Onderstaande tekst schreef ik toen ik het bijna op dreigde te geven van de week. Ik was boos en niks kon me nog iets schelen. Sindsdien ben ik weer rustig geworden, en heb ik weer nieuwe moed hervonden, vooral dankzij mijn overgenomen familie, die duidelijk de Luciferische (voedende) rol vertolken en me zeer steunen en aanmoedigen. En dat geeft me nieuwe moed om door te gaan (ook al voel ik me gehavend nu), en maakt me rustig, en berustend in mijn lot, hóe het uiteindelijk ook zal uitpakken. Lees het stuk met dit in gedachten…
Wat betekent ‘je leven opgeven voor Christus’? Betekent het dat je wordt gered door het creëren van werken? En dat je als een slaaf werken moet blijven creëren, alsof het nooit genoeg is? David Icke heeft zoveel dikke boeken geschreven, en zijn lichaam werd ook overgenomen door de Antichristus-entiteiten. Was dat toen hij even een pauze nam van het schrijven? Ze zullen al z’n familieleden en vrienden/kennissen over hebben genomen! Net als bij mij. Ík ben me daar bewust van! Als ik niet iedere dag 6 boeken uitgeef + 12 video’s van een uur, dan pakken deze entiteiten de mensen die ik op de hoogte heb gebracht van mijn verhaal. Ik kan het niet meer over m’n hart verkrijgen, om m’n verhaal te verspreiden, als ik weet dat ze de mensen die het lezen opsporen, volgen, en uiteindelijk overnemen. Ik wil niet mijn verhaal blijven vertellen, als het steeds maar de levens van mensen om mij heen kost. En dan ten koste van al die mensen, gered worden en promoveren naar een betere wereld? Dat verdien ik niet. En wie zegt überhaupt dat die wereld beter is? Ik weet niet of ik daar zo trots op zou moeten zijn, terwijl iedereen om me heen dood of overgenomen is. Iemand met wie ik sprak over ‘een mogelijk einde van de wereld’, had het over een alienschip dat mensen op zou pikken, en zo de scheiding tussen de mensen zou maken, die ik o.a. in mijn artikel Christus’ Duizendjarige Rijk heb beschreven. Ze had het over dat ze technologie hebben op dat schip waarmee je jong kunt blijven. De vibes die ik er van kreeg, waren totaal niet goed. Ik wil niet op een schip komen als slaaf van aliens die eeuwig jong willen blijven. Zo heeft God het niet bedoeld. Maar misschien moet ik er op vertrouwen dat God iedereen op de juiste plek terecht laat komen, mocht de splitsing plaats gaan vinden. Maar ik had liever al die mensen die overgenomen zijn, willen kunnen beschermen. Ik zeg in mijn artikelen erbij dat mensen die mijn teksten lezen, mij moeten volgen om de waarheid naar buiten te brengen. Iedereen heeft daarin een eigen verantwoordelijkheid. Maar eigenlijk wil ik het spel helemaal niet meespelen. Want het is een abject spel. Ieder persoon die jullie het leven hebben ontnomen verdiende het om te leven. Jullie kunnen echt de boom in met je domme spel. Je speelt niet zo met mensenlevens. Dat doe je niet. Jullie zijn ziek! En ik was beter af zonder jullie zogenaamde hulp! Wie helpt iemand nu door mensenlevens te nemen? Hetzelfde geldt voor de GGz. Absolute gekken! En maar doen ondertussen alsof ze mij helpen. Als ik me beter had gevoeld, had ik al lang het contact verbroken, maar ik kan gewoon niet voor mezelf gaan staan. Ik wil zo graag m’n schaduw integreren, maar hij is gewoon helemaal verdwenen. Van een persoon met een enorme schaduw aan de oppervlakte naar een persoon die z’n schaduw gewoon helemaal verliest. Afschuwelijk. Misschien moet ik maar gewoon m’n verlies nemen. Maar iets in me, houdt toch aan! Mij krijgen ze niet klein, denk ik dan.
En dan zie je al die zelfingenomen mensen op internet die hun kennis delen, en er helemaal van overtuigd zijn dat ze het bij het juiste eind hebben. Had ik die zekerheid maar! Een paar jaar geleden was ik nog zeker van mezelf, maar laag voor laag ben ik mezelf verloren door deze entiteiten, en ze hebben me aan het wankelen gebracht. Ik ben nergens meer zeker van. Ik kan alleen delen wat ik tegenkom aan informatie, maar ben me zo bewust van alle opties die er zijn, dat ik van niks meer zeker ben en geen claims op de waarheid meer kan maken. En dan kijken naar die mensen die steeds maar weer vertellen dat zij gered worden, en het grootste deel van de mensen naar de hel gaat! Tis niet dat ik jaloers ben, want als ik enige controle had over hoe ik ben geworden, dan zou ik niet zo trots zijn op zo’n survival of the fittest-houding, ten koste van de gehele mensheid. Het is zo oneerlijk. Mensen hebben zichzelf niet gemaakt. We maken allemaal dingen mee die ons beperken. Als je het koninkrijk van Christus niet ontvangen hebt als kind, wordt er wel eens gezegd, dan zul je het in je latere leven ook niet binnengaan (Markus 10:15). De meeste mensen vatten dit anders op, als in dat je het ZOALS een kind moet ontvangen, maar het kan natuurlijk ook op te vatten zijn, dat je het in de PERIODE dat je kind bent moet ontvangen. En dat zou natuurlijk belachelijk zijn. Want een kind is namelijk volledig afhankelijk van z’n ouders in die periode, en ouders zijn verantwoordelijk voor je blauwdruk, met alle beperkingen die daar bij kunnen gaan horen. Dus als je het dan in de periode dat je kind bent niet ontvangen hebt, en er is dus in je latere leven ook geen hoop, dan is dat heel oneerlijk! Dat is waarschijnlijk ook waarom Christus zegt: “Laat de kinderen bij mij komen en verhinder hen niet, (…)” (Markus 10:14)
Het klassieke Christendom is een ware doodscultus. Het is jezelf op de borst kloppen, ten koste van de rest van de mensheid. Absoluut walgelijk! En de mensheid moet gestraft worden voor hun zonden? Van wie hebben ze die zonden geleerd? Wie heeft hen zo ver gekregen dat ze zondigen? Soms doe je uit pure boosheid dingen verkeerd. Maar wie heeft je zo boos gekregen? Wie heeft er niet geluisterd naar die boosheid? Wie heeft het naar binnen geslagen? Wie heeft het de kop ingedrukt, waardoor het uiteindelijk averechts werkt? Je bloedeigen ouders! Belangrijke andere mensen! Therapeuten, geestelijk leiders, leerkrachten enzovoort. Allemaal mensen die lerende zijn, en nog niet perfect. Maar als fouten met de dood bekocht moeten worden, dan is er toch wel iets flink mis met deze wereld. Ik wil de verantwoordelijkheid niet volledig bij een ander leggen, want je hebt uiteindelijk ook zelf invloed, maar wat nu áls de verantwoordelijkheid bij anderen ligt voor de fouten die zijn gemaakt, en je bent beschadigd in een tijd dat je hier nóg niet aan kon ontsnappen… dan kun je er zelf alles aan gedaan hebben om beter te worden, maar word je toch niet beter. Afgrijselijk! En zo onterecht!
En dan die hypocriete demonische aliens die denken dat ze de top van de beschaving zijn. Ze kijken neer op mensen alsof ze kwaadaardig zijn, maar lijken nooit zelf in de spiegel te kijken. Ze laten zichzelf dingen toe, die ze jou nooit toe zouden laten. Sterker nog, kritiek kunnen ze al niet handlen. Dan kijken ze weer neer op je alsof jij de kwade bent! Terwijl ze dat zelf zijn. Het is een zeer ongelijkwaardige relatie die je dan krijgt. En ik vergeef ze iedere keer weer, omdat ik inzie dat ze mij iets te leren hebben. Maar wanneer gaan zij leren? Ik heb verdomme afscheid moeten nemen van al mijn familie en vrienden. En waarom? Omdat ik wel eens boos was in het contact en niet overal mezelf evengoed durf te laten zien, precies zoals al die foutenmakende mensen mij geconditioneerd hebben, toen ik afhankelijk van ze was. Het maakt me woest! En zo worden een hoop mensen gewoon gedumpt, omdat er geen hoop meer voor ze is. Controlemechanismen van de matrix my ass. Het is gewoon MOORD! Ze hebben paniekerig gereageerd alsof ze dachten dat ik met de dingen die ik weet, miljoenen mensen kan bereiken. Ja, ik denk het ook. Jesse, het watje van vroeger dat al zenuwachtig was om z’n eigen naam te zeggen.
Of was misschien het probleem dat ik op de hoogte was van deze aliens? Dan wordt je dus gestraft voor het kennen van die informatie, dezelfde informatie die ik aan het verspreiden ben en waar meer mensen kennis van nemen. Die stuk voor stuk overgenomen worden, want deze aliens kunnen precies zien, waar de mensen zitten die op de hoogte zijn. Dat heb ik wel gezien met die grey alien die mij in mijn dromen aanviel, en toen ik hem van me af sloeg, z’n knokige vinger naar z’n mond bracht: “Sssssshhhhhttt!” Afbeelding. Er niet over praten dus. Maar laat het nu net zo zijn dat de GGz mij ging aanmoedigen om mijn gedachtes uit te spreken. Dus dat werkt volledig langs elkaar heen, het is echt walgelijk! Maar ik moet natuurlijk het hogere perspectief proberen te zien!
En ja, het lijkt erop dat deze entiteiten willen dat je je binnen hun bedreigingen begeeft. Tam, gedwee, braaf al die arbitraire regeltjes opvolgen. Nooit in opstand komen. Nooit kritiek hebben. Maar dat voelt wel als zo’n gevangenis voor me, dat ik gewoon wil uitbreken soms. Ik kan me niet binnen hun grenzen en binnen hun boosheid, en binnen hun bedreigingen begeven, want mijn agressie mag er in de basis niet zijn. Als je agressie er mag zijn, kun je het verzet opgeven. Maar bij mij mag dat dus niet, al vanaf kleins af aan niet, wat de kwetsbaarheid en het lijden meteen een heel stuk ernstiger maakt. Dus dan verzet je je gewoon op gezette momenten, omdat je vrij wil breken en meer ruimte nodig hebt dan de gemiddelde mens. En dat weten ze, maar het kan hen niks schelen. Ze doden er lustig op los. Dat is voor zijn rekening, denken ze dan, zich onempathisch opstellend voor hoe dat gekomen is, en dat dat niet mijn schuld is, en dat dat betekent dat ik er dan ook niet voor hoef te boeten. Zij vinden blijkbaar van wel. “Het is maar een spel, wat we hier spelen. Het is maar pijn. Het is maar dood.” Om gek van te worden!
Deze entiteiten spelen voor God. Ze zijn wellicht ook aangesteld door God om de mensheid te bedreigen zodat zij uiteindelijk sterker wordt, en leert omgaan met die kwaadaardige invloed. Maar de functie die ze hebben, er voor zorgen dat mensen hun ego loslaten, kan gewoon alleen als je agressie er mag zijn, en als je ego eerst voldoende is opgebouwd. Het is logisch dat ik in verzet kom als ik kijk naar de manier waarop het altijd werd afgedwongen bij mij thuis (lees hiervoor Deel 1), en ik krijg nu hetzelfde opnieuw over me heen. En iedere keer moet ik me verzetten over de manier waarop het gaat. En telkens krijg ik het deksel op m’n neus. En daardoor doet het weer pijn. En om die pijn te dempen, bouwt m’n boosheid zich weer op. Totdat ik me weer genoeg op me gemak voel en het uit, en dan slaan ze weer toe. En ik kan me er niet bij neerleggen, want het doet iedere keer zo’n pijn. Afschuwelijk. Het zijn absolute beulen!
En ik ben gewoon verdrietig. Verdrietig dat ik niet iedere dode kan stoppen. Verdrietig dat ik weet dat al die doden met mij te maken hebben. En dat iedereen dat onzin zal vinden, en dat ik zo weinig moed voel om hier tegenin te gaan. Maar ik ben zeer zeker van mijn zaak, wat dit betreft. Wat andere dingen betreft heb ik veel twijfel, maar wat dit betreft ben ik heel zeker. Het is eigenlijk het enige wat ik nog zeker weet de laatste tijd.
Mijn grootste droom is mezelf maximaal verzetten tegen deze kwade entiteiten en berucht worden over de hele wereld met mijn informatie, maar ik ben zo ontzettend de mond gesnoerd en in een benarde toestand gebracht, dat ik m’n doel niet meer kan bereiken en het al niet aan kan, om 10 mensen m’n verhaal in real life te vertellen. Het is geen schaamte, het is gewoon puur het me voortijds afgekapt voelen worden met veel agressie, wat ik niet kan dragen. En dat is ook heel logisch nadat ze je net de afgelopen jaren volledig leeggezogen hebben. Ze roepen precies op met hun gedrag, dat wat ze niet willen zien in je. En als ik dat zeg, gaan ze natuurlijk expres zulke situaties creëren zodat ik ongevoeliger word, maar dat helpt toch niet, als daarbij mijn vechtlust niet vrijkomt. Dat is wat in therapie gebeurt als je uitgedaagd wordt en probeert te veranderen, maar dat kan dus bij mij niet meer. Maar toch gaan ze door met behandelen. Blijkbaar ben ik zo ontzettend gevaarlijk als ik niet behandeld wordt, en blijkbaar moet er altijd in me geprent worden dat ik niet het laatste woord heb, om de een of andere reden. Laat me toch, denk ik dan! Mijn lijden wordt steeds groter! En ondertussen sterft iedereen in mijn omgeving. Ze gaan gewoon net zo lang door totdat ik het opgeef. En dan dumpen ze je door je over te nemen en wordt de genenpoel weer hernieuwd. Blijkbaar heb je alleen recht van leven als je als een slaafje voor ze werkt en je perfect bent van binnen. En als je sterk genoeg bent, dan gebruiken ze je even voor hun doel (net zoals ze bij David Icke hebben gedaan), en dan dumpen ze je weer. Nou, ik wens je veel succes met imperfecte mensen vermoorden. Eens kijken of de wereld daar perfect van gaan worden. Zolang jullie er zijn, zal het zeker niet perfect worden, al denken jullie natuurlijk dat je perfect bent. Hilarisch! Het zijn zieke spelletjes van in en in zieke wezens! En niemand is er van op de hoogte dat het gebeurt. De wereld is een ongelooflijke teringzooi vol ellende dankzij deze entiteiten, want mensen gaan ze nadoen, dat is logisch als je het goede voorbeeld verwacht en je krijgt dit. Soms denk ik: waarom werk ik nog mee? Eerst maken ze je helemaal kapot, en dan verwachten ze dat je de held gaat spelen in je totaal gebroken en gemankeerde staat. Want “dat kun je nog wel even doen, voor we je assimileren..!!!” Belachelijk! Op sommige momenten heb ik geen zin meer om mee te werken. Dan maar dood. Laat me dan maar totaal passief zijn, en doodgaan, ieder leven opnieuw. Ik doe niet meer mee! Met niks! Ze kunnen de kolere krijgen. Allemaal! Alles beter dan dit! Denk ik dan.
En dan kijk ik naar die 4 woorden: “alles beter dan dit”. En dan denk ik nog even een extra keertje na, want deze entiteiten kennen geen grenzen. Als je iets bedenkt wat slecht voelt, dan hebben ze wel iets bedacht wat nóg slechter voelt! Dus wat dat betreft moet ik misschien blij zijn met wat ik nog heb, en gewoon doorgaan met wat ik doe! Dus dat doe ik dan ook maar.
Maar ja, zo zullen langzaamaan alle mensen die niet perfect genoeg zijn afvallen, en zullen de mensen die perfect de Christus-staat bereikt hebben uiteindelijk zegevieren. Dat ik daar niet bij hoor, weet ik eigenlijk al lang. Ik probeer het natuurlijk zo lang mogelijk uit te houden, maar te weten dat je dood waarschijnlijk gewoon gaat komen, en waarschijnlijk ook nog eens op een heel pijnlijke manier, is echt vreselijk! Maar dan denk ik aan alle slachtoffers die ze rond mij hebben gemaakt, en dan denk ik: jullie is het ook gelukt om het leven los te laten! Ik voel me één met jullie… En ooit zullen we samen een betere wereld creëren. Een wereld van liefde, en vrijheid, waar verantwoordelijkheid nog iets te betekenen heeft…
Zoals je kon horen, zat ik er even flink doorheen toen ik dit stuk schreef, maar gelukkig ben ik weer rustig nu. Over twee dagen is het Volle Maan, en een Maansverduistering en dan volgen er een aantal zware weken voor de mensheid, waarin zij de tirannieke macht die zich nu over de wereld uitstort zullen moeten confronteren. Er zijn veel opposities in de standen van de Maan met de planeten, dus het wordt zeer pittig. Ik geloof niet in de planeten zoals die door NASA voorgesteld worden (dat is gewoon CGI) of dat de aarde een tollende bal is, maar geloof wel in de invloed van deze planeten op de menselijke geest, als we aannemen dat ze z ich dus wel over bepaalde vaste banen bewegen. Voor een goede video over de astrologie van de Maan voor de komende twee weken, kijk deze, van Roland Legrand’s YouTube kanaal. Ik heb er zelf veel aan! En hij geeft goed advies!
