Vanochtend ben ik vroeg weggegaan met mijn zus op weg naar mijn broer. Hij is vanaf Amsterdam wat dichterbij komen wonen, in Utrecht, samen met z’n vrouw en 3 kinderen, en het was de eerste keer dat ik z’n nieuwe huis zag. Het was een lange dag. De heenweg was best gezellig met m’n zus, al had ze een dramatische en aanklagende energie! En dat heeft ze sinds dat ze overgenomen is. Gelukkig ben ik daar de laatste tijd wat minder gevoelig voor geworden. Eerst kon het me echt leegzuigen, hetzelfde heb ik bij m’n ouders sinds ze zijn overgenomen. M’n zus liet zich van haar beste kant zien bij m’n broer. Ze heeft ontzettend veel geduld laten zien met het jongste kind, hielp m’n broer met van alles en nog wat, gaf aan iedereen aandacht, heeft prachtig pianogespeeld, en dan vraag je je af: wat is er mis dan dat het tot een confrontatie komt? Dat was de terugweg! Ze heeft welgeteld één woord tegen me gezegd en de rest van de tijd was ze naar eigen zeggen bekaf, en liet ze een soort passief-agressieve houding zien, waar ik me van ga opvreten. Ik zeg dan ook niks, maar stoor me er mateloos aan en ik weet zeker dat als ik er iets van zeg, de passieve agressie in actieve agressie omslaat. Ik voelde me als een stuk vuil afgezet thuis, zoals ik wel vaker heb de laatste tijd als we van bepaalde dingen terug naar huis rijden. En dan is het voor mij zo overduidelijk dat dit niet mijn lieve zus is van weleer, maar een kille actrice, die mijn zus gedood heeft. Toen ik haar later via Whatsapp confronteerde met haar houding, kon ze er natuurlijk geen begrip voor opbrengen, en kwam een ellenlange opsomming van alle dingen die ze die dag heeft gedaan, waarschijnlijk tegen haar zin, maar waar ze zich als actrice die mijn zus mimickt, verplicht toe heeft gevoeld. Waarop ik zei: “Je hebt mijn zus gedood en verwacht er ook nog een bloemetje voor??? Besef je niet hoe krankzinnig je bent!?” Nu zullen veel mensen wel denken dat ik degene ben die krankzinnig is, en dat zal me aan m’n reet roesten. Ik ken en herken m’n zus als ik ze zie en dit is niet mijn zus. Of ze moet zonder therapie een gigantische karakterverandering hebben doorgemaakt die niet te verklaren is. In het telefoongesprek dat volgde, noemde ze me een baby, want ja, als je niet net zo ongevoelig bent als dat zij zich gedraagt, dan ben je natuurlijk een baby. Je zou eens niet tegen haar passieve agressie kunnen, dan tel je niet mee. Het gebrek aan zelfbewustzijn dat ze laat zien, is ongelooflijk. En zo ken ik mijn zus niet. Mijn zus was juist heel zelfbewust, en nam altijd verantwoordelijkheid voor haar gedrag, ze was zelfs oververantwoordelijk. Maar nee, nu niet meer. Ze is een echte draak geworden, met onderhuids een giftige energie, maar ze acteert begrip en compassie. Ze lijkt zich precies te gedragen zoals mijn zus, maar het is maar uiterlijke schijn. Ondertussen draagt ze een energie over die erg gericht is op uiterlijk vertoon, en probeert ze me in slaap te sussen. Maar dat gaat haar echt niet lukken!
Ik mis mijn echte zus enorm… Ze is altijd heel belangrijk voor me geweest. Een echte lieve tweelingzus, met wie ik over de meest diepzinnige dingen kon praten. Ik houd zielsveel van haar. Zo’n unieke band had ik met niemand. Altijd samen opgroeien en in het zelfde schuitje zitten, kweekt ook een enorme band. Een band die niet kapot te krijgen is. En dat is nu toch kapotgemaakt door deze moordenaars. Ik heb mijn zus op sommige momenten in het verleden ook gehaat, maar altijd had ik zorg naar haar, en altijd heb ik haar willen beschermen. Dat het me nu niet gelukt is, is afgrijselijk, en knaagt vreselijk aan me. Ik hoop intens dat ze op een goede plek is…
Hetzelfde gevoel dat ik bij m’n zus heb, heb ik ook bij m’n ouders. Tussen ons zijn in mijn leven essentiële dingen gebeurd die onze band uiteindelijk heel sterk hebben gemaakt. Mijn ouders zijn schatten van mensen. Ja, ze hebben bepaalde fouten gemaakt, maar in mijn verwerkingsproces hiervan, waar ik door heen geleid werd in mijn therapieën, heb ik ze hiermee geconfronteerd. Dit hebben ze zich erg aangetrokken en ze zijn alleen maar meer hun best gaan doen, want dat hebben ze altijd gedaan. Uiteindelijk was het zelfs zo, dat we nooit meer boos waren op elkaar, zo dicht waren we naar elkaar toegegroeid. Door een recente confrontatie waarbij mijn overgenomen zus me tot op het bot zat te zieken wat corona betreft, wat voor een woede-uitbarsting zorgde bij mij, en de daaropvolgende afkeurende reacties, drong het tot mij door, dat mijn ouders ook niet meer zijn wie ze zeggen dat ze zijn. Mijn moeder uit ineens haar boosheid. En mijn vader ook. En het ligt blijkbaar allemaal aan mij. Terwijl we daarvoor nooit meer boos waren op elkaar. Nu besef ik dat het confronteren van m’n ouders al die jaren, heel veel indruk op ze heeft gemaakt, en dat mijn reacties op hen nogal afkeurend zijn binnengekomen bij hen, terwijl dat nooit m’n bedoeling was. Want natuurlijk mogen mijn ouders boos op mij zijn. Nu besef ik dat ik ze wat meer had mogen aanmoedigen om dat te doen, want ook mijn ouders hebben zo hun verleden. De overgenomen toestand van mijn ouders, m.a.w. de entiteiten die nu in het lichaam van m’n ouders zitten, hebben me geleerd om in te zien dat het effect dat ik had op mijn ouders in de laatste jaren, niet het effect was, dat ik beoogde, want mijn moeder voelde zich erg schuldig, en mijn vader dacht dat ie nooit meer boos mocht zijn. Ik heb spijt dat dat het effect was van mijn reacties op hen.
Ik mis mijn echte ouders enorm, en ik zou willen dat ik ze nog kon zeggen wat ik nu weet. Ik hou veel van ze, en ik hoop, net als bij m’n zus, dat ze op een goede plek zijn. Ik vergeef hen 100% voor de dingen die fout gingen, en ben ze ontzettend dankbaar voor alles wat ik van ze gekregen heb en wat ze me geleerd hebben, en dat is heel veel!
