De gevangenis en de angst is weer een stukje erger geworden. Ik vertelde in mijn vorige artikel dat mijn broer en zus samen uit eten waren gegaan, en dat dat me deed denken aan vroeger, toen we pubers waren, wanneer ze popiejopie met elkaar aan het praten waren. En dat ik me altijd buitengesloten voelde, omdat ik niet mee kon praten met ze, en omdat ik afgesneden was van m’n gevoelens. Ik voelde me zo gepijnigd, dat ik geen behoefte meer had om te eten met m’n overgenomen ouders en zus, wat ik al jaren één keer in de week doe. Ik voelde een duidelijke grens! Daarna kwam ik in een boze toestand en deelde ik m’n mening op Facebook, op een onvriendelijke manier. Het is of op een onvriendelijke manier of ik hou m’n mond. De middenweg kan ik zoals gewoonlijk niet bewandelen. En dat komt omdat een perfecte middenweg niet mogelijk is met wat ik heb meegemaakt. Je hebt de beleving van je agressie in de basis nodig om een middenweg te bewandelen. Als dat met veel geweld afgekeurd wordt door je eigen ouders, en je verzet daartegen wordt gezien als een stoornis, en ze controleren opnieuw de agressie, dan zul je opnieuw in een gevangenis terecht komen, met een lage kwaliteit van leven, waarin je steeds verder opgegeten wordt (ook door het ingrijpen van de Antichristus entiteiten die alle vormen van acting out proberen te behandelen, wat steeds weer zal gebeuren, doordat de agressie er niet mag zijn, en ik iedere keer hoop dat als ik het uit, dat het dan er ineens mag zijn, en m’n probleem opgelost is, maar dat is gewoon niet). Ik zal er toch mee moeten dealen. Maar omdat de agressie dus in m’n systeem zit, was het dus eigenlijk de enige optie om het verzet in volle glorie toe te staan zoals in mijn klinische therapie werd gedaan (want dat is namelijk een logische reactie op reëel gevaar) en deze gevoelens daarbij te leren hanteren. Dat kan de kwaliteit van leven ontzettend doen laten toenemen.
Dus in de basis heb je de beleving van je agressie nodig. Er moet dus een zekere mate van controle zijn. Je moet het gevoel hebben dat de ander onvoorwaardelijk van je houdt. Dit kan alleen als de gebeurtenissen in je jeugd niet zo opmerkelijk zijn dat je het onthoudt, en ervan gaat wegvluchten. Iemand alle controle ontnemen, en dat doen met veel geweld, is funest! Zeker als je nog niet sterk genoeg bent daarvoor. Wat voor mij heel onveilig gevoeld heeft, is dat mijn grenzen en boosheid altijd af werden gekeurd, dus een grens aangeven en boos worden was nooit een optie in mijn contacten met m’n familie en de kinderen op school. Als je dan ook nog eens pestende kinderen meemaakt en al die andere mensen die het slechte van je denken en je aanvallen, terwijl je je nooit kunt verdedigen, dan wordt het vermogen om angstig te worden steeds iets groter gemaakt, en kun je geen vertrouwen in jezelf en anderen ontwikkelen.
Ik drumde altijd graag, vooral toen ik uit m’n klinische therapie kwam, maar toen ik uit de traumatisch verlopen deeltijdtherapie kwam, ging m’n lol in het drummen snel over, omdat iedere keer als ik aan het slaan was, er een overspoelende angst over me heen kwam. Daarna ging ik steeds verder achteruit en werd ik langzaamaan steeds verder opgegeten. Iedere keer als ik kracht inzette voor een activiteit of actie, kwam er een angst over me heen, die de kracht er onder hield. Onderdrukt dus. Zo heb ik al mijn hobby’s los moeten laten, omdat iedere keer na het een aantal jaren te doen, de angst weer te groot werd, en het mijn kracht om dingen te doen steeds verder onderdrukte. En zo werd ik steeds passiever. Een manier om de heftige agressie die ik over me heen laat komen in m’n hoofd, wat voor veel angst zorgt, onder controle te houden. De laatste jaren is het nog veel erger geworden, want ik kan bijna helemaal niks meer nu. Ik zit nu achter de computer, en de kracht die ik nodig heb om dit allemaal te typen, wordt nu ook onderdrukt, dus ik zit hier in ontzettende overspoelende angst te typen. En de gevangenis is veel erger geworden nu ik mijn familie wat meer losgelaten heb noodgedwongen. Ik sta helemaal open, en iedereen kan alles met me doen, en ik kan amper nog iets daarvan vinden.
En dan heb je die Antichristus entiteiten die daar totaal geen begrip voor op kunnen brengen. Ze gaan gewoon door met hun destructie totdat ze je dood kunnen maken of totdat je zelfmoord pleegt. Ze willen je kern destructief comprimeren, maar dan moet je wel een kern hebben. De enige kern die ik heb, is mijn herinnering aan mijn toestand toen ik uit de kliniek kwam. Het is een herinnering, niets meer. Maar het heeft geen body, geen omvang, geen aura, geen potentie. Maar daar hebben ze geen boodschap aan. Het is je reinste gestoordheid wat ik over me heen heb gekregen. En ieder vorm van protest wordt voor m’n gevoel onderdrukt, waardoor ik overgeleverd ben aan het destructieve gevaar dat ik in me heb, dat naar mijn kern gericht is. De kracht om het kosmische ei te breken, en er niks van aan te trekken, en ongeacht deze destructie die je over je heen krijgt, jezelf te laten zien en een pure middenweg te bewandelen, waarin je grenzen aangeeft en het contact verbreekt als mensen over je grens gaan, is compleet onmogelijk met wat ik mee heb gemaakt. En ze willen mij daar steeds verantwoordelijk voor maken. Maar ik ga het opnieuw zeggen, en ik blijf het zeggen: ik kan geen verantwoordelijkheid nemen voor iets wat niet mijn verantwoordelijkheid is geweest. Ik ben onherstelbaar beschadigd. Het is een onherstelbaar trauma. Juist doordat het een overduidelijke actie was van anderen, is het traumatisch, en zul je altijd onthouden dat de ander je kapot gemaakt heeft. En dat het iets in jezelf is, wat jou tegenhoudt. Dat had ik je 18 jaar geleden al kunnen vertellen. En je kunt de druk nog 10x zo erg laten toenemen, en me wederom op allerlei manieren bedreigen. Dat gaat de situatie niet veranderen. Zolang ik nog niet eens op een te verdragen manier boodschappen kan doen en wat kan gaan eten buiten de deur, zijn alle dingen die verder gaan dan dat, alle acties waar jullie zo op hopen, volkomen onmogelijk. Om nog maar te zwijgen over een God, die je verantwoordelijk houdt voor alle dingen die je niet hebt gedaan in je leven. Als dat de God is waarvoor ik dit alles doe, dan kan ie mooi het heen-en-weer krijgen! Maar ik geloof niet in zo’n God. Ik geloof in een Vader die het toegeeft wanneer hij op een fout gewezen wordt door zijn zoon. Eentje die geen agressie gebruikt en z’n kind angst aanjaagt, om z’n punt te maken. Eentje die respect heeft voor de boosheid van z’n kinderen, en ze leert om zichzelf te vertrouwen, en het vertrouwen met Hem herstelt als dat een deuk oploopt. Alleen dan kan een mens tot volle bloei komen en daarna leren om het hart te besnijden.
En als ik puur naar de realiteit kijk, moet ik toegeven dat de meeste dingen die ik over me heen krijg van anderen, best positief zijn nu. De tekstjes op Facebook zijn niet allemaal zo vreselijk, en mensen doen aardig tegen me. Maar bij ieder contact voel ik de dreiging. Zelfs de goede dingen voelen als een bedreiging, gewoon omdat dat is wat ik eerder heb meegemaakt. Een gesprek voeren met mensen, maakt me stikzenuwachtig. Ik raak dan buiten adem, vooral als ze me overspoelen en ik geen grens kan aangeven. Dat is ook waarom ik in zo’n isolement zit. Ik kan het allemaal maar amper verdragen. En dan tekstjes zien op Facebook dat ik zo sterk ben enzo, het is de grootste onzin die je maar kunt bedenken. Ik dacht juist dat je sterk bent als je verdraagzaam bent. Maar bij mij is er altijd dat onderdrukte verzet op de achtergrond aanwezig, en de gevangenisput, waar ik uit wil breken, maar waar ik steeds dieper in wegzak. Hoe moorddadig is het om in deze toestand tegen me te zeggen: “Wees altijd aardig tegen mensen!” en “Je bent altijd verantwoordelijk voor je gedrag en je daden, en voor de daden die je niet doet!” Je hebt te maken met mensen, niet met objecten waar je maar oneindig druk op kunt zetten en aan kan duwen en trekken om je natte droom te bereiken van vooruitgang. Ik wil ook vooruitgang, maar ik heb grote twijfels of ik daar wel de juiste persoon voo r ben in deze onherstelbaar gebroken toestand. En als je denkt dat je me kunt verleiden met succes, rijkdommen, relaties, vrienden, dan heb je het goed mis. Ik heb voor geen van die dingen nog enige interesse en ik heb er ook geen behoefte meer aan. Tot zover het meesterwerk dat jullie hebben geschapen, na al die jaren van behandeling. Gefeliciteerd…!
