Afgelopen vrijdag stuurde mijn overgenomen zus mij een foto van haar en mijn overgenomen broer, allebei breed lachend. Ze waren samen iets leuks gaan doen. Ik voelde me buitengesloten, en het deed me denken aan de momenten die ik vroeger had, dat mijn broer en zus popiejopie met elkaar aan het praten waren. En ik toekeek, eenzaam, en afgesneden van m’n gevoel. Het deed me denken aan de momenten dat ik boos was, en de hele familie zich tegen me keerde. Heel onprettig, en ik had dan ook geen zin om naar ze toe te gaan de dag erna, en dat heb ik ook heel eerlijk gezegd. Bovendien steunen ze me geen van allen in mijn schrijfsels, dat negeren ze compleet. Dus nog een reden waarom ik me ‘anders’ voel. Als ze niet overgenomen waren, dan had mijn familie het zeer zeker niet kunnen handlen wat ik allemaal opschrijf, maar in overgenomen toestand negeren ze het alleen maar compleet. Al jaren. Ze vragen er ook nooit naar. Nooit een complimentje. Nooit een gesprek erover. Want dan moeten ze weer actief gaan liegen tegen me, dat ze niet overgenomen zijn en die onzin, terwijl hun karakter compleet anders is dan toen ze nog niet overgenomen waren. Ik ben het zat. Weer een dag verder, en m’n moeder nodigt me uit om bij hen op de koffie te komen. Ik was net wakker, voel nog niet duidelijk mijn grens (daarvoor moet ik toch echt een tijdje op zijn) en ik zeg dan ook ja. Toen ik bij ze was, kregen we een discussie over iets, maar waren ze weer de boel aan het saboteren met hun onbegrip en leugens. Dat kan toeval zijn, maar dat was het niet. Toen ik thuis kwam, voelde ik me weer afschuwelijk. Verdriet, boosheid, of toch niet? Het lijkt alsof ik geen kant op kan. Kan niet in m’n verdriet gaan hangen, want er zit geen kracht meer achter. Kan ook maar heel even in m’n boosheid hangen, en dan ga ik me uiten op Facebook, bij al die spreukjes die ik krijg. Vervolgens krijg ik weer een spreuk. “Don’t fuck with me! I have power beyond what you can imagine!” ofzoiets. Wat kan slaan op hun power, waarmee ze mij bedreigen, maar ook net zo goed op mijn mogelijke power kan slaan, als een soort aanmoediging dus. Of het heeft helemaal niet met mij te maken, maar dat geloof ik niet. Want ze kunnen precies uitkienen wie welke berichten krijgen, en heeft iemand betrekkingswanen, dan behandelen ze dat door allemaal dingen tegen je te zeggen die op jou van toepassing zijn, met hun laffe samenzwering van geretardeerde Antichristus-figuren. Maar het is altijd om je te helpen en om je iets te leren! Zeggen ze. Helaas zorgt het voor veel pijn dat al heel m’n leven in m’n systeem zit.
Pijn moet altijd proportioneel toegediend worden om iemand iets te leren. Een kind dat nog niet kan lopen, heeft pijn als ie beseft dat ie nog niet kan lopen en hij iedereen om hem heen ziet lopen, maar het beweegt hem wel om te leren lopen. Pijn is nodig, maar altijd in proportionele mate. Een kind met een te grote pijn kennis laten maken, is funest. Er ontstaat dan een beschadiging, en het kind kan geen gezonde ontwikkeling doorlopen. De wond die iemand zo oploopt, kan het gevolg hebben dat je in je latere leven zondigt, steeds weer opnieuw, gewoon om de pijn te dempen. Je kunt agressief worden, of je heil in seks zoeken, eten, of ander genot. Maar als je je verzet tegen deze pijn en dus ook de pijn in de wereld, kun je de Antichristus-entiteiten tegenover je krijgen. En dan ben je helemaal genaaid, want die proberen al je zondes van je af te nemen, waardoor de pijn nog groter wordt. Waardoor je nog meer fouten maakt. Daarom is het zo belangrijk dat ouders hun kinderen niet verhinderen om tot God te komen, wat niet anders betekent dan dat ze zich ontwikkelen naar iemand die zich binnen de morele orde beweegt die hier op Aarde geldt. Dit doe je niet met geweld, maar met een zachte, steeds fermer wordende hand.
Deze avond ben ik doorgegaan met m’n mening zeggen op social media. Waardoor de dreigementen weer toe nemen. Het enige wat ik doe, is m’n mening zeggen en af een toe een clown ontmaskeren. Is toch m’n goed recht, als je weet wat deze entiteiten mij geflikt hebben. Ik kan het nog steeds niet zo zien, dat ze mij geholpen hebben, want hoe ik me voel is wel zo vreselijk. Waarom mocht ik niet gewoon stil staan in m’n ontwikkeling en m’n leven uitleven met m’n familie op een harmonieuze manier. Ik voel me nu een hondje dat kunstjes moet doen voor deze entiteiten. En dan gaan ze me er nog op beoordelen ook. Vreselijk! Vervolgens krijg ik op Facebook een filmpje voorgeschoteld van een schreeuwende man die een liedje zingt die hij op sociale media post. (Kan Facebook-filmpjes helaas niet delen). Zijn liedje gaat over “venting on social media” (dat je dat vooral niet moet doen) and “put down your phone”. “There are more constructive ways!” schreeuwt hij in de camera. Nee, we moeten allemaal maar gaan sporten, en mensen ontmoeten, enzo. Al die dingen die “gezonde” mensen doen! Al die dingen die je moet doen als je gezond wil lijken? Het betekent echter absoluut niet dat je gezond bent! Tja, we moeten vooral allemaal 100% constructief zijn. Alsof daar iemand ooit naar geluisterd heeft bij mij. De vraag is waarom die gast met dat liedje denkt te moeten schreeuwen in de camera, en waarom hij het op social media post als dat in zijn ogen zo verkeerd is?
De constructiefste mensen, hebben soms ook een donkere kant. Ik kijk zo nu en dan naar van die reallife documentaires over moorden die gepleegd zijn, en je ziet dan de meest correcte jongens binnengebracht worden voor verhoor. Zeer wellbehaved. Soms uit zeer gelovige milieus, waarin geen ruimte was om niet te gehoorzamen of boos te zijn en op geen enkel manier naar ze geluisterd werd. Ja, en dat gaat dan etteren. Dan kunnen ze zomaar stiekem achter je rug iemand omleggen, gewoon om maar iets voor te stellen in iets. Ze vertellen dan hoe ze misbruikt zijn. En de stem die op de achtergrond alles aan elkaar praat, zegt er altijd bij dat daar geen enkel bewijs voor is, want de ouders zijn zulke keurige mensen! Nee, dat gebeurt zeker zomaar!? Belachelijk. De moordenaar wordt als een 0 beschreven en goede eigenschappen die hij had, worden volledig ontkracht. En de ouders als absolute 10-en die niets fout hebben gedaan. Tja, als volwassene ben je zelf verantwoordelijk he?! Maar niet iedere volwassene is volwassen, en als je eenmaal drang hebt om te moorden, dan is het niet makkelijk om dat weg te stoppen zonder hulp.
Deze Antichristus-entiteiten die mij bedreigen willen doen alsof iedere volwassene 100% verantwoordelijk is voor z’n gedrag. Maar de meeste mensen hebben een flinke bagage vanuit hun jeugd! En missen dan ook vaak de juiste gereedschappen. Als je daar dan ook nog niet bewust van wordt gemaakt, kun je er al helemaal niets aan doen, dat je in bepaalde situaties verzeild raakt. Er zat een meisje in mijn therapie die heel haar leven al verkracht werd. En het was een patroon dat ze steeds weer met mensen omging, die haar op den duur gingen verkrachten. Ze had gewoon antennes voor deze mensen. Zij koos ervoor om in therapie te gaan, maar er moet maar net plaats zijn voor je. Je probleem moet natuurlijk wel erg genoeg zijn, anders zijn er 20 anderen die ze liever helpen. Ongelukkige omstandigheden kunnen iedereen tot dader of slachtoffer maken. Mensen die zeggen: ik ben in heel ongelukkige omstandigheden grootgebracht, maar nu ben ik een succesvolle winnaar! Daar kan ik alleen maar over zeggen, dat die omstandigheden helemaal niet zo ongelukkig waren maar dat alles waarschijnlijk prima op z’n plek was. Niet alle ongeluk beschadigt ook daadwerkelijk. En verder: om nog maar te zwijgen over de succesvolle winnaars, die complete idioten zijn. Sommige mensen hebben de drang om uit een ongelukkig wereldje te stappen en andere keuzes te maken, en ze kloppen zich trots op de borst dat ze zich vrijgevochten hebben uit het ongelukkige wereldje, maar wat zorgt ervoor dat de ene persoon dat kan, en de andere totaal niet? Mijns inziens, een juiste combinatie van ervaringen, positieve en negatieve.
Ik kom ondertussen weer een spreuk tegen op Facebook, die bedreigend overkomt: “I t’s my turn darling, now you just watch and learn!” Alsof het nu de beurt is van deze Antichristus-entiteiten die mensen overnemen, om mij over te nemen, en dat ik als het ware in mijn lichaam blijf zitten als ze me overnemen, maar dat zij de controle hebben. En dat ik daarvan moet leren, hoe ik het beter kan doen. Nou, dat gaat mooi niet gebeuren! Ze beschrijven enkel maar hoe ze met hun evil asses in het lichaam van mijn familie en vrienden kwamen en ze op die manier leerden hoe ze goed moesten zijn, de herinneringen van mijn familie en vrienden volgend. En blijf ook maar mooi van andere mensen dan mij af, want jullie maken het behoorlijk bont! Geen mens om me heen laten jullie met rust! En dan verwachten jullie ook nog dat ik het goedkeur en net zo’n monster wordt als jullie. Nee, dankje! Dat heb ik nooit gewild, en dat zal ook niet gebeuren, hoezeer jullie soms ook proberen in te wrijven dat ik het monster ben…
