Vorige week heb ik een aantal dagen erg hard gewerkt voor mijn doen. Ik liet mezelf niks anders toe dan m’n werk om de waarheid naar buiten te krijgen, ook al lijk ik van niks meer helemaal zeker te zijn de laatste tijd. Maar ik voelde heel even een doel en had genoeg energie om me er enigszins op te storten. Verschillende audio-tracks heb ik op die dagen gemaakt, en ook een groot artikel, met veel links naar bronnen. Het voelde ontzettend goed om me hier op te focussen. Bij de supermarkt kreeg ik bevestiging dat ik op de goede weg was. Ik deed onbedoeld precies voor 34,56 euro aan boodschappen. Heel toevallig. Zo’n opwaartse reeks zie ik als een aanmoediging en dat ik hier mee door moet gaan. Ik had veel plannen in m’n hoofd, en ik leek ineens zat opties te hebben. Toen ik het artikel Wat zal de toekomst van de mensheid zijn postte, was ik zo kapot, dat ik daarna een grieperig gevoel kreeg. Ik had het heel koud, en dan weer warm, en ben onder de dekens gekropen, een paar dagen, om bij te komen. Ik was duidelijk over m’n grenzen gegaan. Dan word ik altijd grieperig. Dat had ik in de deeltijdtherapie ook altijd, toen ik voor het eerst m’n grenzen voelde. Daarvoor had ik helemaal geen grenzen. Maar sinds de therapie fout ging, bereik ik mijn grenzen veel te snel. Hoe vervelend ik dat ook vind, het is toch echt de waarheid. Zaterdag voelde ik me al weer beter en ben ik naar een 50-jarig huwelijksfeest van de ouders van m’n broers vrouw geweest. Dat was een welkome afleiding, en ik heb me wel vermaakt. De dagen daarna heb ik nog veel gelegen onder een warm deken, want ik was er nog steeds niet vanaf, en ik voelde me nog steeds afgemat. Dat is dus wat er gebeurt als ik een beweging voorwaarts maak. Het is superfrustrerend, want ik wil niets liever dan presteren op het gebied van het produceren van werken, maar m’n grenzen dringen zich steeds aan me op door mijn gevangenis. Het is absoluut geen luiheid. Ik ben dan echt een week van slag.
Gelukkig begin ik nu m’n kracht weer enigszins terug te vinden, maar ik vind toch dat de entiteiten die mij bedreigen dit moeten weten. Want vandaag postte iemand die waarschijnlijk overgenomen is pasgeleden, weer een confronterende tekst op Facebook: Afbeelding. Zoals je kunt zien, kan dit natuurlijk ook op hem slaan, maar omdat hij pasgeleden overgenomen is en mijn aandacht nog op hem gevestigd is, geloof ik dat ze hem expres dit bericht weer laten posten. Ik heb dit eerder gezien met andere mensen die overgenomen waren. En ze weten dat ik zulke dingen altijd op mezelf betrek, vooral als ik weet dat ze overgenomen zijn. Ze maken handig gebruik van deze kwetsbaarheid om mij dingen duidelijk te maken. Hallo gasten, als jullie iets tegen me willen zeggen, zeg het dan direct. Ik ben het zat om indirect jullie gedachten te moeten lezen. En jullie hebben geen idee hoe onterecht het allemaal is, wat jullie me duidelijk willen maken. Als jullie in mijn schoenen stonden, zou je heel anders piepen! Dat ik me nog tegen zulke aanvallen moet verdedigen zeg, na al die jaren van ellende. En denk niet dat als je mij overneemt, dat je dan enig idee hebt van hoe het was om mij te zijn. Want in jullie geval is mijn persoonlijkheid dan niet meer dan wat herinneringen voor jullie, en is het altijd gemixt met een drakenbewustzijn, dat gevoelsmatig alle vrijheid heeft van binnen. Jullie zullen nooit begrijpen wat het is om mij te zijn, ook al denk je van wel. Jullie laten de invloeden die op mij hebben gestaan, toch niet op je inwerken. Want je kunt altijd vluchten in je drakenbewustzijn, en dat is bij mij vanzelfsprekend geen optie.
Mijn overgenomen vader die vandaag erg als mijn originele vader overkwam, zei vandaag dat het goed is om een hobby te hebben. Woow! Net nadat hij me bedreigd heeft een paar weken geleden omdat ik me bezig hield met muziek, een oude hobby van me. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik laat mezelf helemaal geen hobby meer toe. Ik kijk geen films meer. Ik maak geen muziek meer. Ik maak geen foto’s meer. Het enige waar ik nog mee bezig ben, is serieuze dingen. Het tot me nemen van serieuze informatie is nu ontspanning voor me. En ik deel zo’n beetje alles wat er in me omgaat. En dan nog zitten ze me te pushen en krijg ik het gevoel dat wat ik doe, niet genoeg is. Nee, het is ook niet genoeg. Ik zou veel moediger moeten zijn, maar ben gewoon bang dat ik nog verder kapot ga! Ik voel m’n kracht niet, het kan niet vrij stromen. Ik blijf dit maar zeggen, en mensen die al mijn teksten lezen, zullen er wel gek van worden, maar dit is iets waar ik constant tegen aan loop. Het is niet moeilijk om moed te tonen, als je de kracht voelt en je voelt dat je iets belangrijks hebt te vertellen en je gewoon schoon genoeg hebt van alle tegenwerking. Maar moed tonen als je je kracht niet voelt, je niet meer kan presteren, je je grens supersnel bereikt hebt, en je angst hebt om kapot te gaan, dat is pas moeilijk. Op deze manier draai ik in kringetjes rond en til ik niks naar een hoger doel! Terwijl ik weet wat het is om je kracht te voelen. Soms denk ik dat deze Antichristus-entiteiten al bij mijn geboorte wisten van mij en ze er alles aan hebben gedaan om mijn vader te beïnvloeden om mij keihard tegen te werken. Arme man. Begaat een structurele fout, puur op impulsen die hij had. Hij heeft op zichzelf vertrouwd, en hij heeft achteraf daarin een fout gemaakt. Maar als ik daarna naar mezelf kijk… Ik zou precies hetzelfde gedaan hebben. Kijk maar naar het volgende verhaal:
Ik heb een tijd voor de kat van m’n ex-vriendin gezorgd, toen zij dat even niet kon. Dit was een ontzettend lief beest. Als ik op de bank zat, en ik naar hem keek en op de bank klopte, kwam hij er altijd bij zitten. Als ik naar mijn werk ging een paar middagen in de week, dan mauwde hij alles bij elkaar, zodra ik de sleutel in het slot deed bij het thuiskomen. We zijn regelmatig in slaap gevallen samen, heerlijke momenten, maar ik had een grens: hij mocht niet bij mij op de slaapkamer als ik ’s nachts sliep. Dus ik zette hem dan op de bank, wenste hem welterusten en dan ging ik naar de slaapkamer. Maar op een gegeven moment kwam ie dan aan de deur krabben, waarschijnlijk omdat ie bang was in z’n eentje, maar daar dacht ik op die momenten helemaal niet bij na. Op een keer was ik erg moe, en begon hij weer te krabben, en toen had ik het echt gehad. Ik werd gevaarlijk toen. Gooide de deur open en het beestje vloog onder de bank om zich te verstoppen. Ik liep naar de bank en trok hem woest onder de bank vandaan, en zette hem weer op de bank, en toen heb ik er 5 minuten bijgezeten, met mijn gevaarlijke uitstraling. Sindsdien was hij niet meer dezelfde. Hij kreeg last van spanningsklachten en z’n zelfvertrouwen was weg. Mauwde heel zieligjes af en toe. En iedere keer kotste hij slijm uit, steeds maar weer opnieuw. Ik heb me dit echt niet verbeeld ofzo. Ik zag zichtbaar worden wat mijn gedrag met hem had gedaan. Ik had me precies zoals m’n vader gedragen, zonder dat ik het belang van het arme beestje in het oog had. Ik heb hier altijd veel spijt van gehad. En ik kan m’n vader hierin dus echt de hand schudden. Ik heb gelukkig geen kinderen.
Ik ben sinds die tijd wel veranderd, en heb m’n lesje geleerd, maar deze les had ik helemaal niet hoeven hebben als ze mij niet hadden gedwongen in de deeltijdtherapie om m’n agressie in contact te gooien. Met zo’n groot trauma als die ik heb, kan dat alleen maar averechts werken, en word je van de reacties die je daarop krijgt niet sterker, maar word je langzaamaan juist steeds verder opgegeten, totdat je in een absolute gevangenis komt te zitten, zoals ik nu zit. Dat had nooit mogen gebeuren. Wie daar meer over wil lezen, kan op Deel 1 klikken, voor het hele verhaal. Vooral als je psychologisch enigszins onderlegd bent, is het de moeite waard om te lezen.
Dan nog één ding wat me van het hart moet, omdat het me irriteert. Dat alle mensen met wie ik contact opneem, me negeren. Ik blijf het meemaken. Het is om gek van te worden. Ik snap het wel enigszins, want volgens mij wordt iedereen met wie ik contact maak, uiteindelijk overgenomen, afhankelijk van of ik me 100% op m’n verantwoordelijkheden stort. En mensen voelen aan, dat ze gevaar lopen. Ze kijken wel uit om te reageren op mijn contactpogingen. Maar er zijn zo weinig mensen die de strijd aan durven gaan, en die hetzelfde doen als ik. Het is frustrerend, maar veel eerder regel dan uitzondering. Hetzelfde gebeurt als ik reacties achterlaat op YouTube, Facebook, of Twitter. Mensen negeren het kapot! Op YouTube worden mijn reacties meestal gelijk weggehaald. Ik kan daar sowieso in de comments geen links posten, en volgens mij zijn bepaalde woorden die ik vaak gebruik verboden, en worden de reacties die deze woorden bevatten vervolgens automatisch weggehaald. Op Twitter blijft het meeste echter staan, maar niemand reageert er op. Ik word zelfs niet belachelijk gemaakt door mensen, waar ik aan één kant blij mee ben, maar er is ook niemand die vragen stelt, of reageert. Nee, ze negeren het gewoon kapot! Dan kun je nog beter belachelijk gemaakt worden. Ene Nicholas Klein zei ooit: ”Eerst negeren ze je. Dan maken ze je belachelijk. Dan vallen ze je aan en willen ze je op de brandstapel. En dan maken ze monumenten voor je!” Ik zit blijkbaar vast in de eerste fase. Dus wellicht moet ik een tandje bijzetten!
