Videolink: https://youtu.be/sdqfJwAVKng
Vandaag merkte ik dat ik anders tegen mijn familie aankijk! Maar dat dit me is ingegeven door de veranderde houding van de entiteiten die ze hebben overgenomen, naar mij toe! Ik houd niet meer op die intense manier van ze zoals ik van mijn originele familie hield. Eigenlijk vereist dit een splitsing tussen mijn originele familie, de goeien, en de entiteiten die ze hebben overgenomen, de kwaaien. Precies zoals toen ik uit mijn klinische therapie kwam, toen ik splitste (psychisch gezien) en de wereld zwart-wit opdeelde in slechten (m’n (toen nog originele) familie) en goeien (mijn therapeuten en therapiegenoten). Toen was het dus andersom, wat voor mijn familie best moeilijk was toen en een tijd van veel zorgen voor hen. Deze splitsing zit nu niet meer in m’n persoonlijkheid, dus ik merk dat ik met mijn veranderde beeld naar mijn ‘familie’ ook de herinneringen naar mijn positieve familie wegmaak, de originelen. En dit is vreselijk pijnlijk, en voel ik me erg schuldig over! Want mijn originele familie is er niet meer en ze hebben geleden naar aanleiding van alles, en dat is niet terecht. Ik heb iedereen van mijn familie in alles vergeven en ik zou ze allemaal in de armen willen sluiten, voor eeuwig. Van de entiteiten die mijn familie hebben overgenomen, heb ik het idee dat ze maar acteren dat ze om me geven, maar het voelt dan allemaal maar als verplicht acteren, niet echt gemeend dus. Misschien om me te dwingen om de aandacht bij andere mensen te zoeken, wat eigenlijk best gezond is, maar ik niet kan als ik m’n kracht niet voel.
Het is soms belachelijk om te zien hoe mijn overgenomen familie aan het acteren is. Ze zijn fanatiek in wat ze doen, terwijl fanatiekheid niet altijd onderdeel was van de karakters van m’n familie. Hierdoor richten ze hun aandacht soms zo op dingen, dat ze geen oog meer hebben voor de omgeving, en in sommige gevallen voor mij, en de dingen waar ik mee worstel. Dat negeren ze namelijk 100%. Die weg moet ik dus helemaal alleen lopen, en dat is verrekte eenzaam. Ik weet niet of mijn originele familie de dingen die ik schreef had kunnen handlen. M’n moeder zou kapot zijn gegaan van verdriet en angst, als ze me had geloofd. Zulke dingen over de wereld weten als die ik weet, vereist een sterke geest, zeker als het zo dichtbij komt. Het is geen onderwerp voor op feestjes of überhaupt maar te bespreken met je niet overgenomen vrienden als je bij ze op bezoek bent, en gewoon wat gezelligheid wil. Want de eerste reactie die de meeste mensen hebben, is dat ze je in alles wat je zegt gaan bestrijden. Ik heb mijn wereldbeeld goed op orde, en ik vind het geen raar wereldbeeld. Ik vind juist het wereldbeeld dat de meeste mensen er op nahouden raar.
Van de week belde een vriend van vroeger naar me. Hij had m’n site gelezen en m’n video’s gezien. Het klonk het hele gesprek alsof hij naar duiding zocht (dat zei hij ook), en ik me moest verantwoorden. Elke keer dat ik aan gaf welk indruk ik bij zijn woorden kreeg, zei hij dat hij dat niet deed, en zo kon ie blijven doen wat ie deed. Ik liet hem maar z’n verhaal doen. Hij vroeg of ik wilde afspreken om er over te praten. Officiële gesprekken met hem, zo klonk het. Alsof ik de patiënt was die bij de perfect gezonde psychiater op bezoek ging. Waar ik absoluut geen behoefte aan had, als hij zo’n houding aannam als dat hij aannam tijdens het telefoongesprek. Ik durfde hem op geen moment m’n mening duidelijk te zeggen. Want zodra ik kritisch ondervraagd word, verdwijnt m’n eigen mening en durf ik die maar amper te uiten. Maar ik legde de telefoon erop, en toen dacht ik wat een belachelijk telefoontje ik het vond. Deze vriend vroeg me of ik er van bewust ben dat ik ook mensen die het goed bedoelen met mijn manier van schrijven en video’s maken op afstand houd! Maar ik heb daar absoluut geen boodschap aan. Ik heb geen vrolijk verhaal, en mijn bedoeling is niet om populair te worden door iedereen naar de mond te praten en een ‘gezellige’ mening te hebben, waarin ik rekening houd met iedereen z’n tere gevoelens. Want het is nu eenmaal zo dat ik aan sommige gedragingen van mensen een grote hekel heb. Gedragingen dus… Niet aan de mensen zelf dus. Nee, mijn mening is bedoeld om diegene aan te trekken die er wat aan heeft, die het kan waarderen als iemand zich uitspreekt, die misschien met dezelfde dingen als ik worstel, worstelt, en die de moeite neemt om te luisteren naar iemand met een vreemd verhaal, zonder het meteen af te wijzen of te willen bestrijden. Ik ben daar zelf altijd naar op zoek, van binnen. Die mensen die zich doordat zij de dood in de ogen hebben gezien, uitspreken over dingen, waar je de pijn en de onhandigheid in de ogen ziet, maar die ondanks dat toch voor het goede kiezen en hun verhaal doen op internet over het onrecht dat ze hebben gezien. Mijn verhaal is niet voor die mensen die niet kritisch naar zichzelf en de wereld durven kijken, die alles goed vinden zoals het is. Maar eigenlijk is de wereld wel goed zoals ie is, want zelfs het grootste kwaad zal het averechtse effect hebben op de lange termijn en naar ‘volmaakte liefde’ leiden, maar ik vind toch dat ik wel m’n mening over wat het goede is, uit moet spreken. Zodat duidelijk is, wat ik onder dat begrip ‘volmaakte liefde’ versta.
Op sommige momenten denk ik dat de GGz ook meewerkt om mij corrupt te maken. Ik had wat gesprekken met een psycholoog, maar het heeft mij nog meer in een gevangenis gezet. Langzaamaan word ik steeds meer onder controle gehouden. En bij alle uitingen van mijn frustratie, of het nu artikelen zijn die ik schrijf, of video’s zijn die ik maak, krijg ik daarna spiegels of opmerkingen, of ik word opgebeld door iemand of staat de buurvrouw aan de deur. Al die mensen zijn overgenomen. Zodra ik stop met actie ondernemen, d.w.z. stoppen met bekendmaken aan de wereld, dat er overgenomen mensen rondlopen, ben ik onbeschermd omdat de Christus-energie een energie is waarbij je gedachtes, gevoelens, en acties op één lijn staan. En actie ondernemen is dus vereist om beschermd te zijn tegen deze entiteiten. Hoe meer controle ze over me krijgen, hoe meer ontdaan ik ben, als ik daarna opmerkingen krijg of ontmoedigd word in de momenten dat ik contact heb met deze entiteiten, en hoe meer ik geneigd bent te stoppen met het delen van m’n verhaal. Maar het is toch essentieel om door te zetten en je niet te onderwerpen, want het is gewoon verkeerd wat ze doen, het overnemen van mensen. Ik kan en zal dat niet goedkeuren en als ik het vermoeden heb dat het nog steeds gebeurt om me heen, zal ik altijd m’n mond opentrekken. Ze lieten in de tijd dat ze me juist stimuleerden indirect om mijn verhaal te delen, soms hun echte gezicht zien. Dat is angstaanjagend, want je ziet dan dat er gewoon iemand anders in het lichaam van je dierbare zit. Maar de laatste tijd doen ze dit niet meer. Ze hebben het liefst dat ik m’n mond houd nu, misschien wel omdat ze me dan kunnen overnemen. Maar dat gaat mooi niet gebeuren! Ik moet nog steeds denken aan het kaartje dat ik kreeg van mijn overgenomen projectbegeleider, Afbeelding: “Nog even volhouden!” En dat zal ik blijven doen, tot aan de grote externe schok, waar onze koning voor waarschuwde, die ergens binnen nu en 5 maanden plaats gaat vinden. Zie mijn artikelen: Einde van een cyclus, Bereid je voor, en Vlieg met me mee.
En ja, als ik dan toch weer nadenk, dan kom ik er toch steeds op dat deze entiteiten ook een rol te vervullen hebben op deze wereld; dat is de andere kant. Mensen die uit angst om kapot gemaakt te worden, hun boosheid naar buiten gooien, en daar bij ongevoelig zijn geworden voor de niet-destructieve manipulatie en boosheid van de Satanische entiteiten, moeten leren om na het licht (Lucifer) en de schaduw (Satan) geintegreerd te hebben (en deze zijdes van een medaille dus getransformeerd hebben tot het goede), een derde stap ondernemen (na de blackening en de whitening, nu dus de reddening van de innerlijke alchemie) en hebben daarvoor oppositie nodig die nog een tandje erger is dan de oppositie van de Satanische entiteiten. Hiervoor is dodelijke dreiging nodig, zodat je overgaat tot liefdevolle actie en je je dienstbaar stelt aan Christus en Zijn energie door je heen laat stromen. Dat is een prachtige liefdevolle en machtige energie! Het is macht en kracht, maar dan volledig gecontroleerd! En dan zijn de rollen ineens omgedraaid tussen jou en de dreigende entiteiten. Maar dan mag je hopen dat je niet net als ik volledig gedempt wordt door je trauma’s, want dan is er weinig glorie aan te beleven.
Ik heb me de afgelopen week zo’n beetje gericht op dingen waar ik nog wat lol aan beleef. Maar de meeste dingen ben ik totaal m’n interesse voor verloren. Met deze gehavende persoonlijkheid kan ik alleen maar verlangen naar veel ervaringen die ik niet gehad heb, maar wel gehad had willen hebben. Maar alsnog op zoek gaan naar deze ervaringen is voor mij geen optie met deze beschadiging, kom ik iedere keer weer achter. Het is niet waar ik nog naar wil streven. Het is überhaupt onmogelijk. Iedere ervaring die ik nu nog heb, beleef ik maar als een fractie van hoe het had kunnen zijn. En ik ben er dan ook wel klaar mee. Heel erg klaar. Ik heb niet meer zoveel te zoeken in dit leven. Soms wil ik gewoon weg. Want alle mensen die ik om me heen heb, voelen als een kopie van het origineel. En uit alle bezigheden waarmee ik me kon vermaken vroeger, en waar ik m’n talenten in kwijt kon, is de ziel totaal verdwenen. Deze wereld is zo nep! Wel voel ik me op sommige momenten ontzettend rustig. Alsof ik compleet vrede heb met de wereld. Dat is op zich wel fijn, maar de knagende angst dat ‘ze’ me gaan vermoorden is nog steeds niet helemaal weg en komt op andere momenten altijd weer boven. Daarom blijf ik maar m’n verhaal delen. Wellicht zijn er mensen die daar wat aan hebben.
