Ik ben pissig! YouTube wil van me af. Kreeg een melding een paar weken geleden dat mijn content de gebruiksvoorwaarden overtreedt. Ik dacht: nou, dan verwijder ik alles wel. Ik heb in ieder geval mijn site nog. Dus dat had ik toen gedaan. Maar nu krijg ik weer een andere strike dat een video die ik allang verwijderd heb de gebruiksvoorwaarden overtreedt. Het lef dat ze hebben. Kan nu een week niets posten. Zelfs al staat er niets op je kanaal, maken ze je doelwit van hun bullypraktijken en intimidatie. En je kunt geen bezwaar maken, omdat ik de video verwijderd heb. Die tweede strike is voor een video die er al lang niet meer op stond. Ze gaslighten me volledig en beschuldigen mij juist van bully-praktijken en intimidatie. Ik vermoed dat ze de strikes ingeprogrammeerd hebben op bepaalde data, en dat er binnenkort nog meer volgen, op niet bestaande video’s die eerst op m’n kanaal stonden, waardoor ik m’n YouTube-kanaal kwijtraak, met al m’n abonnementen enzo. Zeer onfatsoenlijk van ze. Maar hee, met dat soort misbruik heb je te maken als je de waarheid vertelt. Klootzakken! De waarheid mag niet verteld worden. Langzaamaan nemen ze al je contentkanalen van je af, totdat je helemaal monddood bent gemaakt. En ondertussen comprimeren ze je boosheid erover, zodat je helemaal afgevlakt wordt. En dan zeggen ze dat het nu tijd is om je hart te laten spreken. Want ze hebben nog niet genoeg liefde van me gekregen. Vieze zuigers. Ik snap het ook niet. Iedere keer wanneer ik een beweging naar buiten maak, wordt het onderdrukt, en voor de rest doen ze poeslief. Misschien moet ik m’n ego loslaten, maar dat kan alleen als het helemaal intact is. En dat is niet bij mij. Dus verzet ik me steeds, zoals deze tekst weer laat zien.
Voor de rest voel ik me erg slecht! M’n boosheid wordt steeds dunner, steeds ijler. En de klem waarin ik zit wordt steeds strakker, en onprettiger. Ik voelde me een aantal weken relatief goed, en ik werd heel enthousiast, en toen gingen ze me weer triggeren, zodat ik weer in m’n schulp kruip. Ik kan er steeds beter tegen, en kon er ook wel om lachen, maar na een paar dagen heeft het toch weer een comprimerend effect, en wordt de ruimte die ik heb weer iets minder. Ondertussen zitten ze me met behulp van de tekstjes op Facebook (zie mijn vorige artikelen) aan te zetten tot het op andere manieren naar buiten treden met m’n informatie. Dat ze willen dat ik m’n kracht terugpak, en moedig ben. Dat je de angst niet kan overwinnen, als je in je comfortzone blijft. Maar volgens mij zijn ze achterlijk, want ze hebben blijkbaar nog steeds niet door hoe ik me voel. Maar ik moet blijkbaar niet op m’n gevoel letten, en gewoon dingen doen, waar ik me helemaal niet tegen opgewassen voel. Als ze, als ik een passieve houding aanneem, me al zitten te intimideren, hoe moet dat dan niet zijn als ik een actieve houding aanneem. En dan zeggen ze dat je ‘under the blood’ bent, wat betekent dat je beschermd wordt. Waarom dan die 2 YouTube strikes? Ik heb na de eerste alles verwijderd, omdat het nog oude content was, die ik al veel eerder ook van m’n website had gehaald, en had vervangen met nieuwe andersgeformuleerde content, zodat ik mensen niet onnodig bang maak, waarvoor ik verantwoordelijkheid neem. Maar als ik alles verwijder, en ze komen dan met een strike voor content die er niet eens meer opstaat, wat willen ze dan? Het is zeer irritant. Communiceer gewoon met woorden, in plaats van met die rare acties iedere keer. Dat geduw en getrek kan ik helemaal niks mee. Alles valt te bespreken, maar dit is gewoon vet kinderachtig. En ik ondertussen maar zoveel mogelijk verantwoordelijkheid proberen te nemen. Maar ik verwacht dat ook van hen en ik accepteer dit helemaal niet. Heb ook steeds meer het idee, dat ze willen dat ik steeds opnieuw begin als ik niet meteen succes heb met iets. Het draait alleen maar om succes. En zoveel mogelijk mensen bereiken, maar het kan me eerlijk gezegd niets schelen hoeveel mensen ik bereik. De meesten vallen toch over de inhoud. En ik ben helemaal niet geïnteresseerd in wat mensen er van vinden. Dat kan me niet schelen. Juist als je content geaccepteerd wordt, dan is het ruk. Een tekstje op Facebook zei dit ook. Dat als je je ziel verliest, dat je dan kwaadaardig bent. En dat als je je geest verliest, je ook kwaadaardig wordt. En dat als je zowel ziel als geest verliest, je ineens door iedereen geaccepteerd wordt. Of zoiets. Ja, kan het me goed voorstellen. En ik zou heel graag onafhankelijk willen zijn van een ander z’n acceptatie, maar moet helaas toegeven dat ik altijd in een gevangenis zit, als er fysiek mensen in de buurt zijn. En dat ik dan niet meer mezelf kan zijn. Ik heb dan een soort stilzwijgende afspraak met de mensen om mij heen dat ik niet boos word, en ik vind het vreselijk. Want boosheid is niet per sé een aanval. Het is ook de basis voor je passies, en voor je vermogen om de waarheid te zeggen.
Wat ook moeilijk is dat de Satanische en Antichristus-entiteiten mij steeds meer geleerd hebben om mijn negatieve tegenpool de ruimte te geven, maar ik ben daarin enigszins m’n eigen stem verloren. Ik hoop iedere keer dat ik m’n stem terugvind, en dat gebeurt ook iedere keer weer, maar op het moment dát ik m’n stem dan weer terugvindt, dan triggeren ze me weer, en kruip ik weer voor even in m’n schulp. Ik heb nu maanden geen artikelen geschreven, en doe bijna niets om m’n stem te laten horen. En iedere keer moedigen ze me aan om het toch te doen, via die Facebook-tekstjes. Maar ik moet iedere keer steeds de moed terugvinden als ik door hun triggers in m’n schulp ben gekropen. En ondertussen voel ik me iedere keer zo slecht, en zit ik te wachten totdat ik de moed bij elkaar verzamel om iets te doen. Het is om gek van te worden. En m’n kracht mag er steeds minder zijn. En het dwangmatige neemt steeds verder toe. Als ik onder de mensen ben, lees: onder de overgenomen mensen, dan zit ik constant in strijd in m’n hoofd. Er komt een negatieve gedachte, die mag er dan niet zijn, en vervolgens corrigeer ik mezelf. En dit voelt alsof ik niet gewoon mag ‘zijn’. Het is een ongezonde toestand. Want iedere keer als ik mezelf corrigeer, maak ik m’n kracht weg. Wat een rotziekte is het, waar ik aan lijd. Ze kunnen m’n rug op met die Facebook-tekstjes, ik leef m’n leven wel zoals ik het wil. In een zeer krappe gevangenis, maar al met al nog best tevreden, want er zijn nog genoeg dingen de moeite waard…!
