Ik zag een filmpje voorbijkomen op YouTube, van kleine kinderen die reageren op hun vaders, wanneer zij hun baarden afscheren. De kinderen merken ergens dat hun vader nog steeds hun vader is, maar aan de andere kant lijkt de vader op basis van wat ze zien een heel andere persoon. Dat deed me denken aan de Antichristus-entiteiten, die lichamen overnemen. Als je je baseert op het uiterlijk van deze gasten, dan denk je: we hebben met dezelfde persoon te maken, maar als je ook contact maakt met het onzichtbare, de energie die iemand uitstraalt, dan is duidelijk te merken dat je met een totaal andere entiteit in het lichaam te maken hebt. Dat deed me denken aan de uitspraak in de Bijbel in 2 Korinthe 4:18:
“Wij houden onze ogen immers niet gericht op de dingen die men ziet, maar op de dingen die men niet ziet; want de dingen die men ziet, zijn tijdelijk, maar de dingen die men niet ziet, zijn eeuwig.”
Het is essentieel bij het aangaan van langdurige relaties dat je dit doorhebt, en je niet bij iemand bent vanwege de uiterlijke eigenschappen, die vergankelijk zijn, maar juist vanwege de dingen die onzichtbaar zijn, die weliswaar ook kunnen veranderen, maar in de meeste gevallen wel gebaseerd zijn op een stabiele basis. Dus eigenlijk moet je ook een liefde kunnen hebben voor de lelijkheid in iemand. Want iemands huid zal verschrompelen. Iemands haren zullen uitvallen. Iemand zal krom gaan lopen. Iemand zal ziek kunnen worden en zorg nodig hebben. Iemand zal kunnen gaan klagen. En iemand zal negatief tegen je kunnen doen.
Al deze dingen hebben mij altijd angst ingeboezemd. De vergankelijkheid, de ouderdom, de aftakeling, de dood. Ik eer die kant van de wereld ook, maar wel met tegenzin. De liefde voor de lelijkheid in iemand, leer je, op de momenten in je jeugd wanneer je ouders lelijk tegen je doen en wanneer ze heel boos zijn op je. En wat dat met je doet. Dat staat model voor hoe je in je latere leven relaties aangaat. Mijn vader sloeg in die lelijke kant vreselijk door omdat ie zo agressief werd vaak, en dat heeft er voor gezorgd dat ik altijd van hem wegvluchtte met veel agressie, maar toen ik de agressie afleerde in een therapie, wat ontzettend traumatisch werd omdat ze mijn vaders gedrag minder heftig ingeschat hadden dan het was, ben ik onbedoeld getraind om die heftige lelijkheid van mannen heel goed te omarmen nu, zonder afkeer te ervaren. Bij vrouwen is het helaas een heel ander verhaal. Mijn moeder liet haar lelijke kant juist te weinig zien aan mij. Ik heb pas later geleerd in mijn leven dat vrouwen dan ook lelijk kunnen zijn of doen, en dat was iedere keer weer een hele schok. Ik heb nog steeds moeite ermee om de lelijkheid van vrouwen te omarmen. Ik ervaar nog steeds afkeer daarbij. Ik zeg altijd: een mooie vrouw is het mooiste wat er is, maar een lelijke vrouw is het lelijkste wat er is. Dat ligt bij mij heel ver uit elkaar. En mede dat zorgt er ook voor dat ik geen relatie aan kan gaan met ze. Terwijl als ik een mooie vrouw zie, juist een grote behoefte aan intimiteit krijg. Het is doodzonde dat ik hier niets mee kan en dat is dan ook één van de dromen die ik had, die in rook is opgegaan.
Ik heb na alle recente gebeurtenissen met de Antichristus-entiteiten die veel mensen in mijn omgeving hebben overgenomen, wel geleerd, dat de binnenkant van mensen niks te maken heeft met de buitenkant, omdat ze allemaal vervangen kunnen worden door andere entiteiten. Toch geloof ik wel dat de mens van een gezonde zelfliefde en zelfzorg een mooier mens kan worden qua uiterlijk. Dat is ook de reden dat conservatieve vrouwen over het algemeen knapper ogen dan progressieve vrouwen, maar dat is mijn mening. Van die laatste is hun persoonlijkheid vaker gebaseerd op zelfhaat i.p.v. zelfliefde bij de conservatieve vrouwen. De beste combi is nog altijd wanneer zelfliefde en zelfhaat (zelfverloochening) elkaar in balans houden, want ze hebben elkaar nodig en dus allebei een plaats.
Maar we leven ook een wereld waarin iedereen z’n hele leven aantrekkelijk wil zijn voor de ander. In films zie je vaak stelletjes waarvan de vrouw voor de spiegel staat en vraagt aan de man die toekijkt: “Vind je mij nog aantrekkelijk?” Ik krijg dan echt de neiging om te zeggen: “Nee, ik vind je niet aantrekkelijk als je zo bang bent dat je niet aantrekkelijk bent en zo twijfelt aan jezelf.” Mensen durven over het algemeen hun lelijke kanten niet te tonen. Ze hebben een geïdealiseerd beeld van hoe het leven moet zijn en schrikken zich rot als het dan niet gaat zoals ze voor ogen hadden, en rennen dan meteen weg. Ik herken het zelf ook als ik kijk naar m’n verleden. Maar wordt maar eens zo echt dat je ook die lelijke kanten van het leven kan accepteren. De lelijke kanten van jezelf. En de lelijke kanten van je partner. Zonder meteen weg te willen lopen. Het gaat over ‘echt’ worden, en over keiharde eerlijkheid. Kijk het volgende filmpje van Lorie Ladd. Bij het filmpje heb ik een dubbel gevoel, want deze vrouw presenteert zich ‘messy’ zoals ze het zelf beschrijft, wat we als ‘slonzig’ kunnen vertalen, en dat stoot me in eerste instantie enigszins af, maar de Bijbeluitspraak uit 2 Korinthe 4:18 nog eens in het hoofd nemend, besloot ik toch om naar haar boodschap te luisteren, en de boodschap die ze brengt, is er één waar ik wel blij van wordt, omdat het iets is wat ik nogal mis. Want als je je hele leven probeert om aan al die eisen van iedereen te voldoen, en je het gevoel hebt dat je eigen dromen in duigen zijn gevallen, komt er een moment dat je daar vrij van wilt breken, en gewoon jezelf wil zijn, ook al laat je dan misschien ook anderen hun dromen in duigen vallen. Dat is iets wat ik ontzettend herken.
In mijn artikelen kan ik deze lelijke kant van mezelf redelijk kwijt, maar als ik onder de mensen ben, zit er een enorme rem op mij om me uit te spreken, want ik ben dan eigenlijk altijd geïrriteerd, omdat ik veel negatieve dingen aan mensen beleef, vanuit mijn wantrouwen. Maar het is alsof er een grote stolp op me staat, die me afsluit van de ander. Mijn grootste wens is nog steeds om me ook op die momenten uit te kunnen spreken, zonder dat ik het gevoel heb dat ik mensen van me afstoot, want dat is wel het laatste wat ik wil. Het zou juist zo moeten zijn dat je dat kunt uitspreken en dat je vertrouwen dan groeit omdat iemand ruimte geeft aan jouw negativiteit. Dat zou het wantrouwen ontzettend dempen meteen bij mij. Als ik zeg tegen iemand dat hij overgenomen is, en dat ie daarover liegt, dan hoeft die persoon me echt niet gerust te stellen dat het niet zo is, maar de ruimte krijgen voor die boosheid zou al heel fijn zijn, en zou er meteen voor zorgen dat ik die overgenomen persoon meer in liefde kan omarmen. Want in principe ben ik nog steeds dat kind dat in de basis onvoorwaardelijk van de wereld en z’n ouders (of andere mensen) houdt, ook al is die liefde helemaal niet gezien in het verleden en helemaal verkeerd opgevat. Als mijn vader had geweten dat kinderen altijd onvoorwaardelijk van hun ouders houden, had ie wel grenzen aan gegeven in plaats van meteen erop te gaan slaan, maar hij zag in mij het kwaad, en vond het daarom geoorloofd om daar 3x zo hard overheen te gaan. Een kinderlijke reactie, geboren uit absolute onwetendheid en angst. Hij wilde me op die manier opvoeden. Maar hij sloeg daarbij stappen over en had geen oog voor mijn ontwikkeling. Hij wilde dat ik al volwassen was. Hij diende het goede toe op de verkeerde plaats en de verkeerde tijd, wat de definitie van ‘het kwaad’ is. Als hij echt goed had willen zijn, had ie eerst gezorgd dat ik een stevige basis had door me op strenge manier toe te spreken, en me door kritiek een beter mens te laten worden en had ie me dan later met z’n afkeuring kennis mogen laten maken, want er ís een juiste plaats voor afkeuring. Ik had absoluut meteen naar hem geluisterd als hij me op strenge wijze toe had gesproken, maar dat kon hij niet, omdat hij ook onverwerkt leed had, e n daarom veranderde hij vaak meteen in een monster.
Een kleine kanttekening bij de video van Lorie Ladd, is dus de volgende: Als je tegen mensen zegt dat je ‘echt’ wil zijn, en dat dat het enige is dat telt, vergeet dan niet dat sommige mensen dit opvatten als een vrijbrief om zeer kwaadaardig te zijn, want zoals ik in de vorige alinea beschrijf, bestaat dat echt, en ik heb je de definitie gegeven. Er bestaat dus wel zoiets als ‘een beter mens worden’ of ‘jezelf verbeteren’, ook al is dat in Lorie Ladd’s ogen allemaal propaganda. Maar sommige mensen hebben het één nodig, en andere mensen meer het ander. Ik heb meer van wat Lorie Ladd zegt nodig. Voor haar voelt de droom die ons allen verkocht is over het leven, als een ontzettende gevangenis. Maar eigenlijk is dit alleen als er onrecht tegen je gepleegd is in je leven, wat toch best voor veel mensen geldt in meerdere of in mindere mate. Iedereen weet wel iets op te noemen, want we zijn geen van allen nog perfect.
Ik kwam van de week deze video tegen, een compilatie van een typische jaren ’80 film genaamd ‘License to Drive’ (1988) met een retro nummer eronder van The Midnight genaamd Lost Boy. Als je weet dat Corey Haim en Corey Feldman, twee van de hoofdrolspelers in deze film, seksueel misbruikt werden door Hollywood-bazen en -acteurs, dan is het weer typisch een geval van de echte, harde wereld, die zich opdringt, en de mooi-lijkende dromen uit elkaar laat spatten. Toch kan ik soms nog wegdromen met films en muziek, en de droom daarin die ons allen is verkocht. Als ik de dromerige synthesizer-pop hoor van Lost Boy, die erg aan jaren ‘80-muziek doet denken en daarbij de beelden zie van zo’n typische jaren ‘80-film, denk ik terug aan de liefde(s) die ik heb gehad, maar ook aan de liefde die ik niet heb gehad, naar mijn jongere jaren, toen mijn dromen nog intact waren, en toen ik nog het geloof had in de mooie kant van het leven. Maar wijsheid komt met de jaren, zullen we maar zeggen. Ik wens niemand toe om z’n dromen in het leven in één klap te verliezen, zoals bij mij is gebeurd, maar het geldt wat mij betreft voor ieder die met trauma of misbruik te maken heeft gehad. Buiten dat is deze video toch een ode aan de jeugdigheid. En brengt het nog steeds warme gevoelens in me naarboven…
