De eerste week van september is tot nu toe een waar slagveld! De aanvallen die op me gedaan worden, gaan aan één stuk door. Het begon met een dame in m’n mailbox die erg lief doet, en me “liefs” en “liefde en kracht” toewenst, die expliciet vraagt of ze me nog een mail mag sturen, nadat ik de indruk gaf het contact af te sluiten. Overgenomen Antichristus-entiteiten vragen je ook vaak om toestemming, want zonder je toestemming, mogen ze geen aanvallen op je doen, want ze moeten de vrije wil eren. Op dat moment, gaf ik haar het voordeel van de twijfel. Ze stuurde me daarop nog een mail, weer erg lief. Ik gaf eerlijk aan wat het met me doet als mensen meteen met “liefs” beginnen en hield het verder helemaal bij mezelf, maar daana kreeg ik wel zo’n giftige mail terug met onwaarheden, dat je er onpasselijk van wordt. Ze moest te veel “op haar tellen passen” in het contact met mij. En ik zou “volstrekt onaangepast” zijn, “overtuigd van m’n eigen gelijk”, en “over alles een mening hebben”. Ik zou haar liefde niet aankunnen. Maar als liefde zo oppressief voelt, dan is het geen liefde, is mijn mening. En als ik ergens geen gelijk over heb, dan kan ze dat toch gewoon zeggen tegen me? Daar sta ik gewoon open voor hoor. Mensen denken dat ze me kennen, omdat ze mijn teksten hebben gelezen. Dus ze kwam verder met nog meer van die Antichristus-getinte onzin, d.w.z. gericht op het afkeuren van je kern (dat kunnen bezielde mensen trouwens ook doen hoor, daar hoef je niet per se overgenomen voor te zijn). Ze vertelde verder: “je kunt de wereld niet veranderen, maar wel jezelf” en hield bijna een mes op mijn keel terwijl ze het zei, figuurlijk. Ze dacht dat mijn authentieke mensdeel naar versmelting verlangt, maar m’n bewuste deel zich daar tegen verzet. Dan kan ik alleen maar zeggen dat ik helemaal geen authentiek mensdeel heb. Daar zit geen ruimte. Ik ben zo geconditioneerd dat ik in deze toestand terecht ben gekomen, tegen mijn wil. Daar uit denken af te lezen wat ik écht wil, is dom. Want ik heb steevast gezegd wat ik wil, en dat is niet deze versmelting. Bah. Maar niemand heeft daar naar geluisterd. Het verzet is m’n échte ik: het is misschien niet authentiek, maar het is alles wat ik nog overheb, na al die onmenselijke behandeling. Maar deze Antichristus-entiteiten willen je graag een handje helpen, om dat verzet dood te maken. Onder het mom van “liefde”. Alsof dan je authentieke zelf ruimte krijgt. Die ruimte heb ik echter niet, die zit er niet, dus stop met me die kant op te dwingen. Moordenaars!
Toen kwam vervolgens mijn overgenomen buurvrouw ook nog aan de deur. Pissig over iets. En ze reageerde het vol op me af. Ik hield haar voor, dat ze het op mij afreageerde, maar dat negeerde ze. Ik ga dan in m’n zorgrol, alsof het een echt patiëntje is, waar je mee te maken hebt. Ze vertelt dan hoe ze in behandeling is voor haar problemen, en dat ze moet leren om assertiever te zijn. Alsof ze nu sub-assertief zou zijn! Nee, ze is juist agressief, en ik kijk wel uit met tegen haar in gaan in haar gezicht, want ik heb geen zin in zoveel vuil over me heen.
Toen kreeg ik een uitnodiging voor het verjaardagsfeestje van m’n neefje. Ik zou eerst gaan, maar later toch besloten dat ik niet zou gaan. Ik heb wel behoefte aan contact, maar ik kan de energie van mensen niet meer aan. Mijn ouders, zus, en schoonzus (vrouw van m’n broer) reageerden wel heel begripvol, heel fijn. Ik bracht mijn ouders het kadootje voor mijn neefje, en ik wisselde wat nieuws met ze uit. Ze waren niet eens zo superdruk, maar de energie die er onder zit, is zeer agressief. Dat voel ik nu bij bijna iedereen met wie ik contact heb, omdat bijna iedereen overgenomen is. Dus ik ga het contact maar zo veel mogelijk uit de weg.
Vervolgens kwam er een bericht op Facebook Messenger van een oud-therapiegenoot, dat ze een reünie wil van de mensen uit de klinische therapie. Alweer iets waar ik m’n grens duidelijk moet maken, dus ik ben uit de groep gestapt, die ze had gecreëerd. Het is om gek van te worden. Bovendien is niemand van die mensen nog zichzelf, en zijn ze allemaal overgenomen. Prima dat ze een reünie houden, maar val mij er niet mee lastig!
En toen ging volgens mij de deurbel. Zal de buurvrouw wel weer zijn. Ik doe niet open. Ben het echt spuugzat. Het is een eindeloze stroom van mensen die me lastig vallen. En ik voel de agressie die er van afstraalt. En ja, daar ging de deurbel voor een tweede keer. Ik ben naar de deur gelopen en de buurvrouw stond wederom pissig voor de deur. Dit keer over hondenstront. Dus ik zei dat ik geen zin had om te praten en dat ik geen zin had in al die boosheid. Ze was wel begripvol. Ze zei: ik ben niet boos op jou hoor. En ze zei dat als er wat was, ik een gil moest geven. Ik merkte dat ik steeds verslagen naar beneden keek toen ik mijn grens duidelijk maakte. Daaruit kun je wel aflezen, hoe vernederend het vroeger was op sommige momenten als ik m’n grens duidelijk maakte tegen mijn familie of therapeuten. Dat werd niet geaccepteerd, en de therapeuten gingen er zelfs expres overheen.
De angst rijst ondertussen de pan uit, op bepaalde momenten. Als ik m’n boosheid nog kon beleven, dan was ik niet zo angstig, maar ben gewoon erg beschadigd. Ik maak wel contact met die boosheid, die kern, en dat zorgt ervoor dat ik van me af kan schrijven, maar de positieve effecten van boosheid, dat je je strijdbaar voelt en de angst van binnen succesvol kan bestrijden, heb ik niet. Tis verdomd moeilijk op deze manier. Afijn, ik hoop dat het mij leert om meer op mezelf en m’n grenzen te gaan vertrouwen. Het van me afschrijven helpt gelukkig wel. En voor de begripvolle reacties wanneer ik m’n grens aangeef, ben ik ook zeer dankbaar! In m’n hoofd is alles zwarter, dan het misschien werkelijk is.
Ik houd vol…!
