Er gebeurt weer iets heel raars in mijn leven op het moment. Ik heb op het moment weer verdriet. Het zat er een beetje aan te komen. Het komt door meerdere dingen die gebeurd zijn. Allereerst had ik vorige week een gesprek met mijn begeleidster, en in dat gesprek vroeg ik wederom om m’n diagnose. Ze had in een eerder gesprek gezegd dat ze die zou vragen aan mijn psychiater. Toen ik er in het gesprek om vroeg, deed ze geïrriteerd en zei ze dat ze het niet gevraagd had, en dat ik maar op m’n behandelplan van vorig jaar moet kijken, die ik volgens mij niet van haar gekregen heb. Bovendien zijn ze flink bezig met stoornissen wegstrepen, als ik puur kijk naar wat ik er van denk te weten, en is mijn diagnose dus veranderd. Daarom is het belangrijk voor me. Dat ze geïrriteerd deed, daar was ik niet helemaal op voorbereid, en ik sprak haar er dus ook niet op aan. Maar het zat me niet lekker. Voor m’n gevoel stond ik er even helemaal alleen voor, zonder de steun van een vrouw die mij goed kent, en ja, vrouwen hebben mij altijd afgeleid van de gevaarlijke mannen die rondlopen op de wereld. Zo is dat begonnen in de relatie van mij tot mijn vader en moeder. Mijn moeder was voornamelijk voor troost, en mijn vader voornamelijk voor straf. Hij gaf nooit grenzen aan, maar werd meteen zeer agressief en dwingend, zoals ik in mijn levensverhaal ook heb beschreven. Dus ik stond zonder de steun van mijn begeleidster even extra open voor de agressieve man die mij straft voor mijn boosheid van binnen, en dat maakte me een stuk angstiger dan normaal.
Daarna waren er wat dingen die gebeurden! Ik wilde mijn buurvrouw confronteren met het feit dat ze mijn fietspomp die in de gedeelde schuur staat, heeft doen laten verdwijnen. Maar ze wist er niks van, zei ze, wat zeer waarschijnlijk een grote leugen is. Ik had echter niet de kracht paraat om tegen haar in te gaan. Verder kwam er bij de cafetaria een klasgenoot van vroeger binnenlopen, ééntje met wie ik het in de laatste jaren van de basisschool niet goed kon vinden. Ik voelde me altijd kleingemaakt door hem en niet geaccepteerd. Als ik in z’n aanwezigheid was, voelde ik me door zijn opgepompte aura, al kleingemaakt, nog voordat hij iets gezegd had of gedaan. Nu keek hij me recht aan bij de cafetaria. Ik zei vriendelijk goeiedag, en hij keek me kwaad aan, en hij draaide zonder iets te zeggen z’n hoofd weg. Dit gedrag heeft ie duidelijk van z’n moeder, die doet altijd precies hetzelfde. En ik voel me er weer net zo onveilig bij als dat ik me vroeger bij hem voelde. Kleingemaakt door hem, nog voordat ie iets gedaan heeft. Ik heb hem één keer een duw verkocht in groep 8, in een poging om hem iets kleiner te maken, en toen wachtte hij me op met z’n oudere broer na school. Ik bood geen weerstand en hij bonkte m’n hoofd tegen een muur. Toch ben ik altijd hoi blijven zeggen tegen hem, ook al zei ie nooit iets terug. Hij riep een keer toen we klein waren dat hij mijn moeder raar vond, en dat deed me veel pijn op dat moment, aangezien mijn moeder toen ik klein was, toch een veilige haven was voor mij, en ik haar idealiseerde, maar ook veel ingesnoerde boosheid had naar haar. Maar goed, na al die jaren voelde ik me bij de cafetaria dus weer net zo als vroeger, terwijl dat toch een tijd weg is geweest toen ik zelf in m’n agressie zat. Maar het is dus geen toeval dat ik dit nu op dat moment opmerkte, want er zit dus een stuk naar mijn vader, waar ik veel last van heb. De angst om kapot gemaakt te worden door hem en andere gevaarlijke mannen. En ik ben niet de enige die met zo een destructieve energie te maken heeft gehad, want ik hoorde dat een andere klasgenoot van vroeger, die in groep 6 verhuisd was, een aantal jaren geleden zelfmoord heeft gepleegd. Zij was een dag later dan mijn zus en ik geboren. Hier was ik ook wel even aangeslagen van, want als kind leek ze zo vol leven. Maar ik vraag me echt af of de sterren op die datum misschien niet helemaal goed stonden, want ik ken 4 verschillende mensen die rond die data zijn geboren, en allemaal hebben ze in hun latere leven te maken gehad met een destructieve energie, naar zichzelf gericht. Dat is geen toeval!
Maar er gebeurde nog iets anders, en eigenlijk is het wonderlijk en komt het precies op het moment dat ik dit stukje naar mijn vader moet verwerken, zodat mijn angststoornis dus behandeld wordt. Ja, dat ik een angststoornis heb, dat is wat mij betreft zeker, maar heb ik ook nog een psychotische stoornis, dat is de vraag? Veel mensen die mijn site lezen, zullen zeggen: ja, zo te lezen heb je dat ook, maar het verwarrende is dat een psychiater een paar jaar geleden tegen mij zei dat ik geen psychotische kwetsbaarheid meer had, en dat ze alleen nog een angststoornis zag, en dat is het moment geweest, waarop ik m’n gedachtes (die de waarheid zijn) durfde te gaan uitspreken, en m’n eigen koers durfde te gaan varen. Maar het zijn zulke bizarre dingen voor de door alle leugens in onderwijs en media geconditioneerde mensen, dat men nog wel zal denken dat ik een psychotische stoornis heb, terwijl ik er van overtuigd ben dat dat niet zo is. Ik ben er van overtuigd dat dat een gecoördineerde zet was van mijn psychiater toen om mij m’n gedachtes uit te gaan laten spreken, omdat ik donders goed weet dat het de waarheid is. Maar goed, dit stuk werd nog door een gebeurtenis geraakt, de afgelopen week, en dat was de volgende:
Naast mijn zus woont een Pool, die nogal luidruchtig is, veel drinkt, drugs gebruikt, en nogal onvoorspelbaar is. In zijn huis wonen ook nog een andere man en een vrouw, ook allebei Pools. M’n zus heeft al verschillende keren over geluidsoverlast geklaagd bij de woningstichting, maar tot nu toe kwamen ze alleen maar met buurtbemiddeling. Maar wat er nu gebeurd is, is dat ze een paar dagen geleden, een hoop gekerm uit het huis hoorde komen. Ze sprak met de buren die aan de andere kant van deze Pool wonen, hierover. En die vertelde dat er een gigantische ruzie was geweest een paar uur eerder. M’n zus vertrouwde het niet, vertelde ze, en heeft toen de politie gebeld. Die hoorden hetzelfde geluid en zijn achter gaan kijken. Daar van uit zagen ze een man plat op z’n buik op de grond liggen in z’n eigen bloed. Ze hebben een ziekenwagen gebeld, en zijn toen naar binnen gegaan. Daar troffen ze drie gewonde mensen aan, waarvan één in kritieke toestand. Wat natuurlijk bizar is, om naast te wonen. Ook kwam er volgens mijn zus een man van de pizzeria, die de politieauto en ambulance zag staan, aan de politie zeggen dat er een man de pizzeria binnen was gelopen, die trots kwam zeggen dat ie iemand had geslagen, en de man van de pizzeria kwam dan ook het signalement van deze zomogelijke dader geven aan de politie.
Vanavond hebben mijn zus (die overgenomen is) en ik het er over gehad met elkaar, maar ook met mijn vader en moeder (die ook overgenomen zijn). Ik vertelde aan mijn zus dat het me deed denken aan de vechtpartij die ik ooit eens heb gezien voor een internetcafé, in het centrum van de stad waar ik voor mijn klinische therapie zat. Ik had toen net mijn agressie omarmd en leefde het van binnen volledig uit. Ik had dit met gedragstherapie leren hanteren, dus handelde er niet naar, en deed niemand kwaad. Maar ik was toen wel in de war van die vechtpartij, want ik zag het resultaat van wat er gebeurt als mensen wél naar deze gevoelens handelden (iemand werd helemaal in elkaar geslagen door tien andere), en dat kwam samen met mijn eigen agressie, waarop ik erg van slag was, omdat ik nooit wilde dat ik de mensen naar wie ik mijn agressie van binnen richtte (mijn zus, en mijn vader en moeder) echt kapot zouden gaan van mijn agressie. Het was puur fantasie. Maar goed, doordat die vechtpartij gebeurde, zag ik wat er gebeurt als je het NIET goed hanteert, en dat was schokkend voor mij. En dat kwam opnieuw binnen nu, nu het geweldsmisdrijf bij deze buren van mijn zus plaatsvond.
Op de één of andere manier heb ik me altijd met die Poolse buurman geïdentificeerd, omdat het zo een zielepoot is eigenlijk. Een paar jaar geleden, zat hij zat een beetje achter mijn zus aan, en toen heeft een vriend van m’n zus hem nogal wild bij z’n revers gepakt alsof ie een stuk vuil was. Toen was dat gedrag wel over, maar dit heb ik altijd buitenproportioneel gevonden, omdat de jongen het zo onschuldig en onhandig aanpakte, met vlindertjes met lieve woorden en bloemen die hij door de brievenbus deed. Toen die vriend hem zo wild geconfronteerd had, deed hij een briefje in mijn zus haar bus met de tekst: “Jesus loves you.” Nu ik weet dat bij het misdrijf van afgelopen weekend alle drie de Polen die in dat huis woonden, gewond waren, identificeer ik me weer met die mensen, en moet ik denken aan de keren dat mensen mij geslagen hebben, door elkaar geschud of op enige andere manier agressief hebben benaderd. Ik zie de zinloosheid hiervan. Het voelt zo onterecht, zo onredelijk, zo buitenproportioneel. En aan al die agressors wil ik dan vragen hoe ze zichzelf nu niet terug kunnen zien in hun slachtoffers. Hoe zou je het zelf vinden als je zo behandeld wordt, en je verliest de steun van iedereen om je heen? Kun je niet voelen hoe dat voor jou heeft gevoeld als dat vroeger misschien bij je gebeurde? Waarom ga je daar aan voorbij? Waarom vecht je er tegen? Ik ben toch een kleine versie van jou, papa…?
En vanzelfsprekend komt er ook veel verdriet bij, dat mijn vader nu overgenomen is, en dat z’n originele ziel niet meer hier is. Maar ik vraag me wel af: is het allemaal toeval dat dit nu gebeurt? Het is het perfecte moment dat dit nu gebeurt, en nog wel zo dichtbij, zo perfect dat het precies past bij waar ik mee bezig ben nu, en dat het precies dat stukje raakt? Dat kan toch niet? Dat is zó ontzettend toevallig. Maar dan vrees ik weer dat dit helemaal niet zo een toeval is, en dat het weer precies zo georganiseerd is. Niet met het doel om alleen mij te behandelen, maar wellicht met het doel om meerdere vliegen in één klap te slaan, dus om meerdere mensen tegelijk te ‘behandelen’, wellicht, deze Pool, en mij, en misschien nog wel meer mensen die voor problemen zorgen. Men heeft wellicht iemand hiervoor overgenomen die dit gewelddadige klusje op moest knappen, en daardoor wat rust in de tent brengt. Want als er iets is wat ik geleerd heb, is dat deze Antichristus-entiteiten meerdere mensen tegelijk behandelen (dat kan grootschalig zijn, zoals bijvoorbeeld bij terroristische aanslagen of schietpartijen, maar ook kleinschalig, zoals bij deze gebeurtenis) met behulp van geweld, of zelfs leugens of de schijn van geweld. Dat kan ook nog! De waarheid hierover zullen we wel niet te weten komen, maar voor mij confronteert het me zo toevallig met het laatste iets wat ik nog moet verwerken, dat het bijna geen toeval kan zijn.
Dus wat dat betreft moeten mensen weten, dat er vaak meer aan de hand is, dan dat mensen wel denken. De meeste mensen doen alles als toeval af, en als los van elkaar staand, maar als je weet dat er mensen specifiek overgenomen worden om bepaalde andere specifieke mensen als het ware te behandelen, dan wordt alles in eens doorzichtig, en kijk je overal dwars door heen. Dan bestaat toeval niet meer, en zie je hoe God met behulp van de kwade machten (je kunt ze cipiers of therapeuten noemen (it’s all in the eye of the beholder)), die overal ongezien kunnen infiltreren, de ontwikkeling van de mensheid, de goede kant op leidt! Dit is wonderlijk om te zien! Maar ook bizar! En soms heel wreed… Met de informatie op mijn site, geef ik dan ook iedereen een kijkje achter de schermen van waar de Aarde toe dient, en wat voor taak men heeft om hier te vervullen: om terug te geraken op het pad naar God…
Dit was mijn 100ste artikel! Ik wil je bedanken voor je aandacht!
UPDATE:
Ik hoorde van mijn zus dat een vrouw die bij het gewonde gezelschap hoorde, dermate slecht er aan toe was, dat zij inmiddels is overleden. Vermoord dus op klaarlichte dag…
