een beweging naar buiten te maken, kun je dan in leven blijven, en als je het op tijd doet, kun je zelfs de mensen om je heen beschermen, wat mij helaas niet gelukt is.
Bij mijn broer bijvoorbeeld neem ik duidelijk een verandering waar. Hij gedraagt zich de meeste tijd alsof hij begrijpt waar je over praat, als ik het bijvoorbeeld over technische dingen heb, maar volgens mij speelt hij soms maar dat hij het begrijpt. De entiteit die nu in z’n lichaam zit is niet zo slim als mijn originele broer, of mijn broer is een deel van z’n slimheid verloren bij de verandering die plaatsgevonden heeft in z’n persoonlijkheid, waar deze tak van de Antichristus verantwoordelijk voor is. Vooral omdat hij zo hoogbegaafd was, valt dat op. Hij gedraagt zich heel begripvol en aardig, maar ondertussen neemt hij geen verantwoordelijkheid voor z’n gedrag, en zit hij met z’n kinderen te ginnegappen alsof hij weer 4 is. En dan begrenst hij z’n kinderen niet. Iedereen krijgt ongebreideld de ruimte om kind te zijn, samen met hem, en je kinderen begrenzen is alsof hij zelf begrensd wordt, en dat wil hij ook niet, want hij wil ook ongebreideld kind zijn. Hij heeft duidelijk de persoonlijkheid van een Draak gekregen. En als je wil weten wat dat inhoudt, lees dan het hoofdstuk De klinische behandeling, waar ik uitleg hoe ze in die kliniek waar ik behandeld ben agressieve fantasieën stimuleren, en als het ware een Draak van je proberen te maken, wat een soort vrijgeschakelde persoonlijkheid is, die geen grenzen kent, en van binnen in zichzelf keihard over grenzen gaat. In die kliniek leerden ze dan om dat gedrag te balanceren, zodat je wel een ander z’n grenzen leert accepteren en je de air om je heen krijgt, dat je de ander respecteert. Maar eigenlijk doe je dat helemaal niet. Het is zo’n valse manier van zijn. En mijn hele familie en al mijn oude vrienden en bekenden zijn er nu mee besmet. Het is als een virus dat zich heeft verspreid, om dichter bij mij te komen, zodat ze mij over konden nemen, maar dat is ze nog niet gelukt. Ik weet eerlijk gezegd niet eens óf ze wel weten hoe ze door God gebruikt worden in hun huidige staat. Óf ze zich bewust zijn van de verandering die in hunzelf heeft plaatsgevonden. Of dat ze dat wel degelijk weten, en het echt andere entiteiten zijn die in hun lichamen zijn gekomen. In mijn vorige artikel beschrijf ik hoe ik even het gevoel heb dat er iemand in me kwam en dat deze Antichristus-entiteiten me via een Facebook-quote, precies op dat moment, feliciteerden met het verkrijgen van een Draak in me, ‘omdat ik zo hard gewerkt heb’. Maar het is volgens mij meer een soort waarschuwing geweest omdat ik een tijd lang geen artikelen geschreven had. Nog niet voor het echie dus. Want ik ben gewoon nog steeds mezelf.
Nu was ik laatst bij mijn familie. En mijn broer, z’n vrouw, en hun 3 kinderen waren er. Die kinderen zijn net zo goed overgenomen, en worden ook geleid door de Antichristus, waarmee ik bedoel dat hun frequenties ook gekleurd zijn met Antichristus-energie, en dat hoe zij zich gedragen samen met hun ouders, altijd als een groot plan voelt, om mij te behandelen. Het is bijna ridicuul, hoe goed op elkaar ingespeeld ze zijn en ze precies weten hoe ze op mijn knoppen kunnen drukken, al weet ik dus niet zeker of ze dit bewust doen, en of ze op de hoogte hier van zijn. Wat gebeurde, was, dat ik, toen wij met de familie uit eten gingen, totaal genegeerd werd door de kinderen. Ik zat m’n best te doen om contact te maken, maar vanuit hen, kwam er helemaal niks. Toen ik mijn kleine neefje riep, negeerde hij mij. Dat was één keer. Toen we later terug thuis waren bij mijn ouders, was mijn neefje ineens kwijt. Ik was even bezorgd, want iedereen, ook de volwassenen, zaten als kleine kinderen aan de tafel te ginnegappen en niemand lette op mijn neefje. Dus ik raakte bezorgd, en riep hem en zei dat ie moest komen of in ieder geval antwoord moest geven. Maar hij negeerde mij opnieuw compleet. Hij bleek onder tafel te zitten. Wat je dan verwacht is dat z’n ouders mij steunen en zeggen tegen hem dat hij antwoord moest geven, maar nee, ze zaten met een verwaarlozende air, passief in hun grens, om zich heen te kijken. Toen werd ik pissig. De vrouw van mijn broer begreep, zei ze, dat ik bezorgd was. Ze moet er dan even impliciet inwrijven dat ze dat een teken van zwakte vindt. Dat heeft ze zelf niet door, maar door het te benoemen, laat ze zien dat ze zelf geen enkele zorg had op dat moment naar hem. Ik zei dat ik mezelf voelde verdwijnen. Heel logisch, onder het impliciete geweld dat plaatsvindt (als zij lekker zitten te spacen op hun agressie), en ook dat grepen ze aan om vooral te doen dat het iets van mij was, en dat zij vooral niks aan hun eigen gedrag moesten veranderen. Ook toen ik later aan de telefoon zat met mijn broer om het nog eens uit te leggen, kreeg ik niet de indruk, dat hij begreep dat als ik me voel verdwijnen, dat het niet helpt om dat aan te geven aan ze, wat hij vond dat ik moest doen, want dat zij dan al veel te laat zijn met rekening houden met mij. Ik zou het me zo kunnen voorstellen dat ze dan constant geen rekening met me houden, en constant zwelgen in hun agressie, en het geen aandacht hebben voor elkaar en drukke geginnegap, en dat ik dan steeds moet aangeven, als een soort slachtoffer wanneer ik me voel verdwijnen, zodat zij daar genoegen in kunnen hebben, dat het vooral iets van mij is. Belachelijk! Ik ga mijn familie niet opvoeden. Dan verbreek ik liever het contact, en laat ze in hun sop gaar koken, zonder m’n gezicht nog te laten zien. Maar iedere keer wanneer ik daar toe aanzet, om dat te doen, reageren ze superbegripvol. En laten ze zien dat ze hun best doen, waardoor ik weer ontdooi. Ik kwam vandaag binnen bij m’n ouders, waar m’n broer en z’n familie weer waren. Het is tenslotte Kerst. En alle drie de kinderen kwamen meteen naar me toelopen om me hartelijk te begroeten. Alsof ze instructies daartoe hadden gekregen en ze prima weten wat ze de vorige keer hebben gedaan. De vrouw van mijn broer zei “Wat goed dat je toch gekomen bent!” wat ik eerlijk gezegd niet op prijs stel, want ik vind het helemaal niet goed dat ik weer gekomen ben, want ik trap er iedere keer weer in. Totdat er weer iets gebeurt. Ik heb het idee dat wanneer ze hun best voor me doen, het altijd met een achterliggend doel is om mij te behandelen. En dat begint me de neus uit te komen. Het is allemaal geen toeval. En dan denk ik na over wat het exacte doel is. Om me zo te bewerken, dat ik uiteindelijk over wordt genomen? En dan? Moet ik het overnemen zien als een reset, of als een oogst van God? En is het juist positief als je wordt geoogst? Sta je dan toe dat je door God gebruikt wordt, om anderen te behandelen. Of moet ik volhouden dat ik dat niet wil, en dat ik tot aan het eind zal blijven volhouden dat dat niet gebeurt? Ik denk dat ik voor het laatste kies, al gaat me dat waarschijnlijk ook niet lukken.
Mijn broer en z’n familie zijn niet de enige die mij soms tot waanzin drijven. Hetzelfde, al is het op een andere manier, gebeurt bij mijn zus. Ook zij lijkt niet altijd verantwoordelijkheid te nemen voor haar gedrag. Ze zegt bijvoorbeeld dat ze om 5 uur met de auto bij je zal staan om je op te halen (ik heb geen rijbewijs), en dan sta ik klaar omdat ik weet hoe vervelend het is, om iemand te laten wachten die mij komt ophalen. Maar dan is ze er uiteindelijk om 10 voor half 6. Als ik dan aangeef dat ze me toch wel laat wachten op deze manier, dan verwacht je dat ze zegt: “Sorry, het liep allemaal iets uit. Ik had beter wat later met je af kunnen spreken.” Maar nee hoor, ze neemt geen enkele verantwoordelijkheid en ze wordt zelfs giftig als je er iets van zegt. Want je kunt nooit een grens aangeven bij haar, want ze is vanbinnen net zo’n tekeer gaande Draak of Wolf, of wat het ook is, als mijn broer. En ondertussen maar spelen dat ze heel fatsoenlijk is en dat het vooral andere mensen zijn die kwaad zijn, en dat zij volledig goed is. En ze geeft dan iedere keer net de juiste antwoorden en speelt dat ze begrip heeft als je uiteindelijk boos wordt. En de volgende keer gebeurt er weer iets. Maar ik durf bij haar niet eens in live contact iets aan te geven, want ze wordt stikgiftig. Ik herken het van toen ik in de deeltijdbehandeling kwam (zie het hoofdstuk De deeltijdbehandeling) en ik bij iedere grens van de behandelstaf, enigszins agressief reageerde. Dat is gewoon omdat ze je dan in een benauwd hokje willen dwingen waarin je verantwoordelijkheid neemt voor je gedrag. En dat hokje hoeft niet benauwd te voelen, maar in onze familie, waarin er structureel geweld en afkeuring was voor boze gevoelens, voelt iedere vorm van verantwoordelijkheid alsof jou geweld aangedaan wordt. Een hele nare situatie. En dat zie ik dus terug bij mijn hele familie, of ze nu nog steeds zijn wie ze zijn, maar er gewoon een wijziging in hun frequentie heeft plaatsgevonden en ze nu door God gebruikt worden (of de Antichristus, wat de negatie is van God de Vader), of dat ze echt overgenomen zijn door andere entiteiten.
Vandaag op 1ste kerstdag uitte ik mijn irritatie naar mijn zus. Ze deed weer moeilijk dat ze bij het gebruik van een gamebibliotheek en het kopen van een game haar adresgegevens moet delen, en dat wil ze absoluut niet. Maar ik stelde dat dat puur is om misbruik te voorkomen en dat ze met lokale wetten overeen moeten komen, en dat ze daarvoor je locatiegegevens nodig hebben, die ze vergelijken met de gegevens van de bank bij het betalen voor games. Het is heel begrijpelijk. Maar mijn zus heeft een bepaald idee dat haar adres wordt verhandeld met derden. En dat ze haar hacken, en dat ze bij haar aan de deur komen om haar te vermoorden ofzo. En ze houdt dus heel star vast aan het niet delen van gegevens. Ze koopt dus ook zo weinig mogelijk van internet, want tja, daar moet je account voor aanmaken met je adres. Ik kan daar alleen maar over zeggen: “Zoals de waard is, vertrouwt ie z’n gasten!” En het kwaad op de wereld staat in dienst van God, en is niet zo ongebreideld, dat het niet onder controle is, ook al lijkt dat soms, als je de indianenverhalen van anderen leest. Gooi je alles op tafel zoals ik doe, dan word je beschermd. Dus ik stelde een grens dat ik niet aan al dat wantrouwige gedoe meedoe, en ik zei dat ik geen kerst kom vieren, want ik heb geen zin in al dat drama en die discussies. Maar toen reageerde ze heel begripvol, en was ze weer volkomen vergeten hoe ze zich vlak daarvoor gedragen had. Enerzijds vraagt ze mij om haar te helpen met het uitzoeken van een laptop of een gameconsole, en anderzijds schiet ze iedere keer weer een andere kant op, en vertrouwt ze totaal niet op wat ik haar aanraad. Het lijkt absoluut alsof ze met je aan het spelen is, en ik stel dat ook absoluut niet op prijs. Want ik word heel enthousiast van al die technologie, en doe iedere keer m’n best om haar daarin te helpen, maar er wordt voor m’n gevoel gewoon met me gespeeld. Als je dan een grens stelt, wordt ze giftig, althans, dat is de ervaring die ik meestal met haar gehad heb sinds een paar jaar, maar als je dan boos wordt, is ze ineens vol begrip.
Wat ook gebeurde laatst met haar, was dat ik m’n irritatie naar haar uitte, omdat ze steeds wanneer ik het over serieuze onderwerpen heb, dus wanneer ik m’n mening uit over serieuze onderwerpen, ze me daarin gaat bestrijden. Alsof haar ik afhankelijk is van mijn mening, en zij dat altijd bestrijdt, alsof zij de enige is met een mening, en alsof zij de enige is met verstand in haar bol. Het is een soort narcistisch mechanisme, en daar word ik echt misselijk van, want ik kan op geen enkel moment m’n mening delen, omdat zij het dan bestrijd. Ik wil gewoon dat ik gehoord word, maar op de momenten dat ik me laat horen, gaat zij blijkbaar kapot voor haar gevoel en bestrijd zij mij, iets waar ik volslagen gek van word, dus ik zeg m’n mening helemaal niet meer, op deze manier.
Met m’n moeder heb ik nog de minste problemen. Maar m’n vader doet ook weird. Ik heb altijd het idee dat hij toneel zit te spelen. Hij is constant aan het evalueren of iets leuk was of lekker, daar word ik echt niet goed van. En hij wil je constant bij het gesprek betrekken alsof hij je anders zielig vindt. En dat kun je als aardig gedrag ervaren, maar het gaat volledig tegen m’n zin in. Laat me met rust denk ik dan. Ik zie pijnpunten van mezelf in hem terug, en dat zorgt voor antipathie. Vooral omdat hij me zó beschadigd heeft, en het op sommige momenten dan lijkt alsof hij daar geen enkele verantwoordelijkheid voor neemt, of besef hier van heeft. Soms speelt hij toneel, dat het hem iets kan schelen, als het gepast is in mijn ‘behandeling’, want alles voelt als een behandeling. Mijn echte vader had dit besef wel, ook al probeerde hij hier niet te veel over na te denken. Maar in z’n bewerkte staat, toont hij dat totaal niet. Hij is een karikatuur van zichzelf geworden, geeft meer om het indruk maken op volslagen onbekenden dan op dierbaren, iets waar al die overgenomen mensen last van hebben in hun vrijgeschakelde agressieve staat.
En nog iets waar ik wat van krijg, is dat mijn vader toen we uit eten waren een paar weken geleden met de familie, het dochtertje van mijn broer, mijn nichtje, een kusje op haar mond gaf bij het begroeten. Het zag er belachelijk uit, en ik vond het een grens overgaan. Ik vind dat een kus op een kinds mond alleen tussen ouders en kind kan zijn en voor de rest niet. Ook dit heeft weer met grenzen te maken. En ik kan beamen dat als je zelf in een agressieve toestand zit, en agressieve fantasieën hebt, en weinig liefde voor iemand kan voelen, of je je agressie met liefde verwart, je daarin over grenzen gaat. Niet uit liefde, maar uit grenzeloosheid. Dus ik herken dat bij mijn vader. En dat is weer een rode vlag, die zegt: Ja, hoor, hij zit in z’n agressie van binnen, ook al speelt hij een lieve vader. Toen ik in mijn agressie zat, kuste ik mijn oma ook altijd op de mond, als ik haar had bezocht en wegging, gewoon omdat daar dan zoveel agressie tussenzit in je persoonlijkheid, dat het volkomen gepast voelt dat je iemand op die manier benadert. Maar nee, dat is niet normaal. Maar goed, op een gegeven moment stapelen de irritaties zich op. En je kan onmogelijk alles uit gaan spreken. Ik heb ook geen zin in al dat drama. En tot op zekere hoogte zijn ze allemaal wie ze zijn geworden. Ik ben er alleen niet altijd zo blij mee. Mijn familieleden, zoals ze eerst waren, zijn duidelijk van me afgenomen, en dat haat ik. Ik weet nog dat ik vlak voor ze over werden genomen, bij ze was. En ik was tevreden. Het was een heel gezellige avond geweest, en ik was oprecht blij met ze en trots op wie ze waren en het avontuur van toen ongeveer 35 jaar, dat we samen hadden afgelegd. Ik genoot van de harmonie die er was, alsof we een hoop moeilijke dingen achter ons hadden gelaten.
Maar toen grepen deze Antichristus-entiteiten in. Ze vonden dat ik een middelmatig leven leidde. Ze hadden grotere plannen voor me. Ze konden niet tegen de harmonie die er was gekomen, want je moet je vooral blijven ontwikkelen, en in beweging blijven, en daar hoort bij dat je elkaar vooral haat. Bah, het is walgelijk. Ik heb er geen boodschap aan. Ze hebben alles kapot gemaakt. Alles vernietigd. En ze kunnen absoluut oprotten. Het zijn monsters, en ze hebben de fantasie dat ik met hun ingrijpen er iets mee opgeschoten ben, maar in feite heeft het me absoluut niets gebracht. Alleen maar ellende. Ze hebben alles lelijk gemaakt. En wat ze met mijn familie, vrienden, en bekenden, hebben gedaan, is onvergeeflijk. Ooit zullen misschien de puzzelstukjes op z’n plek vallen, maar tot die tijd kies ik er voor om het NIET te begrijpen. Want als je kiest om zulk kwaad te begrijpen, dan kun je net zo goed meteen je ziel verkopen, en je over laten nemen!
UPDATE:
Vlak nadat ik deze tekst had gepost, verscheen er deze quote op Facebook: “Denk na voordat je een kant kiest, zonder dat je het echte verhaal weet. Je zou verrast zijn over hoe sneaky sommige mensen kunnen zijn. Problemen veroorzaken en dan slachtoffer spelen!”
Deze lafbekken voelen de behoefte zich te verdedigen voor de keuze die ze gemaakt hebben om de levens van mijn familie, vrienden en bekenden en de vele personen die zich om hen heen bevonden, te beëindigen. Hoe armzalig! De enige die weet hoe het was om op te groeien in mijn familie was ikzelf, en het was gerechtvaardigd dat ze mij leerden vechten tegen het onrecht dat me is aangedaan. Maar toen ik vocht, was ík blijkbaar het probleem, terwijl ik niemand kwaad deed. Moeten jullie jezelf niet afvragen of je niet te veel van me hebt verlangd? Want jullie willen én dat ik perfect liefdevol ben. Én jullie willen dat ik vecht. Tegelijk. Maar die middenweg is nooit mogelijk met mijn probleem, maar dat lijkt niet aan jullie beperkte verstand te peuteren te zijn. Het zal me worst wezen hoe sneaky mijn ouders waren en hoezeer ze slachtoffer hebben gespeeld terwijl ze zelf problemen hebben veroorzaakt. Het zijn MIJN ouders, en jullie hebben geen enkel benul van wat zij op hun beurt weer meegemaakt hebben, waardoor zij zich slachtoffer hebben gevoeld. Die constante veroordeling van dingen in mensen die ontstaan zijn door jullie invloed over de wereld is zeer geretardeerd. Als je je mond vol hebt van wat goed en kwaad is, had dan ingegrepen vóórdat het mis ging. Ik ben het strontbeu dat jullie alleen de kwaadaardige weg kiezen om in te grijpen (en dat uit naam van de liefde), en het dan gek vinden dat mensen als reactie daarop fouten maken. Want dat zijn het: fouten! Als reactie op jullie invloed!!! Maar oh, wat zijn jullie toch wijze leermeesters, en wat hebben jullie toch je mond vol van wat rechtvaardig is: de halve bevolking omleggen. Wat hadden jullie gedacht: dat ik jullie verderfelijke werkwijze zou goedkeuren en dat ik jullie narcistische drang om mij te isoleren zou gehoorzamen? Hebben jullie mij ooit iets gegeven waar ik wat aan had? Ben ik er iets mee opgeschoten? Ik zit nog steeds in dezelfde klotegevangenis. Voor mij was het prima om m’n leven uit te leven met de mensen om me heen die ik had, voordat jullie ingrepen. Jullie hebben alles verpest! Niet alleen voor mij, maar ook voor die honderden anderen om mij heen. Maar oooh, wat zijn al die mensen toch kwaadaardig allemaal, omdat ze niet allemaal even leerbaar zijn of nog kunnen veranderen. Wat hadden jullie verwacht? Dat m’n oma de wereld zou toespreken over het gevaar van jullie? Dat ze een website had gemaakt om de wereld in te lichten? Dan ben je niet goed snik. Of moeten we zomaar allemaal maar onze levens opgeven als jullie er om vragen? En dan zien dat we allemaal herboren worden als Antichristus-idioten. Ik heb mijn zus jarenlang zo behandeld dat ze zo min mogelijk zou lijden, want ik wilde niet dat ze zich net zo ging voelen als ik. Maar blijkbaar had ik haar gewoon keihard moeten laten lijden en haar op allerlei mogelijke manieren verraden, dan was ze nu niet zo losgeslagen geweest als dat ze zich nu soms gedraagt, nu ze binnenstebuiten is gekeerd. Wat is dat voor debielenwaarheid? Je hebt het wel over mensen hoor! Mijn zus is niet anders dan ik. Haar leven is ook te begrijpen, als je ziet wat ze op haar pad gekregen heeft! En ze heeft het goed gedaan. Wie the fuck zijn jullie om je daarin te gaan mengen?
