Een jaar geleden schreef ik mijn artikel Wat een Kerst… waarin ik beschreef hoe ik kerst had gevierd met mijn overgenomen familie. In tegenstelling tot vorig jaar, ben ik deze keer wel mee naar mijn broer en z’n familie gegaan in Utrecht. Deze keer waren we welkom op 1ste kerstdag. Het was zeker wel gezellig, ondanks dat ik weet dat ze allemaal overgenomen zijn. Ik zat op het laatst flink te spacen van moeheid. Want het is me een drukte van jewelste, met die drie kinderen. M’n kleine neefje van 2 (die een volwassen Draak herbergt) maakte een lelijke salto van de bank af. Gelukkig had ie niks. En verder zat ie een paar keer te slaan. Expres. Hij sloeg m’n vader, hij sloeg mij, en hij sloeg één van z’n zusjes, mijn nichtje. Ik zei een paar keer: “Niet slaan!” maar hij ging gewoon door, toen heb ik hem maar effe in de hoek gezet. Kwam z’n moeder, die vroeg wie hij had geslagen. “Iedereen!” zei ik. Toen vroeg ze aan mijn overgenomen zus of hij haar geslagen had. “Nee hoor!” En aan m’n andere nichtje: “Nee hoor!” En toen moest ie van z’n moeder “Sorry!” tegen mij zeggen, alsof hij me pijn had gedaan, en nu z’n excuses aan moest bieden omdat hij mij pijn had gedaan. Wat belachelijk is, want natuurlijk heeft hij mij geen pijn gedaan. Het gaat mij om de handeling van expres slaan, wat je hem moet afleren. Dat is hun taak, en dat is mijn taak, als ie het bij mij doet. Maar ze deden alsof ik kleinzerig was ofzo. Heel raar!
Verder zat één van m’n nichtjes weer commando’s uit te delen over wat ik moest doen en laten, volgens haar. Dat doet ze altijd. Ze doet vaak gewoon onaardig tegen me, een beetje uit de hoogte, dus ik zei dat ze daar mee uit moest scheiden, en niet mijn gedrag moet proberen te controleren. Het kind is bijna 7, en deelt de hele dag commando’s uit als ik er ben. Vervolgens zei m’n overgenomen zus: “Jesse, tis een kind!” Ja, nou en, die kun je toch ook gedrag afleren. Kun je beter maar zo snel mogelijk doen, want als ze zich zo op school naar haar vriendinnetjes gedraagt, dan zullen die er ook genoeg van krijgen. Je moet nooit je kind onaardig laten zijn. Doen alsof ze zo is, alsof dat bij haar identiteit hoort, en je er niks aan kan of aan mag veranderen is het domste wat je kunt doen! Want dan verplaats je alleen het moment van confrontatie naar een later moment in haar leven. En als ze met het gedrag begonnen is, kan ze het ook afleren. En zeker bij zulk controlerend gedrag, moet je er gewoon meteen bovenop gaan zitten, totdat ze loskomt en leert om te communiceren waar het echt om draait. Met alles willen controleren, houdt ze juist het echte contact tegen, dat weet ik maar al te goed uit mijn eigen ervaring. Maar goed, Draken hebben geen ziel, dus die zijn sowieso aan het controleren, en luisteren toch voor geen meter naar het afleren van gedrag. Ja, ze doen of ze luisteren, maar ondertussen geven ze zichzelf alle vrijheid om, mocht het nodig zijn, het nog een keer te doen. Vaak barsten ze in huilen uit, wat ze dan als manipulatiemiddel gebruiken. Bij kinderen met een ziel is dat anders: die huilen omdat ze echt verdrietig zijn. Kinderen of mensen zonder ziel denken dat ze verdrietig zijn, of denken dat ze moeten huilen in bepaalde situaties, terwijl ze eigenlijk helemaal niet verdrietig zijn. In die gevallen dient het alleen om aandacht te vragen, dat herken ik ook helemaal van toen ik in mijn agressie zat, toen ik 20/21 was en net de klinische therapie af had gerond. Mijn Vrije Kind was los (een begrip uit de Transactionele Analyse), en ik deed alles voor de aandacht. Was het nieuwjaar, dan vond ik het iedere keer bij het nieuwjaar wensen wel een mooi moment om te gaan janken. Was ik echt verdrietig? Nee, ik wilde gewoon aandacht, en zo kon ik het krijgen. Terwijl ik nu alleen huil als ik echt verdrietig ben en ik iets te verwerken heb. Dus ik ben meer ‘echt’ geworden, authentieker.
Van de week liet mijn zus weten dat ze echt een rotgesprek had gehad op haar werk met een cursist en haar man, en ze was daarna helemaal in tranen en ze heeft met iedereen gebeld omdat ze zo van slag was. Wellicht is er wel wat gebeurd ja, maar echt geloven dat ze erg van slag van was, doe ik eigenlijk niet. Ik denk dat het geen toeval is, dat ze nu net op dit moment zoiets meemaakt, en het is met een reden dat ze dit mij liet weten, niet zozeer omdat ze wat steun nodig heeft, want volgens mij kunnen overgenomen Draken het prima alleen af, maar wel omdat het de bedoeling is dat ik nu weer iets ga loslaten. Ik zal hier zo op terugkomen.
Verder heb ik in het artikel Avonturen met Estella benoemd dat lippenstift mij angst aanjaagt. En dit weten deze Antichristus-entiteiten eigenlijk al heel lang. Mijn zus stapte gisteren de auto in toen we naar mijn broer gingen en wat had ze op haar lippen: lippenstift. Dat doet ze werkelijk nooit, maar nu zat ze daar met van die signaalkleuren op haar lippen. Ik heb er echt iets tegen, vind het smerig om te zien, en vind het absoluut schokkend! Zo hard komt dat binnen. Altijd al een hekel aan gehad. Vervolgens komen we bij m’n broers familie thuis, en heeft m’n nichtje van bijna 7 ook lippenstift op. Van die hele rode. De meeste mensen zullen me wel voor gek verklaren, maar ook dit was absoluut geen toeval. Mijn zus maakte op een gegeven moment een opmerking over mijn nichtje haar lippenstift, en ze knipoogden naar elkaar, dus ik weet gewoon zeker dat ze dat afgesproken hadden, weer als onderdeel van de behandeling. Want het behandelcentrum is nu dus niet in een kliniek of ander soort groepstherapie, maar ze nemen mensen in mijn omgeving over zodat ze mij gericht kunnen behandelen. Wat ik absoluut afkeur! En ik heb hier geen twijfel meer over. Maar er is niets meer aan te doen nu, want ze zijn allemaal al overgenomen.
Door trauma’s op een gematigde manier te herhalen, kunnen ze je dwingen om er anders mee om te gaan, en kun je dingen van vroeger loslaten. De GGz gebruikt dus sinds een aantal jaren mensen uit mijn omgeving om me te behandelen. Dit doen zij door hun lichamen over te nemen en de originele ziel er uit te drukken en deze te vervangen door een nieuwe ziel, die wel alle herinneringen van de originele ziel heeft. Deze entiteiten zijn volledig onder controle van de Antichristus groep, die naast de Lucifergroep en de Satangroep, de kwade krachten zijn op deze wereld die de ontwikkeling van de mensheid proberen te versnellen, als de gevangeniscipiers die zij zijn.
Nadat ze me eerst bang hebben gemaakt door mijn vader me te laten bedreigen (zie: Alweer een indirecte bedreiging), en ik m’n woede daarover niet kwijt kon bij m’n vader, speelde vervolgens mijn angst om anderen kapot te maken weer op (zo werkt dat bij zulke angsten), en lieten ze mij met behulp van Estella (lees: Avonturen met Estella) die angst naar vrouwen loslaten, want deze angst was al vroeg in mijn leven bij mij ontstaan door het gedrag van m’n moeder, die regelmatig gekwetst was als ik boos op haar was. De angst om kapot gemaakt te worden door mannen, was niet de enige angst die ik naar mannen had, ik had ook deze angst om mannen kapot te maken met m’n agressie, als een soort projectie van m’n eigen pijn, en dit heb ik vervolgens losgelaten, vorige keer na mijn gesprek met mijn gestoorde casemanager, zoals ik aan het eind van mijn artikel Gestoorde casemanager koopt auto van mijn keuze beschrijf.
Doordat ik ik m’n woede nu zowel niet bij mannenfiguren kwijt kan als bij vrouwenfiguren, kan ik het maar naar één persoon richten, en dat is m’n zus, zoals dat vroeger dan ook vaak gebeurde. Dan was ik echt een beetje sadistisch naar haar. En daar schrok ik altijd zo van, dat dat ook een trauma was. Zie hiervoor ook Deel 1 van mijn verhaal, waarin ik dit allemaal uitleg. Het is mij geheel duidelijk dat de GGz nu probeert om mij dit stukje naar m’n zus los te laten, met behulp van mijn zus, die verdrietig is, m’n zus en m’n nichtje die lippenstift ophebben en m’n nichtje die onaardig tegen me doet. Dit lukt ze al vrij aardig, want ik voel me een soort schuldig dat ik gisteren geïrriteerd was naar mijn nichtje van bijna 7 (die met de lippenstift), toen ze mij zo zat te commanderen.
Wat ze ook doet, is zich de kaas van haar brood laten eten door haar grotere zus. Ze was namelijk piano aan het spelen, en meteen kwam haar zus er weer bij om het over te nemen en te laten zien dat zij het al beter kon, wat logisch is want ze is 4 jaar ouder. Dus toen ging die kleine van bijna 7 weer wat anders doen. Dus toen zei ik tegen die van bijna 11 dat ze die kleine van bijna 7 gewoon moet laten spelen en zich er niet mee moet bemoeien. Maar zelf kwam die van bijna 7 totaal niet voor zichzelf op. Ze liet haar oudere zus gewoon de boel overnemen. Nu zit ze echt in mijn hoofd. Ik ga me dan een beetje zorgen maken. En het is alsof je haar beschadigt, als je je irritatie uitspreekt, en het doet me dan ook zeer veel aan de situatie met m’n zus denken.
Het roept ook die hele situatie met mijn vader en mijn zus van vroeger op. Dat mijn vader mijn zus in haar gezicht slaat, en ik getraumatiseerd en bevroren sta toe te kijken en hem op verschillende momenten in mijn leven nadoe onbewust, omdat ik ook beschadigd was door hem, en m’n woede noch bij m’n vader, noch bij m’n moeder kwijt kon. Ik sloeg dan m’n zus, terwijl ik haar eigenlijk wilde beschermen tegen m’n vader, wat dus vervolgens ook een groot trauma werd. Maar dat zit nu de hele tijd in m’n hoofd.
Ik kan het ook niet hebben dat ik enerzijds, en daar schaam ik me nog wel het meest voor, een drang voel om mijn zus en mijn nichtje dan te beschadigen, precies zoals vroeger, terwijl ik ze anderzijds eigenlijk wil beschermen tegen de vernietigende mannenfiguur (die in mijn hoofd zit en waar ik me dan mee identificeer) en juist superveel van ze houdt. En je kunt wel begrijpen dat ik daar totaal niet mee kan omgaan. Dat moet ik dus nog loslaten, wat ik nu volgens mij aan het doen ben. Net even gejankt weer want m’n zus en m’n nichtje zitten echt in m’n hoofd nu. En ondertussen weet ik dat m’n echte zus is overleden, en heb ik een nepzus, een kloon, die wel heel lief en aardig tegen me doet, maar niet de ziel van m’n echte zus heeft. Ze is zo anders dan m’n echte zus. En ik mis keer op keer m’n echte zus. Dat zal wel nooit overgaan! Maar het is me niet gelukt om haar te beschermen en dat doet zo’n zeer. Hetzelfde geldt voor m’n nichtjes en neefje die ook overgenomen zijn, en ik niet heb kunnen beschermen. En dan zou morgen een inmiddels ook overgenomen vriend bij me op bezoek komen, met z’n kleine dochtertje van 2, hoewel dat niet door gaat nu, vanwege griepachtige verschijnselen die nu ineens opspelen bij mij, ook geen toeval. Volgens mij was het ook geen toeval dat ze op dat moment zouden komen. Kleine meisjes doen me gewoon aan m’n tweelingzus denken, van wie ik zielsveel houd, maar die ik ook op sommige momenten pijn deed, omdat ze me zo gigantisch in de weg zat, in mijn nauwe psychische gevangenis. Ik heb nu geen persoonlijkheidsstoornis meer, dus vandaar dat ze me nu alles één voor één laten verwerken, denk ik.
Ik zou blij zijn als ik dit stukje kwijt ben, want ik voel me af en toe ten onrechte een kindermishandelaar, terwijl ik niks liever wil dan kinderen beschermen en ze maximaal in hun kracht wil zetten. Ik weet tenslotte donders goed hoe het is om als klein kind keer op keer geslagen te worden en kleingemaakt te worden. Het is een moeilijk iets. En het doet me pijn dat ik hier op sommige momenten mee zit. Kinderen zijn zo kwetsbaar, vooral als ze een ziel hebben. Alles wat ze meemaken wordt gewoon ingeprent en blijft levenslang in hun systeem en er kan zoveel misgaan. Ze verdienen dan ook onze allergrootste bescherming, want er lopen zeer duistere mensen op deze wereld, die in tegenstelling tot ik, wél naar elke impuls handelen, en dat kan zeer gevaarlijk zijn!
UPDATE:
Voordat ik echt kon afdalen in het verdriet, had ik al door wat er aan zat te komen (vandaar dit artikel), maar mijn verdriet blokkeerde met een flinke verkoudheid, en een heel zwaar hoofd met hoofdpijn en keelpijn, dus ik dacht al: t’zal een flinke jankbui worden. En ja hoor, vandaag, toen ik me qua verkoudheid wat beter voelde, kwam ie eruit. Zeker driekwartier zitten janken. Ik kon het stapje voor stapje steeds verder toelaten. Vooral aan m’n zus gedacht. En aan o.a. mijn psychopathische gedrag van vroeger, en dat ik graag gewild had dat mijn zus een beter lot beschoren was geweest, dan overgenomen worden door een andere entiteit. Ik dacht ook aan hoe ze was toen we klein waren, en dat we altijd bij elkaar waren, en hoe veel ik om haar geef en dat ik spijt heb van de dingen die ik verkeerd heb gedaan naar haar, ook al was ik een kind. Het was pittig, maar ik heb mezelf er weer doorheen gesleept! En nu ben ik doodop!
Een prettige jaarwisseling alvast…
