Net nu ik herstellende ben van een aantal zware weken, waarbij de Antichristus-entiteiten op een of andere manier lijken te verwachten dat er een of andere wedergeboorte volgt en ik me vrijvecht naar totale onafhankelijkheid, maak ik een lelijke val met mijn fiets, recht op een van mijn enigszins zwakke knieën! Bij het weer opstaan op deze knie, hoor ik en voel ik het meest afgrijselijke gekraak in mij́n knie wat ik ooit meegemaakt heb en zak ik er doorheen, waarop m’n onderbeen er dood en helemaal scheef er bij ligt. Ik kon ook niks meer bewegen, op m’n tenen en enkel na. De mensen die het zagen gebeuren, lieten me gewoon liggen, dus heb ik maar m’n ouders gebeld en 112. Later kwamen nog wat lieve mensen wat dekens brengen om me warm te houden! Na 25 minuten was de ziekenwagen er en konden ze met wat lachgas zonder veel pijn en met veel geschater van mij, m’n onderbeen weer op z’n plaats zetten en merkten ze meteen dat de knieschijf gebroken was! In de ambulance, naar het ziekenhuis met een spuit fentanyl en iets tegen de misselijkheid. Een gezellige rit met erg aardige broeders. In het ziekenhuis werden foto’s gemaakt en m’n knieschijf bleek in drie stukken gebroken! Ze gipsten me in en ik hield m’n poot stijf. Ik moest naar huis maar hoe, was de grote vraag! In de auto ging niet, dat paste niet. Uiteindelijk hebben ze een taxi gebeld waar ik dwars op de bank kon liggen. Een behulpzame Turkse jongen reed mij naar huis. Of tenminste: naar m’n ouders’ huis, want alleen in m’n eigen huis verblijven op de eerste verdieping was geen optie. De afgelopen dagen doe ik dan ook mee met het ritme van m’n ouders en dat is zeer degelijk en zeer regelmatig. Maar ik voel me absoluut niet gelukkig bij deze situatie, al zijn er zeker ook voordelen, want het is wel goede therapie voor m’n ritme. De complicerende factor is dat mijn ouders allebei overgenomen zijn en ze soms als totale vreemden overkomen die de rollen van je ouders naspelen, en dat is natuurlijk ook zo. Ook zijn de astrale aanvallen op me nog steeds aanwezig wat ik absoluut niet accepteer. Er hangt de hele tijd een soort spanning in de lucht. M’n ouders hebben niet veel kritiek maar ik voel wel de hele tijd een kapotmakende kritische ondertoon, vooral van m’n vader, terwijl ze toch aardig doen. Het is die Drakenpersoonlijkheid die er bij beiden doorheen komt van tijd tot tijd, waarmee ze op een niet opvallende manier over mijn grenzen gaan soms, en ja, dan voel ik me aangetast en komt dat gevoel weer terug dat ze je over kunnen nemen. Maar verder doen ze ontzettend veel voor me, en ben ik blij dat ik bij ze opgevangen kon worden en ben ik ze heel dankbaar, al vraag ik me altijd af of ze alles doen omdat ze het willen of dat ze alles doen omdat ze het moeten in hun acterende rol, wat wel tragisch is. Maar vooral het uit contact gaan dat mijn vader veelal doet, komt zeer dreigend over, al speelt ie nog zo aardig. De onderliggende energie is agressief, betweterig, en vernederend, heel typisch. En hoe m’n moeder soms tegen m’n vader doet is ook helemaal niet leuk. Zo onvolwassen hem op al zijn fouten wijzen, terwijl mijn vader op zulke momenten juist snakt naar liefde en bevestiging. Dus ja, ik zou het liefst snel weer thuis zijn en alles weer kunnen.
Toch typisch hoe het lot soms destructief in kan grijpen als je een deel van jezelf wegdrukt en niet van aandacht voorziet. Het is niet raar dat dit nu gebeurt. En ik heb er dan ook vertrouwen in dat het moest gebeuren. Dat het maar een begin mag zijn van een verandering bij mij. Ik hoop dat ik m’n huidige dag-en-nachtritme thuis ook vol kan houden en m’n huidige eetgewoontes ook, want thuis gaat dat gewoon niet altijd zo goed. Ik ga er ook voor zorgen dat ik wat kilo’s kwijt kan raken, want mijn knieën kunnen mijn gewicht van 120 kilogram gewoon niet aan! Tijd voor wat aandacht voor mezelf dus. Maar ik wil niet alleen aandacht voor mezelf hebben. Ik wil ook aandacht voor anderen hebben, maar alle mensen met wie ik optrok zijn vervangen door deze entiteiten, en die doen vaak heel aardig, maar je hebt altijd het idee dat er iets niet helemaal goed is. Soms komt het uiterlijk niet overeen met het innerlijk of is er sprake van een onderhuidse giftige energie, vaak minachtend. Het is voor mij dan overduidelijk dat er een Antichristus-entiteit in het lichaam is komen te zitten, die ook niet goed raad weet met alle emoties van de betreffende persoon of met hoe het lichaam er uitziet.
Of zou het hele gedoe wat ik nu meemaak een aanval van het duister zijn geweest op mij? Ik ben natuurlijk zelf verantwoordelijk voor de val, maar geloof wel dat er duistere invloeden op me staan. Op de momenten dat je wordt beperkt door de dingen die gebeuren of zijn gebeurd in je leven, en je eigenlijk langdurig of tijdelijk gehandicapt bent, kun je er alleen maar in berusten en hoop hebben dat het allemaal weer goedkomt. Zo voel ik me ook nu. Maar als het een aanval van het duister is op mij, dan kan ik het niet accepteren en kan ik alleen maar m’n mond opentrekken en het de wereld vertellen! Vanochtend verscheen een bericht op Facebook dat als de haan niet gekraaid had voor het donker was vanavond, de haan waarschijnlijk dood was, dus wellicht is dat weer een bedreiging naar mij toe. Vandaar dat ik m’n mond maar weer opentrek, want ik ben niet van plan om zulke dreigementen te accepteren. Er zit een ziekheid achter van jewelste! En ik voel gewoon dat deze entiteiten de laatste uren weer op m’n systeem zitten in te werken. Hetzelfde gevoel heb ik als toen ik het dreigement Do or Die kreeg uit één van m’n laatste artikelen! Flikker a.u.b. een eind op, kilometers van mij vandaan, want ik ben er niet van gediend, hoe verrot ik er ook bijzit nu!
Wel leer je op dit soort momenten dat je wel degelijk mensen om je heen nodig hebt. Van een afhankelijke kindertijd, naar een onafhankelijke toestand, maar dan het veel volwassenere besef dat we allemaal interafhankelijk zijn. Ik kan niet zeggen tegen de mensen uit mijn leven: rot allemaal maar op, want juist als het noodlot toeslaat, heb je ze het hardst nodig, hoe imperfect ze ook aanvoelen. Daarom is het zaak een goed netwerk op te bouwen van mensen die het goede met je voorhebben, maar ja, als ze ze allemaal overnemen, dan blijft daar ook niet veel van over!
Binnenkort word ik geopereerd en dan zien we wel verder. Ik kan ook niet bij m’n computer nu, dus ik schrijf dit artikel via m’n telefoon wat zeer onhandig is. Ik heb laatst m’n laptop verkocht, maar je zult net zien als je iets verkoopt, dat je het kort daarna nodig hebt! Hilarisch allemaal! We zullen er allemaal de humor maar van inzien. Ik ben in ieder geval blij met alles wat ik nog heb!
