Dr. Peeters vroeg zich af of ik zo angstig kon worden dat ik psychotisch werd. Of was de psychose misschien bron van angst? Ze gaf me een ander medicijn bij m’n Efexor en Risperdal, Zoloft genaamd. Toen ik dit slikte, werd ik gelijk psychotisch. Ik had opnieuw het gevoel dat ik een vrouwenlichaam had, en ik werd er panisch van. Toen was het voor Dr. Peeters duidelijk dat de psychose bron van angst was, en ik een psychotische kwetsbaarheid had, en ze stuurde me door naar het Centrum voor Psychose, in een naburig stadje.
Ik wilde ondertussen nooit meer boos zijn, omdat Dr. Peeters dit zo afgekeurd had. Dit zorgde ervoor dat ik het steeds uiten van m’n boosheid af had geleerd en een gezonde manier van het beleven van m’n agressie werd gestimuleerd, juist door de onprettige behandeling: agressie onder controle. Onbewust dacht ik nu echter dat ik alleen nog maar lief mocht zijn tegen vrouwen, en ook daarin ging ik duidelijk over grenzen. In deze jaren begon ik obsessief vrouwen om me heen te versieren. Maakt niet uit of ze bezet waren. Ik was zo radeloos, dat ik het bij iedereen om me heen probeerde. Dit hadden ze natuurlijk door en voorspeld bij het Centrum voor Psychose en ze probeerden mij te behandelen met behulp van de activiteitenbegeleiders op het Activiteitencentrum van de GGz. Alleen dat had ik toen nog niet door, want dat verklapten ze niet. Wat ik wel door had, was dat iedere keer wanneer ik iets besproken had met mijn case-manager van de GGz, er daarna opmerkingen kwamen over datzelfde, van de activiteitenbegeleiders op het Activiteitencentrum. Ze zeiden dat ze geen contact hadden met elkaar, maar het was gewoon iedere keer veel te toevallig.
Toen er een aantrekkelijke en stoere stagiaire aangenomen werd daar, die zich veel met mij ging bezighouden, kreeg ik echter door wat er gebeurde. Ik sprak naar een activiteitenbegeleider uit, dat ik dacht dat ze instructies kregen om mij te behandelen. En de volgende dag zei deze stoere stagiaire als reactie op een vraag van haar die ik beantwoordde: “Zo, jij bent wel slim!” Wat in die context echt helemaal niet op z’n plek was. En toen was het mij geheel duidelijk. Ik werd behandeld, en ze wilden mij indirect laten weten dat ik gelijk had wat betreft deze gedachten. Ik kreeg in de loop van de tijd door dat ik zowel positieve als negatieve betrekkingswanen had. En dat de activiteitenbegeleiders instructies kregen om mij te confronteren met deze situaties, juist door dingen te zeggen die op mij van toepassing waren of voor mij bedoeld waren.
Toen ik uiteindelijk verschillende bezette vrouwen tegelijk aan het versieren was, uit totale wanhoop, en één van die dames met dezelfde naam als mijn tweede vriendin, Tanja dus, hapte, was het hek van de dam. Doordat m’n boosheid nu helemaal afgekeurd was, en al m’n kracht in de loop van de jaren uit me was gezogen, kon ik seksueel niks meer, maar ik zat ondertussen wel steeds vrouwen te versieren om mij heen, met als doel een seksuele relatie. Het was duidelijk dat ze dat mij door me goed te kwetsen af moesten leren, anders zou de kans heel groot zijn, dat de kwetsingen die ik nog ging oplopen in de toekomst, funest zouden worden.
Maar goed, Tanja hapte. En had haar zinnen op mij gezet. Ik weigerde. Ik had haar eerst versierd, maar nu ze hapte, kon ik helemaal niet geven wat ik haar wilde geven, en werd ik zo angstig dat ik een grote grens aangaf. Bovendien had Tanja een vriend thuis zitten en was ik als de dood dat ze die relatie op zou zeggen, en dan teleurgesteld in mij zou raken, en dan niemand had. Dus ik heb het uitgelegd, en sindsdien koelde ze af. Maar ik had nog steeds het gevoel dat ik alleen maar lief mocht zijn, en ging daarin weer over grenzen. Dus op een gegeven moment kwam Tanja op het Activiteitencentrum en gaf ze aan dat ze zich raar voelde, misschien omdat ze de verliefdheid weer op voelde lopen naar mij door mijn lieve opmerkingen, maar ze geen kant op kon met dat gevoel. Ze ging in gesprek met onze projectbegeleidster. En sinds die tijd draaide ze 180 graden. Het was alsof ze een ander persoon was. Ze leek nu actief aan mijn behandeling mee te werken. En wees me keer op keer af op hele listige manieren, die alleen door hele slimme psychiaters bedacht kunnen worden. Ik dacht: is Tanja nog wel Tanja? Toen ze me op een gegeven moment ongelooflijk kwetste, en ik nu het gevoel had dat ik zowel niet boos mocht zijn, als niet lief mocht zijn. Toen was het vuurwerk. Ik werd woest. Ik gaf mezelf nu de toestemming om woest te zijn, zonder dat het obsessief was. Het was authentieke boosheid, al was het nog heel ruw, en ik schold haar de huid vol.
Mijn projectbegeleidster en Tanja, waren daarna weer vol afkeuring tegen mij, maar één van de mannelijke activiteitenbegeleiders steunde mij, en gaf me gratis een saucijzenbroodje. Het was duidelijk dat ze mij precies omgekeerd behandelden, als dat mijn ouders hadden gedaan vroeger. De mannenfiguur, die vroeger afkeurend was (mijn vader), beloonde mij nu (activiteitenbegeleider), en de vrouwenfiguur, die vroeger gekwetst was (mijn moeder), keurde nu af (projectbegeleidster + Tanja). Het was zo overduidelijk dat ik behandeld werd, en dat was olie op het vuur!
Toen ik deze negatieve afwijzing van Tanja had ervaren, week ik vervolgens uit naar een andere jonge meid, Celina, met een bijzonderheid, ze was lesbisch. Dat maakte me niks uit. Ik ging ook haar proberen te versieren, totdat ik bij haar thuis nieuwjaar vierde samen met haar. Ik was weer helemaal hoteldebotel van haar. Een paar dagen na nieuwjaar postte ze ineens een stuk of 10 teksten (à la Rumag) op haar Facebookprofiel, en ze hadden stuk voor stuk betrekking op mij. Het was duidelijk dat ze me afwees, maar ze deed dat wel op zo’n liefdevolle manier, dat ik zo geraakt werd, dat ik nadat ik bij Tanja (die me op een gemene manier afwees) m’n boosheid geuit had, nu al m’n verdriet liet gaan, en deze boosheid voorgoed losliet. Het stond symbool voor mijn lieve moeder die ik nu losliet en die er altijd voor me was, als ik bang was, of haar nodig had, en het was zeer groot verdriet. Uren heb ik gehuild, zo heftig was het. Ik sprak het uit naar Celina, en ze zei dat de teksten op haar van toepassing waren, maar ik wist dat het een leugen was. Dit was niet toevallig geraakt worden door iemand. Dit was gerichte behandeling.
Maar toen was de vraag: instrueert de GGz patiënten op het Activiteitencentrum om gericht mee te helpen in mijn behandeling? Dat klinkt natuurlijk belachelijk, en niemand bij wie ik m’n vermoedens uitsprak, kon dit geloven. Maar ik raakte er steeds meer van overtuigd dat deze zogenaamde patiënten wel instructies hebben gehad, maar niet als patiënt maar als een soort…. agenten van de Matrix. De mensen die mij zo gericht behandelen waren stuk voor stuk overgenomen met als doel om mij te behandelen, maar dat zou ik pas later beseffen!
