Artikel

In dit artikel beschrijf ik een bijzondere droom die ik had, wat andere informatie en eindig ik met een lied dat me raakte.

Ik heb een heel bijzondere droom gehad. Ik droomde dat ik in mijn ouderlijk huis was en dat de scharnieren van m’n laptop kapot gingen (dat is al een aantal keren gebeurd in het echt). En m’n overgenomen broer hielp me om hem te maken. Ondertussen was ik omringd door overgenomen mensen, die ik van tijd tot tijd confronteerde. Zo waren mijn overgenomen zus, en mijn overgenomen vader en moeder stiekem ’s ochtends met een sleutel in de katholieke kerk gekomen waar ik ze betrapt had. Bij de katholieke kerk zat ik in een auto en ik zag mijn familie uit de kerk komen. M’n vader had het over een assist (het was EK-voetbal op dat moment), en ik zei: “Nee, het zijn ghost notes!” een term uit de muziek, wat het hele tafereel helemaal onbegrijpelijk maakte eigenlijk. Mijn vader reageerde niet, en liep weg over een brug. Ik ging met mijn moeder en zus naar huis, waar ik hen confronteerde toen ze vertelden dat ze niet bij de pastor aangebeld hadden om in de kerk te komen, maar zelf hun sleutel (?) hadden gebruikt, zonder het te melden. Ik zei dat ze dat niet konden maken. M’n moeder werd meteen boos op me. Ik vroeg waarom ze zo boos werd op me, terwijl ze dat vroeger nooit overtuigend was. Vast omdat ze overgenomen was. Ik vertelde ondertussen tegen m’n vader, die er ook ineens weer was, dat ik riep dat het ghost notes waren en waarom hij wegliep en niet luisterde!?

Opeens was ik in een open veld, en ik rende, en rende, en er was een groot luchtschip, in de vorm van een soort potlood in de lucht, die mij gangstalkte. Ik rende en rende en het schip kwam steeds dichterbij, steeds lager. Totdat er mensen uitkwamen, waaronder een politieagent. Ik was ineens op een bekende plek, een weiland hier in de buurt. Ik was ineens niet alleen, want er was ineens een andere persoon die al die tijd mee had gerend. Die klom over een hek, en rende de vrijheid tegemoet. Ik was met mijn 120 kg niet handig genoeg om over het hek te klimmen. Opeens had de politieagent me ingehaald. Ik begon hem uitgebreid uit te lachen. Keihard! Toen kwamen er meer mensen uit het luchtschip in de buurt: een andere man praatte tegen me, ik vroeg aan hem: “Wanneer ben jij overgenomen?” en z’n linkeroog kantelde en veranderde in een beeldschermpje. Toen kwam er nog een andere man, die er een beetje gehavend uitzag rond z’n linkeroog. Ik zei: “Jij bent nog vers!” en hij zei: “Inderdaad!” Toen zag ik ineens meer mensen die er heel normaal uitzagen, maar allemaal vermoedelijk overgenomen waren, en ze zeiden dat ik mee moest gaan. Ik ging mee het luchtschip in. Ik was boos op iedereen, maar iedereen liet me maar een beetje uitrazen. Iemand wilde m’n bloeddruk opnemen, maar ik wees het af. Op een gegeven moment liet ik m’n woede los, en begon ik te huilen. Dat bleef duren. Maar opeens waren we op de plaats van bestemming. Het was een plaats met allemaal overgenomen mensen, een soort klooncentrum. Plots zag ik m’n zus lopen. Ze had kleding aan die ze vroeger droeg. En toen zag ik m’n moeder, en ook m’n vader. De overgenomen mensen hesen mij op een soort steekwagen en reden mij over de straat, wat ineens in een gewone wijk was. Ik zag een hoop niet overgenomen mensen, die niet doorhadden wat er gebeurde met mij. Het waren mensen die op weg waren naar school en naar werk. Ik was gestopt met huilen, maar probeerde te seinen naar de mensen in de wijk dat ze mij aan het ontvoeren waren. Maar niemand begreep het. Ik dacht: “It’s all in plain sight!” Op eens waren we op de plaats van bestemming. Ik reed naar binnen, en was ineens omringd door de mooiste mensen die ik ooit gezien had, met de prachtigste uitstraling. Zeer divers, maar allemaal dat prachtige niet verblindende licht in hun ogen. Ze zeiden: is dat Yeshua? Ik zei: Nee, ik ben Jesse Musson, (mijn echte naam, en dat bleek later een anagram te zijn van ‘Jesus ‘n Moses’). Ik begon spontaan te huilen, want ik begreep dat ze mij ontvoerd hadden om me te redden en mij te brengen naar de mensen, die hetzelfde als ik meegemaakt hadden, de dienaars van Christus. Iedereen kwam naar me toe en groette me met een knuffel. Ze waren zo mooi. Ik zag ook kinderen, die ik gedag zei. En opeens was daar m’n vader. Ik pakte z’n hand en begon spontaan weer te huilen. M’n vader zei: “Het was allemaal uit liefde!” waarop één van de ‘ontvoerders’ zei: “Maar dat betekent niet dat het allemaal makkelijk is geweest!” Ik huilde nog even door, maar al deze mensen waren vol begrip. En toen reden ze me naar een microfoon, want ik zou mijn verhaal vertellen aan iedereen. Op dat moment werd ik wakker. En ik dacht: wat krijgen we nu?

Wat me het meeste bijbleef van deze droom was de schoonheid van die mensen. Toen ik ze zag, begreep ik meteen waarom alles wat gebeurd was gebeurd was. De mensen waren niet allemaal mooi van uiterlijk, maar ze hadden de prachtigste uitstraling. Iets wat ik zelf absoluut niet meer heb, vind ik zelf, zeker de laatste jaren niet meer. Dus daarom vond ik het helemaal raar, maar het raakte me diep, een heel bijzondere droom. Ik heb me nog nooit zo gerustgesteld gevoeld, als toen al die mensen me begroetten en mij knuffelden. Het was perfecte liefde, en er waren geen vijanden, al speelde iedereen z’n rol. Ik heb nog nooit zulke liefde gevoeld als van die mensen in m’n droom. Toen ik wakker werd, heb ik het meteen uitgetypt met m’n slaapdronken kop.

Ik heb op mijn kast een aantal foto’s van mijn familieleden liggen. Oude foto’s. Toen waren ze nog zichzelf. Iedere dag kijk ik er even naar en probeer ik contact met ze te maken, waar ze ook zijn. Als ik aan ze denk, dan zullen ze dat voelen, dat is hoe non-lokaliteit werkt. Alles is met elkaar verbonden en alles wat met elkaar in contact komt, raakt met elkaar verstrengeld. De meeste mensen verdringen dit onzichtbare contact met hun boosheid. Boosheid is hetgene wat verdringt, waarmee je je kunt onderscheiden, en het gevoel van een eigen identiteit kan hebben, maar als je daar door heen werkt en het loslaat, ga je het onzichtbare contact voelen dat je met mensen hebt, zonder dat de verstrengeling problemen oplevert, want de kunst is om het vermogen tot echt contact te bewaren. Zodat je in beide werelden jezelf kan redden, zowel in het materiële als in het spirituele. Zowel in het objectieve als in het subjectieve.

In het artikel ‘Massive Walk Out Of Souls In Preparation For The Shift’ van Michelle Walling, dat mij als YouTube filmpje toegestuurd werd door iemand met wie ik contact heb, vond ik nuttige informatie over het fenomeen walk-ins, al heeft de auteur van het artikel het vooral over de goedaardige walk-ins, niet over de kwaadaardige walk-ins, waar ik mee te maken heb. Op een gegeven moment staat in dat artikel dat je de mensen die hun lichaam hebben verlaten en waar een nieuwe entiteit in plaats heeft genomen, ook kunt sturen. In een dader-slachtofferverhouding met hen als dader en jij als slachtoffer, zul je vaak denken dat deze entiteiten jou willen kapotmaken. Ik heb al vaker gezegd, dat dit niet echt hun doel is, mits je in je gedrag laat blijken dat je aan de bel trekt, en het niet accepteert wat ze doen, en tegelijk ook naar ze luistert. Dan zul je zien dat ze ook naar jou luisteren, en dat wat jij ze geeft, je ook terugkrijgt. Je kunt ze dus sturen, zoals in het artikel staat. Dit heb ik ook gemerkt in het contact met ze. Als bepaalde dingen me irriteren aan m’n familie en ik uit het in m’n artikelen, dan zie ik steevast dat ze het een paar dagen later, in het weekend als ik ze zie, proberen goed te maken, alsof ze het hebben gelezen in m’n artikelen. Terwijl we het daar eigenlijk nooit over hebben. Dat is fijn, want dat betekent dat ze naar mij luisteren, net zoals ik naar hen luister. Ik laat me niet meer leiden door boosheid in het contact met ze. Natuurlijk ben ik wel eens geïrriteerd, maar dan zeg ik het gewoon en dat accepteren ze. In de tijden dat ik nog boos was, hebben ze mij een aantal keren flink afgewezen en gingen ze mij indirect bedreigen met de dood. Ze stuurden toen bijvoorbeeld berichtjes in onze familie-appgroep dat ze kaarsjes hadden gebrand en dat “het eerste kaarsje helaas uitging, maar dat de tweede vastbesloten was om helemaal op te branden!” waarmee ze doelden op de levens van m’n familie en vrienden die ze hadden beëindigd, en dat zij de rest van de tijd gingen volmaken. Ook maakten ze grapjes als “Ik krijg geen zuurstof meer!” waarmee ze mijn kortademigheid spiegelden en me ook indirect bedreigden. Ik was woest en heel bang toen, maar wist dat als ik woest bleef, ze mijn leven zouden beëindigen. Dus toen besloot ik het constructief te gaan uiten door het op internet te gaan zetten, en m’n boosheid te beheersen. Sindsdien is het contact vrij van boosheid en weet ik m’n plaats om het maar even zo te zeggen. De overgenomen entiteiten zijn dus duidelijk controlemechanismen van deze matrix. En er is dus een bepaalde orde waarbinnen je moet blijven op deze wereld. Sinds ik naar ze luister en het contact zonder boosheid tegemoet treed, en positief ben naar ze, luisteren ze ook naar mij, zoals ook in het hierboven gelinkte artikel beschreven wordt. Zo heb ik mijn buren in de straat voor het eerst boodschappen zien binnenbrengen, en een Albert-Heijn wagen gezien die boodschappen kwam brengen (allemaal in dezelfde week), terwijl ik in mijn artikel Wie Christus volgt, is beschermd nog beschreef, dat ik dat nog nooit heb zien gebeuren. Ze zijn dus te controleren, en luisteren heel precies naar wat ik zeg, al zullen de meeste mensen dit als toeval wegredeneren, wat het niet is. Er zit meer orde in de wereld dan mensen wel denken.

Wat fijn is, is dat mijn overgenomen familie me, ook al weet ik dat ze niet mijn familie zijn, toch doen denken aan m’n originele familie, omdat ze er hetzelfde uitzien, en zich min of meer hetzelfde gedragen met dezelfde gewoontes en gebruiken. De energie is echter totaal anders. En ik ben me er dan ook altijd van bewust dat ze niet mijn echte originele familie zijn. Al hebben ze alle verantwoordelijkheden op zich genomen, die hoorden bij mijn familie.

Maar helaas heb ik een groot deel van mijn durf om mezelf te laten zien ongeacht wat anderen zeggen, verloren door de behandeling die ik van deze entiteiten heb gekregen. Dat is mijn imperfectie, mijn corruptie. Ik kan me zelf niet meer groot maken en voor mezelf staan en ongeacht de tegenstand die ik krijg m’n boodschap naar buiten brengen. Ik luister teveel naar de tegenstand en ga me er slecht door voelen. Ik ben bang de controle over anderen te verliezen en me door de mogelijke tegenstand zo slecht te gaan voelen, dat ik niet meer wil leven. Ik ben te veel op anderen gericht, en durf geen contact te maken. De middenweg (de weg van Christus) is juist de weg, waar je zowel het grootmaken als het kleinmaken beheerst. Het kleinmaken houdt in dat je accepteert dat er iets is dat groter is dan jij. En het grootmaken houdt in, dat je je kracht naar buiten gooit en dat wat groter is dan jou confronteert. Dit is echt contact: het constant wisselen tussen je op jezelf richten en op de ander richten. Ik word doodziek van de gehandicapte toestand waarin ik me bevind. En wil vrijbreken, maar het is absoluut onmogelijk met wat ik meegemaakt heb. Het zal het karma zijn dat ik bij me draag. Maar dat weerhoudt me er ook van om op de juiste manier terecht te staan voor het karma uit mijn verleden, want daarvoor heb je juist deze middenweg nodig en het opnemen en dragen van je kruis. Dat betekent dat ik doordat ik me te klein maak, nieuw karma vergaar en dat wil ik niet. Als dit allemaal goed te maken was door wil alleen, dan had de hele wereld me gekend. Geen twijfel mogelijk!

We hebben laatst de as van mijn eind december overleden oma uitgestrooid (zie artikelen: Oog overleden oma kapot! en Gedragen door overledenen), en ik heb het grootste deel gedaan. Was me er niet eens van bewust dat mijn moeder en mijn zus misschien ook nog een gedeelte wilden doen, want deze entiteiten zijn toch niet de echte familie van m’n oma dacht ik, dus ik werd er op een gegeven moment even aan herinnerd door m’n familie: “Misschien wil je moeder ook nog.” Mijn familie heeft natuurlijk wel de herinneringen van m’n originele familie, dus misschien voelen ze toch wel de liefdevolle herinneringen van mijn originele familie voor mijn oma in zekere zin, net als ik veel liefde voor mijn oma voelde. Het blijft een rare situatie. En ik vond het flink tegenvallen, hoe dat gaat met as van een crematie. Je strooit het uit over een veldje, maar het voelt behoorlijk respectloos om dat te doen, maar dat is een bezwaar waar ik helaas te laat achterkwam.

Het laatste wat ik wil delen in dit artikel is dat m’n overgenomen vader mij een aantal weken geleden deze YouTube-video stuurde, van The Swingle Singers samen met The New York Voices, het nummer Footprints van Wayne Shorter. Mijn vader had toen hij jong was een vriendschap opgebouwd met Ward Swingle, die deze zanggroep had opgericht in de jaren ’60. Ik heb nog op zijn schoot gezeten als klein jongetje en één van mijn doopnamen is Ward, wat een verwijzing naar hem was.
De tekst van dit nummer raakte mij diep, want het is typisch voor de situatie waarin ik zit. Het voelde alsof mijn overgenomen vader het naar mij stuurde als boodschap van mijn originele vader. En dat hij en de rest van m’n familie en vrienden me dagelijks hoort roepen naar ze, want dat doe ik.

Lieve familie en vrienden, ik zal naar jullie blijven zoeken. En de voetafdrukken volgen die jullie achter hebben gelaten…