Ik heb zware dagen op het moment. Kom maar niet in beweging, en als ik even achter de computer zit, dan ben ik na een kwartier zo uitgeput dat ik weer moet gaan liggen. En dan ga ik scrollen op Facebook, en daar krijg ik niet al te leuke spreuken en tekstjes op mijn tijdlijn, die ik allemaal op mezelf betrek. Zoals ik al eerder uitgelegd heb, worden die expres achtergelaten onder “Voorgesteld voor jou”, en zijn ze expres op mij van toepassing, en zijn ze bedoeld om mij in beweging te krijgen. Dit klinkt ongelooflijk, maar het is dé manier waarop de Antichristus-entiteiten waar ik over schrijf, communiceren met de mensen die ze behandelen. Ze gebruiken daar Facebook-kanalen voor van waarschijnlijk overgenomen mensen, en kunnen precies datgene op jouw tijdlijn tonen wat aansluit bij jouw emotionele staat op dat moment.
Constant krijg ik het idee ervan dat ik niet goed genoeg ben, en dat ik op m’n kop moet gaan staan, en allerlei dingen moet doen waar ik nog helemaal niet aan toe ben. Dat ik moet presteren, en dat ik niet voldoe. Het liep vandaag zo hoog op, dat ik een paar nogal boze en cynische reactie achterliet op die tekstjes, wat ik nooit zo durf, maar nu kon het me echt niet meer schelen. Ik was pissig. Daarop kreeg ik een tekst, die stelde dat ze nu zagen wie ik echt was, en dat dat de toon van de tekstjes zou veranderen. Dus blijkbaar willen ze gewoon dat ik m’n woede uit en m’n grenzen aangeef, maar dat is moeilijk voor mij, omdat ik me toch vaak laat tegenhouden in het uiten hiervan om de lieve (oppressieve) vrede te bewaren. Meestal heb ik een excuus dat ik het niet meer kan, vanwege de dingen die ik heb meegemaakt, maar het blijkt dat ik het toch nog kan, en dat wat meer lef tonen me uiteindelijk oplucht. Want deze Antichristus-entiteiten kunnen zich echt als stukken stront gedragen naar je. En dat moet ook, want het brengt me bij m’n kracht. Maar ze hebben steeds meer nodig om mij boos te krijgen, omdat ik het steeds minder duidelijk voel.
Daarna kom ik meestal snel weer bij m’n verdriet, vaak geholpen door wat dreigementen die meteen verschijnen als ik mijn boosheid heb geuit. Aan één kant belonen ze me dus, en aan de andere kant bedreigen ze me. Heel schizofreen allemaal. Dan zet ik expres muziek op, zodat ik m’n verdriet voor de 1000ste keer kan uiten. Op die manier ben ik het weer kwijt, en word ik als het goed is, steeds iets sterker.
Op Facebook kwam het liedje “A Thousand Years” voorbij, van Christina Perri, dat oorspronkelijk geschreven is voor één van de Twilight vampierenfilms. Het gaat over iemand die z’n/haar hele leven gewacht heeft om verliefd te worden en nu eindelijk de liefde vindt, wat hem/haar een beetje bezorgd maakt. Maar ondanks dat, spreekt hij/zij toch uit dat hij/zij eeuwig van de ander zal blijven houden. Duizend jaar lang. En dat hij/zij zich niet zal laten tegenhouden door angst.
Ik vind het origineel niet zo mooi gezongen, maar ik dacht meteen aan de cover, die ik eerder had gezien en gehoord, van de Australische “Hindley Street Country Club”, een band met een vaste kern muzikanten die samenwerken met steeds wisselende muzikanten, deze keer met een strijkersectie en een meidenkoor en solozangeres Gina Wang. Het geheel is magisch geworden, en een perfect nummer om de tranen te laten gaan. Het is duidelijk gemaakt door bezielde mensen. Geen neppigheden dus. Fantastisch dat mensen door samen te werken in staat zijn om zoiets moois neer te zetten. Originele link.
Ik denk tijdens het nummer vooral aan mijn tweelingzus, die door deze Antichristus-entiteiten is overgenomen. Maar ik denk niet aan de overgenomen versie, maar aan mijn originele zus. Haar ziel is nu in het hiernamaals. En ik draag de herinnering aan haar permanent bij me. Deze Antichristus-entiteiten doen alsof je alleen van mensen kan houden als ze je 100% ondersteunen in je ontwikkeling, maar vergeet niet dat ik van kleins af aan op ben gegroeid met mijn ouders en broer en zus. Ik heb de gebeurtenissen gezien die hen gevormd hebben, en dat heeft me, zeker in het geval van mijn zus, een onbreekbare band gegeven met haar. Mijn zus (en de rest van de familie ook), is méér dan de manieren die ze hebben om met dingen om te gaan. Haar ziel is verbonden met mijn ziel, en ik heb altijd naast veel woede naar haar, een intense zorg naar haar gehad. Toen ik in m’n agressie zat in 2004/2005, en constant moorddadige fantasieën richtte naar haar in m’n hoofd, compenseerde ik dat met een grote zorg, en een beschermingsdrang naar haar. Niemand zou mijn zus of mij nog slaan! En ik zou doen wat nodig was om haar te beschermen. Ik vond dan ook dat ze ook die therapie die ik had gedaan moest doen. Zo snel mogelijk, want ik wist dat als mensen ouder worden, ze verdedigingsmechanismes zouden krijgen door strenge behandeling van mensen, waardoor ze de agressie niet meer omhoog zouden kunnen krijgen, en mijn zus en ik hadden onze agressie hard nodig, als buffer tegen het trauma naar mijn vader. Want ik wist hoe hij haar had geslagen als ze boos was. Maar ze wilde dat niet. Ze wilde niet zo worden als ik. Maar toch, doordat ik m’n agressie uitleefde in mijn hoofd, hielp ik m’n zus ook om haar agressie wat meer te omarmen, iets waardoor er een hele verbetering optrad in haar depressieve toestand. Ze was toen zelf ook veel boos. Maar dat deed mij goed, want ze liet zich niet mishandelen en ze vocht terug. Toen ik uit m’n agressie werd gehaald in de rampzalig verlopen deeltijdtherapie, was ik vastbesloten om zo weinig mogelijk boos te zijn op mijn zus. Mijn zus werd in deze tijd nogal heftig behandeld door stagebegeleiders, en ik vreesde dat dit er helemaal voor zorgde, dat ze het gevoel had niet meer boos te mogen zijn, hetzelfde gevoel als dat ik had in die deeltijdtherapie. En ja, ze werd ook minder boos. Ze raakte in die tijd verschillende keren overspannen, waar ze zich met wat hulp uiteindelijk uit heeft gevochten. Ik probeerde haar in alles te steunen, ook al kwam het regelmatig voor dat we ruzie kregen, maar dit maakten we altijd weer snel goed. Maar toen ik vervolgens het gevoel kreeg dat ik behandeld werd op plekken waar ik officieel niet werd behandeld, en mijn wantrouwen groeide naar mijn omgeving, werd er een stokje gestoken voor onze nauwe band, en ging ik tegen mijn zin, nu ook m’n boosheid naar m’n zus uiten. Zij kwam in een zelfde toestand als ik terecht, waar ze eindeloos kon praten over dingen en niet echt knopen doorhakte, en ik had het idee dat ik moest ingrijpen, want het werd probleemgedrag. Ik weet dat zij toen heel veel verdriet heeft gehad, en te weten dat m’n bloedeigen tweelingzus, in een soortgelijke boosheid-verdrietcyclus beland was als ik, deed me vreselijk veel pijn. Toen haar leven uiteindelijk beëindigd werd door de Antichristus-entiteiten en haar lichaam over werd genomen door één van die entiteiten, was ik kapot van woede en verdriet, maar aan de andere kant gaf het me rust. Want er viel een zorg van me af. Maar dit ben ik pas later gaan voelen.
Het is heel egoïstisch om alleen van mensen te houden als ze je 100% kunnen steunen in je ontwikkeling. Het draait niet alleen om mij, en andere mensen kunnen ook dingen nodig hebben in hun ontwikkeling. Je kunt niet alles voor iedereen zijn, maar liefde gaat verder dan wat iemand voor je kan betekenen. Maar deze Antichristus entiteiten doen alsof er geen liefde was binnen ons gezin, en dat het zo’n beetje belachelijk is dat ik er zo kapot van ben, dat ik, na m’n originele familie verloren te hebben, nu ook, m’n overgenomen familie loslaat, en m’n eigen weg ga. Ze doen alsof liefde enkel een actie is. Dat is modern om te zeggen: dat het een actie is. En mensen die het een gevoel vinden, worden afgekat. Maar voor jonge mensen is het vaak juist een gevoel, en veel mensen leren later vaak om de daad bij het woord te voegen. Ouders en b roertjes en zusjes zijn de eerste van wie je echt houdt, ook al zijn ze niet altijd perfect voor je en kunnen ze je ook heel erg beschadigen. Zo zag ik een filmpje van een klein jongetje, dat kapot was van het feit dat ie later niet met z’n moeder kon trouwen. Hij kon dit niet verkroppen. En ook zag ik een filmpje van een meisje dat erg verlangde naar wat affectie van haar broertje als ze elkaar zagen op school, maar het niet kreeg van hem, waar ze helemaal kapot van was. Beide voorbeelden van het houden van en behoeftes op dat gebied. Kinderen houden onvoorwaardelijk van hun familie. En het is niet zwart-wit, in de zin, dat alles slecht is of was. Er waren in ons gezin namelijk ook ontzettend veel goede dingen. Dat dat dingen zijn die deze Antichristus-entiteiten niet op waarde schatten, doet er simpelweg niet toe. Want het waren dingen waar IK wat aan had, en die mij gevormd hebben. En waar ik positief op terugkijk. Deze Antichristus-entiteiten gedragen zich veelal als koudbloedige slagers, die geen enkel warm gevoel voor de ander lijken te hebben. Onverschillige betweters, die moorden als de normaalste zaak van de wereld zien en zwart-wit denken tot een ware kunst hebben gemaakt. In hun ogen zijn al die mensen die ze vermoord hebben, de slechtste mensen ooit. Ze moeten dat wel denken, anders kunnen ze de moorden niet rechtvaardigen. Het is niet mijn volk. Ik kan prima met ze praten, maar ik heb het idee dat ik niets voor ze kan betekenen. Zeker niet als ze hun leugens volhouden dat ze niet overgenomen zijn. Ze doen nu, alsof ze mensen die wel goed voor mij zullen zijn, niet zullen overnemen en dat ze mij gaan leren om de juiste mensen eruit te pikken. We zullen zien. Zelfs als goede dingen gebeuren, dan heb ik moeite om het te vertrouwen, gewoon door de eerdere ervaringen die ik heb gehad. Maar ik kijk er naar uit om de eerste mensen te spreken die wél goed voor mij zijn, en die NIET over worden genomen. Want wetende dat ik dat effect op mensen uit mijn verleden heb gehad (dat ze dus overgenomen worden) is niet te verkroppen. Ik voel me daar toch verantwoordelijk voor, ook al zijn het misschien volgens deze Antichristus-entiteiten gerechtvaardigde overnames geweest.
Het liedje “A Thousand Years” is eigenlijk heel toepasselijk voor de relaties die deze Antichristus-entiteiten met elkaar hebben, die vaak voor duizenden jaren standhouden. De vampierenmythes staan natuurlijk bekend om het gegeven dat ze elkaar bijten en dat de ander dan ook vampier wordt, iets wat veel gelijkenissen vertoont met de overnames die zij doen bij mensen, wat de manier is waarop zij zich verspreiden over de wereld en de mensheid infiltreren. Deze Antichristus-entiteiten zijn ware broeders voor elkaar, iets wat de mensheid veelal nog moet leren, dus wat dat betreft kunnen we ze wel als voorbeeld nemen. Uiteindelijk ben ik er van overtuigd dat ik ze de hand kan schudden, als dit alles klaar is, hoe gek dat ook voor veel mensen mag klinken. Maar toch kies ik nu om zo weinig mogelijk contact met ze te hebben.
