Wat maakt nu dat mensen staan te springen om deze Aarde te verlaten? Om te promoveren naar een betere wereld? Is het een vlucht voor de werkelijkheid? Of is het iets wat ze echt hebben verdiend? Wat maakt dat iemand net het juiste (hoe veel lijden het ook is) meemaakt, dat ie bij God uitkomt in z’n leven? Kies je daar voor als je je leven voorbereidt in de spirituele werelden? En wat maakt dat jij het bijvoorbeeld wel redt, en een ander niet? Niemand kan er toch iets aan doen wat ie heeft meegemaakt of wel? En hoe leerbaar hij daardoor is geworden. Het is zo’n oneerlijk iets. Als ik mee zou hebben gemaakt wat sommige seriemoordenaars mee hebben gemaakt, zou ik misschien wel precies hetzelfde doen als deze seriemoordenaars, denk ik: mensen vermoorden. Maar wat maakt nu dat ik op een ander punt uitkom? Staat alles van tevoren vast wat je in je leven gaat beleven? Of kun je zelf ook de boel omgooien? Niet als je niet de kracht heb gekregen om dat ook echt te doen, lijkt me. Hebben moordenaars vóór hun leven bepaald, dat ze in hun komende leven gaan moorden? Heb ik er voor gekozen om bedreigd te worden door moordenaars, waarvan bijna niemand het bestaan weet? Het móet haast wel, wil je de zin en de betekenis van het leven behouden! Als je beloond wordt als je God trouw blijft, dan moet het haast wel zo zijn dat je dat zelf hebt gekozen. Maar wat als je gehandicapt bent, en het allemaal niet kan bevatten? Dan kun je er niet bewust voor kiezen? Ben je dan een verloren leven? Absoluut niet, zou ik denken. Je hebt dan juist de taak om mensen iets te leren, al is het misschien niet op de gebruikelijke weg.
Ik benadruk altijd dat kwaad en ongeluk ons iets te leren heeft. In een wereld zonder kwaad, zou je niks kunnen leren, want het is juist door pijn dat we onze verschillende innerlijke functies kunnen onderscheiden en leren gebruiken. Maar dat betekent dat ook kwaadaardige mensen een rol hebben te vervullen. Juist het ontwikkelingsproces wordt versneld door het kwaad, zo lang het niet te veel doorslaat, maar op een goede manier ingezet wordt. Maar kun je het dan nog wel kwaad noemen? Zo heeft iedereen een rol, en zitten we allemaal in een leerproces. Mensen maken fouten. Sommigen doen expres kwaad, zonder dat het op een gerichte manier ingezet wordt. Dit zijn zeer waarschijnlijk niet de entiteiten waar ik vaak over praat, want die zetten het heel gericht in, zo lijkt het (al beslissen zij over leven en dood), maar juist de gewone mensen die op een dwaalspoor zijn beland. Dit is het echte kwaad, en moet keihard geconfronteerd worden. Maar moeten we de entiteiten die ik benoem in mijn eerdere artikelen confronteren? Of moeten we die vooral de ruimte geven? Ik denk dat ik het antwoord wel weet. We moeten altijd confronteren wat we denken dat kwaadaardig is in de ander. Door open te staan voor hun reacties, kunnen we leren, en gaat je beeld van kwaad zich ontwikkelen. Je vindt de juiste manier om het te benaderen. Ik zal nooit stoppen met praten over wat mij gebeurd is, en de vele mensen die in mijn omgeving overgenomen zijn. Mensen moeten weten dat dit gebeurd is en gebeurt. Maar laten we ook de functie zien van waar het toe dient: om je nog sterker te maken dan dat je al bent!
En zo denk ik wel eens diep na. Af en toe snak je dan naar wat ontspanning. Lekker op de bank hangen en wat TV kijken is er veelal niet bij, want na een uurtje kijken, val ik echt in verbazing van de hoeveelheid ranzigheid die voorbij komt. Waar je ook kijkt, overal is het raak. Het aanmoedigen van plastische chirurgie op het ene kanaal. Op een ander kanaal, knuffelende mensen met plastic ertussen, vanwege corona en allerlei mensen die de belachelijke coronaregels bekrachtigen. Dan het aanmoedigen van allerlei genderzooi, en de totale afbraak van de traditionele familie. Dan nog allerlei rare spelletjes. Overal dezelfde koppen. Het publiek bij al die tv programma’s maakt het ook niet uit, die klappen overal voor. Dan zet ik hem even op Pinkpop en zie ik duizenden mensen losgaan op en bedwelmd raken van zeer donkere rotzooi, gemaakt door zeer donkere mensen, en dan bedoel ik niet de huidskleur. Het moet allemaal zo agressief en zo immoreel mogelijk zijn, dan scoort het. En daar lacht men dan om, men verdedigt het zelfs. Maar je moet eens weten wat er achter de goedgekeurde immoraliteit die je op TV ziet écht plaatsvindt. Hoeveel misbruik er plaatsvindt, emotioneel en lichamelijk. En hoe nep de wereld eigenlijk is. Hoe de wereld aan elkaar hangt van leugens. En dat bijna iedereen die je op TV ziet, op de één of andere manier gecontroleerd is, of overgenomen is.
Ik vind de meeste mensen helemaal niet leuk meer. Ik voel me als het kleine jongetje dat zich niet veilig voelt onder de mensheid. Die zich nooit veilig heeft gevoeld onder de mensheid. Ik verlang zo naar een puurheid. Een puurheid die hier op Aarde misschien wel niet bestaat. Een puurheid zoals de liefde van een moeder of een vader voor een klein kind. Ultieme veiligheid. Die veiligheid heb ik gedeeltelijk gekend, maar zoals hoort bij het ouder worden, maak je je daar later los van, en deal je met onveiligheid door op je eigen kracht te vertrouwen. Maar het gevoel dat de wereld en de mensen erin imperfect zijn, zo imperfect dat het niet meer veilig voelt, dat blijft bij mij. Het lijkt steeds meer dat alle acties die we op Aarde doen, in zekere zin besmet zijn. En dat je van goede huize moet komen, om daar tegenin te gaan. Want je zult er tegenin moeten gaan, wil je je moraliteit bewaren. Maar je wordt hoe dan ook als een zuurpruim gezien, als je je grieven kenbaar maakt over de wereld. Mensen lopen met een grote boog om me heen, als ze m’n teksten hebben gelezen. Dat zegt meer over hen dan over mij, want over het algemeen benader ik mensen toch in liefde, ook al zit daar een kritische component in. Zo af en toe krijg je eens een fijn bericht van iemand, die je wat moed inpraat. Die personen wil ik hierbij bedanken.
Het is nu 21 juni 2021, de dag van de Zomerwende, een dag die veel mensen online weer in spanning afwachten. Zou het de dag zijn van de solar flash die we nog steeds tegoed hebben? De dag van ‘het event’? Zou het met een grote ramp gepaard gaan? Of blijft het rustig? Zou het de dag zijn van de Openbaring van de Antichristus, waarop een bepaald gedeelte van de mensheid weg zal vallen. Of zou er zoals we al vaker gezien hebben, helemaal niets gebeuren? Zou het zo zijn dat een klein gedeelte van de mensheid naar een nieuwe wereld overgaat, of promoveren we gewoon allemaal? Het zou zo fijn zijn als we met z’n allen iedereen zover zouden kunnen krijgen. Dat iedereen stappen vooruit maakt. Ik heb het altijd een vreselijk gevoel gevonden om me als zelfstandig mens te ontwikkelen. Ik had altijd het gevoel dat ik mijn lieve tweelingzus achter moest laten. Ik wilde haar meenemen. Veel mensen hebben geen weet van hoe het is om altijd met je zus samen te zijn van kleins af aan. En ja, als er dan traumatische dingen gebeuren en je los ontwikkelen betekent dat de ander misschien pijn heeft, dan wil je eigenlijk gewoon nooit meer iemand achterlaten. Maar mensen kiezen er toch altijd weer voor om hun eigen pad te bewandelen. Dan kun je op je kop staan om ze iets wijs te maken, maar ze zullen het toch zelf moeten ondervinden, soms doordat ze later aan het zaadje denken dat je bij ze geplant had, en soms door de weg van de harde leermeester te nemen. Iemand met wie ik een paar mails uitwisselde, zei me wel eens dat waarheid niet zomaar verteld kan worden, maar dat het beseft moet worden door iemand, bijvoorbeeld doordat hij het zelf tegenkomt. En ik kan het daar zeker mee eens zijn.
Maar ik hoop dat ik de mensen die ik tot nu toe bereikt heb en die geluisterd hebben, naast ontzettend banggemaakt te hebben met de waarheid, toch ook gerust heb kunnen stellen. Dat er een manier is om de oppositie die je misschien ook voelt in jezelf te ontstijgen. Wellicht heb ik gefaald om veel mensen te bereiken. Men zegt wel dat door herhaling je boodschap duidelijker wordt, en mensen dan langzaam er naar gaan luisteren, maar als ik iets één keer gezegd heb, dan verdwijnt het voor altijd uit m’n systeem. Erg onhandig. Maar daarmee kan ik toch ook bepaalde dingen loslaten, wetend dat mensen het altijd kunnen nalezen.
Voor nu heb ik maar één droom: dat ieder kind op de wereld in liefde kan opgroeien. Dat mensen hun kinderen in liefde laten opgroeien. Gebalanceerde liefde, met zowel ruimte voor een voedende rol, als voor een kritische remmende rol. Een kind hoort enkel maar met z’n eigen destructieve driften te maken te hebben, en een liefdevol leidende hand die hem leert om dat te ontstijgen. Met enige andere destructiviteit hoort een kind niks te maken hebben. Mocht deze Zomerwende een destructieve dag worden voor onschuldige kinderen of voor onschuldige mensen die niet veel kansen hebben gekregen in het leven, en is een hogere macht zoals God daar voor verantwoordelijk, dan kan ik alleen maar zeggen: God, Je bent een lul, en ik ga Je hard aan Je Goddelijke Oren trekken, mocht ik aan de andere zijde belanden. Mocht een lagere macht, zoals de elite er verantwoordelijk voor zijn, dan zal ik alles doen om dit de mensheid mede te delen.
Ik schrijf dit stuk in de nacht. Vandaag was het Vaderdag. Ik heb een fijne dag gehad met mijn familie. Ze hebben zich gedragen zoals mijn familie zou doen, ook al weet ik dat ze overgenomen zijn. Ik heb zelfs nog even gestoeid met mijn vader. Zo groot en machtig dat hij vroeger was, zo gelijkwaardig waren we nu. Het gaf ons en mijn moeder ook grote lol en ik heb mijn echte vader en iedereen die overgenomen is in mijn hart zitten zoals ze waren. Het is een vreemde werkelijkheid, haast droomachtig. Maar ik voel intense liefde! Mocht dit het einde zijn van alles, dan heb ik daar vrede mee, en kan ik alleen maar Jezus’ woorden aanhalen die hij aan het kruis zei nadat ie eenmalig (!) z’n dorst leste: “het is volbracht…” Niet om mijn lijdensweg met die van de Christus te vergelijken (ik zou niet durven!), niet omdat ik alles gedaan heb wat ik wilde doen (verre van dat), maar wel omdat ik alles gedaan heb wat ik mentaal en emotioneel aankon…
