Door mijn ervaringen in therapie, waar mijn agressie omhoog gehaald werd in mijn lichaam totdat het een plek innam in mijn hoofd, en later toen ik het weer losliet en het weer in mijn lichaam voelde zakken, wist ik dat de menselijke geest een elektromagnetisch veld was en dat hoe je met je emoties omgaat (wat je leert in de eerste zoveel jaren van je leven door interacties met je familieleden) essentieel is voor hoe je de wereld waarneemt. Toen mijn agressie terug in mijn lichaam zakte, en ik, doordat er nog een onbesproken en over het hoofd gezien trauma zat, onbedoeld wederom de beleving van mijn agressie verloor, had ik een tijd lang last van nogal heftige depersonalisatie (ik was vervreemd van contact) en derealisatie, een verschijnsel waarbij je omgeving niet meer bekend en onwerkelijk aanvoelt. Ik wist precies hoe ik thuis moest komen vanaf de therapie, maar het voelde alsof ik op die plekken nog nooit was geweest. Pas in de loop van de tijd, toen ik wende aan mijn nieuwe toestand, ging mijn omgeving weer als herkenbaar voelen. Maar de diepste herinneringen aan ervaringen uit mijn kindertijd waren in mijn lichaam gezakt, ook de essentiele herinneringen die mijn IK vormden. De agressie zorgde dat ik me mezelf voelde, en de controle ervan en het weer terug laten zakken in mijn lichaam, had niet hoeven betekenen dat ik alle herinneringen uit mijn leven verloor, maar door het trauma dat er nog zat, verdween de beleving en de herkenning hiervan dus toch. Wat me duidelijk werd, was dat de hersenen (en misschien je lichaam) voelsprieten (sleutelgaten) hadden voor herinneringen (sleutels) en dat de kleuring van je emotionele staat er voor zorgt, of je ze herkent als ‘eigen’.
Het gangbare verhaal over de hersenen en geheugen, is dat herinneringen in de hersenen worden opgeslagen. En dat de inhoud van het bewustzijn tot hersenactiviteit gereduceerd kan worden. In andere woorden: dat de hersenen bewustzijn produceren en dat het niet meer is dan een bijeffect van een verder volledig materialistische werkelijkheid. Echter, één van de eerste boeken van mijn zoektocht naar waarheid was het boek Eindeloos Bewustzijn van cardioloog Pim van Lommel. Een fantastisch boek dat heel mijn kijk op de hersenen en bewustzijn veranderde. In z’n boek concludeert Van Lommel na het doen van onderzoek naar de verhalen van mensen met bijna-doodervaringen en daarbij een uitgebreide literatuurstudie, dat de werkelijkheid niet puur materialistisch is, maar dat er ook een spirituele component is. Dat alle materie als het ware bezield is, een filosofisch panpsychisme. En dat de hersenen geen bewustzijn produceren, maar dat ze bewustzijn (dat alom aanwezig is in de materie) faciliteren of verzenden/ontvangen, als een soort radio of TV. Ze maken dus het ervaren van bewustzijn mogelijk. Hij onderbouwt z’n verhaal met literatuur uit verschillende vakgebieden, waaronder ook de natuurkunde (kwantumfysica). Mijns inziens bepaalt je spirituele staat of je deze informatie kunt accepteren. Als je het spirituele gedeelte van de werkelijkheid ontkent, dan zul je Van Lommel’s boek nooit accepteren, maar dat is dom, want wie nauwkeurig leest, ziet dat z’n interdisciplinaire literatuurstudie antwoord geeft op veel meer vragen dan een uitsluitend materieel of uitsluitend spiritueel paradigma.
Hersenwetenschappers ondersteunen hun materialistische wereldbeeld vaak met het onderzoek van Libet over de actiepotentiaal die voorafgaat aan de bewuste intentie tot bewegen. De hersenen geven het eerste signaal, en het bewustzijn sjokt er achteraan. Maar dit is ook anders op te vatten: Je moet het zo zien dat het lichaam eigenlijk de plaats is voor het onbewuste. Hierin zitten alle aangeleerde geautomatiseerde reacties. Je kunt met behulp van je verstand en door interacties met je medemens deze onbewuste gevoelens bewust maken. Om met Carl Jung te spreken: “One does not become enlightened by imagining figures of light, but by making the darkness conscious”, dus door je schaduw bewust te leren maken, ofwel naar je hoofd te laten rijzen door een constante uitdaging te ondergaan. Zo krijg je een groter zelfinzicht, en word je je bewust wordt van al die geautomatiseerde reacties die in je lichaam zitten. Het bewuste mentale veld kan dus hersenactiviteit rechtstreeks beïnvloeden door dit soort therapieën. Dit geldt ook voor het bewust en uit vrije wil onderdrúkken (of controleren) van emoties. Het wordt door Van Lommel genoemd en samengevat als neuroplasticiteit en is een belangrijk voorbeeld van mind over matter. Toch zijn er ontzettend veel psychologen en psychiaters, die ondanks dat ze heilig in hun vak geloven, en ze weten dat je met het bewustzijn de hersenen kan beïnvloeden, nog steeds ervan uitgaan dat hersenen bewustzijn produceren, en dat bewustzijn gereduceerd kan worden tot hersenactiviteit. Ik ben ze in ieder geval wel tegengekomen. Ze zijn gewoon niet goed op de hoogte. Maar soms komt het ook doordat zij in een te gecomprimeerde bewustzijnsstaat zitten, waardoor zij teveel in het hoofd zitten, en dus letterlijk ‘wandelende hersenen’ zijn geworden zonder vrije wil wat zij dan zien als de waarheid, maar eigenlijk gewoon een ongebalanceerde Satanische bewustzijnsstaat is. Bij veel hersenwetenschappers zien we dit ook. Maar weet dat er ook een tegenovergestelde bewustzijnsstaat is, de Luciferische, waarbij je juist te veel in het lichaam zit, en je de andere kant op rebelleert. Dit is net zo goed een ongebalanceerde staat die een ongebalanceerd standpunt voortbrengt, als men niet op de hoogte is van het nieuwste onderzoek.
In het boek Consciousness and its place in nature – Does physicalism entail panpsychism? van Galen Strawson wordt beargumenteerd dat als je de werkelijkheid puur fysikalistisch wilt beschrijven, je net als Van Lommel uitkomt op panpsychisme. En ik ben het hier helemaal mee eens. Want alle eigenschappen van bewustzijn kunnen fysikalistisch beschreven worden, maar dit is maar één bepaald gezichtspunt. Je kunt de zelfde eigenschappen ook puur niet-fysikalistisch beschrijven. Dit is een ander gezichtspunt, maar het gaat over dezelfde realiteit. En als je iets fysikalistisch beschrijft, moet het ook de menselijke geest omvatten, die niet gereduceerd kan worden tot hersenactiviteit. Er is wel een correlatie met hersenactiviteit maar dat zegt niets over causatie. Je moet de twee dingen dus naast elkaar zien. Van Lommel komt tot z’n conclusie dat het oneindige bewustzijn de oorsprong vindt in een non-lokale ruimte in de vorm van onvernietigbare en niet rechtstreeks waarneembare golffuncties, die non-lokaal in en om het lichaam aanwezig zijn. In Van Lommel’s benadering heeft het bewustzijn dus geen fysieke basis.
De kwantumtheorie beschrijft dat deeltjes verstrengeld kunnen zijn als ze in contact zijn geweest met elkaar en dan uit elkaar gaan. Mensen kunnen ook op deze manier verstrengeld zijn in contact. Dat is als ze geen eigen identiteit hebben, of als ze overvloeien in anderen, een toestand die ik ook gekend heb, wat o.a. dus een gevolg was van het tweeling-zijn in combinatie met een ander trauma. Deze verstrengeling werkt instantaan. In het boek van Van Lommel vinden we ook dat non-lokale verstrengeling van bewustzijn is aangetoond door proefpersonen die elkaar goed kennen en goed op elkaar ingespeeld zijn in gescheiden Faraday-kooien te zetten, waarop dan aan één proefpersoon een zintuiglijke prikkeling wordt toegediend. Vervolgens is in het EEG van de ander precies op dat moment een zelfde prikkeling te zien, wat allen te verklaren is door non-lokale beïnvloeding.
Wat bijvoorbeeld Dan Winter, en Charles W. Lucas stellen, is dat alles wat leeft mogelijk wordt gemaakt door longitudinale golven, al dan niet of wel in een ether. Het kenmerk van deze golven is dat zij dus instantaan zijn. Vergelijk het met 10 blokjes die je achter elkaar legt. Als je de eerste een stukje vooruit duwt, dan beweegt de laatste instantaan ook. Nog een kenmerk van deze golven is dat ze dwars door Faraday-kooien heen gaan. Dus dit is ook een manier waarop kwantumverstrengeling instantaan plaats kan vinden, zowel op microniveau, als op macroniveau.
Maar kwantumverschijnselen kunnen enkel maar in gesloten systemen met coherentie optreden, voor zover de mainstream wetenschap weet, en wetenschappers stellen dan ook dat dat bij een mens die toch in wisselwerking staat met de omgeving niet het geval is. Maar de natuur is nog steeds slimmer dan sommige wetenschappers! Lees het boek The Rainbow and the Worm – The Physics of Organisms van Mae-Wan Ho om de kwantumcoherentie in levende systemen te zien, of kijk naar het voorbeeld van SQUIDS, en voetbalmoleculen (buckyballs), die Van Lommel noemt in z’n boek, waarin ook kwantumcoherentie is aangetoond, zelfs op hogere temperaturen.
Als je weet hoe je zelf in elkaar zit, kun je ook parallellen trekken tot de inhoud van je bewustzijn en de verschillende hersengebieden. De diepste delen van het reptielenbrein correleren bijvoorbeeld met de automatische functies van je lichaam, maar ook met de diepste gevoelens van agressie. Het lymbische systeem, correleert dan meer met de emoties. En de neocortex, met het vermogen om de emoties en agressie te kanaliseren voor het goede. De hele bedoeling van de wereldsamenzwering is om zo goed mogelijk de harmonisatie van deze drie onderdelen te faciliteren. Dat is dus het op één lijn brengen van gedachtes, gevoelens en acties, wat het grote kenmerk van de Christus-staat is.
