Het is weer zover: ze hebben weer m’n leven bedreigd! Waarom? Omdat ik, reagerend op een hele stroom aan Facebook-quotes, ze ‘gangsters’ noemde ‘die je vriendelijkheid willen leren’. Deze Antichristus-entiteiten vinden dat ik altijd vriendelijk moet zijn tegen ze, terwijl ze mij constant als gangster neerzetten, terwijl ze dat zelf zijn. Ik zei dat ik geen respect heb voor gangsters die mensen vermoorden en toen kwamen ze met een berichtje dat ik ‘toast’ ben. Nou, zorg voor wat marmelade erbij dan. Mafkezen! Ik zei ook dat als ze niet eens iemands mening kunnen handlen, ze dan fruitcake gangsters waren. En toen begonnen ze dus te dreigen. Ze draaien goed en kwaad constant om. En zij zijn zo goed, en jij bent zo kwaad. En ondertussen willen ze me leren dealen met moordenaars, gangsters en aanvallers. Terwijl ze dat zelf zijn. Nee, maar de mensheid zijn de kwaden en zijzelf doen het goede werk. Dat noemen ze liefde. Maar jouw boosheid zien ze dan weer niet als liefde, nee, dat noemen ze haat. En als je je verzet, dan beschuldigen ze dat je ‘net zoals de daders’ in je leven wordt, en ‘wraak neemt’, terwijl ik ‘verzet’ van een heel andere orde vindt dan ‘moorden’. Ze zijn dus zo kwaadaardig dat ze iedere reactie van je op hen willen onderdrukken. Normale mensen kunnen dit alleen verdragen als ze een stevige basis hebben meegekregen in hun opvoeding en voldoende reserves hebben tegen niet-dodelijke aanvallen. Pas dan kunnen ze de agressie van dodelijke aanvallen op zich in laten werken. Maar ik heb vanaf jonge leeftijd af aan met vernietigende aanvallen te maken gehad, en dan heb je gewoon een wond, waardoor je in verzet komt tegen de vernietigende aanvallen van deze Antichristus-entiteiten. Maar dat deel van me hebben ze altijd genegeerd.
Verder betichten ze mij van liegen, omdat ik m’n woorden niet altijd met actie opvolg. Althans, dat is me tot nu toe niet gelukt. Ze willen dat ik die grote angst die in me zit, overwin. Ik toon loyaliteit aan de mensheid in plaats van aan God, waar zij, zeggen ze, onderdeel van zijn. De mensheid zijn de kwaden, en ik moet het er mee eens zijn dat ze daar zoveel mogelijk mensen van vermoorden. Want dat is nu eenmaal God’s taak. Wie in verzet komt tegen dit abjecte spel, of deze entiteiten direct confronteert, wordt als kwaad gezien, want ‘niet eens met God’s plan’, en wordt uit de weg geruimd. Je dient dus goed te keuren wat ‘God’ (=de Antichristus) doet en ondertussen voor hun te werken om de mensheid de waarheid voor te spiegelen in je werken. Met kwetsbare plekken houden ze geen rekening. Terwijl ik ze vanaf het begin af aan mijn kwetsbaarheid uitgelegd heb. Maar ze hebben het nooit begrepen, want nu staan ze ervan te kijken dat ik met hun magische interventies, nog steeds de strijd opzoek met hen. Met oude wonden houden ze geen rekening. Nee, je moet het verleden achter je laten en de toekomst positief inzien. Als je reageert op een bericht met je mening, dan laten ze hetzelfde bericht nog een keer zien op een ander kanaal, zodat het lijkt alsof je gestalkt wordt met deze zogenaamde ‘waarheid’. Verder zeggen ze dat ik me vooral moet focussen op de beloning, als ik voor hun werk. Dat bestaat dan uit alle mensen die me bejubelen als ik nu met m’n kop op YouTube ga en populair zou worden. Ze denken dat ik daar warm van word. Maar het interesseert me niet. Als ik dan zeg, dat deze mensen ook niet om mijn boodschap gaven toen het slecht met me ging, dus dat ik niet geïnteresseerd ben om hun goedkeuring te ontvangen, dan delen ze een berichtje dat zegt: “een berichtje om te laten zien dat we om je geven” terwijl zij degene zijn die de hoofden van alle mensen van mij af lieten keren. Je kunt niet zeggen dat je om iemand geeft, en het dan niet met actie opvolgen. Als je in acties laat zien dat je niet om iemand geeft en dan zegt dat je om iemand geeft, wat moet ik dan geloven? Dat is gewoon pure manipulatie en narcistisch misbruik. En vervolgens betichten ze mij dat ik degene ben die iets anders zegt dan dat hij doet, wat bij mij alleen maar uit angst voortkomt en een gebrek aan het voelen van kracht om er doorheen te breken. Dus het is niet met opzet. Bij hun is het gewoon pure schizofrenie inducerende tegenstrijdigheid. Ze lieten iedereen zich van me afkeren, want controleren namelijk precies wie er op mij reageert. Dit kan als bescherming voelen, wat positief zou moeten zijn, maar het is zo nep als het maar zijn kan. En ik heb het als zeer grievend ervaren dat ze al die mensen mij lieten negeren. Maar dat moet ik natuurlijk weer vergeven. Je kunt alleen iemand vergeven als die verandering in z’n gedrag laat zien. Mijn vader heeft dat gedaan. Maar deze entiteiten die zich om mij heen begeven, doen dat niet. En dan moeten ze toch op een gegeven moment toegeven wat voor effect ze op mij hebben. Maar dat doen ze niet. En oh ja, ik moet ze dus vergeven terwijl ze geen verandering in gedrag hebben laten zien, en ik moet m’n verantwoordelijkheid nemen voor alles wat zij doen, zoals een echte Christus-figuur, die de hele wereld op z’n schouders neemt. Het ergste is dat ik niks kan doen om mijn kwetsbaarheid op te lossen of om te zorgen dat ik hun agressie kan handlen, zonder boos te worden. Ze vinden zelfs het voelen van boosheid immoreel. En ik moet vooral dankbaar zijn voor wat ik wel heb. En liefde voelen voor hen.
Ik wilde dat ik m’n lichaam meer kon voelen. Dat je een basis voelt waar je op terug kan vallen, maar nee, ik zit altijd in m’n hoofd, en een aanval op mijn hoofd, is een directe aanval op mij. Omdat ik m’n hoofd ben. En ja, dan kom je in verzet als ze je aanvallen. In plaats van dat je aardt en terugvalt op de liefde voor je eigen kracht, die je van je ouders hebt ontvangen. Maar dat heb ik niet. God, ik wilde echt dat ik er van af kon zijn. Het doet allemaal zo’n pijn. En ik hoop dat als ik maar genoeg Facebook-tekstjes tot me neem, dat ik bij m’n verdriet wordt gebracht, en dat ik dan alles loslaat en genezen ben, maar zo werkt het niet. Dus ja, zit gewoon m’n tijd te verdoen met die tekstjes, en dat houden ze mij ook voor, maar op de één of andere manier hoop ik in die tekstjes liefde te krijgen, zoals mijn moeder die aan mij kon geven. Warmte, liefde, begrip, aanmoediging. Maar dat voel ik eigenlijk nooit, ook al zitten er positieve tekstjes bij. En bovendien kan ook dat mijn probleem niet oplossen.
En nu kan ik alleen nog maar huilen. Echt alles emotioneert me. Toen ik op de bank ging liggen en even m’n ogen dicht deed, werd ik rustig. En voelde ik me redelijk goed daarna. Maar zodra ik dan weer probeer iets te doen, breekt het angstzweet me uit, als een genegeerd overblijfsel van mijn probleem. Ze willen dat ik m’n gevoel compleet uitschakel, en dan maar voldoe aan al hun stomme eisen. Ik moet letterlijk iemand anders zijn, en daar verlang ik ook vaak naar. Ze hebben in NIETS naar me geluisterd. Ze hebben GEEN ENKEL begrip getoond. En dan denk je, nu is mijn “Zie je wel!” moment, maar nee, zelfs dat zien ze niet. Absolute weirdo’s zijn het. En dan moet ik lachen, dat ze een hele cultuur hebben van ooooh Draken zijn zo mooi, en Wolven zijn zo mooi (want zo noemen ze zich), maar het is allemaal gebakken lucht. Spuuglelijk! En als mensen en dieren manieren leren, noemen ze dat domesticatie! En maken het belachelijk met hondjes met kleertjes aan en meer van die onzin.
Nee, er zijn maar twee krachten belangrijk in dit universum, en dat zijn vrijheid en liefde. We zijn er niet allemaal de beste voorbeelden van, want we doen natuurlijk soms onbewust deze mafkezen na. Maar we hoeven ook niet de beste te zijn. Als mensen in vrijheid en liefde kunnen opgroeien, dan hebben ze al die waardeloze verkrachtingstherapie niet nodig. Het is een belediging voor het menszijn. Met hun vuile obsessies voor “sterk worden”. Sterk waartegen! Tegen diezelfde idioten. Ze moeten niet denken dat ze iets voorstellen. Het zijn clowns, letterlijk en figuurlijk. En als je vindt dat je meer bent dan dat, laat dan eens zien dat je je kunt gedragen. Ik ga die shit van jullie niet meer accepteren. Maar oh wat hebben ze een behoefte aan liefde, terwijl ze zich als pure achterlijkheden gedragen. Ik heb genoeg begrip getoond in mijn werk. Het is over daarmee. Ik heb geen begrip voor moordenaars! Zelfs niet als ze God heten! Een God hoort z’n volk niet te onderdrukken.
Ik ben boos. Dat is wel duidelijk. En op YouTube verschijnt een video in m’n overzicht met als titel: “I know you’re angry. So am I”, en later nog een video met “Please express your self as soon as possible.” Ja, zodat ze me daarna weer kunnen onderdrukken zeker, of zelfs vermoorden!? Wat een shitshow. Als ik positief probeer te kijken naar de afgelopen dagen, kan ik wel zeggen dat ik iets heel belangrijks heb overwonnen, en wat me al heel lang dwars zat. Ik had gehoopt dat ik zodra ik onder de mensen ben, wat minder impotent zou zijn, zodat ik gewoon mezelf vrij kan uiten. Pas als ik dat kan, kan ik naar buiten treden, want om dat te doen op dit moment, moet ik als een zombie of een robot op de automatische piloot gaan en doen alsof ik niets voel, kortom: totaal voorbij gaan aan m’n eigen gevoel en grenzen. En dat kan ik gewoon niet. Als ik vertrouwen probeer te blijven houden dat het allemaal met een goed doel is, dan kan ik het nog wel zien zitten, ook al voel ik me gevoelsmatig steeds labieler. En schiet ik van de ene emotie in de andere, de hele dag door…
