Wie Deel 1 van mijn verhaal heeft gelezen, weet dat ik een groot vermogen had om te leren toen ik wat jonger was. Dat ging op een zeer obsessieve manier, en ik wilde vooral bijzonder gevonden worden, pas dan voelde ik me gezien. Zodra ik niets bijzonders deed, voelde ik me onzichtbaar en dat was absoluut een vreselijk gevoel. Ook zaagde ik de stoelpoten onder m’n eigen zelfvertrouwen vandaan. Vertrouwen in de ander had ik al niet, maar als ik dan ook mezelf onderuit ging halen, dan had ik werkelijk niks meer. Dit kan zeer gevaarlijk worden. In therapie lag de focus er dus op om meer zelfvertrouwen te krijgen, meer vertrouwen in anderen, en reëel te leren denken. Ik verliet de therapie in een heel sterke toestand. Ik kon mezelf weer laten raken, en m’n agressie mocht er zijn. Ik was een onwijze controlfreak, maar ook een ruwe diamant. Letterlijk, want ik fantaseerde er agressief op los. Dit had ik gelukkig in die therapie meteen leren hanteren, zodat ik er niet naar zou handelen. Ik had eindelijk het begin van een identiteit. Ik vertel in Deel 1 van mijn verhaal ook dat mijn therapeuten toen een inschatting moesten maken, of er sprake was van ernstige afkeuring van boosheid in mijn familie. Zo ja, dan zeiden ze: dan ben je klaar, dan heb je je agressie hard nodig. Maar ze dachten, ook omdat ik er nooit over verteld heb (ik verdrong het), en mede op basis van een systeemgesprek met m’n ouders, dat het niet zo ernstig was in mijn familie. In dat systeemgesprek daagde mijn therapeut mijn ouders flink uit, om een reactie uit te lokken. Mijn moeder sloeg dicht in dat gesprek, en m’n vader bleef rustig. Mede op basis van dat, dacht mijn therapeut dat mijn ouders niet meer fouten hadden gemaakt dan andere ouders, en dat er dus geen sprake was van ernstige structurele afkeuring, maar dat het vooral de angst om anderen kapot te maken was, die voor mijn ziektebeeld had gezorgd. Anderhalf jaar later, na mijn vervolgtherapie, bleek dat ze zich daarin lelijk vergist hadden, en zagen we het effect van wat er gebeurt als je iemand uit z’n agressie haalt, die z’n agressie eigenlijk hard nodig heeft, omdat z’n boosheid altijd af werd gekeurd, en deze gevoelens er dus niet mochten zijn. Het sloeg keihard naarbinnen. In die gevallen is het beter om de stoornissen die iemand nog overheeft, niet te behandelen, maar iemand de ultieme controle te geven om met z’n agressie de interne representaties van de mensen die hem onrecht hebben aangedaan, kapot te maken, en hem tegelijkertijd deze heftige razernij te leren hanteren of balanceren. Vuur+lucht gebalanceerd door water+aarde in één persoon dus. Het was hoe dan ook geen ideale situatie, maar qua hoe ik me voel, oneindig veel beter dan waar ik nu in zit, want ik heb veel psychische pijn nu, waar ik niet aan kan ontsnappen.
In die vervolgtherapie werd er wel eens naar mij uitgesproken dat het niet om presteren gaat in het leven. En ze hadden waarschijnlijk gehoopt dat ik me daar tegen zou verzetten, en ik mijn vermogen om te presteren nog harder naar buiten zou brengen, omdat het ook een grote kwaliteit is, en je je dat niet moet laten afpakken. Maar helaas kwam dit heel destructief binnen. En alle gevoelens van agressie die ik had gebruikt om tot prestaties te komen, werden toen voor mijn gevoel afgekeurd in plaats van gewoon gecontroleerd, en ik verloor deze gevoelens dan ook allemaal. Met als gevolg dat ik nu niet meer kan presteren. Terwijl ik het nog wel wil. Dit voelt zeer vernederend, vooral als ik bijvoorbeeld cursussen doe of iets uitgelegd krijg, en ik het allemaal niet meer zo snel oppik. Afschuwelijk is het. Het is een gevangenis. En ondertussen zie ik op internet een hoop mensen die hun talenten laten zien. De één is een nog grotere uitslover dan de ander en ik heb er best wel een hekel aan gekregen, want 90% van de content die mensen maken is gericht op prestatie, en ‘kijk mij eens goed hierin zijn’. Het zit ook wel verankerd in sommige culturen. Dat je iets te bewijzen hebt, en je je niemand voelt, als je niet kunt presteren. Want het moet blijkbaar altijd ‘goed’ en ‘beter’, dat vinden mensen mooi! En als het niet goed is, dan krijgen mensen automatisch schaamte over zich heen, of worden ze angstig, en dat maakt ook dat het er niet meer uitziet. Daarom vind ik het fantastisch als iemand zonder schaamte er niks van bakt, en hier niet wakker van ligt. Fuck die goedvindmaffia, van wie het altijd beter moet, en die altijd denken dat alles beter wordt naarmate je ouder wordt en meer leert. En van wie leer je dan? Van HEN natuurlijk! Gadverdamme. Echte kwaliteit vind je wanneer iemand de volledige vrijheid heeft om al z’n gevoelens te beleven. De kwaliteit ontstaat dan vanuit een innerlijk streven en een wisselwerking tussen je eigen gevoelens en die van een ander, niet omdat je het zo graag goed wil doen voor die narcistische leraren die je graag bekritiseren en vooral willen zien dat je naar hun kritiek hebt geluisterd, terwijl je je eigen wil en vermogens daarbij verliest, wat ze niet eens doorhebben. Gadverdamme. Afschuwelijk! Als ik daar naar zou moeten luisteren, dan leg ik mezelf lam. Dat hebben we de afgelopen maanden gezien, en dat ben ik niet langer van plan.
Je ziet dit ook vaak in talentenjachten. Meestal geilen die jury’s erop als ze zien dat iemand naar hun kritiek geluisterd heeft, terwijl het er nu voor geen meter meer uitziet of klinkt. Want zij zijn zogenaamd de kenners en je moet vooral geen grote mond terug hebben als iemand je voor lul zet. Walgelijk! En je ziet dus dat die juryleden zich voelen groeien als iemand luistert naar de kritiek, maar de autonomie verdwijnt soms helemaal bij die deelnemers, maar denk maar niet dat die juryleden dat zien, of er ook maar over in zitten. Bah. Zo is er veel leed in de wereld, wat nooit uitgesproken wordt, omdat mensen het al vroeg in hun leven afgeleerd hebben om hun mond open te trekken.
Vergelijk het met iemand die dorst heeft, en daarvoor afgestraft wordt. Dat is de snelste manier om iemand dat instinct te laten onderdrukken, want keur je het structureel af, dan zal iemand nooit meer om wat drinken vragen, hoe een dorst ze ook hebben. Voorbeeld: mijn oma.
Ik ben altijd een grote drinker geweest (geen alcohol). Dat bleek al bij de eerste slokken uit de melkfles. Als mijn ouders even de fles uit mijn mond deden, dan zagen ze mij snakken naar de fles, en dat is heel m’n leven zo gebleven. Mijn tweelingzus deed dat totaal niet. Maar hetzelfde heb ik met eten en ik kreeg dan ook al heel m’n leven te horen dat ik te snel eet en dat ik te veel drink. Maar wat weten andere mensen over hoe ik in elkaar zit? Hoeveel vocht ik nodig heb? Wat ik meegemaakt heb, dat mijn zo’n grote angst geeft om te weinig te krijgen. Maar nee, we moeten tegenwoordig allemaal hetzelfde zijn. In de loop van je leven leer je je behoeftes uitstellen, maar als je je instincten onderdrukt (bijvoorbeeld boosheid) onder dreiging van geweld, dan zul je in je latere leven óf je behoeftes niet voelen, óf juist zeer grote behoeftes krijgen. Kinderlijke behoeftes, omdat ze nooit meer vervuld kunnen worden.
Daarom geef ik een tip aan ouders:
Eerst moedig je je kind aan, totdat ie de dingen zelf kan aangeven en de vrijheid zoekt. Dan ga je een stapje verder, en controleer je je kind, totdat ie zichzelf kan controleren. En dan ga je nog een stapje verder, en keur je dreigend af, totdat ie daar mee om kan gaan. Veel ouders doen enkel maar het eerste, of enkel maar het tweede, of enkel maar het derde, en soms nog voor de helft ook. En dan kunnen de kwade machten die infiltreren in de maatschappij door mensen over te nemen, de problemen weer oplossen, door hun invloed over de bepaalde targets uit te oefenen. Wat dat gebeurt op deze wereld!
En dat gelijkmaken van alle mensen: daar verzet ik me tegen. Het is een afgestompte toestand. Iemand in een gevangenis dwingen. Dit zie je nog wel het meeste op TV en vooral in de politiek. Als een robot antwoorden politici op vragen. Als het een onbehoorlijke vraag is, dan hoor je ze daar niet over, maar lachen ze mee, of dreunen ze zonder dat ze de emotie die de vraag oproept voelen, hun antwoord op, dat ze al 6x eerder hebben gezegd, zonder effectief de energie van de vraagsteller te containen/spiegelen. Want op TV mag je vooral niet zeggen dat je iets vervelend vindt. En journalisten doen hier ook aan mee. Die nemen altijd genoegen met slechte antwoorden. Daar worden ze op geselecteerd. De dood van de dynamiek in volle glorie. Wat we laatst dan ook zagen bij Vandaag Inside, dat Job Knoester, een strafrechtadvocaat, premier Rutte indirect direct een psychopaat noemde, was eigenlijk wel mooi om te zien. Dat de mannen in het programma Rutte een podium wilden geven, was natuurlijk bezopen, als je kijkt naar hoe hij Nederland in de afgelopen jaren steeds verder in de problemen heeft gebracht op veel punten, en het blijkbaar heel gemakkelijk van zich af laat glijden. Maar gelukkig was er ruimte voor enige dynamiek in het programma. Maar daarna stroomden de reacties weer binnen bij Vandaag Inside dat het ‘echt niet kan dat je de minister-president van Nederland een psychopaat noemt’. Oh nee, kan dat niet? En wat nu als het een psychopaat IS? Mag de waarheid niet gezegd worden dan? Ik snap niet hoe mensen hun kop zo in het zand kunnen steken, en een soort valse moraliteit overeind kunnen houden, waarin je de waarheid vooral niet mag uitspreken als ie negatief is. Alleen positieve dingen mogen gezegd worden. Als je uit een gezin komt, waarin alleen het positieve gezegd mag worden, dan zul je dit soort tendensen opmerken, en zul je vrij willen breken uit deze benauwde gevangenis. Dan zul je, als er iemand voor je gekookt heeft, en het niet zo lekker is, gewoon kunnen zeggen: “Ik vind het niet zo lekker, maar ik waardeer het wel heel erg!” in plaats van “Mmmmm, heerlijk, mmmm, heb je dit al geproefd en dat, oooh, mmmm” terwijl de angst om te zeggen dat het niet lekker was ondertussen uit je poriën stroomt en de waarheid vertelt. Pfff! Hoe benauwend.
En dat maakt het cirkeltje van dit artikel weer rond, want als ik wil dat ik negatieve dingen mag benoemen, dan moet ik dat ook anderen toelaten naar mij toe, en dat heb ik sinds mijn klinische therapie ook altijd gedaan, maar volledige verantwoordelijkheid nemen is een stap verder. Mijn verzet komt dan ook doordat mij altijd op een tirannieke en zeer agressief gefocuste manier werd AFgeleerd dat ik iets negatiefs kon zeggen tegen een ander. En daardoor ben ik dus een stuk van mezelf verloren, waardoor ik niet alles meer kán verwerken en ik daardoor in herhaling val. Want om alles te verwerken, heb je zowel de volledige beleving van je verdriet als de volledige beleving van je boosheid nodig. Ik zou graag verantwoordelijkheid nemen voor dit stukje, maar dat lukt me niet, omdat ik zo gekrompen ben van binnen door hoe anderen mij behandeld hebben. Het kan dan wel mijn eigen verantwoordelijkheid zijn om mezelf weer te laten groeien, maar als dat psychisch niet meer mogelijk is door de onfortuinlijke combinatie van dingen die ik over me heen heb gehad, dan kan ik alleen maar hopen dat God barmhartig is en mij (en vele anderen) ook accepteert in mijn (hun) gemankeerde staat. Want wat deze Antichristus-machten als ‘beter’ zien, voelt niet als ‘beter’ voor mij in deze gebroken staat en had ik de wereld al lang kunnen geven als ik m’n psychische handicap niet had gehad. Dat had ik graag gewild! Al het andere voelt helaas zeer vernederend!
