Op een bepaald moment in 2022, werden zelfs mijn ritjes (twee keer per week) naar de supermarkt onveilig, toen bepaalde kassières wel héél geïnteresseerd werden in me. Ik spreek mijn vermoedens uit in een artikel en even later krijg ik bevestiging op Facebook, dat ze inderdaad overgenomen zijn, door een spreuk die zoiets zegt als: “Die vermoedens die je hebt, die zijn natuurlijk hartstikke waar!” Er volgden meer spreuken die allemaal betrekking hadden op het feit dat ik een oogje zou hebben op die kassières, en dat de weg naar een relatie open zou liggen nu ze waren overgenomen. Alsof ik daar gebruik van ging maken! Het was walgelijk! Deze entiteiten hadden eerst de levens van deze meiden beëindigd, toen namen ze ze over, en vervolgens probeerden ze me te verleiden, maar ik ga daar absoluut niet op in. Ik wist dat ik de supermarkt niet moest vermijden, maar ik ging met lood in m’n benen naar de supermarkt in deze tijd. (Zie mijn artikelen November, de moeilijkste tijd van het jaar en Ik krabbel langzaam weer op! voor meer details). Wat er toen gebeurde is treffend. Ik reed een hellinkje op om langs een opgebroken weg te komen, en viel van mijn fiets! Recht op mijn knie. Toen ik opstond, zakte ik door mijn been met veel gekraak. Zie mijn artikel Lelijk weggekomen voor meer details.. Knieschijf gebroken. In het ziekenhuis opereerden ze me na een aantal weken en ik liep met gips en krukken. (Zie mijn artikel Gebeurtenissen na het breken van mijn knieschijf voor meer details). Acht weken verbleef ik bij m’n ouders, aangezien ik op de eerste verdieping woon en er geen lift is en dus niet thuis kon wonen. Ik ging weer terug naar de basis, waar het allemaal begonnen was. Met als enige verschil dat mijn ouders overgenomen waren, wat het extra moeilijk maakte. Ik had verschillende botsingen met ze tijdens mijn verblijf bij hen, maar daar was ruimte voor. Mijn echte vader werd altijd agressief als ik boos was, vooral in de eerste jaren van mijn leven, maar mijn overgenomen vader doet dat niet, en op deze manier legde ik eigenlijk weer een soort van basis, precies op het moment dat ik het nodig had. (Zie mijn artikel Mijn wortels terugvinden voor meer details). Totdat ik weer op eigen benen kon staan. Letterlijk. Dat ik mijn knieschijf op dat moment brak, is niet toevallig. Ik had het nodig. Nodig om mezelf opnieuw op te bouwen.
Toen ik na acht weken weer naar huis wilde gaan, zag ik iets heel raars bij mijn vader. Onder z’n oog zat een bloeduitstorting in de vorm van het oog van Horus (Afbeelding 6). Dit deed mij opnieuw denken aan allerlei enge informatie.
Afbeelding 6
Het oog van Horus
Ik schreef het artikel Overgenomen vader heeft oog van Horus, waarin ik de betekenis van dit fenomeen enigszins uitdiepte. Het komt er op neer, dat het oog van Horus het fenomeen van het overnemen van mensen beschrijft, wat dus een een failsafe-mechanisme is van God om de balans te herstellen in mensen, als die verstoord is. Het draait altijd om een hoofdpersoon, waarvan alle mensen in de omgeving één voor één over worden genomen, zodat de hoofdpersoon behandeld kan worden, en de balans zich kan herstellen. Door informatie en werken te produceren rond dit fenomeen, kan men het fenomeen op afstand houden, de omgeving beschermen, en aan jezelf werken. Doe je dat niet, dan zal het fenomeen eindigen, met jouw overname.
Maanden later betrapte ik mijn vader nog eens op het oog van Horus, maar toen zelfs aan twee ogen tegelijk, alleen een stuk minder sterk dan eerst. Het leek allemaal op een test om te kijken hoe ik daar op zou reageren, maar ik bleef rustig en ging er constructief mee om. De vraag is alleen hoe ze het doen? Of ze het gewoon getekend hebben, om je te testen, en ze daar opdracht toe hebben gekregen. Of dat het gewoon natuurlijk is ontstaan. Of dat ze zelfs in staat zijn om te shapeshiften, en welke vorm dan ook aan te nemen. Ik heb alle opties overwogen. De laatste klinkt natuurlijk knotsgek, maar er is veel geschreven over djinns uit de Islam, een soort demonen die welke vorm dan ook aan kunnen nemen, zo ook een vorm met een beschadigd oog, of de vorm van allerlei aliens, of zelfs vliegtuigen/helicopters/ufo’s.
Begin 2023 kost het me moeite om weer helemaal zelfstandig verder te gaan. Het alleen zijn, zorgde ervoor dat ik heel mijn goede ritme van bij mijn ouders liet schieten. Puur doordat ik alleen was, kon ik dat niet vasthouden, en verzandde ik weer in slechte gewoontes als m’n dag-en-nachtritme omdraaien, en te veel lekkere dingen eten. Maar ik zou er toch mee moeten dealen, dat was iets wat zeker was.
Uiteindelijk heb ik fysiotherapie, waar ik echt een hekel aan heb. Op de laatste sessie wijst de fysiotherapeute naar mijn oog (“Wat is er met je oog?”), precies zoals de overgenomen buurvrouw regelmatig deed om mij bang te maken, hintend naar de informatie van Donald Marshall over in je oog borende Vril aliens die je op die manier zouden overnemen. (Zie mijn artikel Een vermeende aanval op mij en wat achtergrondinfo voor meer details). De fysiotherapeute hadden ze dus ook overgenomen en ondertussen kreeg ik op Facebook een tekstje dat zoiets zei als: “Ja, we moesten je even oncomfortabel maken, anders was je helemaal niet in beweging gekomen!”, want ik had al weken helemaal niets gepost op mijn site. En ze willen dat je vooruit blijft gaan.
