Gisterennacht kreeg ik telefoon van mijn ouders dat mijn oma is overleden. Ik heb in eerdere artikelen (Gangstalking en gaslighting) al geschreven dat mijn oma al ongeveer sinds mei was overgenomen door een andere entiteit. Hoe ze dit doen weet ik niet precies, maar zo’n entiteit steekt zeer waarschijnlijk met een uitsteeksel op het hoofd of misschien met de tong (ze kunnen shapeshiften) in het linkeroog van iemand, in dit geval van mijn oma en vergiftigt je dan zo, waarna je deel bent van de hive-mind en de originele persoon dood is. Toen ik vandaag bij het dode lichaam van mijn oma stond, heb ik goed op het linkeroog gelet, en er zat inderdaad een wond in haar ooghoek. Ik heb haar oog niet opengedaan, want dat vond ik niet respectvol, maar grote kans dat haar oogwit helemaal rood is, voor zover nog mogelijk. Dokters en uitvaartmedewerkers weten natuurlijk niet wat dit is, maar zoeken hier waarschijnlijk niks achter. En zo wordt de waarheid straks gecremeerd. Dat ik nog bij m’n ouders in de auto stap! Het is overduidelijk dat ze in alles toneelspelen, het zijn absoluut m’n ouders niet meer, en ik maar braaf meegaan en meewerken. Van binnen voel ik een grote grens en heb ik geen zin om me er ook nog maar mee te bemoeien, maar zodra ik m’n ouders weer aan de telefoon heb, in andere woorden: zodra ik onder de mensen ben, verdwijnt mijn verzet weer diep van binnen, en doe ik gedwee in alles mee. Ik mis gewoon de kracht om m’n kruis te dragen en de moord op m’n oma, en andere familieleden en vrienden, collega’s enzovoort te confronteren aan wie het ook maar wil horen. Ik ben het zo zat om te zijn wie ik ben. Mijn beurt gaat ook nog komen! En ik ben bang dat mijn Facebookvrienden aan wie ik dit richt, ook aan de beurt komen. En ik voel me totaal krachteloos om hier wat aan te doen! Ben totaal afgevlakt. Met wat ik meemaak in mijn leven, zou ik woest moeten zijn. Furieus! Moorddadige woede zou ik moeten voelen! En heel de wereld er van in kennis moeten stellen, ongeacht hoeveel tegenstand ik krijg. Maar in plaats daarvan typ ik een tekstje op m’n site, in de hoop dat iemand het ooit tegenkomt. Ik heb een grote handicap. Dat is tenslotte waarom ik in de psychiatrie beland ben. Ze zeggen wel eens dat je zelf je ouders kiest voordat je incarneert, op basis van wat er meeste ontbrak in je vorige leven. Nou, alle eer aan mijn echte ouders. Ze hebben veel goed gedaan. Ik heb van dit leven veel geleerd. Ik weet nu ook wat voor ouders ik kies in mijn volgende leven, als me dat gegeven is. En ik zal precies bij dezelfde onderwerpen aanbelanden in mijn volgende leven als die ik nu deel met jullie. Met als enige verschil dat ik dan wél de kracht heb om mijn kruis te dragen, zoals Christus dat deed, om deze kwaadaardige klootzakken te confronteren. Dat is wat ik wil! En dat is wat gaat gebeuren!!!
En als de moordenaars die het gedaan hebben mij met hun geacteer nog meer steun geven dan mijn echte vrienden, dan is er toch wel wat mis met de mensheid. Nee, iedereen negeert het dood wat ik zeg. Iedereen is bang voor hun leventje, als ze het al geloven. De meesten zullen het niet geloven, maar wellicht kom jij ook aan de beurt, misschien wel sneller dan je denkt! Dus of verwijder me meteen uit je vriendenlijst. Of volg het voorbeeld van Christus en neem actie om dit moorddadige kwaad te confronteren. Mensen laten zich vanaf hun geboorte in ieder geval vreselijk misleiden. Bijna alles wat je leert is onwaar. En zeker de verwende generatie waar ik onderdeel van ben, die denkt dat ze hier op Aarde zijn om te “genieten” ofzo en al hun behoeften te bevredigen. Flikker op! Hoe durf je het zo naar je zin te hebben en je te gedragen als een fucking hedonist, terwijl je broeders en zusters (want dat zijn wij) gewoon vermoord worden, en terwijl de wereld vol afgrijselijk kwaad is. Denk je dat je een prijs verdiend hebt en dat je daarom een fijn leventje hebt? En als je het wel degelijk kan schelen, waarom doe je dan niks? En dan de mensen die wel wat laten horen en zeggen: “Je moet het zelf oplossen!” Jee, thanks!!! Die denken dat het volledig in m’n hoofd zit ofzo, alsof ik één of andere retard ben die geen situaties kan beoordelen. Confronteer je ze daarmee, dan blijft het daarna stil, lafbekken dat ze zijn. Hoe haal je het eigenlijk in je kop om dat te denken!? Het verschil tussen mijn hoofd en de hoofden van de meeste mensen, is dat ik losgekomen ben van m’n programmering, en m’n huiswerk heb gedaan! En daarbij heb ik een kwetsbare plek, maar die kwetsbare plek heeft niks te maken met mijn vermogen om situaties te beoordelen. De meeste mensen lezen: “Oh psychische problemen. Die is gek! Dan hoef ik niets meer serieus te nemen van wat ie zegt! Onbetrouwbare bron!” En weg zijn ze van mijn site! En dan doen alsof je meteen in een gevaarlijke gek verandert als je medicijnen slikt! Alsof mensen niet gek kunnen doen zonder medicijnen! Alsof ze geen persoonlijkheid hebben. Een raar fenomeen! Maar iets afschrijven, zonder dat je het hebt onderzocht, is wel de meest gore manier van denken die je kan hebben. Kom daar bij mij niet mee aan, want ik vermorzel je!!!
Lieve oma, eigenlijk heb ik 7 maanden geleden al afscheid van je genomen! Je hebt het zo goed gedaan, 104 jaren lang heel gematigd geleefd, nooit geklaagd, en een prachtige dochter op de wereld gezet, mijn lieve moeder. Je hebt al je broers en zussen overleefd, en dan kom je zo aan je eind! Ik zag gisterennacht je dode lichaam liggen en ik herinnerde me zoals je was, niet als die oplichter die de laatste maanden in je lichaam zat. Ik houd heel veel van je, we hebben zoveel meegemaakt! En ik weet zeker dat ik je nog ga zien..!
