Mijn huidige casemanager van de GGz had gisteren een tweede casemanager meegenomen voor een gesprek. Deze vrouw kwam nogal doofstom op me over, ze liet duidelijk haar collega het gesprek doen, wat raar is, want als ik met haar in zee moet gaan, moet ik natuurlijk wel weten hoe zij een beetje is, maar op mijn vragen gaf ze maar amper antwoord, nee, dan nam m’n huidige casemanager het van haar over. Ik zou nu afwisselend gesprekken krijgen met allebei, maar ook met m’n oude casemanager, want die is ook weer terug nadat ze uitvalsverschijnselen had gehad aan één kant van haar lichaam, waarschijnlijk ten gevolge van het vaccin dat ze verplicht moest nemen van haar baas. Ze is ook flink afgevallen, ondertussen ook gescheiden van haar man. En naar ik vermoed is ze nu ook overgenomen, maar ik kan het mishebben. Overgenomen mensen verliezen vaak een hoop gewicht, dus je pikt ze er zo uit, al weet je het nooit 100% zeker, totdat ze die kant van zichzelf laten zien. Ze zullen echter altijd met smoezen komen waardoor het komt dat ze het gewicht verloren hebben. Dat mijn huidige casemanager zelf is overgenomen, is ook een optie. Hij gedraagt zich namelijk absoluut raar. Hij bleek z’n grote Mercedes verkocht te hebben. Die had hij ooit gekocht voor een gigantisch bedrag, al vertelde hij vandaag een totaal ander bedrag dan dat ie me eerder had verteld. Ook heeft hij een gigantisch huis gekocht van al z’n poen. En hij benadrukt constant hoeveel dingen we gemeen hebben en dat we op dezelfde plaatsen zijn geweest. Hij kwam vandaag ineens aanrijden in een rode Toyota Yaris met zwart dak, wat precies de auto was die ik hem aangewezen had, toen mijn ouders een Toyota Yaris hadden gekocht. Ik zei dat ik de rode met zwarte dak het mooist vond. En nu rijdt hij daarin rond, precies in die. Dit is duidelijk weer een poging om lagen van m’n ego af te pellen, en alles wat me bindt aan deze Aarde, van me af te nemen. Mijn overgenomen buurvrouw deed hetzelfde: ze kocht precies hetzelfde rolgordijn als ik voor haar keukenraam, waar mijn overgenomen moeder toen op wees, want ze willen dat je dit opmerkt. Ze doen dat echt expres om er vooral voor te zorgen dat je keuzes niet meer als jouw keuzes voelen, of als manier om je ego die zich naar buiten toe wil profileren, af te pellen of van je af te nemen. Nog zoiets was dat deze buurvrouw dezelfde frisdrank kocht als ik, toen ik dat spul veel dronk, waar ze me ook uitgebreid op wees. Voor mij liggen zulke dingen wat gevoeliger dan voor anderen, vanwege het tweelingzijn en mijn onderscheidingsdrang. Ik deel nogmaals dit filmpje uit Jacob’s Ladder, want het is een heel treffend filmpje. In het filmpje worden de volgende uitspraken gedaan:
_
“Het enige dat brandt in de hel, is het gedeelte van jou dat je leven niet los wil laten. Je herinneringen, de dingen waar je aan gehecht bent. Ze branden het allemaal weg. Maar ze straffen je niet, zei hij. Ze bevrijden je ziel.”_
_“Als je bang bent om dood te gaan, en je probeert het vol te houden, zul je duivels zien die je leven langzaamaan steeds verder van je afnemen. Terwijl als je er vrede mee hebt, zijn de duivels eigenlijk engelen, die je bevrijden van de Aarde.”
_Dus ja, dat is het “ego pellen” wat deze entiteiten doen, al kunnen het ook gewone mensen zijn die dat onbewust doen. Maar van de Antichristus entiteiten is het hun modus operandi. Hoe gestoord moet je zijn om de auto die je kiest af te laten hangen van één van je cliënten, gewoon om hem in feite te naaien. Dan heb je absoluut geen identiteit. En ben je gewoon een psychopaat. Op dat moment dat ie het vertelde, was ik natuurlijk weer een en al interesse, en uitte ik m’n wantrouwen maar minimaal, maar nu ik er over zit na te denken hier thuis, vind ik het echt flink gestoord! Het gaat alle grenzen over die je maar over kunt gaan. En dat is ook zo, want deze overgenomen gasten zijn van binnen ook grenzeloos, en ze hebben geen enkel respect voor je. Dat spelen ze maar! Toen ik hem vertelde, net als dat ik het aan m’n ouders en zus deed, dat, als het zo doorgaat, ik zeer zeker suïcidaal word, reageerde hij net zo debiel als mijn ouders. Koud, en ongeïnteresseerd! Hij gaf me een boks en hij zei toen: “Niet suïcidaal worden he!” Maar hij meende er volgens mij geen fuck van. En met zulke mensen heb je gesprekken bij de GGz. Dat zijn de mensen die voor je zorgen! Ze willen je gewoon kapot maken, maar doen het heel rustig aan, stapje voor stapje, totdat ze je hebben. Maar dat gaat zomaar niet!
Ik heb ook om m’n diagnose gevraagd, maar dat wist ie zogenaamd niet. Maar “geen persoonlijkheidsproblematiek”. Nee, niet meer!!!! Daar hebben ze me de afgelopen jaren stiekem op behandeld zonder dat ik het wilde. “De behandeling vind alleen in de gesprekken plaats,” logen ze dan. Terwijl ze ondertussen mensen in mijn omgeving overnamen om me ook tijdens mijn werkuren op het activiteitencentrum van de GGz te behandelen, met flink veel triggers en interventies. Eerst conditioneren ze me zo, dat ik afhankelijk word van ze. En vervolgens maken ze me kapot en proberen ze me en vele anderen met mij, te dumpen. De GGz kan alleen gezonde mensen behandelen, ben ik wel achter gekomen. Zodra je zware problematiek heb, kunnen ze je alleen verder kapot maken en dat doen ze dan ook. En op de één of andere manier lijken ze dat maar niet door te hebben. Toen ik nog een persoonlijkheidsstoornis NAO, een angststoornis NAO, en een identiteitsprobleem had, voelde ik mij heerlijk van binnen. Maar dat interesseert ze bij de GGz nooit een zak. Ze willen koste wat kost die diagnoses kunnen wegstrepen, daar zullen wel bepaalde beloningen voor staan, en het interesseert ze geen zak hoe ik me daarbij voel. Psychopaten zijn het! En mijn casemanager weet natuurlijk donders goed wat voor diagnose ik heb, maar hij weet dat ik in verzet kom als hij zegt: psychotische stoornis. Want één van de psychiaters had mij verteld dat ik geen psychotische stoornis meer had. En dat was nu net de reden waarom ik me ging uitspreken over die entiteiten en dergelijke. Als ze dat niet had gedaan, dan had ik het allemaal voor me gehouden. En dan was ik ook niet getargetet. Want toen ik het ging uitspreken (door hun behandeling), begon de terreur van overgenomen mensen! Het is allemaal van tevoren bedacht. Het is één groot spel. Een spel dat over lijken gaat! Het zal ze worst wezen, dat je in pijn zit. Het zal ze worst wezen dat ze je kapot maken. Het zal ze worst wezen dat je doodgaat. Suïcide staat slecht voor de GGz, dus als dat dreigt, dan nemen ze je gewoon over, maar eerst sluiten ze je dan op in een kliniek, waar al je privileges van je af worden genomen, zoals in een gevangenis. En ja, dan kun je niets meer delen met de buitenwereld, en nemen ze je vervolgens over. Stoppen ze er gewoon een nieuwe geest in, zonder ziel, die jouw gedrag nadoet! En dan gaat het, hoe wonderbaarlijk, ineens goed met je. En niemand heeft door dat je eigenlijk niet meer dezelfde bent. Maar dat laat ik dus niet gebeuren!
Ik vind het heel moedig dat sommige mensen vrede met hun dood kunnen hebben. Ik wou dat ik dat ook wat meer kon hebben. Maar m’n gevoel van binnen is wel zo slecht, dat ik toch in verzet kom, en de dood niet helemaal als een vriend kan zien. Ik omarm de dood wel, laat me maar helemaal kapot gaan, wat boeit mij het, maar ik omarm hem niet per definitie als vriend. Ik ben ook gewoon boos, dat het zo is gelopen. Als je veel te vroeg te maken krijgt met die afkeurende agressie van een ander, terwijl je er dus eigenlijk nog niet tegen opgewassen bent, dan zul je altijd verzet blijven voelen, vooral als er op geen enkele manier een uitlaatklep voor die gevoelens was. Er is een heel verschil tussen vaak niet boos mogen zijn, en nooit boos mogen zijn. Als je nooit boos mocht zijn, kun je alleen baat hebben bij een therapie waarin je de innerlijke representaties van je ouders kapot maakt van binnen. Dan zul je dus altijd een d iagnose houden, en je verzetten. Dit is ook gezond voor mij, maar zul je zien dat dat net hetgene is wat deze entiteiten de kop in willen drukken. Bezopen is het! En zo ontzettend NIET op z’n plek! En dat zorgt wel voor zo’n ontzettend lijden. Het liefste zou ik gewoon willen ZIJN! Een ex-vriendinnetje zei dit ook wel eens. Dat is het mooiste wat er is, vooral als het je in je leven afgeleerd is om te ZIJN. Om te kunnen zijn, moeten zowel je negatieve als je positieve gevoelens geïntegreerd zijn in je persoonlijkheid. Zoals ik ook in het hoofdstuk Identiteit en agressie heb beschreven. Als beide kanten er mogen ZIJN, dan heb je identiteit! Daarvoor moet je in tweeën splitsen, maar wel op een constructieve manier! Dit is de echte middenweg! Je kunt de splitsing totaal naar buiten richten, zoals overgenomen mensen doen in het Draken-gedeelte van hun tweevoudige persoonlijkheid. Maar je kunt het ook op constructieve wijze naar binnen richten, zodat het je opbouwt, en je identiteit verder uitkristalliseert. Bij mij is het op zo ontzettende destructieve wijze naar binnen gericht, dat ik innerlijk ben gespleten, maar op destructieve wijze dus. Dit voelt afschuwelijk! En het recept om dit te voorkomen is, niet te vroeg in je leven die Antichristus invloed meemaken, welke de invloed is van boosheid afkeurende woede, wat dus afkeuring van je kern is, van wie je bent. Volwassenen zijn hier juist bij gebaat. Kinderen nog niet. Dan sla je een stap over! Al doen de meeste ouders het ook maar op gevoel!
Mijn casemanager had mij gevraagd waarom ik niet voor behandeling bij een andere instelling kies, als ik zo’n wantrouwen heb naar de GGz. En dat is een goede vraag, want ik gá suïcidaal worden als ze doorgaan met deze behandeling zoals ze hem doen. Ze hopen dat tijdens hun behandeling nieuwe reserves worden geactiveerd, maar ik heb ze simpelweg niet meer. Dus het laatste restje kracht zit in mijn hoofd, en verdwijnt steeds meer uit m’n hoofd. En dat is gevaarlijk, want ik heb het nodig dat m’n kracht in m’n hoofd zit. Dat is het enige stukje leven dat ik nog heb. Een voormalig psychiater zei tegen me: “We gaan door met behandelen, en als je suïcidaal wordt, dan kunnen we dat nog behandelen.” Dus blijkbaar houden ze al rekening met het feit dat ik suïcidaal kan worden. Maar als ik dan tegen ze zeg: “Ja, ik ga zeker suïcidaal worden, als jullie hiermee door gaan!” Dat voel ik tenslotte zelf het beste! Waarom stoppen ze dan niet met behandelen? Waarom zou je iemand behandelen totdat die suïcidaal wordt, van diezelfde behandeling. Daar heeft een mens toch juist behandeling voor, dat ze NIET suïcidaal worden? Op deze manier sturen ze er gewoon op aan! Hoe crimineel is dat? En iedere keer lever ik weer een stukje van m’n psychische gezondheid in, in ruil voor hun ideaal van hoe een cliënt moet zijn. Het is gestoord. Toen ik in m’n agressie zat, en een persoonlijkheidsstoornis NAO, een angststoornis NAO, en een identiteitsprobleem had, hadden ze moeten stoppen met behandelen. Ze zeiden in die deeltijdtherapie neerbuigend tegen me: “Je vindt het wel even lekker om in je agressie te zitten!” Eh, ja, dat voelde lekker ja. Hoezo? Mag ik me niet goed voelen? Moet ik me dan schamen, als ik me goed voel? Het alternatief wat ze geboden hebben, is 1000x niks en ik zit in een gigantische psychische dwangbuis sindsdien en denk maar niet dat iemand verantwoordelijkheid neemt. Wat houdt dat ook in? Helemaal niks. Ze gaan gewoon door met hun praktijken.
En verder: mensen worden volgens mij bij iedere instelling overgenomen. Dat is onafhankelijk van instellingen. Tenslotte is heel de wereld de instelling als je te maken hebt met de Antichristus entiteiten. En communiceer je door middel van je werken, waar ze je mentale staat uit af kunnen lezen, met deze entiteiten. Een voordeel is dat de GGz mij wel het beste kent. Toen ik uit mijn klinische therapie kwam, met de diagnose die ik hierboven heb benoemd, voelde ik me heel goed, en kwam ik heel sterk over, maar ik was het niet. Wat dat betreft ben ik nu een stuk rustiger en sterker. Ik kan meer hebben, en ben niet om alles boos. Mijn casemanager zei dat ie met mij wilde sparren. En dat bevalt me eigenlijk wel, al voel ik dat meestal niet als ik onder de mensen ben, maar ik zou het wel graag willen voelen, maar dat gaat gewoon niet meer gebeuren. M’n gedrag kan hersteld worden, maar ik zal altijd een rem op de beleving van die gevoelens hebben. En dat is doodzonde en dat zorgt voor een grote lijdensdruk. Ik kan het niet gebruiken, met wat nu m’n verantwoordelijkheden zijn geworden. Ik heb nog werk te doen!!! Dus GGz, stop met die blinde en dwingende behandelwoede, en geef me gewoon af en toe een gesprek zodat ik m’n verhaal kwijt kan. Dat is het enige wat ik wil!
UPDATE: Toen ik dit artikel had gepost, voelde ik me even in m’n kracht staan. Ik dacht, ik zal die moordenaars wel eens even ontmaskeren. Toevallig was ik voordat ik het artikel online had gezet, bij mijn overgenomen zus geweest. Daar hadden we uitgebreid gepraat over van alles en nog wat, ook over mijn ouders, en dat mijn vader eigenlijk nooit grenzen aangaf, maar meteen agressief werd. Mijn zus had zo’n zelfde ervaring gehad toen ze al wat ouder was. In plaats van dat hij NEE zei tegen m’n nichtje toen ze een vraag stelde, en een duidelijke grens stelde op haar zeurgedrag, zag mijn zus z’n agressie opbouwen. En ze corrigeerde mijn vader dan ook en vroeg waarom hij geen NEE zei, waarom hij geen grens stelt? Waarom hij per se driftig moet worden als ze hem z’n gang laat gaan. Dit trok hij zich erg aan, en hij gaf m’n zus gelijk. Hetzelfde had mijn zus ervaren toen zij hem een keer om hulp vroeg, maar het even niet zo goed uitkwam. In plaats van dat hij NEE zei, ging hij haar verbieden om om hulp te vragen. M’n zus werd toen zo kwaad dat ze hem de waarheid heeft gezegd, en ook dit trok hij zich erg aan, en hij toonde berouw. Ik dacht aan de uitspraak van de Scherpschutter uit de film ‘The Dark Tower’ (2017), die ik hier nog even zal herhalen, maar ik al behandeld heb in mijn artikel Moet je soms tot geweld overgaan?
“Ik richt niet met m’n hand. Wie dat doet, is het gezicht van z’n vader vergeten. Ik richt met m’n ogen.
Ik schiet niet met m’n hand. Wie dat doet, is het gezicht van z’n vader vergeten. Ik schiet met m’n geest.
Ik dood niet met m’n revolver. Wie dat doet, is het gezicht van z’n vader vergeten. Ik dood met m’n hart.”
Achter sommige beesten zitten hele lieve mensen, die het nodig hebben om een tweede kans te krijgen. Net toen ik dit artikel had gepost, dacht ik aan het berouw van mijn vader, dat ie ook naar mij heeft uitgesproken om de dingen die zijn misgegaan, en ik zag z’n lieve gezicht voor me en dacht aan hoe hij zich gevoeld moet hebben, om z’n zoon en soms z’n dochter zo te zien vechten en lijden. En toen kwam het verdriet weer! Ik heb weer lang gehuild. En de angst is weer zeer aanwezig nu, maar ik ben echt niet suïcidaal en ik weet dat die angst in de loop van de tijd langzaam weer gaat afnemen, als ik voldoende steun krijg van de mensen of overgenomen mensen om mij heen. Dat doet het altijd! Ik voel enkel maar liefde nu en een grote rem op die liefde, die toch niet behandeld kan worden, dus dat verwacht ik ook niet meer. Maar ik voel nu vertrouwen in mijn omgeving, en mijn casemanagers. Ze doen hartstikke goed werk, ook al moeten ze me soms naaien daarvoor! En werken stapje voor stapje samen met mij om zoveel mogelijk te herstellen. En daar ben ik ze erg dankbaar voor, of ze nu overgenomen zijn of niet. Ik hoop echt dat ik in de komende tijd met ze kan sparren. En nu voel ik me even gehavend, maar ik weet dat dat ook weer over zal gaan! Zoals ik al zei: dat doet het altijd…
