Zoals ik in mijn artikel Rotsvaste herinneringen beschrijf, had ik vorige week veel verdriet over het feit dat mijn zus teleurgesteld was geweest in mij in haar leven. Ik had sowieso moeite om anderen teleur te stellen, maar ik vond het vreselijk als mijn zus boos was op mij. Ik was tenslotte in mijn ogen dat gastje dat haar tot zo’n ontzettende woede had gedreven, dat ze herhaaldelijk in haar gezicht werd geslagen door mijn vader. Haar hoofd was toen kapot/dood, zoals ze het zelf ongeveer beschreef. En ik bood m’n excuses aan toen, maar voelde me hier 100% verantwoordelijk voor, waarop mijn eigen boosheid naar haar ingesnoerd raakte in het verleden (net zoals dat het ingesnoerd was naar mijn vader en moeder, en ik geen aparte identiteit kon ontwikkelen van mijn zus en moeder, iets wat in de klinische therapie in 2003-2004 tenslotte uitgebreid behandeld is (zie Deel 1 van mijn verhaal). Vorige week voelde ik dus weer de teleurstelling die mijn originele zus naar mij had, en dat deed me veel verdriet. Ook voelde ik m’n eigen machteloosheid dat mijn originele familie blijkbaar in de ogen van de Antichristus-entiteiten ‘niet goed genoeg’ was om te blijven leven, iets waar ik met m’n hoofd niet bij kan. Want je praat wel over mensenlevens. Die kun je niet zomaar beëindigen en vervangen door andere entiteiten, zoals gebeurd is, die de persoonlijkheid van je originele familieleden acteren, maar eigenlijk heel anders op je reageren, en altijd net zo reageren dat het jou vooruithelpt. Dat is immoreel en met geen pen te beschrijven!
Maar goed, ik had het verdriet weer helemaal doorleefd vorige week, zoals gewoonlijk, en toen kwam ik ook bij een stukje boosheid naar mijn zus. Wat me aan de ene kant ontzettend slecht laat voelen over mezelf, maar anderzijds me toch wat completer maakt. En ik heb het vertrouwen dat de overgenomen versie van mijn zus het nu wel kan hebben. Mijn originele zus had ik alleen maar veel verdriet gedaan hiermee, met het gevaar dat ze hierdoor steeds verder kapot was gegaan, wat weer een gevolg was van haar trauma naar mijn vader. Maar mijn overgenomen zus verdedigde zich alleen maar, en bleef bij haar standpunt dat ze gelijk had. Wat ik wel goed vind.
Het ging over dat ik tijdens een spontane fietstocht met haar, op de oude fietsen van mijn ouders, met losse handen fietste, op de fiets die mijn vader nog moest inruilen, en waar dus niks mee mag gebeuren. Mijn zus vond dat onverantwoord en wreef dat er uitgebreid in, terwijl er niks aan de hand was. Daar werd ik wel zo boos van, want mijn vader en mijn zus wekten op mij nogal eens de indruk dat ze hun materiële spullen belangrijker vinden dan dat ik ben. Mijn zus schilderde mij dus opnieuw als ‘de sloper’ af, nog voordat er iets gebeurd was, het gevolg van haar catastrofale interpretaties. En het raakte iets, en dat maakte me ziedend. Dus ik ontvlamde, en riep uiteindelijk dat ze haar bek moest houden en dat ik echt zin had om die fiets tegen de grond te smijten, want het voelt dan echt alsof ik in een gevangenis gezet wordt en als incapabel wordt afgeschilderd. Sowieso was er bij die fietstocht al een eerder moment dat ik dacht: waarom luister je niet naar me, en waarom doe je zo onaardig? Als er één keer iets gebeurt, dan houd ik m’n mond. Gebeurt er een tweede keer zoiets, dan word ik me er bewust van. Maar gebeurt er vervolgens nog zoiets voor een derde keer, dan ontvlam ik. In de klinische therapie die ik had, noemden ze dat “zegeltjes sparen” en er was dan nog kans dat je je zegeltjes inleverde bij de verkeerde, en je ontvlamde in een onredelijk grote woede, die niet bij de situatie paste. En het vervelende daarvan is dat je allebei een negatief gevoel over jezelf en de ander houdt, althans, zo ging het mijn hele leven met mij en m’n originele zus. Daarna voelde ik me dus enigszins schuldig! Al had ik toch wel het vertrouwen dat ze er tegen kan nu. Maar goed, het bracht me weer bij verdriet. Want iedere keer dat ik boos ben, kun je er donder op zeggen dat er daarna weer verdriet komt.
Nog iets wat gebeurde, was dat ik gisteren een zeer vernietigend mailtje van iemand kreeg die een artikel van mij had gelezen, waarin ik mijn vermoedens uitspreek dat “iemand” overgenomen is. Ik noem de naam van deze overgenomen persoon maar niet, want dan gooi ik misschien nog meer olie op het vuur. Dus die persoon die mij dat mailtje stuurde, probeerde deze persoon over wie ik schreef te verdedigen, en ontvlamde in woede. En ik zat er natuurlijk helemaal naast, volgens hem/haar, want ik ken deze persoon helemaal niet, en meer van die onzin. Juist als je afstand hebt van mensen, kun je een onafhankelijke mening vormen over mensen. Wat deze persoon nog meer zei, was hoe ik zo’n hard oordeel kon hebben over zo’n jong iemand? Je reinste gaslighting was het weer. Want dit is niet hard zijn om het hard zijn. Als je in staat bent om op die jonge leeftijd voor roem en faam te tekenen, moet je ook in staat zijn om met de andere kant om te gaan. Dan moet je niet bij mij komen zeuren. Ik kom wat dat betreft op voor de originele persoon, die ze koelbloedig het leven hebben beëindigd, niet voor die kloon die deze persoon overgenomen heeft. Daarom ben ik hard. Er zijn niet voor niks artiesten die hints geven dat ze hun ziel hebben verkocht aan de duivel. Dit gebeurt massaal als artiesten een platencontract tekenen! Walgelijk dat zoiets mogelijk is! Maar als je hiervan op de hoogte bent, dan wordt alles ineens ontzettend transparant.
Ik rook het idealisatie/devaluatie-complex van de persoon die mij woest benaderde van mijlenver. Het zijn kronkelende draken. Je merkt meteen dat ze niet te vertrouwen zijn, omdat ze zich in bochten wringen en met een heel negatieve energie heel positief praten over mensen, alsof er op sommige mensen niets aan te merken is, en op andere mensen van alles, wat natuurlijk niet waar is. Want als het goed is, is er op iedereen wat aan te merken, ook op de mensen van wie je houdt, dat probeer ik juist te laten zien. Dus ik heb uit boosheid, precies een zelfde soort mail teruggestuurd als die hij/zij stuurde. Want ze zijn goed in mij de spiegel voorhouden, maar ik moet hen de spiegel ook maar eens voorhouden. Echter daarna zit ik alleen maar te vechten van binnen. Dan voel ik me heel onveilig, totdat er dan weer een ontlading komt en ik weer bij m’n verdriet wordt gebracht. Ik zeg altijd: ik wil eigenlijk met niemand ruzie, maar als je het verborgene in de openheid probeert te brengen, maak je jezelf hoe dan ook een target van allerlei misbruik. Maar dit kun je wel gebruiken om zelf sterker te worden. En ik hoop dat het me niet te veel van m’n koers brengt. Maar als één bericht me al zo van slag maakt, dan heb ik toch duidelijk een kwetsbaarheid. Maar goed, dat wist ik al!
Nog iets wat ik onder de aandacht wil brengen, is dat in mijn omgeving veel mensen beroertes met al dan niet uitvalverschijnselen krijgen. Ik heb het al bij 5 mensen in mijn directe omgeving gezien. Wat ze allemaal gemeen hebben is dat ze waarschijnlijk allemaal overgenomen zijn. Ik vermoed dan ook dat het een soort afstotingsreactie is op wanneer er een andere geest in het lichaam komt. Deze geest krijgt dan niet goed controle over alle delen van het lichaam. Soms overlijden mensen bij het overnemen, vaak overleven ze, maar soms lijden ze schade. Het overnemen van mensen kan ook voor ziekte zorgen. Bij sommige mensen is het enkel een zware griep, zoals ik bij m’n ouders zag toen ze zijn overgenomen. Een logisch gevolg van de geest die aan het nieuwe lichaam moet wennen. En bij sommige mensen neemt het de vorm aan van beroertes, en epilepsie en dus uitvalsverschijnselen. Soms blijvend, of dus steeds terugkomend. Tis triest aan de ene kant dat ze dit ervaren, maar als deze Antichristus-entiteiten er zelf voor kiezen om iemand ove r te nemen, dan zijn de gevolgen ook voor hen. Wat dat betreft heb ik geen medelijden. Maar dat zeg je natuurlijk niet tegen ze, als ze zo naarstig hun rol aan het spelen zijn.
Dus eigenlijk voel ik me de afgelopen weken labiel en stabiel tegelijk. Enerzijds voel ik me veel sterker en durf ik ook enigszins m’n boosheid te uiten naar deze entiteiten, maar aan de andere kant, word ik heen en weer geslingerd tussen angst, verdriet, boosheid en somberheid. Het is om gek van te worden. Dit maakt me tegelijk ook erg moe, met een hoofd vol watten, en ontzettend veel met mezelf bezig, waarvoor ik me toch echt moet excuseren. Ik slaap ook veel, wat een manier is om de opgelopen woede, die nergens naar toe kan, te onderdrukken. Daarnet schrok ik weer wakker van een trilling in m’n borstkas, precies zoals ik in mijn artikel Grappenmakers of monsters? beschreven heb. Alsof er een telefoon in m’n lichaam zit, die als een gek trilt, om me wakker te maken. En het was echt niet mijn telefoon. Deze keer vatte ik het op als mijn beschermengelen die zeggen: “Aan het werk, Jesse!” En dat is dan ook wat ik doe, al voel ik me flink gehavend!
Het is nu wel duidelijk dat de Antichristus entiteiten na me een tijd lang structureel gesteund te hebben door allerlei mensen positief te laten zijn over me, me nu structureel gaan laten kennismaken met de andere kant: wanneer mensen mij wel kunnen schieten om de woorden en zinnen die ik achter elkaar zet! Het is zo overduidelijk! Het is na Lucifer-in-Antichristus, wat een steunende (expansieve) invloed is in de Antichristus invloed van overgenomen mensen die ik tegenover me heb, nu de Satan-in-Antichristus invloed, wat een tegenwerkende (comprimerende) invloed is in de Antichristus invloed van overgenomen mensen, die ik tegenover me heb. Helaas zal dit nog niet het einde zijn van de rit, want de Antichristus in Antichristus invloed is nog een stapje sterker. Dat is wanneer de overgenomen mensen die je tegenover je hebt, je dodelijk gaan bedreigen. Kijken of ik het dan nog zo volhoud om te blijven produceren, want dat verwachten ze van je en dat is ook wat ik wil. Mijn voorspelling is dat ik voor deze tijd allang gesneuveld ben, want ik zit nu eigenlijk al op het randje van wat ik kan verdragen. Alle Christus-geactiveerde mensen zitten wereldwijd in dezelfde fase, vermoed ik. En dus zal het moment dat deze verpersoonlijkingen van de Christusfiguur, wanneer zij na eerst aangemoedigd te zijn voor een tijd lang, nu tegenstand gaan krijgen, het moment zijn dat ze zich publiekelijk gaan verdedigen. Dat is het moment dat zij, na aan hun basis van werken gewerkt te hebben voor de afgelopen jaren, echt naar buiten zullen treden. Het zal mij waarschijnlijk niet gaan lukken.
Kijken we dan naar deze video, dan zien we dat er een hoop predictive programming geweest is in tv-series en films over komende vrijdag 23 september en zaterdag 24 september. Ieder jaar zien we dit rond 23 maart en 23 september, maar dit keer wordt er ook specifiek naar dit jaar 2022 verwezen. Zal het met grote rampen gepaard gaan? Gaan ze alles onder water zetten? Toch moeten we niet vergeten wat in de Bijbel staat, over het moment dat Christus terugkomt: “Maar die dag en dat uur is aan niemand bekend, ook aan de engelen in de hemel niet, maar alleen aan Mijn Vader.” (Mattheüs 24:36). Dus wellicht is het nog niet zo ver, maar ik weet zeker dat we iedere dag een stapje dichter bij dit moment komen, of ik er nu bij zal zijn om het mee te maken of niet…
