Het lijkt erop dat ik na 8 weken bij m’n ouders geweest te zijn, en nu weer in m’n eigen huis te zijn, m’n ouders opnieuw probeer los te laten, en dat gaat met een uiting van emoties gepaard. Vandaag was ik na 5 dagen thuisgeweest te zijn, nu bij mijn overgenomen ouders gaan eten, en m’n overgenomen zus was er ook. En tjonge, wat een ongelooflijk drama weer. En natuurlijk ben ik weer de schuldige in deze. We gingen een spelletje rummikub spelen. Vorige week deed ik net alsof ieder steentje recht moest liggen, en legde ik iedere serie steentjes netjes precies recht boven elkaar. Dit was een soort gespeelde dwang van mijn kant, puur om een beetje te plagen en te spotten met mijn oude ik, die dat vroeger vaak wel echt had. Vandaag deed mijn vader precies hetzelfde. Legde alles precies recht, z’n serietjes precies recht boven elkaar. En ik voelde me natuurlijk weer aangevallen, op het gebied van m’n identiteit. Want ik heb er een hekel aan, als iemand me nadoet, want dan onderscheid ik me niet meer, en word ik onzichtbaar. Ik weet gewoon zeker dat mijn overgenomen vader dit expres deed, als weer een manier om mij verder te ‘behandelen’, dat is wat deze overgenomen mensen doen. (Rudolf Steiner schrijft over deze Asurische of Antichristus-entiteiten). Ze vermoorden mijn originele familie, en dan nemen ze hun plek in zodat ze je kunnen behandelen, want ze vinden je oh zo gevaarlijk. Dus ik zei tegen m’n vader: “Doe je dat nu expres? Zit je weer lagen van m’n ego te pellen? Jullie zijn echt energie-eters!” Nou, en toen had ik het gedaan. M’n moeder acteerde dat ze steeds in huilen uitbarste. M’n vader ging stil en zielig voor zich uitkijken. En m’n zus begon op me in te praten, net zolang tot ik liet zien dat ik koest was. Want daar letten ze op. Of je het laat rusten. En ik kan het prima laten rusten hoor, maar er komt dan wel een artikel. Nou, alles is aan bod gekomen. Ik heb ze gezegd dat ik ze niet geloof als ze zeggen dat ze niet zijn overgenomen. En ik heb gezegd dat ik hen oplichters vind. Waarop ze dan vroegen waarom ik nog kies om met ze om te gaan. Daarop antwoordde ik dat het niet zwart-wit is. Hun energie is anders, maar ze laten dezelfde gewoontes zien als mijn originele familie. En ja, ik heb veel moeite om dat los te laten. Want van dat stuk houd ik ook veel. Maar tis eigenlijk voor het eerst dat ik er zo openlijk voor uit kon komen wat ik voelde. Maar het ontregelt iedereen om me heen, althans, zo doen ze. Ik weet dat dat maar toneel is, maar ik geloof wel dat ze duidelijk kunnen voelen wat mijn originele familie gevoeld zou hebben, dus ik zie ook de reacties van mijn originele familie in hen terug. Die hadden namelijk nooit kunnen verwerken dat ik mijn site online deed, en het over deze dingen ging hebben. Dat had ze kapot gemaakt. En daarom zijn ze vervangen. Mijn zus had het idee dat ik uit twee personen besta, eentje die heel vriendelijk is in hun gezicht, en eentje die achter hun rug van alles over ze schrijft. Pardon, ík besta uit 2 personen? Ze draait het precies om. Het was constante gaslighting. En ik zou niet beseffen wat ik ze aandoe! Ze hebben voor nul komma nul dingen verantwoordelijkheid genomen, maar houden mij de hele tijd voor dat mijn reactie te heftig is. Nee, mijn reactie is niet te heftig. Die is prima op z’n plaats, maar zij draaien het zo dat zij van niks weten, niet doorhebben dat ze overgenomen zijn, en dat ze nog steeds dezelfde zijn. Het is absolute Drakenpoep. Mijn hele leven heeft niemand mijn grenzen gerespecteerd. Als ik dan vervolgens boos werd, hebben ze het keihard afgekeurd, nog voordat ik het aankon. En nu zeggen ze dat MIJN reactie te heftig is en ik niet weet wat ik ze aandoe. Mijn vader zei ook dat ie de sfeer zo belangrijk vindt en dat je dit elkaar toch niet aandoet he, en dat terwijl hij alles doet om de sfeer om zeep te helpen, en niks doet om de sfeer weer goed te krijgen. Het enige wat ie doet is zogenaamd stil zijn en verslagen. En de sfeer kan mij gestolen worden, als ik ondertussen het gevoel heb dat ik kapot ga. Flikker op met je ‘sfeer’. En m’n moeder ondertussen maar janken. En m’n zus deed na op mij ingepraat hebben hetzelfde: stil zijn en verslagen voor zich uitkijken. Sfeerverpesters! Waarom wordt er altijd zo’n fucking groot ding van gemaakt als ik mijn wantrouwen uit. Geef iemand gewoon even aandacht voor z’n boosheid, en laat zien dat je het niet kwaad bedoelt. Maar het is door hun vibe, dat mijn wantrouwen het grootst wordt. M’n vader heeft nog nooit geluisterd naar als je iets vervelend vindt, en ondertussen zegt ie: “we zouden met mekaar over alles praten he!” Ik accepteer het niet dat hij z’n gedrag niet verandert, als ik iets vervelend vind. Hij gaat de hele dag z’n eigen gang, precies zoals ik deed toen ik in de klinische therapie kwam in 2003 (zie Deel 1 van mijn verhaal), waar ik meteen publiekelijke opmerkingen over kreeg waar iedereen bij was. Ik heb mijn gedrag veranderd. En ik verwacht dat ook van anderen, anders is het einde verhaal. Dan heb ik helemaal geen zin om nog te komen. Met het kaarten deed hij me precies na, waardoor ik pissig werd. Als we samen buiten lopen om mijn knie wat beweging te geven, loopt hij naast me in precies dezelfde tred als ik. Linkerstap bij mij is bij hem linkerstap, en rechterstap bij mij is rechterstap bij hem. Om gek van te worden! Zo ontzettend is ie op mij gericht. En ik heb dat zelf ook gehad, en ik weet hoe het ontstaat. En ik kan het onmogelijk als iets kwaads zien, maar ik vind het wel irritant. Altijd was m’n vader het met me eens vroeger. Totdat ie het niet met me eens was, dan ging ie dwingen en slaan. Als mijn vader nu gewoon iets tegen me zegt, lijkt het alsof hij in me kruipt, bij me binnendringt, het is vreselijk. Ik wil dat hij in z’n eigen ruimte blijft (emotionele ruimte, bedoel ik dus), en ik in m’n eigen ruimte, maar hij lijkt altijd de emotionele ruimte te willen delen met je. Gadverdamme.
En deze entiteiten die mijn originele familie over hebben genomen, gebruiken hun gedrag en emoties, om bij mij een verandering te bewerkstelligen. Ik zei al tegen m’n zus: “het is wel positief dat de twee Jesse’s, die jij denkt dat er zijn (waar ze eigenlijk wel gelijk in heeft) nu eindelijk eens bij elkaar komen, dat is een hele vooruitgang he?!” En dat is zo! Want wat ik hier zeg, is precies hetzelfde als wat ik ze face to face gezegd heb, vanavond. En daar sta ik achter. En ja, het kan zijn dat zij de emoties van mijn ouders en zus nu voelen, en dat zal heus niet makkelijk zijn, maar ik hoop dat dat bij hen ook een verandering in gang zet. Dat zij ook leren inzien, dat dit absoluut niet de manier is, om mensen te ‘behandelen’. Maar dat is waarschijnlijk ijdele hoop.
Nadat ik dit allemaal opgeschreven heb, en wat TV ga kijken, ben ik alleen met mijn gedachten en word ik weer geraakt. Als ik boos geweest ben, komt er daarna altijd verdriet. Hoelang dat nog gaat duren, geen idee! Maar ik jankte het allemaal weer goed uit, en ja, toen voelde ik me even heel zwak. Ik kreeg ook weer het gevoel dat de entiteit die klaar staat om mij over te nemen, herhaaldelijk aanklopte in mijn geest, een psychische aanval dus. Maar ik ga er niet op in. Ik kijk wel uit! Deze Antichristus-entiteiten denken dat als ze maar hard genoeg op je inhakken, je van een rups in een vlinder gaat veranderen. Helaas is dat bij mij dus niet meer mogelijk omdat ik nooit boos heb mogen zijn. Mensen denken: dan doe je het toch zonder je boosheid? Maar die boosheid is juist de levensenergie die door je aderen stroomt. Als dat heel erg afgekeurd is, verlies je de beleving van je die krachtige energie en kun je ook niet de kosmische eierschaal breken, of van een rups in een vlinder veranderen. Kortom: je hebt dat deel in jezelf ook nodig. Op het moment dat ik mijn familie echt helemaal loslaat, zal er geen magische bevrijding gaan komen zoals deze idioten denken, maar zal ik wellicht zo verzwakt zijn, dat ze me over kunnen nemen. Het is geen fijn idee, maar ik ben bang dat ik hier langzaamaan steeds verder naar toe beweeg. Ik zal dan ook zeker verslag blijven doen van het hele proces.
Veel mensen zullen het niet chic vinden dat ik al dit soort drama openbaar maak. Ze gaan er vanuit dat mijn familie en vrienden echt niet op de hoogte zijn van het feit dat ze overgenomen zijn. Als ik dit in het achterhoofd houd, dan is het inderdaad niet chic wat ik doe. Maar ik kan niet vergeten wat er is gebeurd met alle mensen om me heen: dat ze dus allemaal één voor één overgenomen werden en dat zij dit door middel van tientallen hints hebben laten weten en nog steeds laten weten. Dat moeten zij om de vrije wil die hier op Aarde als wet geldt, te eren. En omdat ik al eerder kennis heb genomen van de informatie dat dit gebeurt op deze wereld, ben ik zeer stellig dat het juist is wat ik denk. Vele kleine veel te toevallige hints maken één groot bewijs. Het is dus een uitzonderlijke situatie, en dat vind ik reden genoeg om dit drama (wat velen als privé zullen zien) openbaar te maken. Ik ben er van overtuigd dat dit mij al die tijd ook gered heeft. Want het produceren van teksten en video’s waarin je de daden van deze Antichristus-entiteiten blootlegt, beschermt je tegen hun wens om je familie en vrienden en later jou ook over te nemen. Ik ben wat dat betreft te laat begonnen. Hierdoor hebben ze gedacht dat ik het toelaat dat ze anderen overnemen. Maar dat is nooit de bedoeling geweest! Het is dus belangrijk om je bewust te zijn van de aanwezigheid van deze Antichristus-entiteiten, en hun manier van werken, en hoe je met ze kunt omgaan. In eerdere artikelen spreek ik over de manieren waarop deze entiteiten je proberen te behandelen, bijvoorbeeld in Een kleine verduidelijking.
