Voordat mijn collega Tanja (gefingeerde naam, zie dit hoofdstuk uit Deel 1 van mijn verhaal) over werd genomen, kwam ze op het werk en vertelde ze dat ze zich een beetje raar voelde. Ik had het vermoeden dat het kwam doordat ik obsessief positieve opmerkingen naar haar aan het maken was, iets wat ik niet had moeten doen en uiteindelijk afgeleerd heb. Vlak daarna werd Tanja overgenomen en was ze een totaal ander persoon. Ik betrap me er nu op dat ik ook zo’n raar gevoel heb, vooral als ik andere dingen dan die mijn verantwoordelijkheid zijn, doe. Dus dat betekent dat ik op m’n hoede ben, dat ik niet moet accepteren wat ze met me proberen te doen. Er spelen een paar dingen de afgelopen weken, en ik wil ze dan ook op een rijtje zetten, zodat mensen precies zien, hoe deze Antichristus-entiteiten die achter de overnames zitten, de overnames bewerkstelligen. Ik ben van plan om tot het moment dat het echt gebeurt, van me af te blijven schrijven, zodat mensen zich, als het bij hen gebeurt, weten dat ze het niet moeten accepteren.
Ik ben geen bidder. Dat ben ik nooit geweest. Ik vind het niet gepast om God om allerlei gunsten te vragen, en bovendien is het niet zeker dat God zal luisteren, maar je ook juist met demonen te maken kan hebben die je geven wat je wilt, maar dan altijd met een verneukeratieve twist. Maar een aantal weken had ik een moment dat ik veel behoefte had aan steunende teksten, zoals ik die soms via Facebook kreeg, voordat ik m’n teksten online ging zetten. Ik zat een beetje aan de grond en het was een eerlijke roep om steun. Maar wat er nu is gebeurd is dat ik ineens via Facebook allerlei teksten krijg die ik natuurlijk allemaal weer op mezelf toepas. Ze staan allemaal onder het kopje ‘Voorgesteld voor jou’, en ik vermoed dat er een overgenomen iemand aan de knoppen zit bij Facebook die die teksten specifiek selecteert voor mij. Ik krijg nooit zulke teksten, en nu word ik er mee overgespoeld. Blijkbaar heeft het universum naar mij geluisterd, maar het is alsof er een gemene twist bij of aan zit. En die stel ik niet op prijs. Want het zijn teksten die veelal over liefde gaan of over verloren liefde, en die irriteren me, want dat heb ik allemaal al lang achter me gelaten. Dat is niet de reden dat ik niet meer kan groeien. Maar er zitten ook andere teksten bij, die me soms confronteren, als ik ze op mezelf betrek. Maar ook daar, kan ik niet zoveel mee. Omdat ik nu eenmaal zo ben als dat ik ben, en daar niet veel aan kan veranderen. En dat maakt dat ik die teksten allemaal van me af laat glijden, maar ik heb het idee dat ik me onbewust toch wel door die teksten laat beïnvloeden.
Één tekst viel me in het bijzonder op, omdat het een tekst was die ik bijna ongeveer letterlijk tegen iemand had gezegd via de mail: “Ik voel de leugens in je vibe” Afbeelding. Dit had ik tegen een vrouw gezegd die me een tijd geleden had gemaild, en wie ik eerlijk uitlegde, waarom ik me niet gemotiveerd voelde om met haar te praten.
De volgende tekst betrek ik ook weer op mezelf: “Een betekenisvolle stilte is altijd beter dan betekenisloze woorden.” Afbeelding. Ik denk dan dat de Antichristus-entiteiten willen zeggen dat mijn teksten betekenisloze woorden zijn, en dat ik beter stil kan houden. Ook deze betrek ik op mezelf: “Geduld is niet het vermogen om te wachten, maar het vermogen om prettig te blijven tijdens het wachten.” Afbeelding. Ik vat die zo op, dat ik niet altijd prettig blijf voor mijn gevoel. Ook deze betrok ik op mezelf: “Dwing nooit iets af. Laat het gewoon zijn. Als het lot het wil, dan zal het zo zijn.” Afbeelding. Ik vatte het op alsof ik teveel forceer met mijn teksten, en dat ik gewoon rustig achterover moet gaan zitten. Heel vervelend, het zijn teksten die je lijken te steunen, maar ondertussen je op een bepaalde manier ontmoedigen, en stimuleren om achterover te gaan zitten, en dat is heel misselijk.
En deze: “Als je iemands denkwijze wil kennen, luister dan naar z’n woorden. Als je z’n hart wil kennen, kijk dan naar z’n acties.” Afbeelding. Die betrek ik weer zo op me, dat ik vaak passief in m’n acties ben en niet helemaal overtuigd van mezelf durf te handelen. Ook denk ik aan de keren dat ik getest wordt door deze Antichristus-entiteiten, en ik vrijwel altijd faal, niet omdat m’n hart niet op de goede plek zit, maar omdat ik niet goed durf op te vallen en me soms teveel aantrek van anderen.
Een voorbeeld was dat ik in de supermarkt was, en dat ik daar een meisje zag dat ik al vaker heb gezien. Ze is volgens mij een dochter van iemand bij wie ik vroeger wel eens geweest ben, maar ze ziet er nogal verweerd uit. Haar ouders zijn volgens mij ook gescheiden. Maar ik denk dat zij overgenomen is, net als haar oom en haar moeder (dat heb ik eerder ontdekt). En zij rekende af bij de supermarkt en ze wilde betalen met een creditcard die ze niet accepteren bij de supermarkt (ze stond voor me in de rij). Ze deed voor zo’n 18 euro aan boodschappen. Maar goed, haar kaart werd niet geaccepteerd en ze moest pinnen, maar ze vertelde aan de kassajuffrouw dat ze maar een paar cent op haar rekening had en dat ze het niet kon betalen. Mijn eerste impuls was om voor haar te betalen, maar toen werd ik me bewust van m’n wantrouwen, dat ze wellicht overgenomen was, en mij aan het testen was, en dat het waarschijnlijk toch geen zin had, en er kwam een grote twijfel over me heen. 18 euro. Dat doe je ook niet zomaar. En toen zei ze tegen de kassajuffrouw: “Laat maar!” en ze liep weg. Toen ik zag wat ze had laten liggen, een paar magnetronmaaltijden, kreeg ik meteen spijt. En ’s avonds had ik er voelbaar pijn van, dat ik niet over me hart had gestreken, en me had laten tegenhouden door m’n wantrouwen, en alle twijfels. Ik voelde de pijn van dat meisje, ook al is het misschien niet reëel en wilde ze me misschien zelfs wel testen. En zo faal ik wel vaker op momenten dat ik eigenlijk het juiste wil doen.
Laatst waren een aantal kinderen allerlei stenen (waar de straat mee aangelegd moet worden) in het water aan het gooien, absoluut een rotstreek. Het was een groepje met een stuk of 6 jongens. Ik had de eerste impuls om in te grijpen. Mijn vader zei: “Ik ga er niet opnieuw wat van zeggen hoor.” En mijn vader en moeder bleven allebei dan ook passief. Waarop ik ook passief bleef, terwijl ik eigenlijk naar buiten had willen lopen en die gasten had willen stoppen. Die autoriteit moet je gewoon nemen, als er zulke dingen gebeuren, want anders laat je de wereld afglijden in absolute chaos. Maar ik deed niks en onderdrukte m’n impuls uit angst om mezelf te tonen.
De stroom aan teksten die ik nu op mijn Facebook ontvang, was eigenlijk begonnen met één tekst van een vriendin van vroeger, die een boek had geschreven. In dat boek vertelde ze hoe je als je niet geworteld bent, bloemen steelt uit andere mensen hun tuinen die in volle bloei staan, en dat je je eigen tuin volzet met die bloemen van anderen, maar dat ze nooit groter groeien in je eigen tuin, zoals bij anderen, omdat de bloemen niet geworteld zijn, wat symbool staat voor je eigen ontworteling. Dit was voor mij natuurlijk ook een confronterende tekst, want ik heb ook de neiging soms om in mijn teksten het werk van anderen op te nemen, omdat ik vind dat mensen die werken moeten kijken of lezen. Maar het zijn n atuurlijk niet mijn werken. Zou ik ook ontworteld zijn? Ja, zo voel ik me tegenwoordig wel. Kan niet goed meer op eigen initiatief de dingen onderzoeken en mijn eigen visie er op los laten. Ben ik een dief, dat ik eerlijk ben over wat ik heb gelezen en welke dingen van anderen ik wil laten zien? Ik zet altijd de naam erbij, maar blijkbaar is dat ook niet goed genoeg. Eigenlijk ontmoedigt deze tekst van deze oude vriendin me, want er zit een besef van ego achter, dat ik eigenlijk niet heb. Ik vind dat informatie van iedereen is, en dat wanneer het goede informatie is, je dat gewoon met iedereen moet delen, zodat het van iedereen wordt. Het stelen van bloemen (werk van anderen), en ze in je eigen tuin zetten (ze in je eigen werk opnemen), impliceert dat je je bij alles af moet vragen wie de credits krijgt voor de informatie, terwijl ik het meer zo zie als dat er een bepaalde integratieve bron is van informatie, waar we allemaal op intunen, en die we zo veel mogelijk moeten zien te verspreiden. Het zal me worst wezen of mensen mij credits geven voor de informatie die ik deel. Daar gaat het me niet om. Het gaat er mij alleen maar om, dat het verspreid wordt, en dat ik de wereld daar mee vooruithelp. Misschien ben ik wel niet goed meer geworteld. Misschien ben ik wel niet sterk. Wellicht kan ik veel dingen beter op een andere manier doen, maar ik ben levensmoe van al die eisen waar je alsmaar aan moet voldoen. Je moet goed zijn, je moet knap zijn, het moet waar zijn wat je zegt, het moet origineel zijn, enzovoort. En het moet consistent zijn! Want als het niet consistent is, dan kunnen mensen niet als een blinde fan aan je gaan hangen. Ik denk dan alleen maar: beter, ik hoef geen blinde fans. Mensen moeten zelf blijven nadenken en niet alles blind accepteren wat iemand zegt, maar het gewoon gaan onderzoeken. Ik heb ook niet alle antwoorden. Ik kan alleen maar zeggen dat ik zo vaak inconsistent ben in wat ik opschrijf. Alsof alles vloeibaar is in me, en ik soms van het ene uitga en soms van het andere. Wellicht omdat mijn wortels onder me uit zijn gezaagd door het trauma. Als dat betekent dat mijn tuin niet in volle bloei kan komen, dan denk ik alleen maar: ja dat is dan maar zo. Die ontworteling is niet altijd zo geweest. Ik weet wie ik was toen ik die wortels nog wel voelde. Ik leg juist op mijn hele site uit dat het zo belangrijk is om de middenweg te bewandelen, en dat daarbij hoort, dat je jezelf niet wegdrukt. Maar hoe meer ik behandeld word door deze Antichristus-entiteiten, hoe meer mijn basis verdwijnt en hoe meer ik mezelf kwijt ben, hoe minder vrijheid ik heb om werkelijk actief te zijn voor de mensheid, en iets van waarde bij te dragen. Kortom: ik ben snel ontmoedigd. Ik zag nog een andere tekst op Facebook (die ik helaas niet heb opgeslagen) en deze kwam er op neer, dat ik hecht aan de pijn aan het verlies van mijn familie, omdat dat het enige is wat ik nog heb van mijn familie. En dat is confronterend. Want ik heb niks anders over in mijn persoonlijkheid, waar ik van groei en die me gevoelsmatig dichter bij de dingen brengt die ze mij gegeven hebben. En dat is zeer pijnlijk. En als zelfs kleine spreuken op Facebook, die je dus eigenlijk zouden moeten stimuleren, voor ontmoediging zorgen, dan is het toch wel slecht gesteld. Maar het is toch belangrijk om het te weerstaan! We zullen zien of mijn weerstand zinloos is, en of ik uiteindelijk geassimileerd wordt…
