Vannacht had ik nogal een bijzondere droom gehad. Ik droomde dat ik op bed lag in mijn ouders’ oude huis, waar ik ben opgegroeid. En ik viel langzaam in slaap. Totdat mijn overgenomen moeder in mijn oor fluisterde dat ze me vergiftigd had en ik langzaamaan dood ging. Langzaamaan voelde ik het leven uit me verdwijnen, m’n overgenomen moeder fluisterde nog wat lieve afscheidswoordjes in m’n oor, ook al had ze me vergiftigd, en ik werd me steeds minder bewust van m’n omgeving. Ik merkte dat ik ondertussen gewoon door kon blijven ademen. Ik ging langzaamaan over naar een andere toestand. Het deed totaal geen pijn. En toen was het “plop!” Ik was ineens op een totaal vreemde locatie, een gebouw, een soort grote antiekwinkel, en zag wat bekende gezichten: mensen die ik in mijn leven ergens was tegengekomen en die nu rondliepen daar op de plek waar de doden welkom werden geheten. Ik zag een hoop mensen, allemaal doden, en zag verschillende klasgenootjes terug en zelfs een therapiegenoot. Mensen vertelde me in geuren en kleuren hoe ze overleden waren. Ik vertelde dat ik waarschijnlijk op Aarde was overgenomen nu en vertelde over dat er waarschijnlijk meer mensen waren overgenomen, en dat ze dat bij iedereen zouden gaan doen die wakker werd rond de toestand in de wereld. Ik vertelde dat ik in een kinderfilm had gezien waar je belandt als je dood bent, in precies deze antiekwinkel, en dat je dan verschillende producten krijgt aangeboden die je altijd moet weigeren, want ze willen je allemaal oplichten! (HAHA!) Ook werd ik meegenomen in een ruimte, waar een soort deur was naar de hemel en een soort deur naar de hel, maar niet de echte hemel of hel, maar een soort VVV, waar je informatie kon krijgen. Ik werd meegenomen naar de hel, en zag weer allemaal mensen die me bekend voorkwamen. Ik wist dat ze iedereen altijd eerst naar de VVV voor de hel meenamen dus ik was niet bang dat ik voorgoed in de hel zou belanden. Opeens stond ik weer buiten, en wie zag ik daar aan komen lopen, m’n oma!! Ik barstte in tranen uit en liep naar oma en we knuffelden erop los. Ook zag ik een ex-vriendin van m’n broer waar ik een tijdje mee optrok daar op die locatie, totdat ze haar fiets ging halen, en ik haar kwijtraakte. Toen was ik ineens in een soort herstelruimte, waar een arts me door ging lichten. Ik moest m’n handen in een soort apparaat doen, en hij ging kijken hoeveel druk er van binnen op me stond. Er kwam een score van ongeveer 7300 uit, wat veel en veel te hoog was. Ik stond in het rood, en bij het rood stond: Zeer gevaarlijk. Zo wist hij dat ik veel had meegemaakt wat me beschadigd had. Hij mat me een soort kap rond m’n armen aan en haalde m’n diep weggestopte kracht weer enigszins naar boven door een stroom door m’n lichaam te laten lopen, maar het was bij mij zo extreem dat het niet helemaal zou lukken, zonder m’n geheugen te wissen. Ik zou tijdens m’n verblijf op dit niveau even met die kap om m’n armen moeten rondlopen, dat zou dan toch enige verlichting geven van binnen. Toen ik wegging, zag ik vervolgens m’n vader die een afspraak had bij een andere arts. Volgens mij mocht ik hem niet storen, want ze waren druk in gesprek. Toen ik de ruimte uitkwam, zag ik een rolstoel aankomen met een soort pratende pizza erin. Het was m’n oma van m’n vaders kant. Ze vertelde dat ze het vreselijk vond dat ze zo was nu, maar het was fijn om haar terug te zien. En ik zei dat om de hoek haar zoon zat, mijn vader. De kap om m’n armen was ondertussen helemaal kapot gegaan, dus ik moest terug naar de eerdere dokter, die mij hem aangemeten had. Daar zag ik m’n broer. Er werd nog een test gedaan op onze persoonlijkheidseigenschappen en intelligentie. Onze hersenen werden met een apparaat verbonden en de test werd aangezet. Mijn broer was duidelijk veel intelligenter dan ik, maar ik had ook kwaliteiten. Ik scoorde heel hoog op Lwierkerjs, wat een hele goede eigenschap was, en op Okgsodlosgmblx, wat ook een groot talent was. (alweer HAHA!) Ik kreeg ook een nieuwe kap om m’n armen en ik was meteen weer een stuk sneller. Ik praatte sneller, ik liep sneller, ik dacht sneller, en voelde me weer krachtiger. Ik ontpopte me in de eerdere ruimtes waar ik was, waar alle doden rondliepen, tot een leider en voerde het hoogste woord. Ik vertelde over de Draken die me over hadden genomen en een familie die in mijn ouderlijk huis tegenover ons had gewoond vertelde dat ze mij aan de deur hadden gehad om aan de bel te trekken over de Draken. Maar dat was helemaal niet waar, althans, ik kon het me niet herinneren. Als een echte speurneus vroeg ik wie de deur open had gedaan? Het was één van de dochters. Ik vroeg: ben jij hier een stuk eerder beland dan je familie? Ja, zei ze, en ik concludeerde dat zij al eerder overgenomen was en dat haar overgenomen kloon haar familie had voorgelogen op Aarde, terwijl zij al dood was. Waarom ze zou liegen dat ik aan de deur was geweest met het verhaal dat ze mensen in mijn omgeving aan het overnemen waren, daar kwam ik niet achter. De logica ontbrak weer volledig. Maar toen viel het dus stil in m’n droom, en deed ik ineens m’n ogen open. Tot mijn verbazing leefde ik nog…
De droom leek ontzettend echt. Wederom was dit een droom waarin ik doodga. In mijn artikel Dromen over doodgaan…, heb ik al eerder uit de doeken gedaan dat ik vaak droom dat ik doodga, en dat het altijd volledig pijnloos, en comfortabel verloopt. Terwijl dat in het echt natuurlijk helemaal niet zo hoeft te zijn. Wat ik prettig vond, was dat er zorg was voor mijn gehavende toestand, en dat ik allerlei mensen van vroeger terugzag. Het was er een stuk gezelliger dan dat het op Aarde in de regel is. Hier op Aarde zie ik maar amper mensen. Vertrouw mensen niet zo meer. En iedereen die op mij af komt, is zowat overgenomen. Vreselijk!
’s Avonds was ik bij m’n overgenomen familie en zaten we wat TV te kijken naar dingen die ik op YouTube had gezien. Het was gezellig, en ik zat lekker een beetje af te geven op wat ik vervelend vind aan het gedrag van sommige mensen in die filmpjes. M’n overgenomen vader vroeg: “Waarom kijk je er dan naar?” En ik vertelde dat ik het leuk vind om naar dingen te kijken die niet helemaal 100% leuk zijn, omdat ik dan kan benoemen wat ik er niet leuk aan vindt. Ik kan dan dat deel van mezelf kwijt, en dat vind ik fijn. Dus we keken verder, totdat m’n overgenomen zus een beetje geïrriteerd werd, en dat zei ze vervolgens ook, want zij vond ook niet alles leuk aan het gedrag van de mensen die ze zag in die filmpjes, en dat werkte op haar zenuwen, en dan had ze ook nog over haar hoge energiekosten. Dus ging ze daar over praten, terwijl wij nog naar het programma zaten te kijken. Vervolgens leek het alsof ze het zich voorgenomen had, om een scène te gaan maken, want ze werd steeds onredelijker, en leek per se iets te willen krijgen, wat wij haar blijkbaar niet gaven, en dat was “begrip”. Het liep behoorlijk uit de hand, tot roepen aan toe. Ik zei ook dat ik het gezeur vond, waar ze het allemaal over had. Ik was gewoon geïrriteerd over de aanklagende toon die ze hanteerde. Ik zei ook dát ik het begrijp, maar het ging haar om een detail wat ik niet leek te begrijpen. Vervolgens het nodige verdriet en de nodige boosheid, en toen ging ze maar even naar een andere kamer. Ik schrok er wel even van, want tot nu toe had niemand van mijn overgenomen familie zich ooit laten raken. Mensen zonder ziel laten zich alleen raken als ze iets willen manipuleren of voor de aandacht. Maar dit leek even heel echt, alsof het mijn originele zus was, die een paar jaar geleden voordat ze werd overgenomen was, best vaak emotioneel was omdat ze een beetje vastliep op sommige punten. En het had volgens mij ook te maken, met dat ik m’n irritaties uit ging spreken naar haar en haar meer los liet (en me iets onafhankelijker opstelde), waarop zij zich volgens mij behoorlijk in de steek gelaten voelde. Wat ik ontzettend erg vond, want het was ook niet per se mijn keuze geweest om haar meer los te laten, daar hadden ze me door de behandeling die ik van de GGz kreeg, toe gedwongen. Gelukkig ging ze na de uitbarsting van vandaag niet meteen naar huis en kwam ze even later terug de kamer in, waarop ik vroeg wat ze precies wilde dat ik begreep? Ze legde het uit en ze zei dat ze zich duidelijk niet gezien voelde. En dit komt me natuurlijk ontzettend bekend voor, want dat heeft mijn zus altijd gehad, en ik in het verleden ook. Dus ja, het komt heel echt over allemaal. Maar het kwam zo uit het niets, terwijl ze de afgelopen jaren zulk gedrag helemaal niet heeft laten zien, dat ik toch denk dat het niet helemaal organisch was. Waarschijnlijk was het weer een soort test naar mij toe. Maar ik kan het prima met liefde omarmen, en ik begrijp precies dat het vervelend voelt als je niet gezien wordt.
Voor de rest was het weer een feest om naar mijn zus te luisteren. Tis altijd erg gezellig als ze er bij is. Ook al is ze overgenomen, ik houd ondanks dat toch veel van haar! Maar de momenten dat de Draak die haar overgenomen heeft, zijn of haar ware gezicht liet zien, kan ik niet vergeten. En die zal ik ook niet vergeten, hoe echt ze zich ook gedraagt naar mij. Wat dat betreft laat ik niet met me sollen en mag iedereen dit weten!
