Wat een vreemde avond was het een paar weken geleden. Het weer was nog warm, maar ’s avonds kwam er onweer. Maar het bliksemde alleen. De donder was nergens te bekennen. En het was niet af en toe een bliksempje, maar nee, het ging een tijdlang aan een stuk door. Heel vreemd. Natuurlijk merkten meer mensen het. Mijn overburen stonden buiten te filmen. En ook Twitter ging los, wat voor vreemd verschijnsel het was. Natuurlijk kwamen de dag erna de meteorologische verklaringen ervoor, waardoor iedereen het meteen weer vergat. Maar toch, het blijft een bijzonder teken aan de lucht.
Diezelfde avond had ik een droom dat ik in een soort kliniek was met allerlei andere mensen. Het was een combinatie van mijn vakantiewerk (op het land werken) en een soort therapiegebeuren. Wat er allemaal gebeurde daar, ben ik inmiddels vergeten. Maar op een gegeven moment weet ik nog wel dat ik een soort ruimte zat. Er waren gevaarlijke mensen. Ik zag een naakte man, zonder geslachtsdeel, het was gewoon dicht op die plek. Ik moest gaan zitten. Ik wist wat ze gingen doen, maar ik werkte volledig mee. Een vrouw boorde een grote dikke lange naald in mijn oog. Ik voelde geen pijn. Ze wilden mij op die manier gaan overnemen, maar het lukte maar niet en iedereen was verbaasd. Ik liep met die naald in m’n oog rond en maakte contact met verschillende gevaarlijke mensen, die allemaal verbaasd waren. De vrouw vertelde dat er een bot in de weg zat in m’n hoofd, en dat het daarom niet lukte om me over te nemen op die manier. Wat ik me nog kan herinneren, was dat ik volledig meewerkte met alles, en dat de gevaarlijke mensen tegen me zeiden dat ze heel trots op me waren, precies zoals Desmond en Anke, mijn therapeuten in mijn klinische behandeling, deden, toen de behandeling bijna ten einde was, en Anke me de Steen der Wijzen gaf (zie Hoofdstuk De klinische behandeling). Even later wilden de gevaarlijke mensen in mijn droom me zelfs castreren. Ik zou er dan net zo uitzien als de naakte man zonder geslachtsdeel. Zachtmoedig en vol verdriet, zei ik: “Maar dat wil ik helemaal niet!” En daar luisterde ze gek genoeg naar.
Ik werd wakker en zag vervolgens een tekstje op Facebook, dat sommige mensen niet te vervangen zijn. Vreemd. Ik ging er bijna van naast m’n schoenen lopen, en kreeg er wat vechtlust van. M’n Facebook-feed stond ondertussen helemaal vol met foto’s van Adèle (de zangeres). Een foto van een paar jaar geleden naast een foto van nu, bijvoorbeeld. Ze heeft zoveel gewicht verloren, en ik weet gewoon dat dat is omdat ze overgenomen is, en een bijwerking daarvan is soms dat je een heel andere lichaamsbouw krijgt, omdat de lading in je lichaam dan anders verdeeld wordt, en bepaalde blokkades in het beleven van emoties - waardoor je vet af gaat zetten - hersteld worden. Ik heb dit tenslotte bij veel mensen om mij heen gezien. Ik heb dit gepost bij de foto’s die langskwamen. Ik kreeg van sommige mensen een duimpje omhoog, maar er zijn ook veel mensen die het boos maakt, want Adèle is zo perfect in hun ogen, en doet zoveel goeds, dat ze niet kunnen indenken dat ze haar ziel verkocht heeft of liever gezegd: zich heeft laten overnemen. Kreeg ook wat reacties van mensen die het uit z’n verband rukken en me belachelijk maken. Ach ja, veel is er meestal niet nodig om het vuur weer te dempen bij mij, en ik kroop weer enigszins in m’n schulp met een lichte hoeveelheid verdriet. Op Facebook verscheen toen deze tekstjes: “Je kunt nog zo goed zijn, je zult toch worden vervangen.” En deze: “Ik moest je oncomfortabel maken, anders was je nooit in beweging gekomen.” Afbeelding. En deze: “De voornaamste kunst van koningen is om haat te verdragen.” Afbeelding. En tja, nu ben ik weer even terug in mezelf geworpen. Had mijn hoofdstuk Christus’ Duizendjarige Rijk nog wel uitgebreid, maar verder komt er niet veel uit mijn handen. Deze tekst stelde mij wel gerust: “Vertrouw op de timing: Laat je niet afschrikken door het feit dat het nog niet is gebeurd. Er zijn zoveel ongeziene bewegende delen. Vertrouw erop dat er een reden is voor de “waargenomen” vertraging. En laat je ook niet ontmoedigen door het contrast van wat je niet wilt. Gebruik het als motivatie om enthousiast te worden over wat je wel wilt. Dingen zijn zo lang hetzelfde, totdat alles ineens anders is. Toch zal de unieke essentie van dit moment nooit hetzelfde zijn. Het is de kunst om te waarderen wat er nu is en tegelijkertijd enthousiast te zijn over wat komen gaat. Zoek naar meer redenen om dankbaar te zijn voor wat er nu is. En als het moeilijk is om redenen te vinden om dankbaar te zijn, probeer het dan harder tot het gemakkelijk is.” Afbeelding.
Ik zag vorige week rare dingen. Zowat m’n hele gezichtsveld was aangetast. Alsof er een soort strepen erop kwamen. Het was wazig. Behalve de kern, waarop ik me focuste. Dit duurde zo’n 10 minuten. Ik bleef rustig, maar het was wel raar. Ik kan me nog herinneren dat mijn zus ook rare dingen in haar gezichtsveld zag voordat ze werd overgenomen. In dit artikel praat ik daarover. Vannacht had ik weer een rare droom die eindigde met dat ik zei: “Maar dat wil ik niet!” Precies dus zoals ik eerder in dit artikel beschreef. M’n stem was alleen nog zachter dan de week daarvoor. Alsof ik minder kracht had om het te zeggen. En dat is waarschijnlijk precies de bedoeling. Ze gaan wellicht net zolang door, totdat het stemmetje helemaal is uitgedoofd, en ik me laat overnemen.
Verder hoop ik iedere keer dat ik meer vertrouwen in mezelf krijg als ik mezelf maar uitspreek, maar iedere keer wanneer ik het doe, volgt er een reactie waar ik niet tegen opgewassen ben, en die me van de wijs brengt en die de angst aanjaagt. Je zou denken dat de angst op een gegeven moment afneemt, en je je steeds makkelijker gaat uitspreken, maar dat is dus niet zo bij mij. Het is iedere keer weer net zo moeilijk om mezelf uit te spreken, want hetgeen waar ik tegen opboks, wordt steeds groter. Ik word zelf steeds gematigder, en hetgeen waar ik tegen opboks, wordt steeds agressiever. Zelfs als mensen gewoon een normale vraag stellen, ervaar ik het al als agressief, zeer vervelend. Maar vooral als het om vrouwen gaat, krijg ik tegenstand. Zodra ik over mannen iets zeg, of tegen mannen, dan volgt er helemaal geen reactie. Dit is dus weer precies hetzelfde als wat ik in het hoofdstuk Verwijzing naar Centrum voor Psychose beschreef, toen mijn reactie afgekeurd werd door een vrouw, en ik van een man een saucijzenbroodje kreeg, precies omgekeerd gepolariseerd als dat het vroeger thuis op belangrijke momenten was.
Van de week was er op TV een film, genaamd Replicas uit 2018. In de film werd iemands bewustzijn geupload, en dat ging ook met behulp van zo’n grote naald die in de hoofdpersoons oog werd gestoken. Dit heeft niets met de werkelijkheid te maken, maar is een populaire manier om het verschijnsel weer te geven in films en dromen, en natuurlijk werken de vril-aliens die Donald Marshall beschrijft (die ook niets met de werkelijkheid te maken hebben) ook op die manier, al gebruiken zij geen naald, maar hun proboscis op hun gezicht. In het echt gebeurt het waarschijnlijk zonder enige trigger in de fysieke werkelijkheid, maar kunnen ze je vanuit de astrale ruimte zomaar overnemen, als je het ze toelaat.
Verder had ik een vreemde synchroniciteit of een soort precognitie. Ik had in een internetpost gelezen dat iemand een mes had getekend op school, en dat de lerares hem daarvoor straf gaf, maar het was gewoon zo makkelijk om te tekenen, had ie gezegd, en dat was de reden geweest dat ie het had getekend. Toen ik vervolgens diezelfde avond naar The Butterfly Effect keek uit 2004, vertelde één van de hoofdpersonen over een tekening die hij of zij had gemaakt, waarvoor die straf kreeg. En ik wist gewoon zeker dat er een mes met bloed zou verschijnen. En ja hoor: even later zagen we de tekening en er was een mes met bloed op te zien. Zo krijg ik vaak van tevoren te horen of te zien, wat er op mijn pad zal verschijnen. Zo kwam er ook iemand voor controle van m’n CV-ketel, en ik wist de dag van tevoren al dat het een vrouw zou zijn in plaats van de gebruikelijke zelfde man, omdat ik daarop voorbereid was met een Facebook-quote. Maar wat dat dan verder betekent, is vaak gissen. Ik tast vaak in het duister wat dat betreft. De enige keren dat ik over messen sprak, was in Deel 1 van mijn verhaal, toen ik de toen nog onbewuste/onwillekeurige agressieve fantasieën uitsprak naar mijn behandelaar Anke. Zij had echt haar op haar tanden, en ze is een grote reden dat mijn acties soms niet aansluiten op mijn gevoelens en gedachtes, want ze zat echt bovenop me, en leerde me door middel van haar gedrag dat ik nooit kon handelen naar die gevoelens en gedachtes. “Je agressie leren hanteren”, noemde ze dat. Ik voel me nog altijd aangetrokken door sterke vrouwen, en heb de liefde vaak buiten mezelf gezocht, daardoor. Als er zoveel leuke en mooie vrouwen in de wereld zijn, waarom zou ik me dan laten beperken door mijn eigen persoonlijkheid. Ik heb dat nooit begrepen. Ik heb een hekel aan mijn persoonlijkheid. Het is een gevangenis, waar niet aan te ontsnappen is, gevoelsmatig. En dat is ontstaan in mijn deeltijdtherapie. Wil er het liefst zoveel mogelijk van wegvluchten, want er zit geen leefruimte. Leefruimte is wanneer de energie, de lading in je lichaam gewoon vrij kan stromen. Maar vooral naar mannen, zit er geen leefruimte in mijn persoonlijkheid. Een grote niks. Als ze dan zeggen, dat ik vertik om in de spiegel te kijken en de confrontatie aan te gaan, dan kan ik alleen maar zeggen: Je weet niet waarover je praat. Normaal als je geconfronteerd wordt met dingen, dan komt de lading daarbij vrij en die kan dan bewegen door de leefruimte die je van binnen hebt. Maar daar zit niets bij mij, en die leefruimte is ook niet terug te krijgen bij mij, dus dan is het toch logisch dat ik het naar vrouwen richt. Maar ik ben vrij om te kiezen, stond in dit Facebook-tekstje, Afbeelding, maar dit is niet vrij van consequenties, zeiden ze, dus ik zou daardoor nog karma over me heen krijgen, en dat heb ik wel ervaren, toen ik de waarheid zei over Adèle op Facebook, en op een video waarin iemand z’n kind heel dwingend en te snel leert om te lopen. Ik zei toen dat je je kind niet te snel moet laten opgroeien, en gewoon gemoedelijk moet aanmoedigen en niet te langzaam en niet te snel moet gaan. Nou, ik kreeg me een hoop vergif over me heen. Mensen associeren liefdevolle woorden met zwakte, en ze willen het meteen kapot maken, en dan komen de beledigingen. Maar ik ben er nog steeds nu, ik heb het overleefd, en ik ben nu weer een stuk ongevoeliger. Een postieve bijkomstigheid is dat ik nu even geen behoefte heb om porno te kijken. Doordat ik gezien heb, hoe giftig mensen kunnen reageren op me, dooft die overdreven drang, die vooral door angst komt, wel uit. Maar het zal wel tijdelijk zijn, want die angst zit er voor altijd in. Hij is niet te overwinnen. Ik sta te springen om één voor één van al mijn slechte gewoontes af te raken, maar dat is onmogelijk als de kern van het probleem niet opgelost kan worden…
