Vlak na mijn 36ste verjaardag, zette ik een voorlopige versie van mijn website online, met maar één artikel (nu offline), waarin ik uitlegde wat mijn zoektocht naar waarheid had opgeleverd en dat ik getargetet werd door deze overgenomen mensen, die ik toen nog aliens of Draken noemde, zo noemen ze zichzelf tenslotte. Ik kreeg daarop een heel aardige reactie van mijn ex-vriendin Eline, die mij na een paar keer op en neer mailen vertelde dat ze bij haar scooter een drakenpopje had gevonden, heel toevallig. Toen wist ik dat ook zij slachtoffer was geworden van deze Draken, want al die hints die ze op mij afvuurden, konden niet toevallig zijn. Daarvoor was het gewoon te veel.
Toen mijn deeltijdtherapie zo slecht geëindigd was, had ik uitgesproken naar mijn ouders, hoezeer ik kapot was gegaan van m’n vaders agressieve en afkeurende reacties op mijn boosheid vroeger en hoe ik er als kind nog helemaal niet tegen opgewassen was om dat over me heen te krijgen. Sinds die tijd waren ze nooit meer afkeurend naar me, en praatten we over alles. En ze deden hierin erg hun best. Ook mijn zus was uitgebreid op de hoogte hiervan.
Ik had gehoopt dat ik mijn dierbaren kon beschermen tegen de aanvallen van deze Antichristus-entiteiten, maar toen mijn site een aantal maanden online stond, en de Corona-tijd net een paar maanden bezig was, had ik een aanvaring met m’n zus, bij m’n ouders thuis. Ze zat me op het bot te zieken wat corona betreft, en ik sprong flink uit m’n vel, want ze deed dat enkel maar bij mij. Wat er toen gebeurde, vergeet ik m’n leven niet. Ik kreeg van zowel mijn zus, als mijn moeder, als mijn vader, een afkeurende reactie. Ze wilden me buitenzetten. Ik schrok me wezenloos, want dit was niet hoe mijn familie zich normaal naar me gedroeg. Nee, ze deden juist vaak grenzeloos hun best voor me. Maar dit was compleet anders. Ik weet nog dat ik verdoofd naar huis reed. Ze hebben hen ook overgenomen, dacht ik! Ik wist het zeker! Alle drie! En dit is helaas de waarheid. Thuis raakte ik in paniek, en ik belde mijn moeder, die heel nep reageerde, maar wel lang met me aan de lijn bleef, totdat ik rustig was. Het was doffe ellende. Ik had zelfs mijn ouders en zus niet kunnen beschermen. Het drong langzaam tot me door. Het eerste slachtoffer dat ik meemaakte, die op de foto staat met de projector, was waarschijnlijk al een tijd overgenomen, ook toen ik contact met haar had. Want toen zat ze me al op allerlei manieren voor de gek te houden. Maar bij het tweede slachtoffer dat ze mij na een jaar duidelijk maakten, had ik ook niet ingegrepen, en dat was waarschijnlijk wat funest was voor de mensen om mij heen. Want dat interpreteerden deze Antichristus-machten als groen licht om iedereen om me heen over te nemen. Want ik had ontdekt dat deze entiteiten alleen zulke dingen doen als jij het lijkt toe te laten. Als ik meteen een site had gemaakt en een beweging naar buiten had gemaakt, kortom: de alarmklokken eerder had geluid dat dit gebeurt, dan waren ze nooit zover gedaan als dat ze nu deden. Het was vreselijk om te moeten beseffen, maar het was m’n eigen schuld. Ook al accepteerde ik het nu niet, heb ik toch niemand kunnen redden om mij heen, doordat ik te laat ingreep.
Nu snapte ik, waarom ik de vorige maanden, als ik naar huis reed van m’n ouders, me zo leeg voelde, en zo verlangend naar échte aandacht. Het was hun energie die veranderd was. De geruststellende energie die ze normaliter hadden, was weg, en dat voelde ik iedere keer weer als ik bij ze wegreed, heel anders dan voorheen. Toen ze hun ware gezicht lieten zien, vielen de puzzelstukjes ineens op hun plaats.
Diezelfde week stuurden ze in de familiegroeps-app berichtjes, die mij nog verder in paniek brachten. In één berichtje zei m’n moeder dat ze kaarsjes hadden gebrand en dat “het eerste kaarsje helaas uitging, maar dat de tweede vastbesloten was om helemaal op te branden!” waarmee ze doelden op de levens van m’n familie en vrienden die ze hadden beëindigd, en dat zij de rest van de tijd gingen volmaken. Ook maakten mijn vader grapjes als “Ik krijg geen zuurstof meer!” waarmee ze mijn kortademigheid spiegelden en me ook indirect bedreigden. Ik was woest en heel bang toen, maar wist dat als ik woest bleef, ze mijn leven zouden beëindigen, dus ik koos ervoor om constructief door te gaan met mijn website, en alles wat me dwars zat er op te zetten.
Toen ik m’n boosheid beheerste en koos voor een constructieve weg van mezelf uiten, gingen alle overgenomen mensen rond me, meteen aardig doen. Ze gingen me ondersteunen, soms zelfs beschermen, en gaven nooit negatieve reacties als ik weer wat negatiefs over hen gepost had. Mijn originele familie had er absoluut niet tegengekund als ze gelezen hadden wat ik allemaal postte over ze, maar nu ze overgenomen waren, negeerden ze het gewoon compleet en lieten me gewoon m’n gang gaan, wat wonderlijk is. Ik ontdekte dat ze juist willen dat je informatie over ze deelt met de mensheid. Dit is de bedoeling van het tot doelwit maken van mensen. Dus geloof niet al die verhalen die zeggen dat ze je doden als je iets over hen deelt. Juist als je op tijd ingrijpt, kun je jezelf en je omgeving beschermen. Dit is het emuleren van het gedrag van de Christus, maar daar vertellen ze je in de Kerk nooit direct over. Het is de Draak in de ogen kijken, en je leven riskeren om de info naar buiten te brengen. “Want wie zijn leven wil behouden, zal het verliezen. Maar wie zijn leven vanwege Mij en voor Gods plan verliest, zal het behouden.” (Marcus 8:35), las ik in een kerkboekje op een begrafenis en ik zou het goed in mijn oren knopen.
Wat wel heel triest was, was dat ik mijn oma, die in een verpleeghuis zat, in de coronatijd niet kon bezoeken. Het contact was dus een stuk minder geworden. Maar af en toe kon ze naar buiten, en dan sprak ik altijd af om te gaan wandelen met haar. Maar op een gegeven moment, toen ik haar een tijd niet had gezien, schrok ik me wild, want heel haar gezichtsuitdrukking was veranderd. Hij was veel harder. Het was de gezichtsuitdrukking van… een Draak. Ze hadden oma ook overgenomen, geen twijfel mogelijk, en dat op haar 104de. Ze was ook een tand verloren, dus ik had verschillende theorieën over hoe zij deze tand verloren was. Ik dacht dat het met de manier te maken had, waarop ze mensen overnemen, maar ik kan nu zeggen, dat dat waarschijnlijk niet juist was. 7 maanden nadat zij overgenomen was, overleed zij (zie mijn artikel Oog overleden oma kapot!), wat volkomen gepland was door deze entiteiten, die gedetailleerde controle hebben over wanneer zij het lichaam verlaten. Dit had ik ook bij een projectbegeleidster gezien waarvan ik achteraf de puzzelstukjes op z’n plaats liet vallen dat ook zij overgenomen was. Deze projectbegeleidster overleed ook. Aan een hartaanval zogenaamd, terwijl ze helemaal niks aan haar hart had. Het is gewoon duidelijk dat dokters maar gissen wat de doodsoorzaak is, en dat zij in hun gok nooit in overweging nemen, dat de persoon overgenomen was, en het lichaam verlaten heeft, vanwege letterlijke orders van boven. Wat dat betreft geef ik een kijkje in de keuken van de onzichtbare krachten in de wereld, die door mensen over te nemen, de wereld infiltereren, ten einde de ontwikkeling van de mensheid in goede banen te leiden, en gericht bepaalde mensen te behandelen.
Op de begrafenis van mijn oma, heb ik na lang twijfelen, toch iedereen toegesproken, en legde ik uit dat mijn familie én oma overgenomen waren. (Zie mijn artikel Gedragen door overledenen). Het was muisstil. Iedereen moet gedacht hebben dat ik knettergek was, maar ik heb er absoluut geen twijfel over. Helaas kwam ik er achter, dat waarschijnlijk veel mensen aan wie ik het toen verteld heb, helaas daarna overgenomen werden, wat natuurlijk weer te maken had met mijn inactie aan het begin van de aanvallen. Bij één iemand merkte ik aan het feit dat ze zoveel gewicht verloor, net als bijvoorbeeld het tweede slachtoffer. Want zodra er een andere geest in het lichaam komt, verandert de hele stofwisseling. Dit is ook de reden waarom veel bekende personen ineens ineens transformaties doormaken, en ineens 50 kilo afvallen. Kijk naar voorbeelden als Adèle en Rebel Wilson. Wat ze niet vertellen is dat ze overgenomen zijn, en dat de originele ziel die in het lichaam zat, helaas is vervangen door een gecontroleerde ziel die luistert naar de orders van de Antichristus-groep.
Het was duidelijk dat ik mensen om mij heen dus niet kon beschermen, en dat mijn angst om mensen kapot te maken, en de afkeuring van mijn agressie die ik met mij meedroeg (wat door de ongelukkig combi van mijn jeugd en de twee therapieën die ik had, ontstond), zich in de buitenwereld ging afspelen. Ik projecteerde het dus naar buiten, zonder dat ik het bewust wilde. Het is zo belangrijk dat een mens zijn agressie niet onderdrukt, maar controleert, want dat wat je onderdrukt, projecteer je naar buiten, en dan maak je jezelf doelwit van juist datgene wat je onderdrukt. Pas later kun je dan met onderdrukking om leren gaan, maar dat is pas als je veel ouder bent dan de ongelukkig jonge leeftijd waarop ik het door het gevaarlijke gedrag van mijn vader leerde.
Ik was compleet in m’n schulp gekropen toen ik zag dat mijn familie ook doelwit was geworden. M’n zelfvertrouwen was nul komma nul. Ik had destijds van mijn eerste zoveel artikelen al een YouTube filmpje gepost, waarop ik de artikelen voorlas, maar ik besloot het anders te gaan doen, en een goede microfoon te kopen, waar ik de artikelen mee voorlas, zonder mijn gezicht te tonen. Er viel een last van me af toen, want ik ben nogal overbewust van mezelf en niet ontspannen op camera. De eerste zoveel artikelen heb ik later opnieuw ingesproken. Maar op een aantal artikelen verder, diegene die ik als eerste op heb genomen, hoor je nog hoe erg ik in m’n schulp was gekropen. Je hoort een hele zachtaardige, niet weerbare en kwetsbare jongen die heel bang is om z’n stem te laten horen, maar het toch doet. En ik luister die artikelen dan ook niet graag terug, omdat het heel confronterend is. Later wordt dat gelukkig steeds minder. Hoe meer vertrouwen ik kreeg, door de ondersteunende behandeling van alle overgenomen mensen om mij heen, dat mijn boosheid er mocht zijn, hoe meer ik de dood van mijn dierbaren kon verwerken. En dat heeft voor veel boosheid en verdriet gezorgd, wat allemaal te volgen is in mijn artikelen.
