In het hoofdstuk Platte Aarde heb ik al beschreven dat de ether in de vuilnisbak is gegooid door Albert Einstein, in ruil voor z’n relativiteitstheorie, maar dat dit een doelbewuste omleiding was om God én het feit te verbergen dat we op een platte stationaire Aarde zijn waarop God voor ons zorgt. Check ook dit filmpje: “Relativity Does Not Exist”, van Eric Dubay. Er wordt door atheïstische gelovigen gedaan alsof door een kleine afwijking het hele universum is ontstaan en dat alles toevallig zo gestroomlijnd loopt, dat er nu ingewikkeld leven is. Maar het kan ook zo weer afgelopen zijn, als er maar even iets misgaat. Het is een kil, zinloos beeld, dat daarmee geschetst wordt, en het is op niks gebaseerd. Want als men echt z’n oppositie serieus zou nemen (dit geldt net zo goed voor religieuze mensen) en integratief had nagedacht, en alle informatie die er is serieus zou nemen, dan kun je tot een beeld komen, waarin zeker wel kwaadaardigheid en onzekerheid bestaat, maar wordt zichtbaar dat er in deze chaos een zeer liefdevolle en betekenisvolle orde zit en dat de mens een zeer centrale rol inneemt in deze orde.
De 4 natuurkrachten die de natuurkunde kent; de zwaartekracht (Aarde), de elektromagnetische kracht (Lucht), de zwakke kernkracht (Vuur), en de sterke kernkracht (Water); zijn te verenigen door het gebruik van de elementen, waarin de betekenis van esoterische concepten bewaard blijft, en die de integratie van ‘de geest’ in de natuurkunde mogelijk maken. Geen ingewikkelde wiskunde nodig. Dat heeft toch vaak niets meer met de concrete realiteit te maken.
De oscillaties die gevormd worden door bewustzijn, organiseren zich in torussen, die ik in het vorige hoofdstuk heb laten zien. Zwaartekracht is een gevolg van de acceleratie van ether en deze inwaartse beweging (naar de kern/middelpunt/nulpunt toe) is de reden is dat je naar binnen kunt keren en kunt kijken in je eigen geest, en bijvoorbeeld je agressie (ofwel coherente elektromagnetische lading) in je lichaam kunt laten zakken. Dit is faseconjugatie in actie en converteert transversale golven in longitudinale golven, wat de manier is waarop de mens bewust wordt en kan leren zijn. Bewustzijn is dus “het implosieve ineenstorten van lading in toroïdale velden”, zoals Dan Winter het beschrijft. Faseconjugatie is bekend uit de optische natuurkunde, waar spiegels een golf die uit een bepaalde hoek komt, precies dezelfde richting terugstuurt, waaruit deze kwam. Bij gewone spiegels is dit anders, omdat het licht altijd gereflecteerd wordt over de denkbeeldige normaallijn, de andere richting uit. Bewustzijn onstaat dus als je iemand gericht de spiegel voorhoudt over z’n gedrag.
Volgens Nassim Haramein is de gravitationele aantrekking van een zwart gat ter grootte van een proton, precies gelijk aan de sterke kernkracht. En zwaartekracht is de stroom die naar het midden van dit zwarte gat, het nulpunt, toetrekt, recht de metafysische onzichtbare wereld in. Het is dus geen fysiek iets, maar een manier hoe ether stroomt in ieder object, zoals ik eerder al stelde. Zwaartekracht is dus een comprimerende kracht. De electromagnetische kracht, die volgens Haramein verenigbaar is met de zwakke kernkracht en juist leviteert of radieert, is de stroom van fotonen die uit het nulpunt komt en vanuit het midden van de torus (de metafysische wereld) onze wereld instroomt. Het nulpunt in het midden van een torus is dus een materiegenerator, ether-consument, en fotonproducent, en is verder dus de singulariteit en de ingang en uitgang tot de metafysische wererld. (Zie: Cosmic Core website).
Wil je toch ingewikkelde wiskunde (zoals de “show-me-the-maths-mensen”) en gegoochel met de abstracte begrippen uit de natuurkunde, bekijk dan het werk van Charles W. Lucas Jr.. Hij heeft de 4 natuurkrachten verenigd tot een elektrodynamische theorie van vibrerende elektrisch neutrale dipolen. Hij stelt daarbij het model van een atoom voor als een torus, een soort lus van bewegende lading, wat dus erg lijkt op de torus die ik eerder beschreef, want dat zijn ook lussen van bewegende lading die lijken te trillen. Hij gaat er wel van uit dat we op een ronde aarde leven, eentje die steeds groter wordt (dit is volgens hem te zien aan de stretch marks van de hemellichamen), maar je kunt als je zo handig bent als dat hij is, ook een theorie maken die een platte Aarde beschrijft. Te weinig mensen doen dit. Teveel mensen verdedigen theorieën die niet per se de waarheid hoeven zijn, ook al werken ze, en er zijn zeker weinig mensen die hun theorieën met het bestaan van een God integreren. Het zijn altijd net de materialistische theorieën die het podium krijgen, terwijl als je eerst even een goede literatuurstudie doet en recht afgaat op de dingen die je geneigd bent af te wijzen, je binnen de kortste keren bevredigendere antwoorden vindt, maar daarvoor moet je wel naar binnen keren. Maar qua filosofie zitten de meeste astronomen of fysici muurvast. Ze mogen het alleen maar over relativiteit of kwantumfysica of snaartheorie hebben, maar hun creativiteit om andere ideeën te verzinnen die óók werken, wordt flink de kiem in gesmoord, heb ik het idee.
