Ja hoor, ik ben er weer ingetrapt. Ik was naar m’n overgenomen familie gegaan om Vaderdag te vieren. En het was een gezellige dag. Maar je zult je wel afvragen waarom ik met m’n overgenomen familie omga, als ik weet dat ze overgenomen zijn. Tja, ik weet het ook niet. Zodra ik onder de mensen ben, ervaar ik meestal de positieve dingen van mensen, maar zodra ik daarna weer alleen ben, merk ik pas wat voor negatief effect het op me had. Maar ik zoek het steeds weer op. Nu was het vijf weken geleden dat ik m’n ouders gezien had. De laatste keer was met moederdag. Want ik kan het niet over m’n hart verkrijgen om dat over te slaan. Alsof ik dan vergeet dat ze eigenlijk niet m’n echte ouders zijn. Want dat zijn ze niet. Ze zijn heel anders dan m’n echte ouders, maar op de één of andere manier laat ik me door het toneelspel in slaap sussen, en voel ik me dan verplicht om mee te doen met het toneelspel. Alsof ze me helemaal kapot maken, als ik het weiger. Maar ze zaten nu met Vaderdag weer flink toneel te spelen, en dat merkte ik eigenlijk pas toen ik naar huis reed ’s avonds. Wat een rare dag was het, dacht ik. M’n vader speelde dat hij boos was op m’n zus. M’n zus had tijdens een wandeling gezegd dat ie zo negatief was, en dat was in het verkeerde keelgat geschoten. Dus hij was terug naar huis gegaan. Als ik dan doe alsof het m’n echte zus en vader is, vind ik het heel sneu voor m’n zus. Dus m’n vader was teruggekomen van de wandeling en uitte z’n ongenoegen, en m’n zus kwam een half uur later ook terug. Gelukkig. Het leek haar niet veel te doen gelukkig, Maar ik heb altijd in m’n hoofd zitten dat ze eraan kapotgaat, vanwege het trauma dat ik heb dat ik toekijk hoe m’n vader m’n zusje slaat, recht in haar gezicht, herhaaldelijk, als een dolle, terwijl ik op dat moment boos was, wat ervoor zorgde dat ik m’n vermogen om boos te worden helemaal verloor, omdat ik zag wat het voor schade aan kan richten. Naar m’n ouders was ik dat vermogen al kwijt, omdat ik zelf ook werd geslagen door m’n vader als ik boos was. En m’n moeder was altijd gekwetst, dus daar kon ik het ook niet kwijt, dus dan richtte ik het naar m’n zus, maar dat raakte ook ingesnoerd toen ik boos was op haar en ik zag mijn vader haar slaan. Dus een afschuwelijke gezinssituatie, wat ervoor zorgde dat ik op m’n negentiende opgenomen werd. En nu zat m’n inmiddels overgenomen familie te spelen dat ze boos waren op elkaar. Want even later was het weer raak, en sprong m’n vader uit z’n vel, toen mijn zus een beetje geïrriteerd reageerde. En toen praatten m’n zus en ik op m’n vader in dat je iemand niet kunt verbieden om geïrriteerd te reageren. Dat is er gewoon, en dat heeft ook een reden. Maar m’n vader wil dat op die momenten verbieden, en afkeuren. En er komt een ontzettende agressie in hem op, als je niet toneel speelt als een klein robotje. Want je mag alleen lief zijn. Je mag alleen het eten lekker vinden. Je mag alleen positieve dingen zeggen. Je moet dankbaar zijn, enzovoort. Het is afschuwelijk. En m’n zus en ik praatten toen verder op m’n vader in. En hij speelde toneel dat hij geraakt was. En hij kwam naar me toe, gaf me een lange knuffel, zoog alle energie uit me, en zei “sorry”, maar het was allemaal zo nep als de pest. Maar ik speel het spelletje dan mee, wat ik eigenlijk niet wil. En dan zegt hij: “Ik hou van je!” Mijn moeder ook. En ik zeg het dan terug. Dat meen ik ook. Overgenomen of niet. Ik houd van ze. Maar zodra ik naar huis rijd op de fiets, denk ik: “Dit was raar!” En slaat het keihard naar binnen. En weet ik dat ze me weer ‘behandeld’ hebben. En nu heb ik even geen zin om met ze om te gaan. Ik heb een vreselijke nacht gehad. M’n gevangenis is weer ietsje kleiner geworden. En dit soort dingen is een aanslag op m’n geest. Het maakt me ontzettend angstig. En het is weer alsof ik in een droomwereld zit nu.
Deze Antichristus-entiteiten leven voor het drama, allemaal om jou te behandelen. En ze gaan steeds een stapje verder. Het gekke van deze dag was ook dat het niet alleen Vaderdag was, maar dat m’n vaders vader (opa) ook jarig geweest zou zijn, op deze dag. Dus het was extra Vaderdag, ook voor mijn vader. En dat was het moment dat hij stilstond bij z’n eigen trauma. Maar ik geloof het niet. Het was nep! Maar waarom ervaar ik dat pas als ik alleen ben? Contact is zo verraderlijk. Het stelt me gerust, waar het me eigenlijk alert zou moeten maken. Het is een onhandige situatie. En ik ben ontzettend angstig nu, want m’n gevangenis is weer ietsjes kleiner geworden. Dat voelt vreselijk! Ze blijven maar bezig met destructief comprimeren, want ze doen niets liever.
Nu we een paar dagen verder zijn, merk ik hoeveel verdriet het me allemaal weer doet. En dan zitten er de hele tijd opdringerige gedachtes in m’n hoofd, dat mijn originele familie waardeloos was, terwijl dat helemaal niet was. En dat kan ik niet verdragen. Dan begin ik meteen te janken, want, dan ben ik helemaal alleen op de wereld. Normale mensen laten hun ouders los en voelen hun kracht, die er mag zijn, maar bij mij mag dat er niet zijn, en zit ik altijd in een soort afhankelijke symbiose. Door de structurele afkeuring van mijn vader, kon ik de symbiose met mijn moeder en zus niet ontgroeien. En zit ik dus nog steeds met ze in mijn hoofd. Maar ook met mijn vader. Maar dat is logisch, want ze zijn me allemaal ontnomen. Zonder afscheid. Zonder afsluiting. Zonder dat ik er klaar voor was. En zonder dat zij er klaar voor waren.
En dan kom ik er vandaag ook nog eens achter, dat alle video’s van een bepaald artikel ineens weg zijn. Heel vreemd! Volgens mij heb ik ze niet zelf weggehaald. Ik zou niet weten hoe het gebeurd kan zijn. Maar ik ga dan denken dat ze nu ook al m’n bestanden aan het verwijderen zijn. Weet niet of het waar is, maar ik zou het me goed kunnen voorstellen. Ik heb de meeste video’s weer terug kunnen vinden voor het artikel, op één na, en dat was nu net de belangrijkste. Wat een tegenslag. En ik kan absoluut niet met tegenslag omgaan. Dan vloek ik alles bij elkaar en ben ik echt heel boos. Maar ik zit dan in het luchtledige te schelden en te tieren. En dan gaat alles nog meer mis.
Voor de rest ben ik niet vooruit te branden, en voelt het alsof ik maar amper controle heb over de dingen. Heel naar is dat! En het angstniveau is heel hoog. Alsof het leven als een zwaar blok over me heen komt, en ik er geen invloed over mag uitoefenen, en alles maar moet ondergaan. Zoals ik al eerder gezegd heb, willen de Satanische en Antichristus entiteiten je de controle ontnemen. Ze praten constant over hoe slecht het wel niet is om dingen te controleren, maar het is flauwekul. Een zekere mate van controle is nodig, anders desintegreer je. En deze entiteiten vergeten dat. Ze projecteren hun eigen overdreven dwang om te controleren op jou, en zien in jou de kwade, terwijl jij alleen maar probeert overeind te blijven. Zeker bij getraumatiseerde mensen zoals ik, is het zeer onterecht om het vermogen om te willen controleren van iemand af te nemen. Deze mensen hebben het het hardst nodig. Ga je werk doen bij al die mensen die echt kwaad in de zin hebben, en echt overmatig willen controleren, maar niet bij getraumatiseerde mensen die proberen overeind te blijven. Het is zo onterecht. Als je zo weinig controle over je omgeving hebt, dat je jezelf en je omgeving niet goed meer kunt verzorgen, dan is er toch wel iets mis. En dat hebben ze zelf aangericht door me structureel te bestraffen voor het willen controleren van m’n omgeving. Symptoombestrijding waardoor ik er nu nog erger aan toe ben. En nu hebben ze me alle controle ontnomen, en dan gaan ze ineens verlangen dat ik met m’n kop op YouTube ga, en laat zien hoe liefdevol ik wel niet invloed kan uitoefenen op m’n omgeving. Sorry, maar ik ben dat vermogen kwijtgeraakt, door hun toedoen. Het is het één of het ander bij mij. Zij wilden allebei, en krijgen daardoor nu niets. Na steeds maar weer genegeerd te worden wanneer ik de aandacht nodig had, ben ik het vermogen om aandacht te vragen helemaal verloren. Als ik nu met m’n kop op YouTube ga, terwijl ik de drang niet meer voel, krijg ik misschien een hoop positieve reacties, zo werkt dat meestal, maar het is allemaal geëngineerd. Nepreacties. De AI die z’n werk doet. Hartstikke nep. Toen ik genegeerd werd, was het nep, en als ik gezien word, is het ook nep. Alles is nep. En ik kijk wel uit met groeien van complimentjes als ik weet dat mijn originele zus niet meer hier is. Sodemieter maar op met je complimentjes. Ik word ook de hele tijd genegeerd door die overgenomen mensen, behalve als ik iets post. Dan laten ze allemaal tegelijk hun gezicht zien. Bellen ze aan met smoesjes om m’n energieveld te kunnen lezen, en willen ze zichzelf even laten zien als een soort straf. Als ze dat maar vaak genoeg herhalen, dan denken ze dat ik het op een gegeven moment opgeef, maar dat doe ik absoluut niet. Ik zal steeds weer terug opstaan, ook al is het in een steeds slechter wordende staat. Zo zit ik in elkaar. Het komt door de eindeloze bron van energie waar ik contact mee maak, en die ik voor het eerst ervaarde toen ik begon met de agressieve fantasieën, zie De klinische behandeling uit Deel 1 van mijn verhaal. De meeste mensen kijken hier naar met een groot oordeel, maar het is juist wat iemand een basis geeft om tot God te komen. Die eindeloze energie om steeds weer op te staan, heb ik nog steeds, en ik laat me dat niet afleren. Door niks of niemand! Hoe slecht ik me ook voel! De meeste mensen zijn niet goed wijs met hun steeds maar weer terugkerende oordelen. Probeer je eens in een ander te verplaatsen. In plaats van de wereld door je beperkte burgerlijke bril te bekijken! Dat zou de wereld om ons heen heel wat beter maken…
En oh ja, ik accepteer het ook niet dat er dingen gestolen worden die voor mijn huis staan. Ik verdenk de buurvrouw. Die heeft al vaker dingen gestolen, zoals ook mijn fietspomp. En dan belt ze aan, om net te doen alsof zij het niet was, en of ‘ze’ ook nog andere dingen hebben gestolen, terwijl dat zij het was. Het is misselijk. Maar zij accepteert niks negatiefs wat je tegen haar zegt, zeer zwak van haar, dus ik voel me altijd weer gedwongen om toneel te spelen. Dus daarom zeg ik het hier: dan kan ik het wel kwijt.
