Toen ik in mijn agressie zat aan het einde van mijn klinische therapie, was ik heel ‘progressief’. Ik wilde alles bespreekbaar maken (dat wil ik nog steeds), en was constant boos: alles moest maar kunnen. Het was een reflectie van mijn innerlijke toestand. Je moet voorstellen dat ik constant agressieve fantasieën had en zo het heftige effect dat mensen op mij gehad hebben in mijn jeugd op afstand kon houden. Toegegeven, ik had de agressieve gevoelens wel leren hanteren door strenge gedragstherapie die het gedrag balanceerde, dus je kunt er over discussiëren of het écht een immorele toestand was. Maar het was eigenlijk water en vuur verenigd in één persoon. Toch vind ik nu, na al die jaren, niet dat ik écht progressief was. Tuurlijk, ik kickte op vooruitgang, omdat ik zo snel mogelijk af wilde rekenen met leed in mijn omgeving (die eigenschap heb ik altijd behouden), maar ik liet mezelf en anderen veel dingen toe, die eigenlijk niet moreel zijn. Een voorbeeld hiervan is natuurlijk de agressieve fantasieën die echte intimiteit kapot maken, maar ook zaken als abortus en euthanasie. Nu ik wat ouder ben, en ik me gezuiverd heb van deze agressieve fantasieën, denk ik ook over abortus en euthanasie wat anders. Ik zie nu dat het allebei immoreel is om te doen. De vraag is dan natuurlijk of je ook voor het verbieden ervan bent. Als de staat als een barmhartige God diende, die rechtvaardig oordeelde over verschillende gevallen, dan was het nog wat anders. Maar de staat bewijst keer op keer dat zij erg slecht zijn in rechtvaardig oordelen, en dat is logisch, want het zijn net zulke mensen als ieder ander, en we worden allemaal beïnvloed door de Kwade Krachten die op de mensheid zijn losgelaten.
Het Expertisecentrum Euthanasie (voorheen Levenseindekliniek) hier in Nederland is een plaats waar euthanasie wordt bedreven. Toen ik in een proces van achteruitgang zat, en het nog niet duidelijk was hoever ik achteruit kon gaan en of het ooit ondraaglijk lijden zou worden, heb ik dit lang als optie in m’n achterhoofd gehouden. Soms zegt men dat God er altijd voor zorgt dat, datgene wat je voor je kiezen krijgt, te dragen is, maar ik denk niet dat dit waar is. Echte extremen bestaan. Hoe slechter de start van je leven is geweest (en dat kunnen onmenselijke situaties zijn), hoe groter de kans dat je je leven met een klap eindigt. Mensen kunnen helemaal niet voorstellen hoe het is om je zo ongelooflijk slecht te voelen dat je jezelf alleen nog maar kapot wil maken. Zoiets als het Expertisecentrum Euthanasie geeft je dan een optie om op een ‘barmhartige’ manier het leven te beëindigen. Dit is aan de ene kant immoreel, maar aan de andere kant moreler dan wat sommige artsen aangeven: dat ze vinden dat als je dan toch je leven wil beëindigen, je dan ook zelf de verantwoordelijkheid moet nemen voor deze daad. En dat terwijl het niet altijd je eigen schuld is dat je in die toestand terecht bent gekomen.
Soms zijn er natuurlijk nog wel veel opties voor behandeling, en is een persoon hiervan totaal niet op de hoogte, maar soms weet de persoon het ook beter dan de artsen, omdat hij of zij zich beter kent dan wie ook. Maar de vraag is of we niet gewoon beter voor elkaar moeten zorgen? Dat er één immorele actie is begaan tegen iemand in zijn of haar verleden (trauma’s), hoeft niet te betekenen dat we ons vervolgens moeten laten verleiden door deze persoon om nog een immorele actie te begaan (euthanasie). Maar als door een fout een leven onleefbaar is geworden, dan wordt het serieus moeilijker om hierbij te blijven.
Normaliter denk ik dat het goed is, als mensen hun ziekteverloop niet voortijdig afbreken, maar juist goed doorleven, zodat zij er van doordrongen zijn in een volgend leven een andere weg te kiezen. Er zijn hulpmiddelen te bedenken om de lijdensweg te verzachten. Maar het is belangrijk dat je in dit proces niks overslaat. Euthanasie krijgen voordat het zwaar wordt is de ‘makkelijke’ weg, al begrijp ik het wel, en heb ik veel compassie met de mensen die zich in zo’n toestand bevinden. In de gevallen dat de mens het vrijwillig kiest, zou ik het niet verbieden, maar ik zou het ook niet altijd toekennen. Ik heb ook dit voorbeeld gezien van een demente vrouw op wie euthanasie is gedaan terwijl ze daar helemaal geen bevestiging voor heeft gegeven (ze had wel wilsverklaringen ingevuld voordat ze dement werd), en je kunt erover discussiëren of het niet gewoon moord is. Ik ben er ook niet voor om euthanasie te doen bij demente patiënten. Soms zijn we te beroerd om ze echt goed en liefdevol bij te staan. Van aandacht leven mensen op, maar veel mensen kwijnen weg in hun oude dagen. Niemand die naar ze omkijkt. Laten we ons daar op richten! Er zijn verschillende documentaires (voorbeeld) die schrijnende gevallen uitlichten en de focus ligt vaak op dat mensen maar op hun wenken bediend moeten worden. Dat dat iets goeds is. Maar ik heb hier zo m’n bedenkingen bij.
In dit filmpje zien we dezelfde moeder als uit de vorige link op het laatst zeggen dat de wens van haar dochter (die verschillende persoonlijkheidsstoornissen had) niet serieus werd genomen omdat ze 20 is en nog niet uitbehandeld. Maar blijkbaar had ze gewoon tot nu toe een verkeerde behandeling gehad. En ik herken dat precies. Want voor sommige mensen met persoonlijkheidsstoornissen moet de behandeling niet gericht zijn op het ongedaan maken van de persoonlijkheidsstoornis maar moet men gewoon een therapie geven waar de agressie omhoog wordt gehaald naar het hoofd. Dit is in bepaalde gevallen zeker gerechtvaardigd, en kan de kwaliteit van leven enorm laten toenemen. Net als dat het bij mij deed, voordat ze me doorstuurden naar de vervolgtherapie die ik nooit had mogen hebben. Dan blijf je altijd een persoonlijkheidsstoornis houden, maar heb je wel de best mogelijke kwaliteit van leven. Veel beter, dan wanneer je de agressie niet tot je beschikking hebt. Het is namelijk een enorme bron van kracht die je dan tot je beschikking hebt, en dempt de pijn zeer goed. Maar heel vaak is zo’n therapie ook niet meer mogelijk bij zware psychiatrische patiënten. En dan kom je vaak in een circuit waar ze je maar blijven kwetsen, om je beter te maken. Sommige patiënten maken dan grapjes over hun therapeut, “psychotherapist”, “psycho the rapist” omdat dit kwetsen echt als verkrachten voelt en het ontzettend banaal is allemaal. Je zou denken dat iemand vooral liefde nodig heeft en een fijne omgeving waar ze zich prettig voelen, maar nee, de GGz zet vooral in op het wegstrepen van diagnoses in plaats van te kijken naar hoe je je voelt, en dan kom je dus in zo’n verkrachtingstraject. Een voorbeeld zien we in de documentaire van BOOS bij Robin.
Ik heb ooit een goede vriend verloren aan zelfdoding. Hij voelde zich vaak slecht, had ie wel eens gezegd, maar voor de rest had ie er nooit de ruimte voor gevoeld om over te praten. Ook had ie geen idee wat voor behandelingen er mogelijk waren voor de klachten die hij had. Hierdoor was hij in z’n ogen genoodzaakt om z’n leven te nemen door op het treinspoor te gaan lopen. Naar mijn idee had ie nog makkelijk geholpen kunnen worden, juist omdat hij zo jong was, en het is daarom doodzonde dat hij z’n leven op die manier beëindigd heeft. Vrede hebben met zo’n beslissing is eigenlijk immoreel.
Om het kwaad dat veroorzaakt is door de Luciferische entiteiten, goed te maken, hebben de goedaardige Engelen ziektes gecreëerd, volgens Rudolf Steiner. Hierdoor zijn er extreme situaties ontstaan. De remedie hiervoor is dat de mens in balans met de Satanische entiteiten en de Antichristus entiteiten, leert om z’n eigen emoties toe te laten en te beleven en daarmee de vrijheid zoekt. Wie niet gebalanceerd al z’n emoties kan voelen, kan niet helen. En wordt ziek! Ziektes hebben een functie, en zijn dus geen fouten. Maar veel mensen zijn niet zo sterk om de verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen lijden, maar dat is wel waar we uiteindelijk naar moeten streven, vind ik. Maar dat kost tijd. In sommige gevallen hebben ‘anderen’ echt schuld aan jouw toestand en is die toestand zo extreem en is iemand eigenlijk al dood van binnen, dat ik wel compassie heb met de beslissing om iemands leven te beëindigen, als het uit vrije wil is. Het zesde gebod is: gij zult niet doden. Dus artsen moeten wel beseffen dat ze tegen God’s orde ingaan als ze euthanasie verlenen. Sommigen willen graag dit risico nemen om iemand uit z’n lijden te verlossen. Dat is dan voor hun rekening.
Ook bij lichamelijke ziektes, bijvoorbeeld kanker, kan een patiënt op het eerste gezicht geen opties hebben, maar kan soms bij alternatieve artsen de oplossing gevonden worden. De reguliere gezondheidszorg doet ontzettend neerbuigend naar alternatieve artsen, maar is er zelf niet van bewust dat zij de menselijke geest niet geïntegreerd hebben in de reguliere geneeskunde (alle verschillende vakgebieden zijn gefragmenteerd, en de integrale basis is niet bekend bij hen), en dat de geest aan de bron ligt van veel ziektes, ook van kanker. Ze voelen zich ontzettend belangrijk als zij mensen geruststellen met de woorden dat kanker niet door ‘negatief denken’ komt (dat zie je dan wel eens langskomen op TV), maar dat is een te simpele weergave van wat alternatieve artsen zeggen. Naar mijn idee komt het door een te laag voltage tussen de cellen en hun omgeving. Dus een blokkade in het beleven van lading en dus emotie. Hoe de lading verdeeld is in deze cel is een microweergave van hoe de lading verdeeld is in de geest op macroniveau. Dit werkt zoals geneste hierarchieën.
Mijn tante had jaren geleden kanker, en ze heeft gekozen om zich niet te laten behandelen. Dat is weer een ander uiterste. Ze wilde ervaren hoe God het voor haar bedoeld had. Nou, ik heb haar per ongeluk gezien toen ze was overleden en in haar kist lag. En ben ontzettend geschrokken. Dat was onmenselijk. Ik was nog maar een jonge vent. Ze heeft echt ontzettend geleden en dat kon je overduidelijk zien. (Uit respect voor haar, zal ik de details niet beschrijven). Maar ze koos daarvoor! Je zou kunnen zeggen dat ze de ziekte erg ‘goed’ op zich heeft laten inwerken, en dat is bewonderenswaardig. Juist door het ervaren van pijn, kunnen we zicht krijgen op wat we moeten doen om het de volgende keer te voorkomen, want de meeste ziektes hebben een psychische/emotionele oorzaak en komen door een onbalans in de psyche, door het grenzeloos beleven van emoties, of juist door blokkades in het ervaren van emoties.
Euthanasie toestaan terwijl het eigenlijk moreel onjuist is, is wat nu gebeurt. Je kunt discussiëren of het wel altijd vol te houden is dat moraliteit altijd objectief is. Voor het grootste deel van de mensen is dat het zeker niet. Moreel relativisme hoort bij het Satanische, en Satan vermomt zich als een engel van licht. Wellicht eentje die het beëindigen van een leven tot een heldendaad maakt? We moeten dan ook altijd naar waarheid streven en een objectieve moraliteit, maar in een wereld met zulke extremen is dat voor veel mensen niet vol te houden. Iedereen is verantwoordelijk voor z’n eigen fouten en we kunnen God hierover laten oordelen. De houding die veel gelovigen aannemen, dat je zulke dingen als agressie en euthanasie in alle gevallen moet afkeuren en zo veel mogelijk lijden moet laten bestaan in de wereld, is net zo min de hele waarheid, als de houding die veel niet-gelovigen aannemen, het altijd goedkeuren. De waarheid ligt zoals gewoonlijk weer in het midden. Maar de mens hierover laten oordelen, is zeker vragen om problemen. En het is dus belangrijk om zowel de schrijnende gevallen van niet gegeven euthanasieën te belichten (dit wordt al flink gedaan in de media) als de misstanden van onterecht wél gegeven euthanasieën.
Euthanasie: de dood op bestelling… Daar gaan we hopelijk niet naartoe, want dat keur ik absoluut af. Een mens bepaalt in de basis niet zelf wanneer hij sterft. God haalt je wanneer de tijd rijp is. Hoe meer pijn je aangaat, hoe meer je je karma balanceert. Karma is wat de goedaardige Engelen ingesteld hebben om het kwaad van de Satanische entiteiten goed te maken. Wie het niet aangaat, krijgt het in z’n volgende leven weer op z’n bord, totdat je de sleutel in handen hebt om er mee af te rekenen. Hier is zelfinzicht voor nodig, het volledig ervaren van al je emoties en het nemen van volledige verantwoordelijkheid voor je situatie. Alleen dan kan de moraliteit objectief blijven.
