Vandaag was de dag van de begrafenis van mijn oma. Ik had een praatje voorbereid, en mijn familie had mij mooi als laatste gepland, wat mij eigenlijk wel goed uitkwam. In het praatje zeg ik duidelijk dat ik de overtuiging heb dat mijn oma 7 maanden geleden al is overleden en dat ze toen is overgenomen door een andere entiteit. Of dit gebeurt met een soort implantaat, of dat het gebeurt met een apparaatje dat het elektromagnetisme van de geest verstoort, waardoor de geest van de getargetede persoon het lichaam verlaat en er een andere voor in de plaats komt, of dat het puur als het walk-in fenomeen gebeurt, dat er eigenlijk zonder fysieke trigger een wisseling van de entiteit plaatsvindt, gestuurd vanuit de astrale dimensie, of dat het inderdaad gebeurt zoals op de site van Donald Marshall beschreven staat, waarbij een shapeshifter (iemand die van vorm kan veranderen - de djinn uit de Koran zijn hier een voorbeeld van, of de reptiliaanse shapeshifters waar David Icke over spreekt) met een uitsteeksel in het linkeroog steekt en zo de hersenen vergiftigt, waardoor de originele persoon overlijdt en de ‘drone’, die onderdeel is van een hive mind, de controle overneemt, dat antwoord moet ik je helaas schuldig blijven. Want ik weet het niet, al was het linkeroog van m’n oma wel beschadigd in de ooghoek. Wat ik wel zeker weet is dat er een andere entiteit in haar lichaam zat de laatste 7 maanden, die heel anders uit haar ogen keek, een totaal andere oogopslag had dus, en het gedrag van m’n oma acteerde, terwijl ze ondertussen alles prima door had. Ze kwam ook niet meer dement over, maar ze acteerde het. Maar dat weet ik dus wel zeker, want ik herken m’n oma zeker te weten. Dat andere mensen (bijvoorbeeld de verzorging van het verpleeghuis) dit niet door hebben gehad, is omdat ze wat ik overweeg aan informatie helemaal niet als potentiële optie zien. De meeste mensen hebben wat de realiteit betreft weinig fantasie. Dat is meer iets voor films, denken ze. Terwijl juist als je in je ontwikkeling alle kennis die je hebt vergaard in je leven, weer terug in je lichaam laat zakken, en je fantasie omzet in realiteit, dan komen deze polen van fantasie en realiteit weer bij elkaar, zeker als je daarbij nog verder gaat en je ego loslaat. Dan kun je het fantasierijke van de realiteit zien, en het realisme in de fantasie van bijvoorbeeld films en series. Bij de meeste mensen zijn dit twee totaal verschillende dingen, en dat is ook inderdaad één stap in je ontwikkeling, om de scheiding tussen fantasie en realiteit te bewerkstelligen, net zoals er ook in een fase, scheiding is tussen jezelf en een ander. De meeste mensen blijven hierbij en zien de realiteit als iets waar alles voorspelbaar gemaakt kan worden, en waar geen ruimte is voor het onbekende. En vervolgens vluchten ze ’s avonds in de fantasiewereld van Netflix, waarin alles mogelijk is, en waar ze hun gevoelens in laten afvloeien, in plaats van dat ze het in contact gooien, en zich daarbij openstellen voor de reactie. Want als je dát doet, dan kan de afgescheidenheid een extra dimensie gaan krijgen waarin je, terwijl je die afgescheidenheid voelt, je tegelijk één kan gaan voelen met de ander. Je bent dan eigenlijk alles en niets tegelijk, de ultieme middenweg. Dus ja, mensen hebben zeer weinig fantasie wat de realiteit betreft, en negeren compleet de mogelijke opties die er kunnen zijn als je het onzichtbare gedeelte van de realiteit probeert te doorgronden. Want het is niet alleen onzichtbaar. Er zijn tenslotte duidelijke triggers, die je aan het twijfelen brengen, waaronder het feit dat m’n oma en moeder en vader en zus totaal anders zijn qua energie, ze precies zo reageren op mij, dat het mijn behandeling van de GGz baat met gedrag dat ze nog nooit hebben laten zien, en de dinosaurus/reptielentriggers die eerdere mensen hebben gegeven (die daarvoor nooit voorkwamen), en dan nog de giftige energie die er op sommige momenten vanaf straalt. Voor mij is het helder, maar voor iemand die al deze dingen als los van elkaar ervaart en de informatie die ik tot me genomen heb niet kent, en bij iedere trigger denkt: “Oh, dat is toeval!” en “Oh, ze (al die mensen) zijn misschien gewoon geïnteresseerd in dino’s!” en “Oh, de coronatijd is oma zwaar gevallen!” waarschijnlijk niet. Tja, dan heb je stiekem wel een groot bord voor je kop! Dan heb ik echt geen hoop meer voor je, eerlijk gezegd.
Goed, ik heb kort aangehaald in mijn praatje op de begrafenis wat er aan de hand is in ons gezin, en het was wel even een “bam!”, had ik het idee. Iedereen zal er z’n eigen gedachten over hebben, maar dat mag ook. Mijn overgenomen familie (van m’n broer en z’n vrouw en de kinderen ben ik niet helemaal zeker, maar ik heb zo m’n vermoedens) reageerde er wel goed op. Ze probeerden me er echt bij te betrekken daarna, maar ik vond het vreselijk om de toespraken van m’n overgenomen vader, overgenomen moeder, en overgenomen zus aan te horen. Het is gewoon een soort acteren wat je ziet en wat heel onecht overkomt, ook al was het inclusief tranen. Het komt niet authentiek over, en dat doet wel zo’n pijn, en dat schept wel zo’n afstand tussen mij en m’n ‘familie’. Maar ik moet wel zeggen dat ze alles goed geregeld hadden, en dat ze echt wel hun verantwoordelijkheden hebben genomen die bij het leven van m’n ouders, en broer/zus horen. Wat dat betreft heb ik me er niet veel mee bemoeid, omdat ik het daar moeilijk mee had, vooral omdat m’n oma naar mijn idee 7 maanden geleden al is overleden. Laat de doden de doden begraven, zijn Jezus’ woorden tenslotte. Dus ja, het is positief en negatief naast elkaar. Op het eind wilden ze nog een familiefoto bij de kist van oma, maar ik wilde er niet bij staan, want het voelt niet als mijn familie, ook al doen ze superaardig en hebben ze echt veel gedaan om alles in goede banen te leiden. Na afloop heb ik nog bij m’n overgenomen ouders thuis gegeten met alles gezinsleden erbij, ook die van m’n broer. Maar het duurde eigenlijk te lang. Ik was over m’n grenzen aan het gaan. Toen ik thuiskwam, kokhalste ik alles bij elkaar, en merkte ik het pas. Morgen zou eigenlijk de verjaardag van m’n oma zijn, en m’n overgenomen moeder vroeg of ik nog een bakje kwam doen, maar ik ga hier toch nee op zeggen. Het voelt gewoon ontzettend verkeerd! En ik wil me met andere dingen bezig houden. Ik sta van mezelf te kijken dat ik bij m’n overgenomen familie kan zitten, en kan mee-eten.
In de Tweede brief van Johannes (in de Bijbel) staan opmerkelijke dingen. Dat je bij de leer van Christus moet blijven en niet verder moet kijken dan dat, waar ik me absoluut niet aan houd, want ik vind dat als je kwaad wil leren kennen, je eerst enigszins zelf moet weten waar dat over gaat en hoe dat voelt, om door confrontaties en uit vrije wil daar vervolgens iets aan te doen. En dat je mensen die niet de leer van Christus belijden, niet moet binnenlaten in je huis. Maar in deze materialistische tijd zijn dat heel veel mensen. Ook staat er in de Tweede Brief van Johannes, dat je mensen die niet de leer van Christus uitdragen, niet moet groeten en meer van die dingen. En dat je niet met ze moet gaan zitten of eten. Terwijl Jezus toch zo van de naastenliefde was. Dus dat is curieus. Als ik constant met het morele vingertje ga wijzen naar iedereen waarvan ik denk dat ie niet Christus’ leer uitdraagt, of waarvan ik denk dat ie kwaadaardig is, dan heb ik er inderdaad een dagtaak aan. Is dat waar het Christen-zijn om draait? Zo is het altijd opvallend als ik op het internet surf, dat je veel verschillende mensen tegenkomt. De één vecht tegen Trump, want die is kwaadaardig. De ander vecht in het algemeen tegen de Staat, want die is kwaadaardig. Weer een ander vecht tegen de Social Justice Warriors, want die ziet dat weer als kwaad. En weer een ander vecht tegen de Reptiliaanse entiteiten, want die zijn ook kwaadaardig. En wat dan als ‘kwaadaardig’ bestempeld wordt, is altijd dat wat je in jezelf het meeste ontkent. Ik zeg niet dat we allem aal kwaadaardig moeten worden en dat als eindpunt moeten zien, want ik ben er van overtuigd dat we juist op deze Aarde moeten afrekenen met het kwaad, maar in de basis moet je dat kwaad wel toelaten in jezelf om het daarna door verdere uitdagingen in het leven te transmuteren naar goedheid (zowel in gedachtes, gevoelens, als in acties). De essentie van de energie verandert dan. Dan heb je niemand meer tegenover je en dan zul je het ook op geen enkele manier toelaten dat je familie overgenomen wordt, zoals ik wellicht door mijn passieve houding in het begin, wel heb gedaan, of in ieder geval uitgestraald heb.
In het Evangelie van Mattheüs zien we dat Jezus juist met de tollenaars en zondaars zit en eet en z’n vijanden liefheeft. “Gezonde mensen hebben geen dokter nodig, maar zieken wel!” zijn Zijn woorden. En daar sluit ik me graag bij aan. Ik houd van iedereen, dat heb ik altijd gezegd. Maar ik moet leren leven met het feit dat mijn familie is overgenomen, wat ik min of meer heb toegelaten, als je het dan zo wilt stellen. Dat is afschuwelijk! Ik gun het niemand. Ik voel me zó ontzettend schuldig en ik wilde dat ik mijn familie en die vele andere mensen die zijn overgenomen had kunnen beschermen. Ik heb dat slecht gedaan door m’n angstige passieve houding of juist door de militante boosheid in mijn houding, geen idee! Mijn familie laat me constant weten vanuit gene zijde, dat ze van me houden, maar het doet zo ongelooflijk veel pijn, dat ik soms een grote wrok voel en deze overgenomen entiteiten dan begin te confronteren, vooral op internet, dat is lekker veilig. En tegelijk eet ik dan soms met m’n overgenomen familie en voel ik op die momenten m’n boosheid niet omdat ze aardig doen, terwijl het er wel zou moeten zijn, als je kijkt naar de ernst van wat ze hebben gedaan. Dat is ontzettend moeilijk! En bovendien ga ik echt kapot van verdriet op sommige momenten, verlangend naar m’n échte familie. Ik heb ooit een groot fleece-deken van m’n zus gekregen, waar ik vaak onder lig. Dan voelt het (klinkt een beetje gek) alsof we toch een beetje samen zijn, zoals we ons leven ook samen zijn begonnen. Het is voor mij een ontzettend dierbaar cadeau, het beste cadeau ooit en het emotioneert me nog altijd flink als ik daar aan denk. Mijn lieve tweelingzus…
Ik had twee teksten gemaakt om vandaag voor te lezen, één met de waarheid, en één die de waarheid wegliet. De dienst vandaag begon om 14:30 uur en op dat moment keek ik op m’n telefoon! En ik zag 143, wat voor ‘I Love You’ staat, en dit gaf me de kracht om het stukje met de waarheid voor te lezen aan die mensen in de zaal. Ik dacht aan al die mensen die in de hemel zijn, m’n oma in het bijzonder, maar ook m’n andere oma en opa’s, m’n vader en moeder, m’n zus en wellicht m’n broer en z’n familie, m’n tante, m’n goede vriend, al de mensen die zijn overgenomen en al de andere mensen die op een andere manier zijn gegaan en ik voelde dat ik gedragen werd! De angst verdween meteen. En ik heb iedereen de waarheid verteld! Een hele overwinning. Er was maar één minpunt: waren er maar veel meer mensen geweest!
Ik voel me strijdbaar! Op een goede manier!
