Ik voel het als de dag van gisteren! Dat mijn moeder over mij heen buigt terwijl ik in bed lig en me welterusten wenst. Ik ruik haar parfum, die ze altijd opdeed als ze naar de Zangvereniging ging. Ik was altijd blij als ze daar heelhuids van terugkwam. Ik maakte me op verschillende manieren zorgen. Ik was bang dat als ze de auto in de garage zette, de garagedeur dicht zou vallen, en ze zou overlijden aan een koolmonoxidevergiftiging, en er waren meer van zulke catastrofale gedachtes, die zich aan me opdrongen, als ze er niet was. Hetzelfde had ik bij m’n zus als ik niet wist waar ze was. Het was mijn angst voor mijn eigen agressie naar hen. Kinderen hebben nog een ongeïntegreerde persoonlijkheid. In de loop van de opvoeding leert een kind alle gevoelens herkennen en integreren. Angst is een belangrijke factor die de integratie van de agressie (en het leren controleren) kan verstoren. Je kunt bijvoorbeeld angst krijgen dat je kapot wordt gemaakt als je je agressie in contact gooit. Of je kunt angst krijgen dat je met je agressie je familieleden kapot maakt, zelfs als zij een stuk groter zijn dan jij. Deze angsten zijn bij mij door dingen die misliepen allemaal werkelijkheid geworden. Ik ben helemaal kapot gegaan, en m’n originele familie heeft de dood gevonden, terwijl ze gewoon nog rondlopen, maar ze zijn niet meer zichzelf. Ze zijn overgenomen. Ik kan daar nog eindeloos om janken, want dat doet wel zo’n pijn.
Vandaag hadden mijn huidige moeder en zus (versie 2.0 om het maar zo te zeggen) een kleine woordenwisseling. En op zulke momenten komt wat ik in de vorige alinea beschrijf, allemaal naar boven. Ik had ook altijd het idee dat het mijn schuld zou zijn als mijn familie zou overlijden, en ook dat is werkelijkheid geworden. Althans, ik zie het als mijn schuld, want als ik eerder aan de bel had getrokken, dan hadden deze entiteiten ze niet overgenomen, want ze gaan niet tegen de vrije wil in, dat is een regel, dus het is zaak dat als je doorkrijgt dat mensen in je omgeving worden overgenomen, je het meteen niet accepteert en naar buiten treedt met wat je weet!
Sowieso gaat mijn verdriet van deze tijd over het teleurstellen van mensen. Of het nu in de realiteit is of niet, ik heb het idee dat mijn zus en ouders ongelooflijk teleurgesteld in mij waren of zijn. Van de week moest ik iemand voor wie ik één keer in de maand kerkboekjes maak, teleurstellen. En ik reageerde mijn boosheid over wat er mis was gelopen op de mensen van de GGz die het boekje altijd drukken, af. Later hoorde ik dat het waarschijnlijk de post was waar het was misgelopen en ik krijg meteen spijt, dus heb ik een sorry-mailtje gestuurd. Dat voelde wel goed. Maar het brengt me toch bij het onderwerp van ‘mensen teleurstellen’, wat ik heel moeilijk vind. Ook na de onprettige discussie met mijn zus, die ik in mijn vorige artikel beschreef, werd ik bij mijn verdriet gebracht. Ze had gebeld en gezegd dat ze mijn artikel had gelezen, en dat voelde heel ongemakkelijk, maar ’s avonds jankte ik alles weer uit. Ze had me gerustgesteld dat ik wel een punt had en dat deed me eigenlijk goed, maar het bracht me bij een hoop verdriet over de boosheid die mijn originele zus naar mij had. Het voelde alsof ze heel teleurgesteld in me was geweest vroeger, en ik vind dat vreselijk om te voelen, want ik heb altijd niks anders dan liefde gevoeld voor mijn familie. Ja, ik was boos om dingen, en zij ook, maar dat betekent absoluut niet dat je niet van elkaar houdt. Juist van de mensen op wie je het hardst boos kan zijn, houd je het meest. Die kunnen je het meeste raken. Ieder mens weet dit. Zelfs toen ik in m’n agressie zat, hield ik van mijn familie, ook al haatte ik ze toen ook.
Maar de pijn dat ik ze teleurstel als ik gewoon mezelf ben, komt wel eens flink aan de oppervlakte. En het janken erover is alleen maar goed. Dan kan ik het achter me laten. Tis echt niet dat ik een verdrietincontinentie heb. Ik huil regelmatig, maar het dient altijd een doel. Het loslaten van dingen, zodat ik verder kan gaan en er sterker uit kan komen.
Ook mijn vader was een beetje geïrriteerd van de week, maar hij gaf dit eerlijk aan, zodat wij er rekening mee konden houden, en dat was eigenlijk wel fijn. En het ging ook weer over. Maar ik kan dit goed met liefde omarmen. Als m’n zus en moeder ruzie hebben, kan ik het minder goed met liefde omarmen, want dat voelt soms echt als zinloos een punt maken van kleine dingen en op elkaar blijven reageren, terwijl dat niet per se nodig is.
Maar goed, het voelt nog steeds alsof ik in behandeling ben! En ik één voor één, door al deze dingen die gebeuren heen moet werken. En dat zal ik ook blijven doen. Maar nu ik gestopt ben met de behandeling bij de GGz, probeer ik ook meer contact te zoeken met de mensen om mij heen. Ook al zijn ze allemaal overgenomen. Dat doet er even niet meer toe. Ik heb behoefte aan contact, dus ik zoek het op. Ik heb ook een jarige vriend gebeld om af te spreken binnenkort, en ga binnenkort met het zoontje van vrienden spelletjes spelen. Dat had ik hem beloofd, want hij wil altijd spelletjes spelen met mij, en ik moet iedere keer zeggen dat het niet uitkomt. Vervelend. Ook ben ik samen met mijn familie op jacht naar elektrische fietsen. Ik heb een scooter, maar ik ken niemand met een scooter waar ik mee samen kan rijden, en alleen rijden vind ik helemaal niks, dus ik denk dat ik hem ga verkopen, en hem inruil voor een elektrische fiets. Geeft me meteen een beetje beweging, want dat is wel belangrijk met mijn diabetes. Dus mijn leven is echt niet zo donker of slecht op het moment. Mijn familie doet hartstikke lief tegen me: Mijn ouders nodigden me vandaag onverwachts uit om bij ze te eten, want ze hadden te veel. En met m’n zus had ik foto’s gekeken van onze vakanties van vroeger, wat ook heel leuk was. Tis alleen dat de dingen die gebeuren me wel emotioneren, zowel qua boosheid, als qua verdriet. Dat gaat samen.
Iemand met wie ik mailcontact had, vroeg mij of hij voor mij als het ware gedachtes moest uitzenden dat ik de laatste stukjes van mijn verhaal te weten zou komen, maar ik heb het afgewezen, want ik vind het eng als mensen mij proberen te beïnvloeden, of het nu met negatieve intentie is of met positieve intentie zoals bij deze persoon. Ik houd liever zelf de controle. Deze persoon zei ook dat we zelf onze ouders kiezen, en dat negatieve ervaringen vaak bedoeld zijn om oud karma uit te werken, en dit is ook wat ik altijd geloofd heb. En hoe meer ik over de levens van m’n originele ouders hoor van ze, hoe meer ik snap hoe ze zijn. Ik heb dingen gehoord over m’n originele ouders van mijn overgenomen ouders, die ik nooit had gehoord van mijn originele ouders. Het zal wel een soort schaamte zijn dat ze het nooit over sommige dingen hadden, en natuurlijk praat je ook niet over alles met je eigen kinderen. Ik praatte ook niet over alle dingen met hen. Maar ik ga alleen maar meer van ze houden, want het zijn MIJN ouders, MIJN tweelingzus, MIJN broer, MIJN oma. Dit was iets wat mijn therapeut in de kliniek (in Deel 1 van mijn verhaal noem ik haar ‘Anke van Brunssum’) ook wel eens zei, en zo voel ik het ook. Niemand neemt dat van me af! Wat ik ook nog ga verliezen in mijn leven! Ik ben dankbaar voor al mijn ervaringen, voor al de dingen die me gevormd hebben, alle dingen die ik heb mogen ervaren samen met MIJN familie, maar ook samen met de duivels die op mijn pad kwamen, die me op dit moment nog steeds dingen leren. Nee, ze leren je niet om kwaadaardig te zijn, zoals veel mensen denken. Dat is misschien één stap, zodat je het kwaad leert herkennen, maar zodra je dát kan, leren ze juist om goedaardig te zijn, hoe raar dit voor velen ook in de oren klinkt. Dus ga recht op je angsten af en wees niet bang. Kijk de draak in de ogen. En doe dat wanneer hij nog een klein jong draakje is, zoals Jordan Peterson zo mooi zegt. Want voor je het weet is hij zo groot dat hij je omgeving én jou opvreet. Dus je hebt het zelf in de hand. Bedenk dat er van boven toe wordt gekeken wat je doet als het jou gebeurt. Dus zet alle schaamte opzij, en ga all-in met alles wat je weet. Je hoeft niet perfect te zijn, als je maar op tijd tot actie overgaat! Wacht niet zoals ik, veel te lang. En motiveer jezelf niet met externe dingen, maar met je rotsvaste herinneringen…
