Nadat ik in m’n vorige artikel beschreef dat ik op het randje van de dood zat, bleek het al vrij snel dat ik me er wederom weer uitvocht. Ik had een grote storm beleefd, de afgelopen maanden, waarin ik soms zeer boos was, maar het allemaal nergens kwijt kon, waardoor ik op een ochtend ineens helemaal in paniek was en in tranen m’n zus belde. Ik zag geen manier om nog verder te gaan, en mijn zus kwam meteen. Nog voordat ze er was, herpakte ik mezelf. Ik zocht in ieder geval het contact op, toen ik er slecht aan toe was, al vertrouwde ik mijn zus niet. Door de dingen die ik meemaakte de afgelopen maanden, blokkeerde mijn energie volledig en kon ik er totaal niet meer bij. Hierdoor deed ik niets anders dan op de bank hangen en procrastineren. Al het werk wat ik wilde doen, gebeurde niet. Om wat te doen, moest ik m’n gevoel volledig uitschakelen, en puur op het verstand functioneren, wat dan weer een hoop angst veroorzaakte. Doffe ellende dus. Sinds de paniekerige ervaring, toen ik mijn zus gebeld had, was ik totaal gestopt met op Facebook kijken naar al die spreuken die voorbij komen onder ‘Voorgesteld voor jou’, die toevallig allemaal precies aansluiten bij wat ik op dat moment beleef. Deze tekstjes kon ik niet meer handlen, maar ik nam ze toch iedere keer weer tot me, puur omdat het een manier is voor mij om te leren van mijn fouten, en zo mogelijk te voorkomen dat andere mensen agressief naar me worden. Maar nu besef ik dat je beter niet naar al die belerende spreuken en wijzende vingertjes kunt luisteren. Waar ik behoefte aan heb, is een luisterend oor. Daar heb je veel meer aan. Helaas heb ik helemaal niemand waarover ik kan praten over deze dingen, want vrienden, familie, en bekenden zijn allemaal overgenomen, en beginnen meteen te doen alsof ik schizofreen ben, als ik erover begin, terwijl ik dat absoluut niet ben.
Sinds de ervaring die ik in mijn vorige artikel beschrijf, kreeg ik wat meer het vertrouwen in mezelf, dat ik nog wat te doen had hier. Maar wat precies?! Wekenlang twijfel ik daar al over. Ik voel geen richting in m’n leven, geen doel. Voor doelgericht gedrag moet je je agressie kunnen richten, ongeacht hoe een ander je behandelt, maar helaas is de beleving van mijn agressie door het trauma naar m’n vader verdwenen. Hij dwong me mijn hele jeugd lang, als ik boos op hem was, met veel agressie om naar hem te luisteren in plaats van dat hij vroeg waarom ik boos was, en daardoor verdween de beleving van die boosheid volledig uit m’n bewustzijn waardoor ik in een vreselijke gevangenis kwam. Ik heb hem dit al lang vergeven, want hij heeft zo goed als mogelijk berouw getoond, al beangstigde het hem wel dat z’n gedrag zo’n effect op mij had gehad. Dat is moeilijk te erkennen. Maar sinds een Antichristus-entiteit hem heeft overgenomen, en er dus duidelijk iemand anders de controle over z’n geest heeft overgenomen, laat ie heel wisselend gedrag zien. Het ene moment is ie lief en begripvol, en het andere moment laat hij z’n ware gezicht zien. Na zoveel jaren hem meegemaakt te hebben in z’n overgenomen staat, denk ik nu wel een idee te hebben van hoe hij in elkaar zit. Hij heeft geen grenzen. Geeft dus ook geen grenzen aan, en zit in een soort opgepompte agressieve staat, waarin hij anderen aanmoedigt om over hun grenzen te gaan. Hij kijkt op tegen atleten, en militairen. De militaire dienstperiode van mijn vader, vindt ie ineens de mooiste tijd van z’n leven (terwijl ik weet dat mijn echte vader dat maar niks vond). Ontberingen en pijn vindt ie prachtig, vooral die van een ander. En als hij met m’n neefje gaat lopen, dan moedigt hij m’n neefje ook aan om over z’n grenzen te gaan, alsof hij zich voorgenomen heeft een atleet van hem te maken, wat hij ook uitspreekt. Iedereen die een grens aangeeft waar hij bij is, vindt hij zwak en raar. En terwijl ik dit over hem weet, zie ik hem een soort zwakke man acteren. Hij maakt een karikatuur van m’n originele vader, die door alle confrontatie van mij naar hem, een klap in z’n zelfvertrouwen had ontvangen door mij. Hij praat constant op een krachteloze, kinderachtige toon, naar mijn neefje, en ik snak er naar dat hij eens aardt, en volwassen z’n kracht naar buiten brengt, maar nee, niks van dat alles. Mijn broer (de vader van mijn neefje (en nichtjes) dus), heeft precies hetzelfde. Spreekt voor geen meter z’n grenzen naar z’n kinderen uit, en gedraagt zich krachteloos, gaat totaal mee in het frame van de kinderen. Vervolgens zit hij zonder grenzen te spelen met mijn neefje, die helemaal gek van enthousiasme en opwinding wordt, zonder daarin begrensd te worden, en ja, vervolgens staat m’n neefje te kotsen in de kamer. Goh, raar he!? Op het moment dat ik nadat mijn broer weer naar huis is, uitspreek tegen mijn familie, dat ik vind dat er grenzen moeten zijn, laat m’n vader z’n ware gezicht zien, en zegt hij dat hij daar niet om geeft, wat (niet letterlijk) een klap in mijn gezicht is. Wat een mafkees, zeg. Een gevaarlijke gek, die een kwetsbare lieve man acteert, maar z’n echte persoonlijkheid, de gevaarlijke gek dus die totaal geen verantwoordelijkheid neemt, schemert dan door. Is het niet meer dan een projectie van mijn schaduw, de afgekeurde delen in mezelf? Nee, het is meer dan dat. En het is precies wat en wie je aantrekt, als je je schaduw in jezelf niet volledig kan beleven. Dat trekt deze entiteiten aan, en het is precies de reden dat ze je omgeving en jou willen overnemen. Omdat dat niet mag bestaan op deze wereld.
Ik ga nog steeds achteruit. Iedere keer lever ik een stukje kwaliteit van leven in. Ik voel me afgrijselijk. Ik heb steeds sneller m’n grens bereikt, en dus steeds sneller angstig. M’n zelfgevoel wordt steeds minder en ik word steeds kleiner van binnen. En ik ben waarschijnlijk omsingeld door idioten die me dood willen hebben, maar die spelen dat ze van me houden. En hun leiding denkt dat ik van hoe deze idioten mij behandelen, vooruit ga en sterker wordt. Ze vinden iedere emotionele reactie zwak, dat is duidelijk, want ze willen je vooral rustig en koel krijgen. Maar juist door de ernst van het trauma, is het voor mij ongezond om rustig en koel te zijn. Voor mij is het juist gezond om opgewonden te zijn (heet) en mezelf op te blazen, de enige manier waarop mijn zelf fatsoenlijk kon bestaan. Door me te dwingen deze agressie in contact te gooien, heb ik mijn agressie niet leren controleren, zoals normaal is, maar is het afgekeurd en is dus de beleving ervan verdwenen. Te snel, te vroeg. Hierdoor protesteer ik steeds maar weer opnieuw; ik moet wel: het is het enige leven dat ik in me heb, en dit willen onderdrukken lijkt dan nodig omdat ik dan buiten de orde ga die hier stiekem op Aarde geldt, maar is dus eigenlijk zeer zelfdestructief, waardoor ik de egodestructie van deze entiteiten ook niet meer aankan. Dat ik steeds meer inlever, kan niemand wat schelen. En ondertussen mij maar verwijten dat ik geen moed toon om de hele wereld te vertellen over ze. Geloof mij, als ik deze handicap niet had gehad, dan had de hele wereld het geweten. De gevangenismuren komen steeds korter op me te staan; m’n cel wordt steeds kleiner, en het voelt alsof ik diep begraven ben onder de grond, waar ik niemand kan bereiken. Er komt niemand op bezoek! En ik heb van niemand steun! Het enige wat ik kan doen, is vertrouwen dat God en z’n hele entourage mij zien, maar het lijkt soms dat die het ook af laten weten en ik helemaal alleen ben.
Jordan Peterson beschreef wel eens de lijdensweg van Christus. Dat hij iemand was die de onmenselijke behandeling die hij kreeg, het minst verdiende. En ik herken me daar in. Ik heb al een dermate traumatisch verleden, dat de agressie in m’n systeem zit, en ik m’n agressie nodig heb om overeind te blijven, en vervolgens dwingen ze me om dit in contact te gooien, wat voor een jarenlange achteruitgang zorgt, die nog niet ten einde is. Iedere keer laat ik me weer raken, en iedere keer werken al deze kwaadaardige entiteiten mee, om me daarin de mond te snoeren, alsof het allemaal één groot spel is. Juist bij getraumatiseerde mensen zoals ik is dat het minst op z’n plek. Ik had hulp nodig, en ik heb me verkeerd laten conditioneren, ik heb het deksel op m’n neus gekregen. Mijn ouders en mijn therapeuten zijn verantwoordelijk, maar uiteindelijk wordt van mij eigen verantwoordelijkheid verwacht en een 100% liefdevolle houding, terwijl ik ondertussen helemaal de vernieling inga, en niet meer overeind sta. Het is zo onterecht! En zo ontzettend pijnlijk! En dan komt er nog bij, dat ik doodsbang ben, dat ik m’n zelfvertrouwen weer onderuit ga halen. Tot zover uit de beschadiging zich vooral in een steeds erger wordende impotente gevoelstoestand, en richt ik het in principe (nog?) niet naar mezelf. Maar ik heb op mijn 18de kunnen zien wat er gebeurt als je het wél naar jezelf richt. Absoluut rampzalige ellende. En met potentie bedoel ik het vermogen om je kracht naar buiten te brengen, en jezelf groot te maken, wanneer de situatie dat vereist. En reken maar dat de situatie in de wereld dat vereist!
En dan ben ik ook nog eens bang om me tot God te richten, en om dingen te vragen, omdat ik Z’n naam niet ijdel wil gebruiken. Dingen zoals hoop en kracht. Ik heb het altijd immoreel gevonden als mensen om van alles vragen aan God, en vond het altijd belachelijk God te bedanken voor wereldlijke dingen en succes: hij gaat je echt niet helpen met zulke dingen. Maar wat zou Hij ervan vinden als ik Hem om hoop en kracht vraag? Ik ben regelmatig zo vol verdriet, dat ik me naar boven richt en de vraag stel hoe lang dit nog moet duren? Soms verlang ik naar de dood. Ik verlang niet naar het doodgaan zelf (dat lijkt me vreselijk), maar gewoon ergens anders zijn, waar je dit soort ellende niet meemaakt, ja, dat zou ik wel willen. Ik wil ook vaak iemand anders zijn. Of nou ja, niet zozeer iemand anders, maar eerder meer mezelf. Ik wou dat ik m’n vuur weer kon voelen en m’n seksuele identiteit weer potent en gezond was en ik weer het gevoel had dat het klopte als ik naar vrouwen kijk. Dat is één van m’n grootste wensen. Ik wil mannen gewoon negeren en alles naar vrouwen richten, omdat ik van vrouwen houd. Steeds maar meer gedwongen te worden om het naar een man te richten van binnen die je helemaal kapot maakt en al het leven en potentie van je afneemt, is niet normaal, en afschuwelijk! Ik hou helemaal niet op die manier van mannen. Op dat gebied mogen ze opsodemieteren van mij.
Ik denk vaak dat ik ga verliezen! Een liedje dat ontzettend veel druk van de ketel haalde, en mij geruststelde dat er ook een plek is voor je bij God, als je verliest, was het liedje “Je mag ook verliezen” van Eline van Dijk (voorheen Eline Bakker), die bekend staat in Christelijke kringen onder de naam ELINE. Een prachtig lied. Meestal vind ik Christelijke liederen, of Opwekkingsliederen maar irritant, omdat de betekenis soms niet verder komt dan het herhalen van dogma’s en platitudes, en hier uitgebreid omheen gezongen wordt totdat één ieder klaarkomt. Een beetje zoals “U bent God! En Uw heerlijkheid is zo groot! En U geeft mij genade! U helpt mij wanneer ik val. En U bent gestorven voor mijn zonden!” en meer van die dingen en ondertussen laat dan iedereen met z’n handen in de lucht, heel onbewust van zichzelf, de Luciferische energie binnenstromen. In het werk van ELINE kom je dit ook een beetje tegen, al heeft zij zeker mooie dingen gemaakt. Nadat zij een geloofscrisis had, en ook gescheiden is, heeft ze een prachtig nieuw album, dat van meer levenservaring getuigt dan haar eerdere werk. Naast het nummer “Je mag ook verliezen”, is bijvoorbeeld ook het nummer “Levenswoorden” prachtig! Maar… ik vermoed wel dat ook ELINE nu overgenomen is. Dit verklaart dan ook haar scheiding, want mensen die net overgenomen zijn door een andere entiteit, scheiden vaak omdat zij niet meer klikken met hun partners. Het is opvallend dat zij zich op de bovenstaande concertopnames zo androgyn kleed, en er totaal anders uitziet dan in eerdere interviews, of opnames. Ze heeft ook een totaal andere energie. Mijn alarmbellen gaan in ieder geval weer rinkelen, dat zij overgenomen is, zoals met veel mensen gebeurt die succesvol worden, zodat de heersende machten zeker weten dat zij gecontroleerd is, maar ik kan het mishebben. Nog een optie is dat zij met een positieve reden het lichaam heeft verlaten, bijvoorbeeld omdat zij voldoende goed heeft gedaan met haar liederen, en 100% liefdevol is geworden, wat wellicht ook een trigger kan zijn in deze tijd dat je gehaald (geoogst) wordt door God. Toch geniet ik door dit te weten niet minder van haar liedjes en wens haar dan ook het beste. Ik heb veel gehad aan haar liederen. Het is heerlijk om er ‘s nachts naar te luisteren.
