Alle namen in deze gehele sectie, behalve mijn eigen naam, zijn gefingeerd.
Op een grijze dag in 1984 werd ik, Jesse Musson, geboren, samen met mijn tweelingzusje Lauren. Wij zouden samen de wereld mogen ontdekken. Ik had ook een 2 ½ jaar oudere broer, Anton. En m’n ouders waren Maria en Hector. Mijn ouders zijn hele lieve mensen. Ze hebben alles voor je over, weten veel en helpen je graag met alles en ik vond het altijd erg fijn om die steun te krijgen. Zoals ik ze hier beschrijf, heb ik ze mijn hele jeugd gezien. Ik heb in al die tijd veel leuke dingen mogen beleven. Als het goed ging, was ik druk, driftig, enthousiast en een echte clown, maar dit wisselde zich af met periodes dat ik niet echt gelukkig was: ik had mijn hele kindertijd namelijk last van ontzettend heftige angsten, en zat gewoon niet altijd lekker in mijn vel. Ik had ook vaak het gevoel dat ik gepest werd, en dat kwam waarschijnlijk gewoon doordat ik m’n gevoel niet voldoende liet zien in het contact met leeftijdsgenootjes. Ik bewoog me liever buiten al het drukke sociale verkeer, speelde dan vaak alleen of met m’n broer of zus. Toch speelde ik wel met vriendjes. Ik bracht ze mee naar huis of ik ging bij hen spelen. Maar dit fijne vriendschappelijke contact kon ook zo ineens weer over zijn, door iets wat gebeurde. Dan trok ik me terug in mezelf, verloor ik het vertrouwen in de ander, en in mezelf.
Ik was een ontzettende goede leerling. Haalde altijd tienen, had de maximale citoscore, en beleefde aan het leren ook plezier, al ging dat eigenlijk vanzelf. Mijn zus Lauren was net zo, al had ik het in de basisschooljaren meestal nog in meerdere mate. Mijn broer Anton was hoogbegaafd, en sloeg een klas over. Dit mocht ik ook, vond m’n juffrouw van groep 4, maar ik wilde dat niet. Ik wilde liever bij m’n zus blijven. Ik liep meestal maar achter haar aan (ze noemde me ooit ‘eendje’ vanwege dit feit). We gingen samen naar school, we gingen samen naar muziekles, we gingen samen naar judo, kortom: we deden erg veel samen. En ze was ontzettend belangrijk voor me. Als ze een keer wat later terugkwam van school omdat ze nog even hielp met iets, zat ik me thuis bezorgd af te vragen waar ze bleef, of er niks ergs was gebeurd, en of ze nog wel thuis kwam.
Tegen mijn broer keek ik ontzettend op. Ik had ook altijd het idee dat hij meer aandacht kreeg dan ik, want in m’n hoofd zat het idee dat je meer aandacht krijgt als je slimmer bent. Ik wilde dus ook zo zijn als hij, en deed daar dan ook alles voor. Hij leek de perfecte broer. Ik volgde hem wanneer hij in z’n Batman pak over straat ging, ik was dan Robin, maar een pak had ik niet. Als ik er om had gevraagd, had ik het vast wel gekregen, maar ik wilde het liefst niet zo opvallen. Eigenlijk had ik gewoon geen duidelijke identiteit.
Sinds groep 5 was er altijd wel een leuk meisje op wie ik m’n oog had laten vallen, maar ik maakte weinig of geen contact met ze. Ik verstopte me soms zelfs voor ze, want ik was erg bang voor hun mening over mij. Eén keer had ik me weer verstopt in het portaaltje voor de garagedeur van een garagebox, en keek ik de hele tijd de hoek om naar het schoolplein, naar m’n stille liefde. Blijkbaar had haar zusje dit door, want ineens stonden ze samen voor me. Ik brabbelde wat van “Ja, ik sta hier wel vaker…” maar ik kon wel door de grond zakken. Ook de vriendinnetjes van m’n zus waren favoriet, omdat ik dan zelf weinig moeite hoefde te doen om contact met ze te maken, omdat dat toch vanzelf ging, als ze bij ons thuis waren. Met eentje wisselde ik snoepjes uit, en vree ik voetje, want zij vond me toen ook leuk. Maar dit ging vanzelf ook weer over, en dan liet ik m’n oog weer op een ander meisje vallen.
