Stop de leugen dat de sneeuwvlokjes die we in deze tijd zien, zo geworden zijn door een te beschermde opvoeding. Met sneeuwvlokjes bedoel ik de mensen die zeuren over overprikkeldheid, niet tegen applaus kunnen, allergieën hebben, zeuren over microagressies enzovoort, de gemiddelde dertiger kent er genoeg. Hier een voorbeeld van een hele hal vol. Er is een ware epidemie gaande van mensen met dit soort klachten. Veel mensen denken dat deze “sneeuwvlokjes” zo geworden zijn doordat ze te weinig klappen hebben gehad. Ze denken dat ze zo geworden zijn doordat hun ouders altijd naar hen luisterden, en altijd alles voor hen deden. En geen grenzen stelden. En dat dat de reden is dat er zoveel tirannetjes rondlopen die willen dat iedereen rekening houdt met hun tere gevoelens. Deels kun je natuurlijk echte tirannen creëren als er geen grenzen zijn in je opvoeding. Maar de meeste van die mensen die zo’n zwak zenuwstelsel hebben en al overprikkeld zijn als je ze te lang aankijkt, en over microagressies zeuren, ervaren jou ook echt als agressief, en dat komt niet omdat ze te wéinig klappen hebben gehad, maar omdat ze te jong teveel klappen hebben gehad. Geweld naar deze mensen aanmoedigen en denken dat ze daar wel van zullen opknappen, gaat het probleem alleen maar versterken! Want als de kracht niet vrij door het lichaam kan stromen, en het wordt steeds ijler gemaakt door steeds maar weer agressieve reacties van ouders, dan krijg je mensen die nergens meer tegen kunnen. Blijkbaar is er nooit en te nimmer naar deze kinderen hun grenzen geluisterd, is al hun kracht naar binnen geslagen, en zijn ze daardoor heel dwingend naar de buitenwereld geworden. Ze hebben zich niet kunnen ontwikkelen tot een sterk mens, en het is een ware epidemie, en ik vind het vreselijk om te zien, omdat ik het zo van mezelf herken.
De opvoedkundige tik is sinds 2007 strafbaar gesteld, hier in Nederland. Europa loopt wat dat betreft voorop, maar ook Zuid-Amerika. Het is heel gelukkig dat het strafbaar is gesteld, want het lost niets op, en het beschadigt alleen. Het enige wat je een kind ermee leert, is dat ze naar gewelddadige mensen moeten luisteren, en dat is nu net het verkeerde om je kind te leren. Want gewelddadige mensen hebben niet vaak gelijk. Mensen met de beste argumenten wel. Geweld kan wel nodig zijn als iemand al niet meer luistert, dus als iemand al ontspoord is. En daar zien we ontzettend veel voorbeelden van. Bekijk de bodycam’s van politie-agenten in de V.S. en je ziet dat je in veel gevallen met een totaal losgeslagen volk te maken hebt. De politie is veel gewelddadiger dan in Nederland, maar ook het volk is gewelddadiger. En dit is duidelijk een uiting van de zeer sterke polarisatie in dat land. Lijfstraffen worden in de V.S. nog steeds als een goede manier gezien om je kinderen te leren luisteren, maar naar mijn mening kun je het alleen nog enigszins goedpraten als je al vele steken hebt laten vallen in de opvoeding van je kind. Want iedere ouder die op een vreedzame manier in contact is, en een band opbouwt met z’n kinderen waarin beide hun emoties kunnen uiten en waar geleerd wordt van fouten, weet dat agressie absoluut niet nodig is. Wie lijfstraffen als een manier gebruikt om kinderen te laten luisteren, weet stiekem dat ze als ouder niet de moeite waard zijn om naar geluisterd te worden. En van wie zouden ze dat geleerd hebben? Dit probleem gaat van generatie op generatie over. Wie begint met slaan, moet blijven slaan, om nog enig effect te hebben. Er is vaak sprake van oneindig toelaten van slecht gedrag, dan ontspoort het kind, en dan wordt er geslagen. In plaats van dat men op tijd ingrijpt, en meteen z’n grenzen verdedigt als ouder.
Doordat mijn vader mij doorgaans sloeg als ik niet luisterde (recht in m’n gezicht), luisterde ik totaal niet meer naar mijn moeder, want die sloeg nooit. Ik had het slaan dus nodig om te luisteren. Hoe tragisch is dat. En doordat ik te sterk was voor mijn moeder, en mijn moeder dus te slap was naar me, zorgde dat ervoor dat ik nog minder naar haar luisterde, en mijn vader mij uiteindelijk weer ging slaan, ook wanneer ik mijn moeder belaagde. Dus beiden hielden het systeem in stand. Ik kon mijn gevoelens van boosheid bij beiden niet kwijt, wat zeer ernstig is, want ouders moeten je juist leren om je emoties te herkennen en ze om te buigen en ze te leren gebruiken voor het goede. Nooit werd mij gevraagd waarom ik nu zo boos was, en ik verloor volledig het vertrouwen in m’n ouders. Dat is dus een gevaar! Wil je dat als ouder? Dan ben je niet goed wijs! Een kind hoort vertrouwen te hebben in z’n ouders, en de ouders moeten een voorspelbare wereld voor het kind scheppen, waarin hij vrij is om de wereld te ontdekken, maar binnen grenzen. Luisteren je kinderen naar jouw grenzen, dan krijgen ze zelf ook grenzen, en dat begint al bij de dagelijke slaapjes als baby, waarbij moeders hun baby’s naar bed doen als ze vervelend beginnen te worden (“Hij is moe!”). Als ouder dien je rekening met die grenzen te houden, want je hebt ze zelf gecreëerd bij je kind, en dat is een goed ding, want alleen een persoonlijkheid met grenzen, kan een constructief doel hebben, en de vrijheid vinden. Wie te veel vrijheid geeft, creërt doelloosheid in het kind. En wie te weinig vrijheid geeft creëert onnodig lijden in het kind, omdat het kind z’n doel niet meer kán bereiken. Wil je dat je kind uit angst naar je luistert? Of uit vertrouwen? Wil je dat hij luistert naar dat kind op het schoolplein met de grootste mond en de meest losse handen? Of wil je dat je kind op komt voor zichzelf en z’n medemens, en deze pestkoppen de les leest, en de zwaksten beschermt? Ik weet het wel!
Je doet niet alles goed als ouder, maar als er wil is om te leren, kun je zelfs van je eigen kinderen leren. Soms zullen ze boos zijn, omdat jij je niet aan dezelfde regels houdt als die voor het kind gelden. Zie dat dan in, en bied je excuses aan. Het is tweerichtingsverkeer met je kinderen en als je kleine robotjes van je kinderen wil maken die altijd naar jou luisteren, maar jij luistert nooit naar hen, ben je mijns inziens niet goed snik. Als kinderen zien hoe jij je excuses aanbiedt aan hen, leren ze ook om dat uit vrije wil naar jou te doen, als zij iets fout doen. Dan hoef je ze ook niet te dwingen om sorry te leren zeggen, want ook die dwang is zeer vernederend en creëert kleine robotkindjes die gevoelig zijn voor van boven opgelegde dwang.
De enorme steun voor lijfstraffen bijvoorbeeld onder het gewone volk in de V.S., zegt iets over de mate van controle die mensen hebben over hun emoties en de mate van vertrouwen die ze hebben in zichzelf en de ander. Je hoeft maar te kijken naar wat sommige mensen posten, en je schrikt je een hoedje. Een Amerikaanse vader die gaat vechten met z’n zoon omdat ie een onverantwoordelijke beslissing maakte. Een Aziatische vader die z’n kind aan een touw ophangt en z’n naakte lijfje met een zweep bewerkt. De gekste dingen komen langs op de sociale media. En een groot deel van het volk ondersteunt het. Het is diep triest! En dat is wat je open en bloot ziet op de sociale media. Weet dat er achter gesloten deuren onnoemelijk veel meer plaatsvindt! Zijn mensen het vergeten hoe het is om kind te zijn? Je kunt nog niks zelf, hebt nergens controle over, en je moet van zulke figuren leren om je in de wereld te redden? Afschuwelijk!
Mensen zullen nu vast denken dat ik altijd lief tegen m’n kinderen zou zijn, als ik ze zou hebben, maar dat is absoluut niet waar. Echte liefde heeft twee kanten, een aanmoedigende kant, en een kritische kant. En deze twee kanten hebben beide een plaats in de opvoeding. Maar wie niet het vermogen heeft om z’n gedachten in een kritische opmerking te verwoorden, maar z’n toevlucht zoekt in lijfstraffen, moet zich toch maar eens afvragen of ie wel echt beter is geworden van al die klappen. De meeste mensen denken namelijk dat ze volkomen normaal en goed zijn. We kunnen deze Bijbeltekst herhalen: “Behandel andere mensen op dezelfde manier als je zelf behandeld zou willen worden.” (Lucas 6:31). Maar veel mensen zijn zo pervers geworden dat ze het lekker vinden om bestraft te worden en pijn te hebben en er ook niet voor wijken om dat anderen aan te doen! Soms zorgt dat voor een (onnodige) verharding. Maar sla je juist wanneer je kinderen boos zijn, en doe je dat structureel, keer op keer, en ook nog eens op jonge leeftijd, dan creëert dat toch echt sneeuwvlokjes die daar soms nooit meer van kunnen herstellen!
